Maand: juni 2021

De waakhond blaft, wie luistert?

On door Gerardusineconomie, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Vanzelfsprekend is het van alle tijden dat de graaf, gravin, heer, hertog, hertogin, keizer, koning, koningin, zoals ook de huidige wetgever, zich niet aan zijn (haar) eigen wetten houdt. Daar moeten we niet van opkijken. Natuurlijk wordt op ieder niveau gesjoemeld. Dan stap je soms naar de rechter en dan lijkt er voor even weer iets opgelost. Laten we die zwendel maar mens-eigen noemen en overgaan tot de orde van de dag. Echter, de waakhond is aangeslagen en dat heeft – zoals zo vaak – het gangbare nieuws niet bereikt.

Ik heb het over de watchdog-organisatie Corporate Europe Observatory (CEO) en haar op een na laatste rapport “Conquering EU courts? Big business lobbies in secret for new legal privileges in the EU”: Meerdere Europese organisaties voor de bedrijfswereld blijken voor een apart arbitragesysteem in de Europese Unie te lobbyen. Zij willen dat grote bedrijven nationale rechtbanken en wetten mogen negeren als dat zo uitkomt. Zo willen zij EU-lidstaten dwingen tot enorme financiële compensaties voor het verlies dat ze zouden leiden aan investeringen en winsten door regelgeving op het vlak van loon en werkomstandigheden, op het vlak van rechten voor consumenten en (leef-)milieuverplichtingen. Zo verzekeren grootbedrijven zich van hun inkomsten, is het niet uit handel, dan is het uit claims. In beide gevallen betalen wij.

Het blijkt te gaan om de arbitrage-methodiek ‘Investor State Dispute Settlement’ (ISDS), die ik van vrijhandelsverdragen ken. De methodiek waarvan ik vind dat de EU, toen dat in onderhandelingen ter sprake kwam, had moeten zeggen dat dat ononderhandelbaar is; Ben je nou helemaal bezopen. De EU reageerde daarentegen met begrip en een mooie regelgeving om nationale parlementen en rechtbanken van de 27-lidstaten, toen nog 28, buiten werking te zetten.

Geld regeert en het lijkt mij dat we ons er steeds beter van bewust zijn dat ook onze regeringen van de afgelopen 40 jaar meer medeleven hebben (en hebben gehad) met grootaandeelhouders en grootbedrijven, dan met huishoudens en werkenden. Èn dat de belofte, dat ons dat ten goede zou komen, loos is. Maar zonder informatie van wat er werkelijk gaande is, hebben wij geen idee welke gevaren en voorspoed er momenteel voor ons in het verschiet liggen. CEO kon de interne voorbereidende documenten van de Europese Commissie inzien. Daaruit blijkt dat de Commissie dit idee zeer genegen is. Terwijl deze Commissie jarenlang de vragen om minimale sociale standaarden op Europees niveau voor werkende mensen hebben genegeerd, worden klachten van investeerders over hùn ‘gebrek aan bescherming’ onmiddellijk door de Commissie aangepakt en serieus genomen.

Laten we er geen wetsregel van maken om onze oren alleen en ècht alleen te laten hangen naar het grote geld en wetgevers, die winst voor enkelen boven welzijn voor allen stellen. Dat hebben we de afgelopen decennia al veel te vaak laten gebeuren met hulp van wie zichzelf ‘links’ noemden. En daar zijn al veel te veel brokken van gekomen.

De eventuele gang naar een rechter is en blijft broodnodig om onrecht te bestrijden.

Bron: “Big business lobbyt voor privileges die democratische rechtstaat neutraliseren” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 28 juni 2021.

Voor wie het artikel over dat rapport wil lezen is hier een link.

Wat wij uitdragen is – helaas – waar wij voor staan

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Terwijl de regering van de Verenigde Staten van Amerika er alles aan doet om de Peruaanse verkiezingsuitslag te beslechten in het nadeel van de democratisch gekozen linkse kandidaat en in het voordeel van een rechtse kandidaat, beschuldigt de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie China en Rusland ervan ‘de eerlijke en transparante werking van de wereldeconomie te ondermijnen’. Het vinden van argumenten was wellicht problematisch, maar een nieuwe linksom of rechtsom geprovoceerde Koude Oorlog is nu eenmaal nodig; voor economische groei ten gunste van grootaandeelhouders, denk ik daar achteraan.

Het taalgebruik in de slotverklaring van de NAVO en de uitspraken van de Amerikaanse president Joe Biden lieten dezelfde gefundeerde èn ongefundeerde aantijgingen herleven die onder de vorige Amerikaanse regering van voormalig president Donald Trump al in stelling waren gebracht. In reactie op de bijeenkomst merkte de Chinese ambassade in Groot-Brittannië op dat elke kwestie van mondiale aangelegenheden besloten zou moeten worden in overleg met alle betrokken naties in overeenstemming met de “basisnormen van internationale betrekkingen op basis van de beginselen en doelstellingen van het Handvest van de Verenigde Naties, en niet volgens de zogenaamde regels zoals die door een klein aantal landen worden geformuleerd”. En met dat eerste kunnen veel of weinig wereldburgers het wel eens zijn, maar dat laatste is de praktijk.

