Ons Europees migratiebeleid is dodelijk. Dat hebben we – zolang we zeggen democratische landen te zijn, wat maar de vraag is – met elkaar toch maar mooi op ons geweten. En het is niet alleen dodelijk, het is ook nog eens een contraproductieve strategie. In Libië, Soedan en Turkije financiert de Europese Unie het ontstaan van vluchtelingenstromen. In politiek jargon heet dit ‘samenwerking’ of een ‘deal‘, zoals de term ‘hervormingen’ staat voor ‘uitkleding’. Dit is een anti-migratiebeleid dat niet kán werken, omdat het de oorzaken van migratie, te weten gewapende conflicten, militarisering en repressie, versterkt.

De toename aan fondsen voor grenscontrole komt voornamelijk de wapen- en veiligheidsindustrie ten goede. Ook al zo’n eufemistische term: ‘veiligheidsindustrie’. Prominente winnaars van grensbeveiligingscontracten zijn onder andere Airbus en Thales, belangrijke wapenexporteurs naar conflictgebieden, en Alsensan en Otokar, twee opvallende voorbeelden van Turkse wapenbedrijven die voor miljoenen euro’s aan bestellingen hebben ontvangen dankzij Europees geld.

Kwetsbare vluchtelingen zijn door ons gewetenloze Europese beleid verplicht om nòg gevaarlijker routes te nemen en worden daardoor in de armen van mensensmokkelaars gedreven. Degenen, die geld verdienen aan menselijk leed, en praktijken waar de Europese unie zelf schande van predikt. Gevolg: nog meer doden op de Middellandse Zee en in Noord-Afrika, maar onder de radar, want wie heeft er belang bij hierover een nieuws-item te maken?

Voor wie van statistiek houdt het volgende. Voor de 35 landen, die door de Europese Unie als ‘prioritair’ worden beschouwt, geldt:
– 100 % (35) van die landen vormt een extreem of groot risico voor de handhaving van mensenrechten.
– 51 % (18) van die landen vallen in de categorie “lage menselijke ontwikkeling”
– 48 % (17) van die landen hebben een autoritaire regering en
– 11 % (4) van die landen geldt als democratisch.

Grensdichting is een centrale doelstelling geworden van het Europees buitenlands beleid, inclusief (dus niet ‘naast’) haar handels- en ontwikkelingsbeleid. Deze maatregelen omvatten deportatie-instemmingsverdragen, donaties van helikopters, patrouilleschepen, surveillance-technologie en voertuigen, training van ordetroepen en de uitbouw van biometrische systemen.

In plaats van ons grensbeleid uit te besteden aan repressieve regimes, zouden we volgens mij respect voor mensenrechten en solidariteit met slachtoffers van geweld, oorlog en onderdrukking aan de dag moeten leggen. Pas dan doen we iets aan de oorzaken van wat we niet willen. Echter, in onze Europese staten gaat ònze welvaart voor ieders welzijn (en dat ‘ònze’ betreft lang niet alle Europeanen). Bovendien laten wij Europeanen – inclusief Belgen en Nederlanders – ons grosso modo weinig gelegen liggen aan misdadige gevolgen van onze beleidskeuzes zolang wij er binnen ons veilige landje enig gemak en niet teveel directe last van ondervinden. Nou, slaap lekker verder als u er aan toe bent.

Bron: het rapport “Expanding the Fortress” van Transnational Institute en Stop Wapenhandel, zoals besproken in “EU heeft migratiebeleid uitbesteed aan autoritaire regimes, toont nieuw rapport” door Vredesactie vzw via DeWereldMorgen op 16 mei 2018.