Categorie: wereldverhalen

“Leve wij!”

On door Gerardusinmedia, privé, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Wanneer we het nieuws een beetje volgen, kunnen we het na verloop van tijd ook een beetje voorspellen. Heel in het kort: “Wij staan aan de goede kant van de geschiedenis en zij, zeg maar alles wat voor ons ‘vreemd’ is, aan de foute”.

Amerika, Canada en het Verenigd Koninkrijk hebben West-Europa van het Hitler-Duitsland bevrijd, lezen we bij herhaling, maar dat onder leiding van Joseph Stalin, eveneens bekend van ongekende binnenlandse repressie, Hitler-Duitsland de facto verslagen is – ten koste van 26 tot 30.000.000 gedode Sovjets – wordt hier collectief in het nieuws verzwegen. Critici van het Chinese en Russische bestuur worden in onze media op het schild gehesen, critici van Israël worden van anti-semitisme beticht en critici van de Verenigde Staten van Amerika worden systematisch genegeerd. We worden – terecht als bedreigend – deelgenoot gemaakt van (nucleaire) militaire oefeningen van China, Noord-Korea en Rusland, maar over oefeningen die door Israël, de NAVO en/of de VS worden gehouden, worden we niet geïnformeerd, alsof die geen gewicht in de schaal leggen voor de spanningen in de wereld. Schendingen van mensenrechten door China en Rusland worden – terecht – breed uitgemeten (hetgeen een nieuwe impuls gekregen heeft nadat de NAVO in haar plannen van 2020 tot 2030 deze landen als ‘vijanden’ bestempelde). Schendingen van mensenrechten door Israël en de VS worden in het nieuws genegeerd of toegedekt; onterecht, want schendingen van mensenrechten zijn schendingen van mensenrechten, toch? Niet-Westers-gezinde landen deugen niet, al doen ze soms – meestal onder vermeende druk van Westerse landen – wel eens iets goeds. Westerse landen daarentegen maken wel eens foutjes, maar strijden immer voor democratie en mensenrechten, en zijn bereid daarvoor grote offers te brengen, zelfs mensenoffers om in Afghanistan, Korea, Irak en Vietnam democratie te brengen, en daar de mensenrechtenschendingen tegen te gaan. Dat de mensenoffers voornamelijk zwarte Amerikaanse en Britse militairen betreffen wordt dan weer verzwegen.

En voor de binnenlandse ontwikkelingen geldt hetzelfde. Leve de status quo, we leven in een gaaf land, we gaan intelligent met bedreigingen om en we hebben de beste gezondheidszorg van de wereld, aldus de megafoon van onze minister-president. En aldus onze nieuwsvoorziening. Die minister-president geeft herhaaldelijk ruiterlijk toe dat er foutjes gemaakt worden onder het motto ‘waar gehakt wordt, vallen spaanders’, maar het handelen en de intenties van onze bestuurders deugen door en door zelfs wanneer uit een rapport blijk wordt gegeven van institutioneel onrecht. Het enige dat ons collectieve geluk op de proef stelt, volgens onze media, zijn zij die andere culturele achtergronden of maatschappij-kritische politieke opvattingen hebben. Dat wordt ons keer op keer ingepeperd. En niemand van belang, die de vraag stelt wie met ‘ons’ bedoeld wordt.

Je kunt er vergif op innemen dat dit telkens de teneur van ons nieuws is, al zou ik dat niemand aanraden. En wij laten ons dagelijks hersenspoelen en zijn er inmiddels en masse van overtuigd dat wij, ondanks de foutjes die wel eens gemaakt worden, aan de goede kant van de geschiedenis staan en zij, dat wil zeggen al degenen die hun anders dan Westerse achtergrond niet willen verloochenen, en alle Niet-Westers gezinde landen, staan aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Dat dit een verdienmodel dient, ontgaat haast iedereen.