Terwijl de Westerse mainstreammedia kritiekloos en ongefilterd, zelfs zonder commentaar, de verklaringen van G7 en NAVO verspreiden, kijken sociale en vredesbewegingen in de Europese Unie, Groot-Brittannië, de VS en over heel de wereld totaal anders naar deze gevaarlijke escalatie binnen de G7 en de NAVO. En met die alternatieve kijk kunnen veel of weinig wereldburgers het wel eens zijn, maar die hebben onvoldoende politieke invloed om hun visies van invloed te laten zijn op de loop der dingen. Rechts neoliberalisme is in de wereld aan de macht; afstemming, coöperatie en samenwerking zijn verleden tijd.

Het conflict dat China en Rusland wordt opgedrongen, leidt af van de vele dringende problemen waarmee we worden geconfronteerd, zoals het covid-19-virus en de economische ineenstorting die daarvan het gevolg is.

Intussen komen hier en daar sociale en vredesbewegingen samen om zich te verzetten tegen deze jongste tegen-beter-weten-in-opgevoerde-spanningen door Westerse grootmachten. Op een openbare bijeenkomst van woensdag 16 juni jl. startte bijvoorbeeld de campagne ‘No Cold War Britain’. Die actiegroep wil zich verzetten tegen de ‘steeds agressievere acties en verklaringen van de VS tegenover China’. De organisatoren van die bijeenkomst omschreven deze nieuwe vormgegeven Koude Oorlog met China als “een hinderpaal voor de mensheid om succesvol de zeer ernstige gemeenschappelijke problemen aan te pakken waarmee zij geconfronteerd wordt”, en denkt daarbij aan beheersing van pandemieën, economische ontwikkeling, klimaatverandering en racistische discriminatie. Kom dààr maar eens om in de media of in de politiek: “in plaats van miljarden ponden te verspillen aan massavernietigingswapens en de militaire opbouw van de VS tegen China te steunen, zou Groot-Brittannië moeten streven naar oprechte dialoog en wereldwijde samenwerking met China om de immense problemen aan te pakken waarmee de mensheid wordt geconfronteerd”. De Britse regering stuurt daarentegen momenteel haar grootste oorlogsbodem, de HMS Queen Elizabeth, samen met andere oorlogsschepen naar de Zuid-Chinese Zee om daar deel te nemen aan grootschalige marine-oefeningen van de NAVO. Die oefeningen zijn bedoeld om daar ‘strategische dominantie’ ten opzichte van China te verwerven.

Bronnen: “Inmenging VS in verkiezingen Peru bedreigt democratisch resultaat” door Lode Vanoost en “Van G7 tot NAVO: ontkennen is bevestigen, dit is een tweede Koude Oorlog” door Anish R. M. & Peoples Dispatch; beide via DeWereldMorgen op 25 juni 2021.

Waarom ik mijn lidmaatschap van het CDA opzeg

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, wereldverhalen1 reactie

Na meer dan 50 jaar lidmaatschap van het CDA en zijn voorloper KVP is mijn afscheid van de partij onvermijdelijk geworden, laat Dries van Agt weten, om te vervolgen met: De onbarmhartigheid van het CDA jegens het Palestijnse volk kan ik niet langer verdragen.

Eind mei van dit jaar stemde de CDA-fractie in de Tweede Kamer opnieuw tegen belangrijke moties, ingediend ter ondersteuning van Palestina en als handreiking aan het noodlijdende Palestijnse volk. In elf gevallen was de stem van die fractie doorslaggevend voor verwerping van die moties. De moties gingen onder meer over erkenning van de Palestijnse staat, het koloniseren en annexeren van Palestijns grondgebied door Israël in strijd met het internationale recht, het veroordelen van het dodelijke geweld van Israël tegen de bevolking van Gaza, en beëindiging van de Israëlische blokkade van Gaza.

In recente rapporten hebben de gezaghebbende mensenrechtenorganisaties Human Rights Watch en het Israëlische B’Tselem vastgesteld dat Israël in de bezette gebieden een systeem van apartheid hanteert. Toch werd de motie ter veroordeling van apartheid ook al niet door het CDA gesteund.

Het stemgedrag van de CDA-fractie is mij rauw op het dak gevallen. Voor mij is het onbegrijpelijk dat het CDA het hoofd blijft afwenden van het immense leed dat het Palestijnse volk wordt aangedaan, en zich bovendien geen snars aantrekt van onze eigen Grondwet die verplicht tot eerbiediging van de internationale rechtsorde. Even onbegrijpelijk is dat onze parlementariërs als het erop aankomt stemmen tegen de christelijke inspiratie die de partij in zijn vaandel voert, en ook tegen zijn eigen politieke standpunten zoals de kwalificatie van de kolonisering van Palestijns land als illegaal.

