Maand: november 2016

De burger heeft behoefte aan ideologie, ook al weet-i dat niet

On door Gerardusincultuur, economie, politiekEen reactie plaatsen

Pensioengerechtigden worden gekort op hun pensioen, waarop bovendien pas op latere leeftijd recht bestaat dan eerst. Werknemers hebben steeds minder te besteden. Werkzoekenden worden gekort op hun uitkering. En voor iedereen, met een inkomen onder een zekere inkomensgrens, lopen de schulden op, terwijl aandeelhouders en miljardairs ongegeneerd binnenlopen. Dit is mijn economische karikatuur van onze samenleving.

‘De burger’ is door de ontwikkelingen binnen onze samenleving ontevreden. En hoe uit hij als ‘electoraat’ zijn frustraties hierover: door een tegenstem en angstvallig vast te houden aan de zwartheid van Piet. India zegde in augustus jl. 57 handelsverdragen op uit frustratie over de arbitragehoven waar bedrijven steeds exotischer claims aanhangig maakten. Vorige maand leek Wallonië even op het Gallische dorpje uit Asterix en Obelix, dat dapper weerstand bood aan het grootkapitaal toen de socialistische regering weigerde het CETA-verdrag met Canada te ondertekenen. Het TTIP-verdrag tussen Europa en de Verenigde Staten stond al op losse schroeven en lijkt met de in januari a.s. te installeren Amerikaanse president Trump definitief van de baan. Handelsbeleid lijkt niet langer een onderonsje tussen technocraten, maar een zaak waar de burger zich mee wenst te bemoeien. Zo koos de Nederlandse burger ooit tegen de Europese Grondwet, en onlangs tegen het Oekraïneverdrag, de Engelse tegen een Bremain en de Amerikaanse tegen Hillary Clinton. Of voor Donald Trump, wie zal het zeggen?

En wanneer CETA geratificeerd wordt, hoeven Amerikaanse bedrijven alleen maar een vestiging in Canada te openen – als ze die daar al niet hebben – om met CETA conform TTIP in de watten gelegd te worden.

Zoals ik de Nederlandse politiek volg, lijkt bovenstaand besef bij onze politici nog nauwelijks doorgedrongen. Daardoor voorzie ik dezelfde reacties na 15 maart 2017, wanneer de PVV een historische verkiezingswinst haalt, als waar we in de media na 8 november jl. na de Amerikaanse presidentsverkiezing getuigen van mochten zijn.

Het ligt dan ook in de aard van mensen om als de oplossing van een probleem niet werkt, meer van dezelfde oplossing aan te bieden in plaats van nieuwe oplossingsrichtingen te zoeken. Tijdens de campagnes worden we ineens allemaal toegesproken als ‘hardwerkende Nederlanders’ waarnaar geluisterd moet worden en die respect verdienen. En na de verkiezingsuitslag moet ons ontslagrecht nòg verder afgebouwd worden en mogen we misschien wel 150 km/uur op snelwegen gaan rijden. Het eerste is vrijwel zeker, het laatste ongewis; wie zal het zeggen?

De zogenoemde ‘vrijhandelsakkoorden’ tussen staten (CETA, NAFTA, TTIP en TTP) zijn in werkelijkheid protectionistische bedrijfsovereenkomsten om de privileges van investeerders tegen de inmenging van democratische overheden te verhinderen. Ik heb hier al eerder betoogd dat het doorgaan met onderhandelen, nadat ISDS op tafel kwam, in mijn ogen verraad is aan ons; aan onze democratie. Maar, terwijl de zwartheid van Piet emotionele gevoelens opwekt, bespeur ik over dit werkelijke verraad van onze gedeelde waarden nagenoeg geen ophef. Vandaar dat ik geen enkele positieve verwachting heb van de Nederlandse mainstream-politieke partijen, die CETA en TTIP blijven framen als ‘vrijhandelsakkoorden; goed voor banengroei en de economie’.

Ik geloof er niets van dat de heer Wilders in deze problematiek uitkomst biedt.

Het zijn geen ‘akkoorden’ en ze gaan nauwelijks over ‘handel’. Ze zijn (CETA) en worden (TTIP) in het grootste geheim onderhandeld tussen juridische adviseurs van de financiële sector, die van grootbedrijven/multinationals en vertegenwoordigers van de betrokken staten en gaan over de bescherming van privileges en rechten van investeerders. Deze verdragen beogen een verzekering voor grote investeerders tegen elk risico op overheidsinmenging voor zaken zoals
> de bescherming van de consument,
> het behoud van culturele rechten,
> de bescherming van de kleine en middelgrote ondernemingen,
> de bescherming van kleine zelfstandigen,
> de bescherming van zelfstandige landbouwers,
> de bescherming van het leefmilieu,
> sociale bescherming en
> de bescherming van voedselveiligheid.
Dat zijn immers allemaal zaken die de investeringen van deze bedrijven kunnen schaden en hun winsten kunnen doen afromen.

Dat deze bedrijven stuk voor stuk te groot worden om failliet te gaan en dus in geval van nood staatssteun nodig hebben, dat de werknemers het met steeds minder rechten moeten doen, dat de werkzoekenden vrolijk kunnen blijven zoeken, dat de zelfstandige ondernemer naast de multinational op deze manier weggeconcurreerd wordt; dit alles blijft in alle politieke beschouwingen onbesproken. Het is gebeurd, het gebeurt. En wanneer iemand dit zegt, wordt hij een pessimist genoemd die de economie niet begrijpt (maar die de gevolgen van ons economisch beleid wel maandelijks ervaart bij het moeten rondkomen). “Goed voor de multinational is goed voor iedereen”, zeggen de mainstream-economen en politici hier al jaren terwijl de realiteit voor de burgers een heel andere is.

