Maand: augustus 2019

De grote dictator

On door Gerardusincultuur, militarisme, wereldverhalenEen reactie plaatsen

In OVT, het geschiedenisprogramma zondags van 10 tot 12 op Radio 1 over de onvoltooid verleden tijd, werd even geleden The great dictator besproken. Filmjournalist Floortje Smit attendeerde de luisteraars toen op de ogen van de Joodse kapper te letten wanneer hij een overwinningstoespraak aan het overwonnen Osterlich houdt. Van het een was immers het ander gekomen. Doordat de kapper en een commandant uit een gevangenkamp ontsnappen, wordt van de kapper, die aangezien wordt als dictator Adenoid Hynkel geëscorteerd door commandant Schulz, verwacht een toespraak te houden. Om het eind van deze speech te kunnen begrijpen, moet u weten dat Hannah het liefje van de kapper is, dat met onder andere haar huisbaas juist in Osterlich een veilig heenkomen gezocht heeft omdat het leven in Tomania voor hen niet meer leefbaar was.

Ik meen te weten dat Charlie Chaplin, toen nog Charles, eindeloos aan die speech gesleuteld heeft. Smits advies opvolgend heb ik de film onlangs teruggekeken en als socialist kan ik me goed in die toespraak van de kapper vinden. Overigens, ook als pacifist kan ik me goed in die toespraak vinden en als vegetariër ook:

Soldaten denken dat de Joodse kapper de Hitleriaanse Adenoid Hynkel is en dat hij in het net overwonnen Osterlich zijn overwinningstoespraak gaat houden.

Ceremoniemeester: Zijne excellentie, Heer Garbitsch, Binnenlandse Zaken, Minister van Propaganda: Helden verdienen de overwinning!

Garbitsch: “Democratie, vrijheid en gelijkheid” zijn woorden die het volk misleiden. Geen enkele natie boekt er vooruitgang mee. Ze beletten actie. Wij schaffen deze ideeën af. Vanaf nu zal een ieder de Staat gehoorzamen. Wee degene die weigert! Burgerrechten worden ontnomen aan Joden en niet-Ariërs. Dat zijn minderwaardigen en vijanden van de Staat. Elke Ariër moet hen haten en minachten. Deze natie wordt aan het Rijk van Tomania toegevoegd. Dit volk zal gehoorzamen aan de wetten van onze Leider, de dictator van Tomania, de veroveraar van Osterlich! De toekomstige Keizer van de wereld!

Commandant Schulz, die eerder gered is door de Joodse kapper, toen die als soldaat vocht, en die later vanwege sympathieën voor de kapper gevangen gezet is en met wie de kapper uit het gevangenenkamp ontsnapt is: Je moet spreken

Kapper: Dat kan ik niet.

Schulz: Je moet. Het is onze enige hoop.

Kapper: Hoop…

Daarop loopt de kapper naar het spreekgestoelte en zegt: Sorry, maar ik wil geen keizer worden. Dat is mijn vak niet. Ik wil niet heersen noch overwinnen. Ik wil iedereen helpen: Joden, Heidenen, Zwarten, Blanken. Iedereen wil elkaar helpen; zo zit de mens in elkaar. Geluk doet leven, ellende niet. We willen elkaar niet haten of minachten. Er is plaats genoeg. De aarde is rijk en kan iedereen voeden.

Het leven kan vrij en mooi zijn, maar we zijn vergeten hoe. Hebzucht heeft de mens vergiftigd, heeft muren van haat opgetrokken en ons verlaagd tot ongeluk en doodslag. We beheersen snelheid, maar sluiten ons erin op. Machines schenken weelde, maar we willen steeds meer. Door grotere kennis en wetenschap worden we cynisch en grof. We denken te veel en voelen te weinig. We hebben menselijkheid nodig, géén machines. Géén bekwaamheid, maar vriendelijkheid. Zonder deze kwaliteiten zal geweld overheersen en zal alles verloren gaan. Het vliegtuig en de radio bracht ons nader. Deze uitvindingen eisen vriendelijkheid op, universele broederschap, ons aller eendracht.

Mijn stem bereikt nu miljoenen mensen, wanhopige mannen, vrouwen en kinderen, slachtoffers van een systeem dat martelt en onschuldigen vergiftigt. Ik zeg tegen een ieder die mij hoort: wanhoop niet! Onze huidige ellende is de vrucht van hebzucht en bitterheid van mensen die vooruitgang vrezen. Haat is tijdelijk en dictators sterven. De macht, die zij het volk afnamen, zal terugkeren. Zolang er mensen sterven zal vrijheid blijven bestaan.

Soldaten! Luister niet naar die bruten, zij geven minachting en slavernij. Zij dicteren u wat u moet denken en voelen! Zij behandelen u als vee, gebruiken u als kannonnenvoer. Geef niet toe aan die onnatuurlijke wezens, die machines zonder hersens, zonder hart! U bent geen machines, geen vee, maar mensen. U bezit menselijkheid en liefde! Geen haat! Alleen wezens zonder liefde haten. Strijd niet voor slavernij, maar voor vrijheid!