Ik heb de hoop verloren dat het CDA de kant van het recht, de rechtvaardigheid en de solidariteit met mensen in verdrukking zal kiezen. Ik voel me dan ook vervreemd van mijn partij en me er niet meer thuis, en kan nu niet anders meer doen dan mijn lidmaatschap opzeggen.

Keer op keer heb ik geprobeerd het CDA ervan te doordringen wat er werkelijk gaande is. Telkens weer heeft het CDA ervoor gekozen Palestina en het Palestijnse volk in de steek te laten. Even was er hoop. In juni 2013 trok de CDA-fractie bij monde van zijn toenmalige buitenlandwoordvoerder een rode lijn, voor het eerst. Israël mocht op straffe van sancties, zoals opschorting van het EU-Israël Associatieverdrag, geen nieuwe nederzettingen stichten, geen ‘buitenposten’ met terugwerkende kracht autoriseren, en geen activiteiten ontplooien in het strategische E1-gebied, ten oosten van Jerusalem. Maar toen Israël deze lijn toch overschreed, en ver zelfs, stemde het CDA in 2017 tegen een motie die de regering opriep om in EU-verband te bepleiten dat verdrag op te schorten. Ook toen was de tegenstem van het CDA doorslaggevend voor de verwerping van de motie.

Helaas is het mij niet gelukt het CDA tot inzicht te brengen en zijn hart te openen. De opstelling van het CDA is en blijft een sta-in-de-weg voor een Nederlands beleid gericht op een rechtvaardige en bestendige oplossing voor Palestina en het vertrapte volk aldaar, het beleid dat voorts in overeenstemming zou zijn met het internationale recht. Met een zwaar gemoed verlaat ik de partij waarvan ik sinds de oprichting een toegewijd lid ben geweest.

Op 20 en 25 mei werd in de Tweede Kamer gestemd over een vracht van moties over Israël/Palestina. Die stemming is dramatisch verlopen. De CDA-fractie heeft voor geen enkele motie gestemd die aanstuurde op maatregelen tegen de krachtens het internationaal recht illegale nederzettingen in bezet Palestijns gebied. Let wel: die kolonisering is een oorlogsmisdadig beleid, zowel volgens de Conventies van Genève alsook het Statuut van Rome, en maakt bovendien de ook door Nederland steeds bepleite en door het CDA gewenste tweestatenoplossing volstrekt illusoir. De CDA-fractie heeft het (anders dan D66, toch ook een redelijke middenpartij) zelfs zo bont gemaakt te stemmen tegen moties die oproepen tot eerbiediging van de internationale rechtsorde! Waarom die extravagantie? Waarschijnlijk omdat die moties werden opgevat als terechtwijzingen aan de schenders van die rechtsorde, Israël in het bijzonder.

Kwalijk is het voorts dat de Tweede Kamer met instemming van het CDA het geweld van de zijde van Hamas heeft veroordeeld, en tevens de rol van Iran, Qatar en Turkije, maar geen kritisch woord heeft uitgebracht over Israël, dat wederom enorme schade heeft berokkend aan het overbevolkte Gaza en daar heel veel slachtoffers heeft gemaakt. Ook voor die ongebalanceerde uitkomst heeft het CDA zich door zijn stemgedrag beslissend verantwoordelijk gemaakt.

Voorafgaand aan de debatten in de Tweede Kamer heeft de stichting The Rights Forum in Amsterdam een analyse gegeven van de veelheid van oorzaken van al het geweld in de bezette gebieden. Die analyse is neergelegd in een brief aan de minister van buitenlandse zaken d.d. 18 mei j.l. Veel moties in de Kamer waren op die brief gebaseerd, maar geen ervan heeft het gered vooral door de stugge tegenstand door het CDA.

Het gedrag van de CDA-fractie heeft mij diep teleurgesteld en gegriefd. Ik zeg u vaarwel in treurnis.

Dries van Agt

Nooit had ik verwacht dat ik een (opinie-)stuk van Dries van Agt over zou nemen, maar dat gebeurt vandaag dan toch. Ik herken mijzelf er helemaal in, maak me druk over hetzelfde onrecht en ik heb er niets aan toe te voegen.

Bron: “Waarom ik mijn lidmaatschap van het CDA opzeg” door Dries van Agt via DeWereldMorgen op 22 juni 2021.

Chappeau, Lale Gül!

On door Gerardusincultuur, kinderleed, wereldverhalenEen reactie plaatsen

In Schotland lopen mannen in rokken, dat is de uitzondering die de regel bevestigt. Elders op de wereld lopen mannen in broeken, is het idee. Vrouwen kunnen hier in rokken, jurken, en nadat mijn moeder de broek ooit uitprobeerde, ook in broeken rondlopen zonder aanstoot te geven.