Voor de ernst van TiSA heb ik in dit stukje geen tijd, maar dat is zo mogelijk nog gevaarlijker vanwege het niet kunnen terugdraaien van TiSA-besluiten.

Wat mij betreft zou de campagne voor onze Tweede Kamerverkiezingen dus meer over inhoud moeten gaan. De humanitaire ramp, welke zich momenteel in Griekenland afspeelt, laat het werkelijke gezicht van de Europese Unie en haar geldschieters ECB en IMF zien. Hoewel we niet diezelfde kant op willen, lijken we door de blindheid van de mainstream-politieke partijen hard op weg om de toekomst voor de generaties na ons er een te maken naar EU-Grieks-model van “kop houden, doe wat je opgedragen wordt in de tijd die je krijgt en anders hang je.” En ik vraag me sterk af of de PVV hier nu wel het juiste antwoord op heeft. En ik vind dat zij op de ontevredenheid van de burger niet een juist antwoord geeft, omdat er in dit tijdgewricht volgens mij juist snel iets echt constructiefs nodig is.
Ik bedoel: Ik geloof er niets van dat de heer Wilders in bovenstaande problematiek uitkomst biedt. Maar CDA, D’66, PvdA en VVD ook niet. Dat is volgens mij hetzelfde probleem als waar veel Amerikaanse kiezers zich 8 november voor geplaatst zagen. Zij kozen liever voor een verderfelijke ideologie dan zich te blijven voegen naar het steeds ongeloofwaardiger praatje dat wat goed is voor de economie, goed is voor iedereen.

Bronnen: “Eerst m’n baan terug! Vrijhandel, het heilige neoklassieke huisje” door Jaap Tielbeke in De Groene Amsterdammer via http://www.groene.nl op 23 november 2016 en “TPP-TTIP out? Leve TiSA-CETA!” door Lode Vanoost in De Wereld Morgen via http://www.dewereldmorgen.be op 25 november 2016.

Dit, overigens, is mijn 50ste blog op deze website.

De start van Mind

On door Gerardusinkinderleed, zorgEen reactie plaatsen

Van ‘Volksgezondheid, Welzijn en Sport’-minister Edith Schippers (VVD) kan ik me herinneren dat ze blij was laarzen aangetrokken te hebben met een lage hak en dat ze het initiatief “Mind” toejuichte. Verder was de lancering van ‘wijzijnmind.nl’ op de publieksdag van het Fonds Psychische Gezondheid een zeer geslaagde dag.

Met zo’n 1.400 mensen werd ik in Utrecht geconfronteerd met allerlei aspecten aan de ‘stemmingsstoornis depressie’ en ‘psychische gevolgen van seksueel misbruik in de tienerjaren’. In het middag-keuze-programma koos ik voor verdere verdieping in de ‘persoonlijkheidsstoornis borderline’ en het ‘cliëntenperspectief over de kracht van het delen van ervaringen’. Daardoor miste ik de verdieping over het ‘meeleefgezin’, de ‘Mind young academy’ en ‘zelfregulatie’. Mind, Mind blue, Ming Young; het moet anno 2016 natuurlijk allemaal wel in het Engels.

‘Mind’ met zijn vertakkingen, probeert een koepel te zijn voor cliënten en mensen uit het netwerk van cliënten binnen de psychische gezondheidszorg. Een plaats op internet waar mensen relevante informatie kunnen vinden en elkaar virtueel kunnen ontmoeten en een plaats in uiteindelijk elke Nederlandse regio waar mensen elkaar in de ogen kunnen kijken bij hun ontmoetingen.

Voor meer informatie over dit initiatief kunt u hier klikken. En dat is zeker de moeite waard; dat ben ik dan wel weer met Schippers eens.

Trump – Wereld: 1 – 1

On door Gerardusineconomie, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

De – waarschijnlijk – meest onvoorspelbare president van de Verenigde Staten van Amerika (Amerika) ooit heeft aangekondigd op zijn eerste presidentiële werkdag het Trans-Pacifisch Partnerschap (TTP) op te zeggen. Dat kan omdat het Amerikaanse Congres TTP wel ondertekend, maar nog niet geratificeerd heeft.

Wat nu eenmaal al jaren in alle politieke besluitvorming mist is de vraag wat voor ons welbevinden noodzakelijk is en wat de gehele mensheid nodig heeft…

Anders dan Trumps eerdere aankondiging over het stopzetten van het gevolg geven aan het bereikte op de Klimaatveranderingconferentie COP21 in Parijs (en onlangs bij COP22 in Marrakesh), juich ik dit besluit over TTP toe. Dit soort verdragen, die eufemistisch aangeduid worden als ‘handelsverdragen’ en ‘vrijhandelsverdragen’, dienen volgens mij alleen de belangen van multinationals en hebben niets te maken met alle moois dat er omheen geframed wordt. Ze verzekeren de winsten van grootbedrijven, want wat niet als winst verworven wordt, kan als greep in de schatkisten van deelnemende landen opgeëist worden indien nationale wetten dieren, mensen, milieu, natuur of rechten behartigen die ondernemers iets gaan kosten. Zo draait altijd de burger (in verkiezingstijd strelend aangeduid als ‘de hardwerkende Nederlander, Belg, etc.’, die met overeenkomsten als CETA en TTIP en alle neoliberaal beleid, waaronder loonmatiging en steeds verdere afbouw van het ontslagrecht, even meedogenloos in de steek gelaten wordt) op voor alle kosten die van ‘algemeen nut’ zijn. Want – als bekend – gaan grootbedrijven alleen voor optimale winsten en dragen multinationals nagenoeg geen belastingen af. Daar zijn ze multinational voor; net als om in dat land te vervuilen waar milieuwetgeving het ruimst is en daar de arbeidsintensieve processen te laten plaatsvinden waar arbeiders de minste rechten hebben om vervolgens goedkoop onze handelsmarkt te verzieken met eieren, energie, gadgets, geld, granen, groenten, olie, steenkolen, vlees en wat dies meer zij.