Lukas schreef: “Het Rijk Gods is in de mensheid”. Niet in één man, niet in één groep, maar in iedereen! U als volk hebt de macht machines te scheppen, geluk te scheppen! U hebt de macht het leven vrij en mooi te maken, er een heerlijk avontuur van te maken. Gebruik die macht in naam der democratie, samen! Laten we samen strijden voor een nieuwe wereld, een betere wereld met werk voor iedereen, een toekomst voor de jeugd, een veilige oude dag. Met deze beloftes kwamen bruten aan de macht. Valse beloftes, die de leugenaars niet hielden. Dictators bevrijdden zichzelf, maar maakten de mens tot slaaf. Laten we strijden om deze belofte waar te maken! Om de wereld te bevrijden, nationale grenzen op te heffen, hebzucht, haat en intolerantie af te schaffen. Laten we strijden voor een verstandige wereld waar kennis en wetenschap tot ieders geluk leidt.
Soldaten! In naam van de democratie: laten we samen strijden!

Hannah… hoor je me? Waar je ook bent, kijk omhoog, Hannah! De wolken trekken weg, de zon breekt door! We verlaten het duister, gaan het licht in! We betreden een nieuwe wereld, een vriendelijke wereld waar de mens boven haat en hebzucht staat en brutaliteit vergeet. Kijk omhoog, Hannah! De menselijke ziel heeft vleugels gekregen en kan nu eindelijk stijgen. Hij vliegt naar de regenboog, naar het licht van hoop, naar een toekomst, een roemrijke toekomst die van jou is, van mij, van ons allemaal! Kijk omhoog, Hannah!

Meneer Jaeckel, de huisbaas van Hannah: Hannah, hoorde je dat?

Hannah, het liefje van de kapper: Luister…

En hier eindigt de film The great dictator. Dat van die ogen is voor mij, doordat de kapper door ‘de vierde wand’ heen breekt en nagenoeg nooit knippert, inderdaad adembenemend! Wat een inzicht, toen al, wat een artistiek talent, wat een bijdrage aan een betere wereld dan de wereld van toen.

Toen?

Bron: “The great dictator” (15 oktober 1940) door Charles Chaplin, een United Artist Productie.

Neen, dat ik schreef me als vegetariër in de toespraak van de kapper kan vinden, heeft niets te maken met soldaten als kanonnenvoer. Daarmee bedoelde ik alleen maar te zeggen dat ik me helemaal in wat ik allemaal ben in die toespraak kan vinden. En deze bijna 80 jaar geleden geschreven en subliem gefilmde toespraak heeft wat mij betreft nog niets aan relevantie verloren. GjH

The GNYTW, waar iedereen wel een mening over heeft

On door Gerardusinmedia, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Zoals bekend willen beeld van de werkelijkheid en de werkelijkheid zelf – wat dat ook wezen mag – nog wel eens uit elkaar lopen. Zo las ik pas geleden een stukje dat alle ophef over WikiLeaks, de kwestie waarmee Julian Assange wereldbekend en voor een deel van de mensheid berucht werd, niet bestaat. Nou ja, anders gedefinieerd zou moeten worden, te weten als de kwestie The Guardian/The New York Times/WikiLeaks, kortweg The GNYTW. Ik las namelijk dat wel 2 uur nadat deze kranten op internet over de WikiLeaks-documenten gepubliceerd hadden, de documenten pas bij WikiLeaks online bekeken konden worden.

Mark Davis, een Australische onderzoeksjournalist en regisseur van de film “Inside WikiLeaks”, was in 2010 aanwezig bij de productie van de gezamenlijke publicatie van de Afghaanse Oorlogslogboeken door The Guardian, The New York Times en WikiLeaks. Op 8 augustus 2019 liet hij weten dat beide redacties onmogelijk de door hen verspreide informatie van WikiLeaks gehaald kunnen hebben, omdat zij 2 uur voordat WikiLeaks de duizenden documenten online zette al een artikel daarover hadden gepubliceerd.

Assange heeft volgens Davis beide redacties gevraagd om meer tijd, want hij wilde namen uit de documenten verwijderd hebben. Beide redacties zouden zijn verzoek geweigerd hebben; zelfs elke medewerking om namen te verwijderen zou geweigerd zijn. Daarop heeft Assange zich 3 dagen een slag in de rondte gewerkt en ook een nacht doorgewerkt om zo’n 10.000 namen te verwijderen. Echter, toen puntje bij paaltje kwam was er een technische storing op de website van WikiLeaks. WikiLeaks kon daardoor de afspraak niet waarmaken de documenten als eerste te publiceren. The Guardian en The New York Times zetten hun publicatieplannen door. De primeur van WikiLeaks ligt dus bij The Guardian met in haar kielzog The New York Times.