Echter daar blijven de verschillen tussen aanstootgevend gedrag tussen mannen en vrouwen niet bij, als ik “Ik ga leven” lees; de autobiografische debuutroman van Lale Gül (in 1997 geboren te Amsterdam). Met plezier las ik haar aanklacht tegen wat haar als meisje aangeleerd is en wat er van haar verwacht werd, al is ‘plezier’ hier niet het juiste woord. Allereerst valt mij haar grote woordenschat op. Haar inzichten maken mij duidelijk dat deze jonge vrouw kaf van koren kan onderscheiden en weet waarover zij het heeft.

Ik las haar boek als een – mijns inziens terechte – aanklacht over wat meisjes in zo’n beetje elke opvoeding aan vrouwbeelden bijgebracht wordt, en wat jongens aan manbeelden meekrijgen voordat zij op eigen benen staan. En ook las ik haar boek als een aanklacht tegen het overgeleverd zijn aan familieleden, gezinsleden, klasgenootjes, ouders, vrienden en vriendinnen van alle kinderen, zolang zij afhankelijk zijn. Een lange eerste periode van ons leven kunnen we het treffen, maar kan ons in de fases van baby tot adolescent net zo goed veel rampspoed overkomen; ellende en ellendige wereldbeelden bijgebracht worden, die onze levens vervolgens tekent.

Gül, die in het boek met ‘Büsra’ aangesproken wordt, vertelt over haar ervaringen en zielenroerselen vanuit haar perspectief, maar volgens mij heeft zij het over min of meer alle opgroeiende meisjes. Net als Jan Siebelink ook voor mij herkenbaar heeft geschreven over zijn indringende opgroei-ervaringen in zijn veel extremere nestje dan dat van mij, schrijft Gül vast voor velen herkenbaar over de hare. Ik vermoed dat alle mensen gelijksoortige ervaringen hebben, en vind haar debuut daarom voor velen een aanrader. Een verschil met Siebelink is dat hij kon wachten met publicatie, terwijl het voor Gül steeds ingewikkelder wordt toe te geven aan de groepsdruk van haar leefomgeving totdat zij een poging doet ook openlijk haar eigen weg te kiezen. Gül weet uitdrukking te geven aan het moment in ieders leven waarop ‘Ik moet wel’ plaats maakt voor ‘Moet ik wel?’.

Wat de gevolgen voor Gül ook zijn; dit boek moest volgens mij ooit geschreven worden. Gül beschikte over het intellect en het inzicht om dat te doen. Chappeau! Haar dubbel-aanklacht dwingt bij mij niets dan respect af. Voor mij was het daarnaast ook aangenaam, leerzaam en verijkend om over haar ideeën en levenswandel tot nu toe te lezen.

Wellicht denken we soms dat onze samenleving bijna af is; lees dat boek dan maar eens u voortdurend afvragend in hoeverre het feitelijk exceptioneel is wat Gül schrijft.

Ik weet een betere naam!

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Wij, van lawaai, willen meer lawaai. Daaraan moet ik denken wanneer ik zie wat de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) nu weer heeft bekokstooft. In het NAVO-rapport ‘NAVO 2030; verenigd voor een nieuwe tijdperk’ staat niet hoe slecht het gesteld is met de democratie in een aantal NAVO-lidstaten (Hongarije, Polen, de Verenigde Staten van Amerika) of in hun buitenlandse betrekkingen. Nee, de ‘fundamentele waarde van democratie’ wordt daarentegen juist geïnstrumentaliseerd om een politiek van confrontatie met China en Rusland te verantwoorden. Deze landen staan in het rapport te boek als ‘systemische rivalen’ alsof van anders zijn dan kapitalistisch een bedreiging uitgaat (tenzij het om Saoedi-Arabië gaat).

Vanuit Chinees en Russische perspectief pleegt de NAVO provocatie na provocatie. Ze is dit voorjaar gestart met nieuwe grootschalige manoeuvres ‘Steadfast Defender 2021’, die zich voor een groot deel concentreren in de Oostzee en de Zwarte Zee om daar, in de woorden van oud-VS-generaal Ben Hogdes, ‘strategische dominantie’ ten opzichte van Rusland te verwerven. De huidige NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg sprak over het ‘strategisch belang’ van de Zwarte Zee. Aan de Russische machtsontplooiing aan de Oekraïense grens van enkele maanden geleden, die wel in ons nieuws kwam, ging de Oekraïense wetswijziging (januari 2021) vooraf om de komst van 11.000 NAVO-militairen op Oekraïens grondgebied mogelijk te maken, die ons nieuws niet bereikte. Diezelfde maand opereerden er 2 VS-oorlogsbodems in de Zwarte Zee aan de zijde van de Oekraïense marine. Bovendien kondigde Oekraïne de bouw aan van 2 marinebases met financiële steun van Groot-Brittannië. En de 7e Vloot van de Verenigde Staten van Amerika controleert ondertussen de Zuid-Chinese Zee met zijn vliegdekschepen, vergezeld van tientallen oorlogsbodems, nucleair bewapende strategische onderzeeërs en provocerende luchtverkenningen tot vlakbij de Chinese kust. In deze laatste regio zijn zo’n 50 grote Amerikaanse militaire bases gevestigd, die China in een wijde boog omringen.