Australië, Nieuw-Zeeland en Japan zouden zijn geschrokken van deze aankondiging, alsof landen kunnen schrikken. Hoe erg zou het zijn voor de mensen daar als u en ik wanneer de belangen van grootbedrijven in die landen geschaad worden, vraag ik me dan af. Wat nu eenmaal al jaren in alle politieke besluitvorming mist is de vraag wat voor ons welbevinden noodzakelijk is en wat de gehele mensheid nodig heeft en hoe hetgeen er is en gemaakt kan worden op een ethisch verantwoorde manier te verdelen.

Bron: “Partners VS schrikken van torpederen handelsverdrag” door de redactie Buitenland van de Nederlandse Omroepstichting via http://nos.nl op 22 november 2016.

Noam Chomsky

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Dat we na de aanslagen op 11 september 2001, naar de Amerikaanse datumnotatie (maand/dag) vaak aangeduid als ‘9/11’; in de volksmond nain i’levn, onlangs op 11/8 weer iets bijzonders hebben meegemaakt, is tot veel mensen wel doorgedrongen. Slechts het toekomstige verloop van de wereldgeschiedenis zal duiding kunnen geven aan de verkiezing van Donald Trump als 45ste president van de Verenigde Staten van Amerika; hier verder kortweg ‘Amerika’. Trump werd op i’levn eit door het Amerikaanse volk gekozen. Hij zou wel eens de meest onvoorspelbare Amerikaanse president ooit kunnen worden; wellicht was zijn onvoorspelbaarheid in de Republikeinse voorverkiezingen en Amerikaanse presidentsverkiezingen zelfs zijn unique selling point.

4 tot 8 jaar Hillary Clinton als Amerikaanse president leek me ook geen goede optie, zoals ik hier eerder al had laten weten. Ik gun haar, na haar indrukwekkende politieke carrière, haar rust.

Wat de verkiezing van Trump gaat betekenen gaan we meemaken. Er zijn mondiale problemen genoeg, zoals armoede, droogte, honger, toenemend militarisme, opwarming van de Aarde, onaanvaardbaar sterk toegenomen inkomensverschillen, intensivering van noodweer, koopkracht die voor veel mensen achterblijft bij inflatie, onomkeerbare vernietiging van biodiversiteit en oerwouden, verspilling, vervuiling, wateroverlast en een wereldvrede die achter onze horizon dreigt te verdwijnen. Over een paar jaar weten we wat Trump er zich van aantrekt en vooral: hoe hij ermee omgaat.

De wereldberoemde filosoof, politiek activist en taalkundige Noam Chomsky is op 9 november jl., toen de tellingen in Amerika nog bezig waren, uitgebreid geïnterviewd door het Amerikaanse progressieve magazine ‘Truthout’, een non-profit organisatie die zich zonder reclame-inkomsten en/of zakelijke sponsers toelegt op het verspreiden van onafhankelijk nieuws en commentaren op de actualiteit. Chomsky is 87 en heeft nog altijd idealen. En wel die, welke hij als tiener ook al had. Hij moet wel, vindt hijzelf, want idealen vindt hij aan de rand van de vernietiging van de mensheid broodnodig. Hij vraagt: “Als ik het niet doe, wie doet het dan wel?”

Dat interview is onlangs in het Nederlands vertaald en volgens mij voor velen zeer de moeite van 5 tot 10 leesminuten waard. Klik hier voor bedoeld artikel. Daarin leest u ook wat er nog meer aan wetenswaardigheden plaats vond op 11/8.

Bron: “Noam Chomsky, geen spat veranderd” door Mirthe Berentsen in Vrij Nederland via http://www.vn.nl op 3 maart 2016 en http://www.truth-out.org op 19 november 2016.

Ik niet

On door Gerardusinkinderleed, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Israël is een mooi land en vanuit Maartensdijk worden er door mensen, die ik ken, wel reizen naar toe gemaakt. Die kennissen komen terug met enthousiaste verhalen over de indruk, die dat bijbelse, heilige land op hen gemaakt heeft. Zij beperken zich hooguit tot één zin, zoals “Je voelt je wel soms bedreigd door al die militairen met geweren in de aanslag”, aan het Israëlisch beleid dat zij ervaren hebben.
Het uitmoorden van Joden in de Tweede Wereldoorlog heeft de Westerse opinie lang monddood gemaakt om zich tegen Israëlisch beleid te keren.
Israël wordt door Nederland, de Europese Unie en een hoop andere landen financieel en politiek gesteund ongeacht wat het uitvreet.

Vreemd eigenlijk, dat een braaf land als Nederland voor de EU en de Verenigde Staten van Amerika nauwelijks meetelt, terwijl Israël, dat de hele wereld schoffeert, altijd kan rekenen op onvoorwaardelijke steun. ‘Een brutaal mens heeft de halve wereld’, zal ik hier als uitleg maar schrijven.