Assange wordt door Davis geschetst als de enige binnen dit project die gewetensvol te werk ging en de enige die zich bewust was van de mogelijke impact van de publicatie. De redactie van met name The Guardian was volgens Davis alleen uit op publiciteit en wel op zo’n manier dat achteraf juridisch Assange alle blaam zou treffen. Dat laatste heeft gewerkt, althans tot deze onthulling.

Waar zitten de redacties van The Guardian en The New York Times naast Assange in het verdachtenbankje van de WikiLeaks-affaire, die dus The Guardian, The New York Times and the WikiLeaks affair zou moeten heten?

Bron: “Journalist onthult hoe Guardian en New York Times met Julian Assange samenwerkten en hem daarna lieten vallen” door Oscar Grenfell op 10 augustus 2019 op wsws.org via DeWereldMorgen op 13 augustus 2019.

Alleen met wind zou het al kunnen

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Ik heb slecht nieuws voor de sterke lobby voor fossiele brandstoffen.

Britse onderzoekers van de universiteit van Sussex en Deense van de universiteit van Aarhus namen alle geschikte locaties voor onshore-windenergie onder de loep en stelden vast dat er nog 11.000.000 extra turbines in Europa kunnen worden geïnstalleerd; dat levert alles bij elkaar een vermogen van 497.000.000.000.000.000.000 Joule (497 EJ). Dat is ruim 100 keer de hoeveelheid windenergie, die momenteel in Europa geproduceerd wordt. De verwachte wereldwijde energievraag in 2050 is 430 EJ, dus vanuit Europa alleen al bestaat het theoretisch potentieel om tot 2050 de hele wereld van energie te voorzien.

Het grootste potentieel voor extra windturbines zien de onderzoekers in Noorwegen, Rusland en Turkije. Maar ook grote delen van West-Europa komen in aanmerking, omdat ze vlak zijn en de wind er voldoende waait.

“De studie is geen blauwdruk voor ontwikkeling, maar een leidraad voor beleidsmakers, die aangeeft hoeveel meer kan worden gedaan en waar de beste kansen liggen”, zegt Benjamin Sovacool, hoogleraar energiebeleid aan de Universiteit van Sussex. Europese ambities voor een 100% hernieuwbaar energienet liggen in elk geval binnen ons bereik.

“Critici zullen ongetwijfeld zeggen dat het van nature niet altijd toereikende aanbod van wind onshore-windenergie ongeschikt maakt om aan de wereldwijde vraag te voldoen”, zegt Peter Enevoldsen van het Centrum voor Energietechnologie van de Universiteit van Aarhus. “Maar zelfs zonder rekening te houden met ontwikkelingen in de windturbinetechnologie in de komende decennia, is onshore-windenergie de goedkoopste volwassen bron van hernieuwbare energie. Het gebruik maken van de verschillende windregio’s in Europa is de sleutel om te voldoen aan de vraag naar een 100% hernieuwbaar en CO2-vrij energiesysteem.”

Hier zal de dure, sterke lobby van aardgas, bruinkolen, kernenergie, olie, schaliegas en steenkolen niet blij mee zijn. Echter, met wat desinformatie – ze is ervaren in het verspreiden daarvan want dat is al decennia met succes een van haar speerpunten – en met een leger aan trollen en niet te vergeten hun politieke vrienden zal zij ook deze – voor haar egocentrisch op financiële winst beluste achterban – onaangename waarheid wel weer het hoofd kunnen bieden.

Bron: “Europa heeft capaciteit om hele wereld van energie te voorzien” door Inter Press Service via DeWereldMorgen op 14 augustus 2019

Een eeuw lang het hoofd afwendend

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Alle kritiek op de Israëlische apartheidspolitiek afdoen als antisemitisme blijkt een afdoend middel te zijn om velen van links activist, journalist, kerkelijke, moslimactivist tot politicus het zwijgen op te leggen, maar blijft aanhoudend geweld doen tegen de weerbarstige werkelijkheid. Het afdoen als antisemitisme van kritiek op Israël niet verbaal bestrijden zie ik daarentegen als heulen met Israëlische vijandigheid tegen humaniteit, medemenselijkheid, menselijkheid en wellevendheid. Ik zie dat als samenzweren tegen een menswaardige en rechtvaardige wereld voor iedereen in die regio.

Om het heden te kunnen begrijpen:
Israël is niet opgericht in 1948 door de Verenigde Naties, maar geboren uit oorlog. In de Verenigde Naties wordt in 1947 wel het verdeelplan van VN-resolutie 181 ontworpen: de bevolking in Palestina werd 1947/1948 geschat op 1.912.000 inwoners, van wie 1.303.887 Palestijnen (68% van de bevolking), die 93% van de grond bezaten. Dit verdelingsplan van de VN voorzag in 3 deelstaten en een economische unie:
1. een Arabische staat (44% van Palestina) met 725.000 Palestijnen en zo’n 10.000 Joden,
2. een Joodse staat (55% van Palestina) met een joodse meerderheid (498.000 Joden tegen 407.000 Arabieren). Hierbij ‘vergat’ de VN de aanwezige 105.000 Bedoeïenen, waardoor de Joodse meerderheid in de Joodse staat alleen op papier zou bestaan; niet in de praktijk,
3. Jeruzalem, met een kleine Palestijnse meerderheid (105.000 Palestijnen en 100.000 Joden) en Bethlehem, dat onder internationaal statuut zou komen en
4. het verdeelplan voorziet in een economische unie tussen de twee staten en de sector Jeruzalem-Bethlehem. Het is een aanbeveling van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties; geen beslissing. Het wordt nooit uitgevoerd, omdat zowel Joden als de Palestijnen het verwerpen.