Het non-proliferatieakkoord vraagt de kernwapenstaten al meer dan 50 jaar om werk te maken van ‘algemene en volledige’ kernwapen-ontwapening.

In essentie wordt Europa door de NAVO meegesleurd in de pogingen van de VS om zijn hegemonie wereldwijd te beschermen. In naam van de democratie, stabiliteit en vrede wordt de confrontatie en het vijandschap opgedreven. In onze nieuwsvoorziening horen we slechts de andere kant van het verhaal en niets over wat in onze naam misdaan en geprovoceerd wordt. Mijn profetische verwachting is dat op basis van het nieuwe NAVO-rapport in onze nieuwsvoorziening de vijandigheid jegens China en Rusland opgevoerd gaat worden.

Stoltenberg laat niet na om voortdurend te benadrukken dat de NAVO-lidstaten – ondanks de covid-19-pandemie – hun militaire budgetten moeten blijven verhogen, terwijl het bondgenootschap nu al verantwoordelijk is voor mèèr dan de helft van de wereldwijde militaire uitgaven. Ook kiest de NAVO ervoor om de nucleaire ‘afschrikking’ te ‘versterken’, zoals de installatie van nieuwe zogenaamde ‘inzetbare kernbommen’ in Europese landen en de ‘revitalisering’ van de nucleaire taakverdeling. Ondanks het gegeven dat er op internationaal vlak – met 122 landen die het Verdrag voor een Verbod op Nucleaire Wapens ondertekenden – nog nooit een groter draagvlak was voor een kernwapenvrije wereld, blokkeren de NAVO-staten dit engagement. Zelfs klimaatveranderingen, die de schaarste aan hulpbronnen zullen doen versnellen en die zullen leiden tot een toename van migratiestromen, worden door de NAVO louter in termen van militaire bedreigingen benaderd. Ook het Verenigd Koninkrijk kondigde aan om het aantal kernkoppen te verhogen. En dat alles in weerwil van het non-proliferatieakkoord dat de kernwapenstaten al meer dan 50 jaar vraagt om werk te maken van ‘algemene en volledige’ kernwapen-ontwapening.

Het Ministerie voor Amerikaans Britse Belangenbehartiging

Deze aan de tijdgeest aangepaste koudeoorlogspolitiek biedt mijns inziens geen antwoord op de èchte huidige veiligheidsuitdagingen voor mens en planeet. Wat we nodig hebben, is internationale samenwerking om gemeenschappelijke uitdagingen beter aan te pakken: de klimaatnoodtoestand, de pandemie en sociale ongelijkheid; we ontberen een wereldwijde solidariteit. Echte veiligheid is alleen mogelijk door in te zetten op diplomatie, duurzame ontwikkeling en ontwapening. Dat bereiken we niet met deze oorlogspolitiek en oorlogsretoriek van de NAVO. De naam ‘defensie’ doet al sinds de val van de muur in 1989 wat vreemd aan. Laten we er bij naleving van dit nieuwe NAVO-rapport eerlijkheidshalve gewoon het ‘Ministerie voor Amerikaans Britse Belangenbehartiging’ van maken nu versterking van de Verenigde Naties – in 1945 is opgericht om “komende geslachten te behoeden voor de gesel van de oorlog” – verleden tijd is. Wij, van lawaai, willen meer lawaai!

Bronnen: “NAVO bespreekt het recept voor Koude Oorlog 2.0” door Ludo De Brabander en “Meer dan 400 activisten protesteren tegen NAVO-top: #YestoPeace #NotoNato” door vrijwilligersbeweging Intal; beide via DeWereldMorgen op 14 juni 2021.

Een beschamende geste

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalen, zorgEen reactie plaatsen

De 10 rijkste landen bezitten ongeveer 80% van alle covid-vaccins. Door het onwaarschijnlijke hamstergedrag van de rijke landen – in strijd met afspraken die binnen de WHO gemaakt zijn voordat er vaccins waren – hebben wij op dit moment een gezamenlijk overschot (!) van liefst 2.500.000.000 vaccins.

De doelstelling van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO is om binnen het jaar tenminste 70% van de wereldbevolking te vaccineren. Om dat doel te bereiken zijn 11.000.000.000 vaccins nodig. “We gaan de wereld helpen om uit deze pandemie te komen door samen te werken met onze wereldwijde partners”, zei de president van de Verenigde Staten van Amerika Joe Biden bij de start van de driedaagse bijeenkomst van de G7. De 7 landen beloofden 1/11 van de benodigde vaccins aan de armste landen te schenken en deden alsof dat een groots gebaar is. Secretaris-generaal van de Verenigde Naties Antonio Guterres reageerde dat als mensen in ontwikkelingslanden niet snel worden ingeënt, het virus verder kan muteren en resistent kan worden tegen de nieuwe vaccins. “We hebben een globaal vaccinatieplan nodig. We moeten handelen met een logica, met een gevoel van urgentie en met de prioriteiten van een oorlogseconomie, en daar zijn we nog ver van verwijderd.”