Een voorbeeld van dat schofferen: “Ahmad Manasra”.
Op 12 oktober 2015 bevond deze toentertijd 13 jarige Palestijnse jongen zich met zijn neef Hasan Manasra in Oost-Jeruzalem. Dat is een gedeelte van Jeruzalem dat door de Verenigde Naties en wat genoemd wordt ‘de internationale gemeenschap’ niet wordt erkend als deel van de staat Israël. Op een locatie, die was onteigend van Palestijnse eigenaars en toegewezen aan Joodse kolonisten, raakten Ahmad en Hasan betrokken bij een gevecht met een Israëlische tiener en een Israëlische man.

Deze methodiek om bekentenissen af te dwingen van kinderen is volgens Brad Parker “wijdverbreid en systematisch”.

Hasan werd onmiddellijk door de Israëlische politie ter plaatse doodgeschoten. Ahmad vluchtte en werd daarbij door een auto overreden. Een Israëlische voorbijganger filmde hoe Ahmad zwaargewond op grond lag, terwijl omstaande Israëli’s obsceniteiten naar hem schreeuwden.

Israël onderwierp Ahmad aan de rechtspraak van een militaire rechtbank. Dit is een overduidelijke overtreding van de Conventies van Genève (1949), die verbieden om zelfs burgers in bezette gebieden te berechten volgens de wetgeving van het bezettende land. Laat staan burgers in niet als ‘bezette gebieden’ erkende locaties.

Daarnaast wachtte de rechtbank 3 maanden tot hij 14 was geworden om hem strafrechterlijk te vervolgen volgens het volwassenen recht. Daarbij overtreedt Israël een basisprincipe van de rechtspraak, te weten dat een verdachte moet worden berecht op basis van de geldende wetgeving op de dag van de feiten.

Een maand na zijn aanhouding – hij was toen nog 13 jaar oud – werd een video-opname naar de media gelekt waarin te zien is hoe Ahmad wordt aangevraagd. De video toont de laatste 10 minuten van een ondervraging die wellicht uren of dagen heeft geduurd. Daarin is te horen hoe de wenende jongen een bekentenis mompelt. Brad Parker, advocaat en lid van de organisatie ‘Defense of Children International – Palestina’, verklaarde dat deze ondervraging gezien de jonge leeftijd van de betrokkene “neerkomt op foltering”. Deze methodiek om bekentenissen af te dwingen van kinderen is volgens hem “wijdverbreid en systematisch”. Later trok Ahmad zijn bekentenis in.

In mei 2016 werd Ahmad veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf.
Op 7 november 2016 werd de straf in beroep herleid tot 12 jaar gevangenisstraf.
Volgens Lea Tsemel, zijn Israëlische advocate, was de straf die werd uitgesproken “verrassend, onevenwichtig en problematisch”.

Voor Nederland, de EU en de rest van ‘de internationale gemeenschap’ is dit voorbeeld hooguit ‘een uitzondering’. Het land kan blijven rekenen op financiële en politieke steun.

Ik vraag mij af of er één mens op de wereld is, die gelooft dat Ahmad van zijn straf een beter mens wordt. Ik ben op basis van wat ik ervan weet die ene mens in elk geval niet; Israël mag een indrukwekkend en mooi land zijn, er wonen mensen (noem ze met Friedrich Nietzsche en later de nazi’s ‘übermenschen’) die een regelrecht gevaar zijn voor andere mensen, te weten de ‘untermenschen’.

Bron: “Bezetter Israël veroordeelt Palestijnse jongen van 14 tot 12 jaar” door Lode Vanoost in De Wereld Morgen via http://www.dewereldmorgen.be op 8 november 2016 en wikipedia op 16 november 2016.

What’s in the name…

On door Gerardusineconomie, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Het gebeurt niet vaak dat ik overdag een boek lees. Overdag is bij mij meer om ‘te doen’. Met het boek “De kanarie in de kolenmijn” van Ewald Engelen en Marianne Thieme ging dat anders. Afgelopen week las ik beide boeken met dezelfde titel overdag uit.

Het ministerschap in Nederland zou je kunnen zien als een stage om na afloop bij een grootbedrijf ver boven de Balkenende norm te kunnen incasseren.

Ik had het boek pas geleden gekocht tijdens een presentatie van de schrijvers in Utrecht. Thieme hield ons die avond voor dat een planeetbrede aanpak nodig is om de problemen, die veroorzaakt worden door te massale oogsten, uitputting van de aarde en omgevingsvervuiling, het hoofd te bieden. Zij vertelde erbij dat we daarvoor fundamenteel anders moeten gaan denken. Zo moeten we volgens Thieme bijvoorbeeld af van korte termijndoelen zoals groeicijfers, kwartaalcijfers en ad hoc overheids- en regeringsbeleid.

Terwijl ik deze week haar bijdrage aan ‘De kanarie’ las, werd het onderzoek van het RIVM gepresenteerd over de effecten van het verhogen van de maximum snelheid op Nederlandse snelwegen. Slechts 5,5% van de onderzochte trajecten, waar nu 130 km/u gereden mag worden, was vuiler dan in 2010, en op de overige 94,5% van de trajecten was de lucht schoner. Tot hier goed nieuws, zou je denken. In de toelichting viel het masker van minister Melanie Schultz van Haegen (VVD), die ook de baas van het RIVM is: doordat auto’s schoner zijn gaan rijden wordt het meer vervuilende effect door harder te rijden ‘onder de streep’ meer dan gecompenseerd. Doel is bij deze minister niet er ‘alles aan te doen wat we kunnen’ om de afspraken van de klimaattop COP21 in Parijs na te komen. Bovendien staan naar mijn mening tegenover de extra vervuiling door het verhogen van de maximumsnelheid alleen de winst dat Nederlandse automobilisten hooguit 5 minuten eerder op hun bestemming zijn: tijdwinst, ook zo’n korte termijndoel.