Er is ook nooit een overdracht geweest van het Mandaat Palestina van Groot-Brittannië naar de VN; laat staan vervolgens van de VN naar de Joodse en Palestijnse staten. Een overdracht was in de zomer van 1948 wel voorzien, maar door de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 is het hier nooit van gekomen. Enkele uren voordat het Britse mandaat officieel afliep riep de Joodse gemeenschap onder leiding van David Ben-Gurion op 14 mei 1948 de onafhankelijke staat Israël uit. Vervolgens vielen troepen uit omringende Arabische landen Palestina binnen en bevochten de Israëlische troepen. Het Israëlische leger wist de Arabische troepen te verslaan, waarbij Israël 78% van het grondgebied veroverde, waaronder West-Jeruzalem; aanzienlijk meer dan in het verdelingsplan voor een Joodse staat was bedacht.

Israël ontstaat dus helemaal niet als gevolg van een VN-beslissing. Israël ontstaat als gevolg van een afgeslagen aanval op haar eigenrechtig uitgeroepen onafhankelijke staat gevolgd door een door Israëls regering geplande etnische zuivering die kort nadat Europese Joden door het Duitse Hitlerbewind van 1939 tot 1945 over de kling gejaagd waren tijdens de oorlog van 1948 werd uitgevoerd: 531 Palestijnse dorpen werden ontvolkt en verwoest plus 11 stadswijken en steden en er was een gedwongen ontheemding van honderdduizenden Palestijnen zonder enige militaire reden; ronduit een misdaad tegen de menselijkheid. Feiten; geen antisemitisme.

De Joodse staat Israël bestrijkt 78% van het grondgebied van Palestina; een veel groter gebied dan wat in het verdelingsplan van 1947 was voorzien. Grote delen van Galilea en de Negev, die waren toegewezen aan de Arabische staat, net als de steden Akka, Beersheba, Jaffa en Nazareth werden tot Israëlisch gebied verklaard. Kortom, Israël werd helemaal niet opgericht door een goedkeuring in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Israël is geen resultaat van een verdelingsplan. Israël kreeg geen onafhankelijkheid van de Britse mandaatmacht. Israël is uit oorlog geboren.
Het bestaat uit gestolen land: alle eigendommen van de gevluchte en verdreven Palestijnen werden in beslag genomen en de Palestijnen kregen er nooit een schadevergoeding voor, zoals overlevenden uit Duitse concentratiekampen bij terugkomst ook konden fluiten naar wat ze voor de Tweede Wereldoorlog opgebouwd hadden en in bezit hadden gehad.

Bovendien bestaat Israël pas sinds 1949 (en niet sinds 1948), toen het door de VN opgenomen werd als staat (zonder definitie van haar grenzen). In 1948, toen de zionisten eenzijdig de onafhankelijkheid uitriepen, hadden ze slechts 13% van het historische Palestina onder controle en dus zeker niet de 78% die nu als Israël geclaimd wordt.

Het gaat vandaag niet om de misdadige Holocaust die plaatsvond terwijl het bevriende staatshoofd Hitler niet tegen de schenen geschopt mocht worden, zoals nu bijna 80 jaar geleden gebeurde. Vandaag gaat het om de gelijksoortige Palestijnse tragedie, waarvoor het grote publiek het hoofd afwendt. Journalisten en politici kronkelen zich een slag in de rondte om dit zo weinig mogelijk in de aandacht te brengen, omdat Israël net als de Verenigde Staten van Amerika als een bevriende natie gezien wordt. Zo wenden we met elkaar al een eeuw het hoofd af om niet geconfronteerd te worden met feiten, waartegen we ons alleen kunnen verzetten door onze comfortzone te verlaten.

Bronnen: “De staat Israël is wel degelijk gestolen land” via DeWereldMorgen op 13 augustus 2019 en Wikipedia “Israël” op 15 augustus 2019.

Als je de keus had?

On door Gerardusincultuur, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Stel dat je het over mocht doen, maar dan met de kennis en ervaring die je inmiddels gedurende jouw hele leven hebt opgedaan. En je had ook nog eens de keuzes die je de eerste keer niet had; wat zou je dan kiezen van de volgende 35 mogelijkheden, waarbij je de laatste drie mag zelf in mag vullen?