Patenten en geopolitiek

Om de mensen in de armere landen voldoende snel te kunnen vaccineren is dit jaar amper $ 38.000.000.000 nodig, maar zelfs dat krijgen we niet bij elkaar. De G7-leiders zijn niet bekommerd om het lot van de mensen in arme landen. Op dit moment is nog maar de helft van het bedrag geleverd. Dat is amper 0,3% van de $ 5.600.000.000.000 die de rijke landen naar aanleiding van covid-19 in hun eigen economieën pompten.

Vooreerst is dit besluit een afleidingsmanoeuvre om de fundamentele en belangrijke discussie over de patenten onder de mat te vegen. Een tweede motief is van geopolitiek aard. Met lede ogen ziet het Westen dat China, Cuba en Rusland als winnaars uit de bus komen bij de verspreiding van vaccins. Ten minste 70 landen of regio’s hebben de Chinese vaccins goedgekeurd of overeenkomsten gesloten om vaccins uit China te ontvangen. Meer dan 30 landen kwamen overeen om het Russische vaccin Spoetnik V te kopen of te produceren. De beschamende geste van de G7 om 40% van hun overschot te leveren moet dus naast het verzekeren van winsten voor de farmaciereuzen dienen om een beetje mee te doen met die ‘vaccinatiediplomatie’.

Bron: “Wist je dat de vaccinbelofte van de G7 de farce van het jaar is?” door Marc Vandepitte via DeWereldMorgen op 14 juni 2021.

Een nieuwe religie

On door Gerardusinprivé, wetenschap, zorgEen reactie plaatsen

Hoe verwacht jij dat het nu verder gaat met corona in de samenleving, werd mij vandaag gevraagd. Rampzalig, antwoordde ik, maar ik kreeg geen ruimte om dit toe te lichten.

Nee, de vraag bleek de opmaat voor een emotioneel relaas van zeker een half uur. Dit is al de zoveelste in een paar maanden, ging even door mij heen, en steeds wordt eenzelfde patroon gevolgd. De kritische denkers over de aanpak van corona, die ik meemaak, zijn geëmotioneerd betrokken bij hun onderwerp. Enige distantie of wat humor omtrent wat ze denken te weten, zijn ver te zoeken. Hoe onsamenhangend of samenhangend hun betoog ook is (het betoog wordt voor mij naarmate het verhaal vordert steeds minder navolgbaar), zij moeten hun ideeën zonder interrupties of vragen uiteen kunnen zetten. De kern van al die gedreven monologen is, als ik het goed samenvat: ik heb het licht gezien. Op websites, waar mensen met kennis hun inzichten delen, heb ik gezien hoe het zit. Het corona-probleem wordt schromelijk overdreven. Mensen worden bang gemaakt en iedereen laat zich bang maken. Dit dient een onvermoed ander doel dan de volksgezondheid. De farmaceutische industrie is de lachende derde. We hadden gewoon kwetsbare mensen moeten beschermen en het covid-19-virus onder het niet-kwetsbare bevolkingsdeel moeten laten rondwaren, zodat we groepsimmuniteit tegen deze voor hen betrekkelijk milde griep gekweekt hadden. Dood gaan hoort bij het leven. Nu zijn de gevolgen erger dan de kwaal. Vervolgens wordt er met cijfers gestrooid.

Het lijkt mij een nieuwe religie, waar net zo min òver gesproken kan worden als over andere religies: er zijn teksten, die ons gegeven zijn om ons leven naar in te richten. De teksten kunnen door ingewijden uitgelegd worden, maar zij mogen niet ter discussie gesteld worden. Kortom, er is een voor sommigen toegankelijke waarheid, waarmee iedereen het zou moeten doen, maar zij zijn groot (gevaarlijk en machtig) en ik is klein, en dat is niet eerlijk.

Ik neem voor lief dat ik risico’s loop een verkeerd besluit te hebben genomen

Met betrokkene deel ik de kritiek op de berichtgeving in de media. Het nieuws dient niet ‘de waarheid’, maar commercie, kijkcijfers. Daardoor verontrusten nieuwsbrengers zelden en bevestigen zij een vrijwel altijd onrechtvaardige status quo.

Na dat relaas kwam het gesprek telkens terug op corona, waarvan betrokkene vol zat, zoals ik ooit – als puber – altijd over paarden wilde praten en het wel en wee van deze beesten in elk gesprek ter sprake wist te brengen. Ook dat deel van het coronapatroon herken ik inmiddels.

Ik probeer ieders mening te respecteren, maar verwacht tegen beter weten in ook eenzelfde interesse in en respect voor mijn mening, die ik weer op andere verhalen baseer en waarover ik twijfel. Daarom lijkt bij het coronapatroon te horen dat ik uiteindelijk toch tot de afvalligen behoor, ook al wordt daar vaak bij gezegd dat er wel een beetje sympathie voor mijn afvalligheid opgebracht kan worden. Vandaag werd ik zelfs meermaals bedankt voor mijn wil om het relaas over de coronawaarheid aan te horen.