Twee recente voorbeelden: in onze media trof ik wel een bericht over de nucleaire oefening die Rusland onlangs deed, maar daarbij ontbrak de context, te weten dat de NAVO tegelijkertijd haar jaarlijkse nucleaire oefening van twee weken in Europa deed.

En de tweede: een vrouw, afkomstig uit de ‘arbeidersklasse’, begiftigd met anti-zionistische ideeën en een grote passie, een schrijfster met een aangrijpend verhaal dat niemand onverschillig laat, is de Nobelprijs voor de Literatuur 2022 toegekend. En natuurlijk, in het klassieke beleid om iedereen te vervolgen, die de misdaden van het zionisme aan de kaak stelt, hebben de media kritiek geuit op het feit dat de Zweedse Academie de Nobelprijs voor Literatuur heeft toegekend aan de Franse schrijfster Annie Ernaux. Donderdag 6 oktober, zodra de naam van de winnares van de nieuwe Nobelprijs voor Literatuur bekend was, heeft ‘The Jerusalem Post’, die gewoonlijk de visie van de Israëlische regering weergeeft, een artikel gepubliceerd waarin zij aangeven dat ze de toekenning van deze belangrijke onderscheiding verwerpt; niet vanwege haar schrijverschap, maar omdat “De BDS [boycot-desinvesteer-sanctioneer-beweging; GjH] werd herhaaldelijk ondersteund door de nieuwe Nobelprijswinnaar Annie Ernaux.”

Dat is het mechanisme dat door de zionistische ideologie wordt gebruikt om een lastercampagne op te zetten tegen iedereen die kritiek heeft op de Israëlische racistische apartheid en het – in wezen criminele – beleid dat Israël voert tegen het Palestijnse volk. De krant geeft blijk bereid te zijn om een politieke media-operatie te starten die erop gericht is de Zweedse Academie te beïnvloeden om de door de Franse schrijver verkregen prijs in te trekken en als dit niet lukt, haar werk in diskrediet te brengen vanwege [vermeend; GjH] anti-semitisme. Zo wordt een krant van nieuwsverteller nieuwsmaker. De reden voor al dit anti-semitistische gezeur is het politieke standpunt van de Franse schrijfster die zich duidelijk verzet tegen de Israëlische bezetting en kolonisatie van Palestina (in lijn met het standpunt van de Verenigde Naties).

Wie meer over deze Annie Ernaux wil weten of over het zionisme, kan het artikel lezen dat in mijn bronvermelding genoemd staat. Ik ben ondertussen in afwachting van nieuw nieuws; maakt u me wakker als het zover is?

Ooohh, dat verdienmodel? Het mag als bekend verondersteld worden dat alleen landen die wel handel willen drijven met Westerse landen, maar Westerse investeerders slechts beperkt of helemaal niet toelaten, een Amerikaanse boycot, handelsblokkade dan wel sanctie opgeworpen krijgen of verdacht gemaakt worden. Mij lijkt het duidelijk dat al die handelsbeperkingen, die deze landen aan hun broek krijgen, precies Westerse (en met name Amerikaanse) investeerders uiteindelijk verrijken, want daarvan worden we met die maatregels in een moeite door afhankelijk gemaakt.

Bronnen naast ‘Oostfront’ via Wikipedia: “Rusland deelt beelden nucleaire oefening” door de NOS Nieuwsredactie via NOS op 26 oktober 2022 en “Annie Ernaux: vrouw, Nobelprijswinnaar en antizioniste” door Pablo Jofre Leal in Telesur en vertaald door Marinus Kruisen voor DeWereldMorgen op 27 oktober 2022. Indien u dit wilt lezen, klik dan hier.

Wie zich in plaats daarvan, of ook nog, wil verdiepen in de lange termijnvisie van de NAVO 2020 tot 2030, kan die hier vinden.

Van grootste schuldeiser naar grootste verschuldigde; hoe nu verder?