1. Geboorte na: 35 weken / 38 weken / 40 weken / 42 weken / 45 weken
2. Bij geboorte: 42 cm / 46 cm / 47 cm / 49 cm / 51 cm / 54 cm / 58 cm
3. Bij geboorte: 1000 gram / 2000 gram / 3000 gram / 4000 gram
4. Geboren in: Antarctica / Australië / Azië / Europa / N-Amerika / Z-Amerika
5. welk land in dat werelddeel het liefst … / welk land in de wereld zeker niet …
6. kies je iemand te zijn met aanpassingsvermogen / doorsnee / eigengereid
7. een boze blik / innemende blik / lieve ogen / spleetogen
8. een authentieke vrijdenker / na-aper / sceptische meeloper / samenzweerder
9. soepel bewegend / kan goed met anderen meekomen / stijf
10. ben je biseksueel / hetero / homo of lesbisch / toekomstig transgender
11. creatief / futloos / imitator
12. dom / doorsnee / slim
13. energiek / doorsnee / lui
14. familie: bekende personen / bekend bij justitie en/of politie / onbekenden
15. ben je filosofisch / gevoelig / praktische denker / rationeel
16. geduldig / ongeduldig
17. gezond / ernstige genetische afwijking / terminaal / ziekelijk, maar niet ernstig
18. grenzen stellend / incasseringsvermogen / kort lontje
19. in een harmonisch gezin / langs elkaar heenlevende gezinsleden / veel geruzie
20. heb je het hart op de tong / mededeelzaam / zwijgzaam
21. ben je helder van geest / warrig
22. is je huidskleur: bruin / geel / rood / wit / zwart
23. heb je een IQ van: 20 / 28 / 42 / 67 / 88 / 99 / 115 / 125 / 140
24. is je lichaamsbouw: atletisch / dik / slank / stevig / volslank
25. heb je een liefdevol karakter / altijd verongelijkt / zwaar gefrustreerd
26. sterk lichaam / doorsnee krachtig lichaam / zwak lichaam
27. ben je een man / neutraal / vrouw
28. heb je een liefdevolle moeder / is zij verongelijkt / zwaar gefrustreerd
29. regio: bezet / politiek gecontroleerd / in oorlog / alles pais en vree
30. sociaal milieu: arm / matig arm / doorsnee / rijk / steenrijk
31. heb je een liefdevolle vader / is hij verongelijkt / zwaar gefrustreerd
32. ben je vergelijkbaar met anderen / lelijk / nee, juist mooi
33. ook nog ……. / zeker niet ……..
34. ook nog ……. / zeker niet ……..
35. ook nog ……. / zeker niet ……..

Nu even terug naar het leven dat je nu lijdt in jouw lichaam met jouw achtergrond; nu je de keus voorafgaand aan je leven niet hebt kunnen maken: zou het geen goed idee zijn (nog) barmhartiger te zijn naar degenen die het moeten doen met wat jij niet wilde of absoluut niet gekozen zou hebben?

Inspiratiebronnen: 4 artikelen over de opvallend merkwaardige wereldwijde gelijksoortige behandeling van vrouwen door mannen èn door vrouwen tot en met in Nederland. Bevreemdend toch, vind ik, dat in dit tijdsgewricht van een wereldwijd patriarchaat de helft van de mensheid als een minderheid gezien en behandeld wordt. Misschien is dat altijd al; dus ook daar waar en toen de rolverdeling andersom was in de tijd van de Amazones of het matriarchaat toen het schaakspel werd uitgevonden [de koningin als best geoutilleerde militair en de koning als hulpeloze, kwetsbare schat waar heel het spel om draait]. En ik dacht “Waarom zou ik mij – nu deze vrouwenproblematiek mij aangrijpt – beperken tot de wereldwijde minachting van vrouwen? Er zijn veel meer werkelijke en zogenaamde minderheden die gewoon (?!?) achtergesteld worden omdat ze aan het kortste eind getrokken hebben”. Dit zijn die 4 artikelen: “‘Jij bent een vróuw! Heb je het nu begrepen?’; Brazilië is de hel voor vrouwen” door Marjon van Royen via DeGroeneAmsterdammer van 31 juli 2019, “Glimlachen verplicht; Alledaagse misogynie” door Marjan Pruijs via DeGroeneAmsterdammer van 7 augustus 2019, “Saoedi-Arabië blijft na bescheiden hervormingen een van de meest vrouwonderdrukkende regimes ter wereld” door Suad Abu-Dayyeh, Inter Press Service via DeWereldMorgen op 8 augustus 2019 en “Protesten in Iran tegen hoofddoek houden aan, straffen worden extremer” door de buitenlandredactie van NOS op 11 augustus 2019.

‘Juridisch waterdicht’ is anders dan ‘Rechtvaardig’

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Wat het Journaal vast niet haalde in de dagen daarna:

In het holst van de nacht verlaat een rubberboot de Libische hoofdstad Tripoli. Snel wordt de Middellandse Zee ruwer. De boot met zo’n 150 migranten aan boord maakt water. Via een satelliettelefoon smeken de opvarenden de Italiaanse kustwacht om hulp. Rond 6 uur ’s ochtends ontvangt Sea-Watch 3 een noodsignaal van de Italianen en verandert meteen van koers. Het schip van de Duitse ngo vaart onder Nederlandse vlag en onderneemt zoek- en reddingsacties in de Middellandse Zee. Met 7 breedbeeldcamera’s op de mast en het dek zal Sea-Watch de onthutsende gebeurtenissen in de ochtend van 6 november 2017 filmen.