Engelen besprak in zijn bijdrage aan de avond de huidige politieke schizofrenie van aan de ene kant en in het klein goede en leuke initiatieven stimuleren en aan de andere kant in het groot meer van hetzelfde nastreven. Daaruit blijkt volgens hem (en mij) dat politici geen zicht hebben op de oorzaak van de problemen waarmee we kampen: het grote geld regeert, waardoor juist de grote problemen zoals verspilling en vervuiling niet aangepakt worden, maar ieder wel een waterbesparende douchekop wordt aangepraat. Politiek is te ver van burgers af komen te staan. Het ministerschap in Nederland zou je kunnen zien als een stage om daarna bij een grootbedrijf ver boven de Balkenende norm te kunnen incasseren. Zo zei Engelen het niet, maar zo begreep ik hem wel. Van ‘democratie’ zijn we in een ‘corpocratie’ terecht gekomen. Dat zei hij wel. En nog veel meer interessants.

‘De kanarie’ is een boek voor iedereen, die durft na te denken wat voor ons nageslacht juist is vandaag te doen.

Terwijl ik deze week zijn bijdrage aan ‘De kanarie’ las, werd Donald Trump gekozen tot 45ste president van de Verenigde Staten van Amerika (hier verder met ‘Amerika’ aangeduid). Achteraf logisch. Had Barack Obama 8 jaar geleden zijn presidentschap niet verworven met de belofte “Yes, we can”? Die droom is voor veel Amerikanen niet uitgekomen:
· 1 op de 6 Amerikanen, bijna 50.000.000 in totaal, leeft op of onder de armoedegrens van krap $ 500 per maand,
· Ruim 45.000.000 Amerikanen zijn in hun levensonderhoud afhankelijk van voedselbonnen,
· 1 op de 100 volwassen Amerikanen – een wereldrecord – zit in de gevangenis,
· 46 van de 50 Amerikaanse staten balanceren op het randje van faillissement,
· Amerika heeft met 17% van het bruto binnenlands product (bbp) het duurste zorgstelsel per hoofd van de bevolking,
· Amerikanen hebben samen ongeveer $ 1.800.000.000.000 aan studie- en creditcardschulden; de hoogste schuldenlast ter wereld,
· Amerika is economisch het meest ongelijke land van de Westerse wereld; de kloof tussen rijk en arm is zo groot dat de rijkste 1% 40% van de welvaart bezit,
· Amerika is met $ 900.000.000.000 dollar per jaar nummer 1 in wapenexport,
· Amerika telt meer wapens dan inwoners: 112 wapens per 100 inwoners,
· Het defensiebudget van Amerika is met $ 700.000.000.000 per jaar hoger dan dat van Afrika, Europa en het Midden-Oosten bij elkaar en
· Amerika is volgens de Wereldgezondheidsorganisatie nummer 33 in levensverwachting.
Is het dan vreemd dat mensen, die verandering zeggen te brengen, zoals Bernie Sanders* en Donald Trump, hoger scoren** dan mensen die meer van hetzelfde zullen brengen zoals Hillary Clinton? En dat geldt ook voor de dagelijks groeiende groep ontevredenen in de Europese Unie en in Nederland.

Ik bedoel hiermee te zeggen dat na 40 jaren gepropageerd neo-liberaal beleid door conservatieve, door linkse en door rechtse politieke partijen ook in Nederland het geduld opraakt. Terwijl voor multinationals, die hier actief zijn, al 40 jaren de wegen vrijgemaakt worden om onbelast en vrijelijk hun gang te gaan worden voor mensen als u en ik het leven duurder, perspectieven steeds onzekerder en de schulden hoger: hogere lasten en – zoals mij laatst vanwege het ‘eigen risico’ deed besluiten – verminderde toegang tot de gezondheidszorg. Uiteraard wensen steeds meer mensen een radicaal ander beleid. Hierin schuilt volgens mij het bij referenda afwijzen van de Europese grondwet, het afwijzen van het verdrag met Oekraïne en de Brexit. En bij verkiezingen: de winst van de polariserende Trump en de winst voor Wilders met zijn eenmanspartij.

Ik adviseer iedereen, die durft na te denken wat voor ons nageslacht juist is vandaag te doen, ‘De kanarie’ te lezen. Ik verklap er graag over dat wat mij bij het lezen ervan duidelijk werd, is dat – vrij naar Engelen in dat boek – de Partij voor de Dieren van Marianne Thieme en de haren geen single-issue-partij is, maar de largest-issue-partij die je maar kunt bedenken. Dat is anders dan de partijnaam doet vermoeden.

Bronnen: “Lezing Ewald Engelen + Marianne Thieme – Kanarie in de kolenmijn” op 27 oktober 2016 in ‘Molen de Ster’ te Utrecht, “De kanarie in de kolenmijn” door Ewald Engelen en “De kanarie in de kolenmijn” door Marianne Thieme, beide in 2016 als één boek uitgegeven door Prometheus in Amsterdam en “De status quo heeft gisterennacht grandioos de Amerikaanse verkiezingen verloren” door Rob Wijnberg in De Correspondent via https://decorrespondent.nl op 9 november 2016.