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Het huidige Amerikaanse militaire budget is jaarlijks goed voor minstens 40% van de totale wapenuitgaven in heel de wereld; voor de andere 195 landen is dit dus met elkaar zo’n 60%. Volgens het ‘2010 Base Structure Report’ van het Amerikaanse ministerie van defensie beschikt het Pentagon in totaal over minstens 4.999 militaire installaties. Deze liggen verspreid over Amerika zelf, haar 7 territoriale bezittingen en 38 andere officieel onafhankelijke landen. Deze militaire installaties zijn het hoogst geconcentreerd in Duitsland (218), Japan (115) en Zuid-Korea (86). Duitsland beschikt ook over de meeste van de overzeese Amerikaanse troepen; er zijn 53.766 Amerikaanse soldaten gestationeerd, gevolgd door Japan met 39.222 en Zuid-Korea met 28.500.

Zoals we hieruit kunnen afleiden beschikken Duitsland en Japan niet over een werkelijke onafhankelijkheid en blijven ze tot vandaag de prijs betalen voor hun militaire nederlagen in de Tweede Wereld Oorlog. Hoewel de Amerikanen samen met Britse hulp de Japanners hebben verslagen, worden mensen in het Westen zelden geïnformeerd over het feit dat de Duitsers in werkelijkheid werden overwonnen door de Russen onder Joseph Stalin, en niet door de Westerse bondgenoten. De oorlog in Europa was al effectief gewonnen door Sovjet-Rusland, eerst in Moskou en vervolgens werd het keerpunt bevestigd in Stalingrad, vele maanden voor de aanvullende ‘D-Day’ landingen in Noord-Frankrijk in juni 1944.

Een factor in de oprichting van de NAVO in 1949 was om ervoor te zorgen dat Europa, met name Duitsland, afhankelijk en gehoorzaam blijft aan de Verenigde Staten van Amerika. Zo kun je de Duitse steun voor Amerikaanse conflicten aan de andere kant van de wereld tot op het hoogste niveau begrijpen, zoals toen de toenmalig toekomstige bondskanselier Angela Merkel in 2003 publiekelijk de Amerikaanse invasie in Irak steunde, waarbij ze zelfs de oppositie vanuit haar eigen Christelijke Democratische Unie-gelederen negeerde. De uitbreidingen van deze steeds agressievere militaire alliantie gaan ongehinderd verder, ondanks het feit dat lidmaatschap het risico van verstoring van het machtsevenwicht met zich meebrengt en onvermijdelijk leidt tot een aanzienlijke uitholling van onafhankelijkheid en soevereiniteit, zeker voor de kleinere landen.

Sinds 2004 voeren NAVO-spionagevliegtuigen (Airborne Warning and Control System) patrouilles uit over de Baltische Zee landen en NAVO landen, zoals Estland en Letland, aan de werkelijke grenzen van Rusland, een nucleaire supermacht. Dergelijke acties van de NAVO creëren risico’s voor het uitbreken van een atoombommenoorlog. Deze dreiging neemt toe naarmate de spanningen in Oekraïne verder escaleren, waar van meet af aan het Verenigd Koninkrijk en de VS diplomatieke onderhandelingen en een staakt het vuren ondermijnen.

Tijdens de Koude Oorlog stationeerden de VS hun atoombommen in 27 verschillende landen en gebieden, waaronder Duitsland, Groenland, Japan, Nederland en Turkije. Ondanks de ontbinding van het Warchaupact in 1991, bezat het Pentagon in 2006 nog steeds 9.962 intacte atoomwapenkoppen, inclusief de 5.736 waarvan wordt aangenomen dat ze nog steeds actief en operationeel zijn. Het oorspronkelijke plan was om 150 tot 200 kernbommen in Europa te houden, maar dit werd teniet gedaan door één van de laatste initiatieven van president Bill Clinton (1993 – 2001). Op 29 november in 2000 ondertekende hij de ‘Presidential Decision Directive/NSC-74’, die het ministerie van Defensie machtigde om 480 kernkoppen in Europa op te slaan, waarvan een aanzienlijk aantal in de Amerikaanse bases in Duitsland.