Intussen slaat de rubberboot lek. Mensen vallen in het water. Een Portugees patrouillevliegtuig dat, net als een Frans oorlogsschip, in de buurt is, gooit om 8.45 uur reddingsvesten, een opblaasbaar vlot en rookpotten uit. Minstens 20 mensen sterven de verdrinkingsdood. Daarmee is het drama nog lang niet voorbij, blijkt uit de videoreconstructie van Forensic Architecture die met beelden, radioverkeer, getuigenissen en documenten is gemaakt.

De Italianen hebben ook hun samenwerkingspartner opgeroepen: de beruchte Libische kustwacht, door Europa en Italië met miljoenen euro’s betaald, getraind en geïnstrueerd om ‘illegale migratie’ tegen te houden. Het Libische kustwachtschip Ras Jadir maakt vaart. Op 6 november heeft het 13 mensen aan boord, van wie er 8 zijn opgeleid door de Europese militaire anti-mensensmokkeloperatie Eunavfor Med, oftewel Operatie Sophia. De Libiërs zijn het eerst bij de rampplek en eisen de reddingsoperatie op. Maar Sea-Watch gaat niet akkoord. “We hebben orders van de Italiaanse kustwacht. We gaan door met de redding“, zegt het ngo-schip via de radio.

Als Sea-Watch bij de migrantenboot arriveert, is de chaos compleet. In de deinende golven zijn hoofden van drenkelingen te zien. Er klinkt geschreeuw en gegil. Sea-Watch laat 2 bootjes met redders zakken die slachtoffers reddingsvesten toewerpen en in noodtempo mensen uit het water hijsen. De Libische kustwacht heeft geen reddingsbootjes mee en trekt tegen de protocollen in de zinkende rubberboot naar zich toe om migranten aan boord te nemen. Maar sommige mensen zijn zo bang voor de Libiërs dat ze in het water springen en proberen naar de Sea-Watch-bootjes te zwemmen. Zoveel drenkelingen hebben tegelijkertijd hulp nodig. Een redder reikt, maar is te laat. Handen verdwijnen in de zee.

Plotseling beginnen de Libiërs te dreigen en harde objecten naar de Sea-Watch-bootjes te gooien. De ngo-redders moeten zich terugtrekken. In een laatste poging aan de Libische kustwacht te ontkomen, springt een man van de rubberboot. De Libiërs gooien reddingsboeien, maar die bereiken hem net niet. Het slachtoffer verdrinkt voor ieders ogen. Op het dek van de Ras Jadir is te zien hoe de Libische kustwacht hardhandig een touw om de overlevenden legt en hen begint te slaan.

Opeens verlaat de Libische kustwacht op hoge snelheid de rampplek, zwarte rookpluimen achterlatend. Maar dan klinken via de radio waarschuwingen van een Italiaanse helikopter: “Mensen springen van uw schip. Dus stop de motoren.” Een migrant klampt zich vast aan het boordladdertje van de Ras Jadir. Sea-Watch roept via de radio naar de Libiërs: “Jullie vermoorden een persoon! Over.” Op de beelden is te zien hoe de helikopter naast de Libische boot vliegt en beveelt: “Stop uw motoren. U heeft een persoon aan de rechterzijde. Stop, alstublieft, stop! Stop! Stop! Stop! Stop!”

20 mensen zijn voor en tijdens de reddingsoperatie omgekomen, stelt de videoreconstructie. Sea-Watch is erin geslaagd om 59 drenkelingen te redden en naar Europa te brengen. De Libische kustwacht pikte 47 migranten op en voerde hen terug naar Libië. Als ngo’s in april 2018 contact weten te leggen met overlevenden in Libië, blijkt dat ze bij aankomst een maand zijn vastgehouden in het detentiecentrum van Tajura, nabij Tripoli, waar ze met honderden in cellen zaten, nauwelijks water of voedsel kregen en door Libische bewakers werden afgeranseld. Enkele migranten keerden terug naar hun vaderland. Anderen werden doorverkocht aan een mensenhandelaar, die hen martelde om hun families te dwingen tot het betalen van losgeld.

Tot zover deze verhandeling over wat onlangs en wieweet ook vandaag weer in de vijver van onze achtertuin gebeurt op aansporing van de Europese Unie. Dit is slechts één verhaal – maar nu door een strategische aanpak van – in mijn ogen – helden zeer goed gedocumenteerd over wat een aantal van onze eigen politici in de Tweede Kamer onbeschaamd ‘gelukzoekers’ noemen.

