Na het publiceren van het vorig weblog ben ik de al dan niet vermeende ‘indoctrinatie’ van onze actualiteiten-rubrieken en ander nieuws even uit de weg gegaan; ik heb momenteel geen idee met welke hype ons nieuws ons nu weer vrijblijvend amuseert, maar dat hij de vrede dient, waag ik bij voorbaat te betwijfelen. Laat staan de wereldvrede. Over andere zaken, die in mijn leven speelden, voelde ik geen behoefte wie ook via deze website te informeren.

Nee, vorige week verbleven mien leafke en ik een paar dagen in een prachtig gelegen huis van een ander. Naast dat huis was een bijzonder groot weiland (of wat daarvoor doorging) met een omvangrijke kudde schapen. In de nacht van 10 op 11 november moest ik naar het toilet en ik hoorde een enorm luidkeels nachtelijk geblaat van de ooien en lammeren, en wellicht ook van de rammen. Het scheen mij toe dat ze blaatten om het blaten en het ging lang door. In elk geval totdat ik weer in slaap viel (wat niet meeviel met al dat geblèr in mijn oren). Ik vond het overigens wel grappig om naar te luisteren; heel anders dan thuis.

Echter, de dagen daarna, toen ik al dat gemekker van die schapen op me liet inwerken, bedacht ik dat ik na mijn 805 blogs vast wel kan stoppen met mijn gemekker hier. Ik heb u nu wel afdoende geïnformeerd over hoe ik in het leven sta, voor zover dat voor mensen die ik veelal niet ken, maar die wel mijn weldenkende tijdgenoten zijn, van belang zou kunnen zijn. Vooralsnog neem ik mij daarom voor het op deze plek hierbij te laten. Mijn boodschap voor u, mijn medemens, zelfs die ik in de toekomende tijd voor u heb, mag inmiddels wel duidelijk zijn.

Het ga u goed, geïnteresseerde, uit hetzelfde hout gesneden of kritische, soms strijdlustige lezer. Ik dank u voor uw aandacht en uw eventuele reacties. Anderen wijs ik er ten overvloede op dat – hoewel niet meer geactualiseerd – de zienswijzen van mijn overdenkingen, vast en zeker precies zoals ook uw gemekker, volgens mij voorlopig niet aan relevantie zullen inboeten.

Wil zijn wie je bent, wil niets liever dan dat en leef in vrede,

Gerardus Horlings