Niet omdat ze bang zijn voor Arabieren, Chinezen, Russen of Palestijnen, maar om een belangrijk fundament voor hun eigen economie te stutten

Geen enkele Amerikaanse regering sinds die van Dwight Eisenhower (1953 – 1961) is erin geslaagd om het wapenbudget van de VS te verminderen. Ondanks de waarschuwingen van deze president heeft het militair-industrieel complex zich al tijden vorstelijk ingebed in de Amerikaanse economie. Besparingen op de militaire uitgaven zouden nu een negatieve invloed hebben op de economieën van verschillende Amerikaanse staten, in het bijzonder van Californië, Florida, New York en Texas. Na 1980 werd Californië de Amerikaanse staat die het meest afhankelijk is van de militaire uitgaven van het Pentagon. In 1986, ontvingen de wapenfabrikanten van het Pentagon in Californië 20% van het budget van het Amerikaanse ministerie van Defensie, terwijl Massachusetts, New York en Texas beschikten over zo’n 21% van het budget. Dat houdt in dat alleen al deze 4 Amerikaanse staten elk verantwoordelijk zijn voor 8 tot 8,5% van de wapenproductie (lees: oorlogsvoorbereidingen) over heel de wereld.

Een groot deel van deze militaire uitgaven gaat naar de productie van hoog geavanceerde militaire hardware, zoals de zware B-1 bommenwerper (geïntroduceerd in 1986) en de zware B-2 bommenwerper (geïntroduceerd in 1997), samen met de Milstar (Military Strategic and Tactical Relay Satellites), de MX-raketten, het “Strategic Defense Initiative Program” en de Trident I- en II-raketten.

In dezelfde periode dat het neoliberalisme onder president Ronald Reagan (1981 – 1989) vanaf de jaren ’80 werd geïmplementeerd, verspreide de ongelijkheid zich over Amerika. In 1982 was het aandeel in het nationaal inkomen van de top 1% rijkste Amerikanen bijna 11%, terwijl het aandeel van de armste 90% Amerikanen bijna 65% bedroeg. In 2012 was het aandeel van de top 1% verdubbeld naar 22,5%, terwijl dat van de armste 90% gedaald was tot net geen 50%. Onder deze omstandigheden zal het voor de Amerikaanse samenleving aanzienlijke inspanningen vergen om de ongelijkheid in hun land aan te pakken; een land met 735 miljardairs – de meeste in de wereld – kan per definitie bijzonder weinig weerstand bieden aan de door die grootgeldbezitters gewenste politieke koers. Niet omdat ze bang zijn voor Arabieren, Chinezen, Russen of Palestijnen, maar om een belangrijk fundament voor hun eigen winsten dankzij de landelijke economie, die hen zo ongezond rijk maakte, te stutten.

De Amerikaanse regeringen legden vooral vertrouwen in hun strijdkrachten en opeenvolgende militaire offensieven om een ineenstorting van de oorlogsindustrie en productieketen te verhinderen, en zo de economie in stand te houden. Tegen deze achtergrond is het goed te begrijpen dat de VS bij de NAVO lidstaten afdwingt om 2% van hun bruto binnenlands product aan oorlogsvoorbereiding te besteden. En dat de VS ook in het Midden en het Verre Oosten allianties aangaat om hun geproduceerde wapens te slijten.

Wie brengt dit Monster van Frankenstein alsnog ‘vreedzaam samenleven’ bij?