Dit verhaal illustreert overigens de praktijk in een artikel waarin verteld wordt hoe een aantal – in mijn ogen – juridische helden in een 244 pagina’s tellend dossier individuele lidstaten en de Europese Unie aanklagen voor “Moord door nalatigheid” en voor “Verdrijven van ngo’s uit de Middellandse Zee en de intensivering van de samenwerking met de Libische kustwacht”, terwijl de VVD oppert om mensenredders, mijn helden, juridisch te gaan vervolgen, een maximale celstraf van 4 jaar te geven, plus boetes.

Lees voor het hele artikel de Groene Amsterdammer van 8 augustus zelf maar. Ik houd het er hierbij op te hopen dat het taboe nu eens doorbroken gaat worden dat geavanceerde democratieën zich schuldig maken aan misdrijven tegen de menselijkheid, want dat doen wij en andere Westerse democratieën (net als een hoop staten met andere staatsvormen) al decennia.

Bron: op de eerste en drie laatste alinea’s na een letterlijke overname van een deel van het artikel “Noodsignaal op zee; De juridische strijd tegen Fort Europa” door Tjitske Lingsma via DeGroeneAmsterdammer op 7 augustus 2019.

Mijn zomervakantie dit jaar

On door Gerardusincultuur, waarnemingenEen reactie plaatsen

Mijn zomervakantie-plan bestond eruit dat ik een vriendin met een vriendin van haar zou brengen naar een camping in de Dolomieten. Daarna zou ik twee bergtochten in de buurt van die camping maken om die twee vervolgens weer terug te brengen naar Nederland. De eerste bergtocht zou twee keer zo lang duren als de tweede en ik zou vaak kamperen bij bergmeertjes; zo mogelijk altijd bij stromend water, had ik bedacht.

Zo begonnen we mijn eerste vakantiedag rond 21:30 uur aan een nachtelijke heenreis en rond 10:30 uur kwamen wij de volgende dag aan op de camping. Ik kwam bij van de heenreis, terwijl de twee vrouwen hun tent opzetten en zich hun nieuwe omgeving eigen maakten. Aan het eind van de middag namen we een voorlopig afscheid van elkaar.
Ik parkeerde mijn trouwe Volvo een kilometer of 13 verderop, sorteerde de spullen die mee gingen de bergen in, pakte mijn rugzak definitief in en wandelde nog geen kilometer naar een weide aan een rivier om mijn eerste kampement op te slaan. Ik ontdekte mijn hoofdlamp vergeten te zijn en haalde die nog even uit de auto voor ik ging slapen.
De volgende ochtend kon ik mijn (anti-)zonnebrand niet vinden en haalde mijn reserve-(anti-)zonnebrand uit de auto voor ik aan mijn bergtocht begon.

De dagen daarna was het klimmen en dalen in slow motion, waarbij ik gedoseerd naar wat ik aan wilde gaan fysiek leed. Alleen de eerste dag zag en ontmoette ik nog dagjesmensen. Ging mijn weg omhoog naar een bergmeer, dan ‘moest ik’ dat meter na meter stijgen op de een of andere manier voor elkaar zien te krijgen. Ging mijn weg omlaag dan deed ik dat eveneens op mijn dooie gemak. Wilde ik liggen, gewoon pauzeren of slapen dan deed ik dat. Wilde ik bouillon dan maakte ik die. Had ik gewone trek dan nam ik wat te eten uit mijn rugzak. En dat alles dagen achtereen. Ik liet me door markeringen de bergen optrekken en dronk onderweg heel veel water; het liefst zo uit de bergriviertjes en wanneer die niet in de buurt waren uit mijn veldfles. Ik genoot van mijn afwisselende uitzichten, met name die over de route die ik reeds afgelegd had.

Bij bliksem, wanneer ik me nog onder de boomgrens bevond, bleef ik onder de boomgrens. Bij bliksem boven de boomgrens zette ik mijn groene tentje op en probeerde de bliksem af te leiden door mijn nordic walking stokken wat verderop in de grond te steken; mijn metalen voorwerpen legde ik dan daarbij.
Ik koos ervoor onder laaghangende wolken te blijven door wat eerder dan gepland mijn groene tentje op te zetten.
Ook zette ik mijn tentje eerder op wanneer er regen op komst was. Eén keer deed ik dat, terwijl ik slechts 100 meter onder mijn doel van die dag was.

Mijn groene tentje doorstond deze vakantie opdringerige koeien en nachtelijke rukwinden in een storm. Ik kwam er achter dat ook tijdens het herkauwen koeien mij uit mijn slaap hielden en mij in slaap susten door hun luid klingelende koeienbellen. Wat ’s avonds een mooi veldje voor mijn tent was geweest, trof ik de volgende ochtend aan als een mozaïek van koeienvlaaien. Daarbij hadden de dames ook op mijn tentje gemorst.