Klik hier voor meer informatie over het boek.

* Bernie Sanders is naar verluid tijdens het campagnevoeren zowel door zijn Democratische Partij als door de mainstream-media tegengewerkt. By the way degenen die dat deden zullen zich nu wel afvragen hoe goed zij daaraan gedaan hebben, maar als hadden komt is hebben te laat. Dat geldt ook ons. Nu!
** Ik besef dat dit ‘kort door de bocht’ is. Feitelijker is de formulering: Clinton verwierf meer stemmen en Trump behaalde meer kiesmannen aan zijn zij. Lees het dus als ‘hoger scoren voor wat betreft het aantal kiesmannen, hoewel beiden nagenoeg evenveel stemmen haalde; Clinton nèt iets meer.’ De gevolgde redenering, die er op neerkomt dat ‘wie wind zaait storm zal oogsten’, gaat hier wèl onverminderd op.

Selluf toen

On door GerardusinprivéEen reactie plaatsen

Als kind had ik het al; en nu heb ik het weer eens klaargespeeld: het begon met een idee. In plaats van een bank, die zelden of nooit gebruikt wordt, wilde ik naast mijn bureau een werktafel in mijn werkkamer en wel eentje waaraan ik zowel staande als zittend kan werken.

De lengte en breedte van het werkblad maakten de aankoop van een bestaand exemplaar onmogelijk. Vandaar dat ik besloot het hout zelf te verlijmen. Na tekenen en aankopen veranderde mijn woonkamer in een werkschuur. Het lijmen was het probleem niet; het verwijderen van lijm op het bovenblad des te meer. En dat terwijl ik het paneel met de bovenkant naar boven had laten drogen.

Vervolgens bevestigde ik de dragende balken onder het werkblad en de constructies om de poten vast te maken. Het grote geheel, met een gewicht van 30 tot 40 kg, moest buitenom naar boven. Dat kon ik klaarspelen in combinatie met een schilderklus. De schilder wilde me wel een handje helpen. Dat ging bijna fout, toen de ladder waarop ik stond weggleed. Maar ‘bijna’ is niet helemaal. Het werkblad kwam ongeschonden op zijn plaats. Ik met een handgrote blauwe plek, de schilder met een scheut adrenaline in zijn lijf en mijn buren kwamen ‘met de schrik vrij’.

Daarna hielp een zoon van mij met het aanbrengen van de poten, het verstevigen van heel die constructie en het plaatsen van een onderblad. Op het onderblad kan ik dan in een ‘dode hoek’ onder het werkblad een printer en computertoebehoren kwijt. Onvoorziene omstandigheden waren dat de muren in mijn werkkamer geen van alle recht lopen en dat ook de vloer in het midden lager is dan aan de randen. Dat bleek goed oplosbaar doordat de 5 poten nog vastgemaakt moesten worden. Het veroorzaakte stof liet ik neerdalen en ik bereidde het aflakken voor. Op advies van de schilder gebruikte ik daarvoor wat in goed Nederlands ‘White wash’ genoemd wordt.

Vervolgens was het de beurt aan horizontale plinten voor een nauwe aansluiting van het werkblad op de ronde muren. Ik kocht een gebruikte barkruk, die in hoogte verstelbaar is, en een led-lichtsnoer voor verlichting onder de tafel. En nu is alles geïnstalleerd en in gebruik.

Alles bij elkaar was dit een project van 2½ week, waarin ik verspreid over 4 dagen zo’n 20 uur aan het blad gewerkt heb, mijn zoon 5 uur en de schilder 1, exclusief het consumeren van koffie en het zelfgemaakte appelgebak. En het is mooi geworden! Mijn woonkamer is daarnaast ook nog schoner dan toen ik aan dit project begon. En ik vind het echt leuk om van een plannetje te komen tot een tastbaar resultaat dat helemaal voldoet aan mijn wensen. Met dank aan de leveranciers, de schilder en mijn zoon natuurlijk.

Wat te leren van de hond, die J. van Viegen heet?

On door GerardusinmediaEen reactie plaatsen

Er zijn nog steeds mensen die, net als mijn ouders toen zij nog leefden, het ‘8 uur journaal’ niet willen missen. Ik ken er enkele. Zij motiveren dat met de stelling dat ze graag weten wat er in de wereld gebeurt.
Laatst werd mij in het Utrechtse centrum een gratis ‘NRC of Volkskrant’ aangeboden. Ik mocht kiezen. Toen ik liet weten daarin geen interesse te hebben, reageerde de belanghebbende abonnementen-verkoper met de vraag of ik niet geïnteresseerd ben in wat er in de wereld gebeurt.

Hoe kom je er achter wat er in de wereld gaande is? Maak eerst zelf eens iets mee; iets waaraan media aandacht schenken. En kijk eens daarna wat media over die gebeurtenis berichten… Of probeer, zoals ik hier gewoon ben te doen, eens een objectief stukje te schrijven over iets wat u heeft meegemaakt. Zoals in de vorige zin, moet ik er al over nadenken het formele ‘u’ of het informele ‘je’ op te schrijven. Wat is objectief en hoe stem ik op u en jou af?