En wat mijn ideeën omtrent corona zijn? De beste uitkomst is altijd dat ik mijzelf dupeer, in plaats van dat anderen mij schade berokkenen. Ik neem dus onafhankelijk van wat wie ook zegt binnen mijn mogelijkheden de volledige verantwoordelijkheid voor mijn eigen gezondheid en neem voor lief dat ik risico’s loop een verkeerd besluit te hebben genomen. Ik desinfecteer waar ik desinfecteren kan, draag vanwege aerosolen gemotiveerd zonder enige tegenzin een mondkapje, houd (vaak) afstand, vermijd (zoveel mogelijk) lichamelijk contact en ik mijd drukte. Onlangs ontving ik de tweede 0,3 ml van het BioNTech/Pfizer-vaccin en verwonderde mij erover dat lichaamsgewicht de dosering niet beïnvloedde. Ik hoop daarmee te maken te krijgen – als ik ondanks mijn voorzichtigheid toch covid-19 oploop – met mildere symptomen dan zonder dat vaccin. Verder blijf ik graag maatregels treffen om niet besmet te raken, totdat we meer over covid-19 en de werking van Pfizer te weten zijn gekomen.

Dat ik de gevolgen van ons coronabeleid als rampzalig inschat, komt eruit voort dat we volgens mij van meet af aan het virus hadden moeten isoleren, zoals dat in veel Aziatische landen is gedaan. Doordat we dat hebben nagelaten zullen we steeds weer met besmettingsgolven en oversterfte te maken krijgen. De 1607 besmettingen van vandaag zijn er wat mij betreft precies 1607 teveel; elke ernstig zieke coronapatiënt en elke coronadode waar ook ter wereld is er mij een teveel, en de kwalijke gevolgen van anti-coronavaccins zouden oprecht geminimaliseerd moeten worden. Kom daar in deze door geld en private belangen geregeerde wereld maar eens om.

Een incompetente unie

On door Gerardusinmedia, politiek, steden en strekenEen reactie plaatsen

Zo zou het zijn: na 5 relatief rustige jaren proberen opnieuw steeds meer migranten de Europese Unie te bereiken. Hun reizen eindigen steeds vaker met dood of vermissing. Van zowel links als rechts is er kritiek op ‘Brussel’, dat er niet in slaagt een goedwerkend Europees migratiebeleid op te zetten. De EU slaagt er ook niet in om de migratiedruk op de zuidelijke EU-landen evenredig over de rest van EU te verdelen, waardoor veruit de zwaarste last terechtkomt bij de landen aan de Middellandse Zee.

In Griekenland, Hongarije, Kroatië, Polen en Spanje worden migranten nu in strijd met het internationaal recht teruggeduwd de grens over voordat zij een kans hebben gehad om asiel aan te vragen. De Europese Commissie en andere EU-landen spreken deze lidstaten niet aan op deze bij verdragen verboden pushbacks.

VVD-Europarlementariër Malik Azmani noemt de pushbacks ‘onacceptabel’. Volgens hem zijn ze ‘een gevolg van de mogelijkheid dat migranten de EU-grens kunnen bereiken’. Hij pleit dan ook voor strengere afspraken. ‘Brussel’ moet wat hem betreft regelen dat migranten opgevangen worden in hun eigen regio. “Als we vluchtelingen een plek willen bieden in Europa, kunnen we ze dan via legale weg laten komen en niet met behulp van mensensmokkelaars”, aldus Azmani.

De EU werkt ondertussen met man en macht aan fysieke en technologische middelen om potentiële asielzoekers ‘af te schrikken’. Volgens het persbureau The Associated Press stak ‘Brussel’ sinds de migratiecrisis van 2015-16 € 3.000.000.000 in de ontwikkeling van een hightech bewakingshek langs de zuidgrens. Het doel daarvan is om te voorkomen dat migranten de grens over kunnen steken en aanspraak gaan maken op een asielprocedure.

Over de rollen van de EU en EU-landen waardoor migratiestromen op gang komen, zoals politieke steun en wapenleveranties, wordt door de NOS met geen woord gerept. Nee, er wordt alleen gesproken over een ongewenst symptoom van ‘een verzwegen iets’ (asielzoekers die huis en haard achterlaten en een schier eindeloze reeks aan gevaren trotseren voordat zij grondgebied van de EU weten te bereiken), waarmee we, dat wil zeggen de EU, niets mee te maken willen hebben (koste wat kost moeten die asielzoekers buiten ‘onze’ EU-grenzen gehouden worden en als dat niet lukt moeten èn mogen de EU-landen het dichtst bij de brandhaarden het zelf maar uitzoeken), terwijl internationale verdragen, opgesteld om een vergelijkbaar lijden van mensen in de Tweede Wereldoorlog te voorkomen administratief buiten werking worden gehouden (zolang asielzoekers nog niet op EU-grondgebied of in België of Nederland zijn aangekomen, zijn hun problemen de onze niet), waardoor het bedoelde lijden van mensen op geen enkele manier verzacht wordt. Wie van ons nog dacht dat wij in een beschaafd deel van de wereld leven, wie nog dacht dat ‘wij’ een superieure maatschappij-inrichting hebben vergeleken met (veel) andere landen, wie dacht dat vooral Oeigoeren het moeilijk hebben onder een Chinees bewind en wie dacht dat hier geen wetteloosheid regeert mogen nu allemaal wakker worden.