Ik beleefde een top-wandeldag toen ik al dagen geen bereik van telefoon of internet had. Als enige mens in een vallei ‘moest ik’ met gamaschen een rivier oversteken en zette ik een 200 meter hoger mijn groene tentje aan een helderblauw ijsmeertje. Ik slenterde verder omhoog langs een voor mij moeilijke rotspassage en over rotsen, sneeuwveldjes, steenvlakten en een lange, steile steengruishelling totdat ik halverwege de middag op een bergrug van iets meer dan 3.122 meter hoogte kon genieten van een weids uitzicht over alle bergen om mij heen.
De wandelroute, die ik omhoog genomen had, nam ik grotendeels ook naar omlaag tot ik terug was bij mijn tentje.
Daar in de buurt maakte ik nog een avondwandeling waarbij ik wel een uur met elkaar spelende gemzen observeerde. Die dag at ik alles bij elkaar twee droge crackers, één winterworteltje en een handje cashewnoten. Ik dronk liters water uit stromende riviertjes en mijn veldfles.

De laatste hele dag van mijn eerste bergtocht ontmoette ik een – voor mij jong – stel, dat dezelfde route zou afleggen als ik op mijn top-wandeldag. Ik waarschuwde hen voor het deel dat ik geen markeringen gevonden had en adviseerde op die plek vooral rechts aan te houden. Ik was daar rechtdoor gegaan waardoor ik die voor mij moeilijke rotspassage had moeten zien te nemen.
Ik genoot van een uitzicht over het tweede bergmeertje waarbij ik gekampeerd had. Ik betrapte me op de gedachte dat er twee mensen bij mijn (!) meertje liepen.
Ik plaatste mijn groene tentje niet aan mijn laatst geplande bergmeertje, maar aan een kabbelend riviertje in een grote hoogvlakte met verschillende meertjes. Daar beleefde ik mentaal mijn afscheid voor deze zomer van de mij geliefde hooggebergten. Ik besloot de optie open te houden geen tweede bergtocht te gaan maken, omdat ik feitelijk mijn doel tijdens deze fantastische tocht al bereikt had.

De volgende dag verheugde ik me op een uitgebreide maaltijd in een refugehuis, maar die ging niet door omdat rond 11 uur de keuken nog gesloten was.
Ik verheugde me vervolgens op een uitgebreide maaltijd in een dorp nabij de camping. Mijn broek zakte af tot een mannenmode waaraan ik niet eerder meegedaan had. Ik trok hem toch maar steeds op. Tussen mijn riem en mijn buik paste inmiddels met gemak mijn beide vuisten. Met toestemming van iemand uit de refuge negeerde ik een gemeentelijke waarschuwing betreffende het laatste stukje tot de parkeerplaats met mijn auto. Op dat laatste stukje was een deel van het wandelpad weggegleden. Op de heenweg had ik het nog belopen. Ik had er ‘om het nooit meer af te leren’ nog een hele klim aan om die paar meter te overbruggen door door het struikgewas op de hoger gelegen berghelling een nieuwe weg te zoeken.
Vlakbij de parkeerplaats had ik nog een heel gesprek met een Italiaan uit Rome, die me uitnodigde bij zijn gezin te logeren mocht ik Rome willen bezoeken. Deze ontmoeting liep uit op mijn eerste gesprek in acht dagen. Verder had ik de dag daarvoor alleen het jonge stel even gesproken. Dagen achtereen had ik zelfs niemand gezien.
Via de camping – mijn gezelschap maakte elders een wandeling – reed ik naar een nabij gelegen dorp. Gezien de siësta stelde ik mij tevreden met een croissant, een espresso, twee verrukkelijke Italiaanse ijskoffies en een puddingbroodje. Ik bekeek de mensen op het aangelegen dorpsplein en deed na de middagrust boodschappen in de twee supermarktjes, die het dorp rijk was.
’s Avonds genoot ik met mijn gezelschap in het eenvoudige campingrestaurant uiteindelijk mijn uitgebreide maaltijd. We hadden veel uit te wisselen en het klikte goed.

De dagen daarna maakten we gezamenlijk nog een fraai en flinke tocht op hoogte door ons daarheen met een kabelbaan te laten vervoeren. Op die tocht vielen de bergschoenen van de vriendin van de vriendin tijdens een lastige oversteek in een wilde bergrivier. Eén van de twee schoenen vond ik na lang zoeken terug.
We bezochten met bus en trein een wat groter stadje om nieuwe bergschoenen te kopen en genoten van – voor ons – historische hoogtepuntjes.
En we maakten een mooie, afwisselende en afsluitende wandeltocht van 9 uur waarbij we vastliepen en dus over hetzelfde pad een stukje terug moesten. De laatste kilometer liftten we bij gebrek aan lijnbusvervoer in de auto van andere wandelaars terug naar de camping.
We namen nog een lummeldag op en rond de camping.
Op de dag van vertrek naar huis bezochten we Bolzano (Bozen), dat ons geen van drieën aansprak. Tijdens onze terugweg aten we tussen allemaal Oostenrijkers ons “galgenmaal” in Oostenrijks Tirol en de volgende ochtend om 6 uur was mijn vriendin thuis. Haar vriendin zou nog even bij haar blijven logeren. Een uurtje later was ik ook thuis; geheel voldaan van een fantastische zomervakantie. Inmiddels past mijn riem weer om mijn buik.