Bij ‘nieuws’ wordt het navranter: In 1999 weigerde de Servisch president Slobodan Milošević de ‘Akkoorden van Rambouillet’ te ondertekenen. Volgens de mainstream Westerse media weigerde hij omdat hij de autonomie van Kosovo niet wilde aanvaarden. Nieuwsvolgers waren al snel op de hoogte van de ‘drammer’ Milošević.
Zelf verklaarde hij echter dat hij niet kon aanvaarden dat het akkoord de vrije toegang voor de NAVO in heel Servië inhield, dus ook buiten Kosovo, met inbegrip van het recht op de bouw van permanente basissen eveneens in heel Servië.
Later zei Henry Kissinger daarover in een interview in de Britse krant Daily Telegraph: “De tekst van Rambouillet, die Servië oplegde om NAVO-troepen in heel het land toe te laten, was een provocatie. Rambouillet was geen document dat een voorbeeldige Serviër kon aanvaarden. Het was een verschrikkelijk diplomatiek document dat nooit aan hen in die vorm had mogen worden voorgelegd.” Het is slechts een voorbeeld van hoe we niet via maintream-media op de hoogte komen van wat er in de wereld gebeurt.

Met dat Oekraïneverdrag geldt hetzelfde: wat in onze media geframed wordt als ‘handelsovereenkomst’ is in dezen een verregaande EU-bemoeienis met nagenoeg alle beleidsterreinen die Oekraïne kent. Hoewel ik voor handel ben, stemde ik na lezing van de ‘overeenkomst’ met hart en ziel tegen dit verdrag.

Hoe komt ‘nieuws’ in de media? Het begint met een getuige, een persbericht, een verantwoordelijke of een woordvoerder. Die ontkomen geen van vieren aan ‘spinnen’. Het Engelse werkwoord ‘to spin’ betekent hetzelfde als het Nederlandse werkwoord ‘spinnen’ en verwijst wanneer het geen kat betreft naar ‘spinnen aan een weefgetouw’. Kort samengevat wordt de term ‘spin’ nu haast altijd gebruikt als omschrijving van een techniek om beelden, feiten, gebeurtenissen en woorden te becommentariëren en dusdanig in te kaderen dat het publiek – jij, u en ik – ze gaat interpreteren en lezen op een vooraf bedachte manier. ‘Nieuws’ op het 8 uur journaal, in kranten, op de radio, verder op TV en in sociale media licht daardoor niet meer dan een tipje van de sluier op: we krijgen slechts de rook te zien, maar blijven onwetend over welk vuur die rook veroorzaakt.

Ik wil er maar mee zeggen: maak u niet te druk om wat u door ‘het nieuws’ voorgeschoteld krijgt en dat geldt ook voor jou; volg uw en jouw eigen intuïtie en doe zelf onderzoek wanneer hetgeen we voorgeschoteld krijgen indruk maakt. We moeten ons vooral niet door onze media in de luren laten leggen: zoek zelf de bronnen op van wat ‘nieuws’ genoemd wordt. Dit advies en deze wijsheid is van alle tijden, dus sluit ik maar af met een oud gedichtje van Trijntje Fop, alias Cornelis Jan (Kees) Stip (1913 – 2001), met de titel ‘Op een hond‘:

Een hond wiens naam was J. van Viegen
zag vijf gevulde schotels vliegen.
De eerste schotel was gevuld
met zwezerik en zure zult.
De daaropvolgende bevatte
een portie Belgische patatten.

De derde schotel vloog voorbij
vol versgebakken balkenbrij.
De vierde schotel, de dichtbijste
was ook met brij, maar ditmaal rijste-.
En wat nu zoudt gij denken dat
er in de vijfde schotel zat?

Ach mensen, laat u niet bedriegen.
Een hond heet immers nooit Van Viegen.

Bronnen: “John Pilger over Clinton, Trump, propaganda, media en oorlog” door John Pilger en DeWereldMorgen Vertaaldesk via http://www.dewereldmorgen.be op 2 november 2016 en het gedicht “Op een hond” door Trijntje Fop (1955) uit ‘Ongerijmde rijmen’ (ongedateerd) samengesteld door Michel van der Plas, uitgeverij Het Spectrum n.v. in Utrecht en Antwerpen.

Klik hier voor het artikel van John Pilger, met onder meer deze alinea:

Datzelfde jaar (2003) filmde ik kort na de invasie (van Irak) in Washington Charles Lewis, een vermaarde Amerikaanse onderzoeksjournalist. Ik vroeg hem: “Wat zou er gebeurd zijn als de meest vrije media in de wereld op een ernstige manier zouden ingegaan zijn tegen deze later als rauwe propaganda ontmaskerde desinformatie?” Zijn antwoord was dat als de journalisten hun werk hadden gedaan: “Dan was er een zeer, zeer goede kans geweest dat we niet ten oorlog zouden zijn vertrokken naar Irak.”

De geschiedenis hoeft zich echt niet altijd te herhalen; maar daarvoor is algemeen politiek bewustzijn nodig

On door Gerardusineconomie, media, politiek3 reacties

Dat mensen als u en ik nauwelijks een idee hebben van het internationaal verdragsrecht lijkt mij begrijpelijk. Onaanvaardbaar vind ik daarentegen de algemene onwetendheid over verdragen waarmee mainstream-media ons berichten. Daardoor krijgen u en ik geframede persberichten te horen en blijven onwetend over mogelijke en verwachte gevolgen en over wat er wel en niet gebeurd is bij de totstandkomen van verdragen. Zo krijgen degenen, die ons bij de opstelling, ondertekening en ratificering van verdragen vertegenwoordigen, volledig ‘vrij spel’ om te doen en te laten wat hen goed dunkt zonder de volgens de liberaal Thorbecke broodnodige ‘tegenmacht’.