En wat Azmani verzwijgt: “Als we vluchtelingen geen plek willen bieden in Europa, kunnen we ze met zo’n opvang in de eigen regio eenvoudig buiten de deur houden”, want waarom zou er anders na alle jaren sinds de Verdragen van Schengen vanaf 1995 van kracht werden nog steeds niets voor deze migranten geregeld zijn?

Bron: “Gebrek aan Europees antwoord op migratiedruk leidt tot misstanden” door Robert Chesal en Kysia Hekster via NOS op 6 juni 2021.

Onbekend, maar spinglevend

On door Gerardusinmilitarisme, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Ronnie Kasrils was ooit strijder voor het Afrikaans Nationaal Congres, toen het ANC van Nelson Mandela volgens de ‘vrije wereld’ nog een terroristische organisatie was. Het waren de meest repressieve jaren van het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Later nam hij deel aan verschillende Zuid-Afrikaanse regeringen (1994-2008), onder andere als minister van de inlichtingendiensten (2004-2008). Deze inmiddels 82-jarige Joods-Zuid-Afrikaanse Kasrils heeft verschillende boeken en poëzie geschreven, naast veel artikelen over defensie, politiek en waterbosbouw. Zijn autobiografie “Armed and Dangerous” werd voor het eerst gepubliceerd in 1993, bijgewerkt en opnieuw gepubliceerd in 1998 en 2004. In “The Unlikely Secret Agent” (2010) geeft hij een persoonlijk verslag van de moed van zijn eerste vrouw door op te treden tegen de apartheidsmachten. Dit boek won de Alan Paton Award 2011. Deze Kasrils vertrouwde de wereld onlangs zijn inzichten toe over de strijd van het Palestijnse volk tegen het apartheidsregime van Israël:

Tijdens de afschuwelijk bloederige dagen in Gaza bleef een ontroerende Franse film maar door mijn hoofd spoken: het anti-oorlogsmeesterwerk “Hiroshima mon amour” van Alain Resnais uit 1959, dat zich afspeelt in het door een Amerikaanse atoombom vernietigde Hiroshima. Deze film onderzoekt kwesties als geheugen, verantwoordelijkheid en waarnemen, en heeft volgens Kasrils veel overeenkomsten met de etnische zuivering en geleidelijke genocide van de Palestijnen vanaf de Nakba (Catastrofe) van 1948 tot nu.

Waarheid zou volgens Kasrils moeten zegevieren. Ze mag niet verdraaid worden, zodat de slachtoffers voor schuldigen worden aangezien en de dader – en ieder die haar of hem steunt – een rookgordijn van zelfverdediging kan optrekken. Maar hoe kun je door de mist en het oorlogskabaal heen dringen? Wie heeft gelijk? Wie heeft het mis? Moet de wereld het probleem neutraal en onpartijdig aanpakken? Gewone stervelingen, die zich buiten de betwiste zone bevinden, wijken verward en vol afschuw achteruit. De mensheid wordt niets wijzer van de mainstreammedia, waarin desinformatie en verdoezeling schering en inslag is, noch met de verdelingsstrategie van Israël en zijn Westerse bondgenoten.

Een blijvende en rechtvaardige oplossing is volgens Kasrils slechts mogelijk wanneer de oorsprong van het probleem begrepen wordt; de Nakba van 1948 en de vroegere Brits-Franse akkoorden van na de instorting van het Ottomaanse rijk aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. De kern van het probleem is de zionistische diefstal van grond. Wie zelf geleden heeft onder kolonialisme en bezetting, zoals de volkeren van Algerije, Angola, Ierland, Kenia, Mozambique, Namibië, Zuid-Afrika en Zimbabwe, begrijpt maar al te goed hoe onrechtvaardig dat is. Het bemoeilijkte de antikoloniale strijd, maakte hem complexer en bloediger dan in landen waar de bezetter minder lijfelijk aanwezig was.

Bron: “Ronnie Kasrils” via wikipedia op 2 juni 2021 en “Palestina mon amour, je bent niet alleen. Wij zien jou” Opinie van Ronnie Kasrils vertaald door Marina Mommerency via DeWereldMorgen op 31 mei 2021.

Wie meer wil weten over de ideeën van Ronnie Kasrils, kan dat hier te weten komen. Daar zijn ook linken te vinden naar de boeken van Kasrils, een documentaire over hem en de trailer van “Hiroshima mon amour”.