Gisteren liet een vriend van mij de hond, waar hij wekelijks voor zorgt, uit in de bossen rondom Zeist. Ik vergezelde hem. We kennen elkaar al jaren; vanaf onze gesprekken over politiek in een rokerige ruimte aan de Utrechtse Oudegracht zittend aan de vergadertafels van de PSP.
We zijn het met elkaar eens dat de de Partij voor de Dieren nu misschien wel de enige politieke partij is die nog een beetje onze idealen van toen nastreeft. Maar net als Femke Merel van Kooten, Tweede Kamerlid voor die partij, vinden wij dat de focus van de PvdD te smal is. “Wanneer de PSP zich indertijd alléén op feminisme gericht had, had ik me daarin ook niet thuis gevoeld“, zei ik.
“Of op pacifisme”, zei mijn vriend, maar daar was ik het niet mee eens. Pacifisme of wereldvrede vind ik een doel dat zo ambitieus is, dat dat een mondiaal broederschap, mondiaal dierenwelzijn, fairtrade, mondiale gelijkheid, mondiaal feminisme, mondiale gendergelijkheid, mondiale gezondheidszorg, klimaat (mondiaal), milieu (mondiaal), natuur (mondiaal), mondiale vrijheid en mondiaal welzijn (voor mensen) omvat. Èn dus socialisme.
De macht van de machtigen voor het bereiken van iedere vrede moet aan democratische banden gelegd moet worden. Dat kan onmogelijk op basis van het Amerikaanse kapitalisme waarbinnen per definitie het geld in plaats van het volk regeert. Wanneer iemand pacifisme nastreeft, streeft iemand volgens mij dit alles op mondiaal niveau na, sinds 1789 te vatten in de leus “Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap”.
Daarom zou wat mij betreft elk politiek besluit getoetst moeten worden aan haar bijdrage aan pacifisme (en niet genomen mogen worden indien daarmee op spanning staand). Daarmee zouden we met elkaar een juiste invulling geven aan het motto
Verbeter de wereld, begin bij jezelf
De PvdD versmalt eerder dan dat ze verbreedt en richt zich teveel op haar stokpaardjes, vindt Van Kooten. “In de strijd voor een leefbare aarde voor toekomstige generaties mogen de mensen die nu leven niet vergeten worden“, legt ze op Facebook uit. Dat is precies de reden waarom ik eerder dit jaar mijn lidmaatschap van de PvdD al na twee jaar opgezegd heb.
Het was overigens een heerlijke wandeling met die vriend en zijn gehoorzame leenhond die dan weer uit zicht was en ons dan weer voorbij kwam stormen.
Gerardus' internet-dagboek 
Met het lopen van de vierdaagse ben ik dicht bij het pacifisme geweest. Wat een geweldige binding met heel aardige onbekende mensen (ook vast met ‘foute’ ideeën), op de weg naar het doel (de weg is het doel), als supporters langs de kant, één grote verbinding met datgene wat ons op dat moment bindt. Als dit altijd zo is is er verbondenheid, vrede, vreugde en heel veel plezier en geluk.
Beetje gevoelig, die blaren, maar dat andere gevoel is (positief) overweldigend. En als je op een terras een biertje krijgt van een volkomen onbekende met zijn gezin, die ziet dat je gelopen hebt en dat als een reden voor een traktatie ziet, dan is het leven zoals het bedoeld moet zijn, vredig en gelukkig.
LikeGeliked door 1 persoon