Vanaf mensenheugenis tot het einde van de 19de eeuw zijn verdragen afgesloten zonder enige inspraak van de bevolking. De geleidelijke democratisering van de Europese natiestaten, die sindsdien in onze samenlevingen is ontwikkeld, heeft die inspraak beetje bij beetje mogelijk gemaakt. Zo is het parlementaire systeem – dat aan de democratie voorafging – geleidelijk onder invloed van de bevolking gebracht door uitbreidingen van het kiesrecht.

Toch zijn er 3 beleidsterreinen, die grotendeels aan de controle en inspraak van de bevolking ontsnappen:
buitenlandse zaken,
defensie en
de troon.
Zo komt het dat van onderhandelingen met buitenlandse mogendheden, waartoe ik hier ook de Europese Unie reken, de verdragen die daaruit voortkomen en de gevolgen van die afspraken inhoudelijk nagenoeg geheel aan de mainstream-media-aandacht ontsnappen. Hooguit wordt een ministerieel persbericht plichtsgetrouw samengevat voorgelezen.

Degenen die wél informatie over verdragsonderhandelingen vinden en wél te weten komen wat de inhoud en mogelijke impact van toekomstige verdragen is, komen vaak zeer bezorgd of uiterst ontstemd in beweging.

De neoliberale voorstanders van de actuele ‘verdragen ter bescherming van exclusieve rechten voor buitenlandse investeerders tegen elke mogelijke inmenging door maatschappelijke en openbare organisaties, overheden en parlementen’ – ik doel op CETA, TiSA en TTIP – deden er alles aan om gèèn media-aandacht te krijgen. Zij bereikten dat door 7 jaren strikte geheimhouding toe te passen en beraadslagingen te organiseren in hermetisch van de buitenwereld afgesloten ‘achterkamertjes’. Alleen door de – al dan niet zo bedoelde – actie van de Waalse gewestregering werd CETA door de mainstream-media en politici ‘ontdekt’; tot voor kort onbestaande media-aandacht zag even het licht. Ineens werden de ingenomen standpunten van de zo goed als passieve politici bekend en zichtbaar. Zelfs de grotendeels onwetende publieke opinie pikte wat informatie over CETA op.

Misschien heeft verzet tegen dit soort verdragen door deze aandacht nu een vaste plaats verworven in de media; ‘hoop’ is hier de vader van mijn gedachten. In elk geval was verzet – naast het als ‘belachelijk’ afdoen van het Belgisch staatsrecht* en hoe daarmee omgegaan is – voor velen even de toon: “Gaat het in CETA daarover!?! Dat klink niet best.”

CETA is nu door Canada en alle EU-lidstaten ondertekend en moet nog geratificeerd worden. Wanneer minstens één EU-lidstaat CETA niet ratificeert, vervalt het gehele verdrag.

ACTA in 2007 en MIA in 2006 waren indertijd een zelfde lot beschoren. Om te bereiken dat minstens één lidstaat CETA niet ratificeert, is het nodig dat het maatschappelijk verzet ertegen onverminderd en zelfs geïntensiveerd doorgaat.

Ik hoop van harte dat de komende tijd voldoende maatschappelijk bewuste mensen effectief hun geluid zullen laten horen, want ik vrees na de EU-verdragen van Maastricht en Lissabon, die voor het alledaagse leven van heel veel EU-inwoners slecht uitpakken (waar mainstream-media en politici zelden of nooit aandacht aan schenken), dat CETA, TiSA en TTIP jarenlang een neoliberaal en pijnlijk litteken in ons maatschappelijk verkeer zullen veroorzaken. TiSA zelfs voor altijd, wat dat ook is.

Misschien is het zelfs nog erger: zoals het verdrag van Versailles (1919/1920) uiteindelijk 19 jaar later geleid heeft tot de Tweede Wereldoorlog (1939), zouden we momenteel met ‘Maastricht’, ‘Lissabon’, ‘Griekenland’, CETA en binnenkort TiSA en TTIP bezig kunnen zijn de geschiedenis, die in de eerste helft van de vorige eeuw plaatsvond, te herhalen**. Iets wat niemand indertijd wilde en iets wat niemand nu wil.

Laat het niet gebeuren!

Bron: “Verzet tegen CETA blijft ook na ondertekening even zinvol” en “Wallonië en CETA of de neoliberale nachtmerrie van democratische inspraak in de economie”; beide door Lode Vanoost van De Wereld Morgen via http://www.dewereldmorgen.be op respectievelijk 30 oktober 2016 op 21 oktober 2016.

* Lode Vanoost legt in zijn artikel van 30 oktober haarfijn uit hoe de ‘Conventie van Wenen over het verdragsrecht’ (1969) ertoe leidde dat uiteindelijk deelparlementen in België voor een hoop reuring over CETA zorgden. Klik hier voor dat artikel met een link naar de tekst van bedoelde Weense conventie. Een conventie die na de Tweede Wereldoorlog tot stand kwam om de mislukte vredesverdragen van na de Eerste Wereldoorlog voortaan te voorkomen. Want die mislukte verdragen zetten een reeks gebeurtenissen in gang met uiteindelijk de Duitse inval in Polen (1939) als gevolg.

** Zie voor deze waarschuwing mijn blog “Tegengif” van 7 oktober jl.. Daarin haal ik de gelauwerde Amerikaanse Nobelprijswinnaar econoom Joseph Stiglitz aan, die ons in zijn nieuwe boek “The Euro: How a Common Currency Threatens the Future of Europe” wijst op herhaling van een geschiedenis die niemand wil: Hier kunt u voor dat blog klikken om dan te scrollen naar 7 oktober 2016.