Buitenlandse oorlogen zijn tegelijkertijd een vereiste geworden voor de binnenlandse economie van de VS. Het is de enige manier om de faillissementen van een aantal Amerikaanse staten te vermijden, die als gezegd voor hun inkomsten in hoge mate afhankelijk zijn van wapenproductie. Dit verklaart mede de ongebreidelde ambitie van Washington voor wereldheerschappij, terwijl die hegemonie feitelijk sinds haar hoogtepunt geleidelijk blijft afnemen. Die afname startte in 1949 met het ‘verlies van China’ aan het communisme, het falen om de doelen in de Koreaanse oorlog te bereiken hetgeen resulteerde in het permanente verlies van Washingtons grip over de noordelijke helft van Korea, gevolgd door het verliezen van de Vietnamoorlog, de terugkeer van een machtig Rusland en de opkomst van China gecombineerd met de verschillende militaire nederlagen van Washington in Irak en even later Afghanistan.

De Amerikaanse wapenindustrie is genoodzaakt zijn militaire technologie in de werkelijke wereld uit te proberen in oorlogsvoering om de wapens te verbeteren, zodat het Pentagon bewapening kan promoten en haar gefabriceerde wapens kan verkopen aan andere landen, om vervolgens weer nieuwe orders te plaatsen en de dan uitgeputte arsenalen te vullen en commissies te genereren. Het geld, dat uit al deze wapendeals verdiend wordt, beïnvloedt de verkiezingscampagnes van beide politieke partijen van de VS, de Democraten en de Republikeinen. Dit militair-industriële complex heeft ook veel invloed op de koers van het Amerikaanse Congres en de Westerse mainstream-media.

De militaire arm van Washington werd al eens geconfronteerd met economische limieten, als gevolg van hoge begrotingstekorten, hoge buitenlandse schulden, fiscaal mismanagement, een permanent tekort op de handelsbalans en de ongebreidelde overheidsuitgaven. De Amerikaanse staatsschuld bereikte al in 2008 zo’n $ 10.000.000.000.000, die zonder buitenlandse leningen niet konden worden terugbetaald. Ze zou ook Washington hebben verhinderd om haar militaire oorlogen in Afghanistan en Irak voort te zetten. Toch voert de VS nog steeds een peperduur binnen- en buitenlandse beleid.

De VS is een verschuldigde supermacht geworden, met name ten opzichte van China. Er wordt meer geconsumeerd dan geproduceerd, terwijl een aanzienlijk deel van haar productie de samenleving niet ten goede komt, maar daarentegen uitholt. Zo kun je de roep onder de bevolking Make America great again verklaren, maar daar is een gedegen maatschappij-analyse nodig. Washington kan zich haar groeipatroon alleen nog maar veroorloven door nog meer buitenlandse schulden te maken en steeds maar staatobligaties uit te geven zonder garanties. In de tweede helft van mijn leven is de VS omgevormd van de belangrijkste schuldeiser naar de belangrijkste schuldenaar in de wereld.

Hoe gaat dat aflopen nu de VS tegelijkertijd zo zwaar bewapend is? Is er een wal, die dit oorlogsschip kan keren? Wie brengt dit Monster van Frankenstein alsnog ‘vreedzaam samenleven’ bij?

Bron: “Een overzicht van de Amerikaanse uitgaven aan kernbommen en wapens” door Shane Quinn in Global Research, vertaald door Yaïr da Paixão voor DeWereldMorgen op 12 oktober 2022.

Doe mee

On door Gerardusincultuur, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

12 oktober 1492 In 1492 ontdekte de inheemse bevolking dat ze ‘indianen’ waren, in ‘Amerika’ woonden, naakt waren, dat zonde bestaat en dat ze trouw verschuldigd waren aan een koninkrijk in een andere wereld en een god in een andere hemel en dat deze god zondaars en kleding had uitgevonden, en mensen, die de zon, de maan, de aarde en de regen die alles nat maakte aanbaden, op een brandstapel gooide. Het maakte 1492 tot een bewogen jaar en er zouden nog veel bewogen jaren volgen, maar we slaan er een heel stel over.

9 december 1948 Eleanor Roosevelt, echtgenote van de Amerikaanse president in de tijd dat Adolf Hitler in Duitsland zijn nazistische scepter van dood en verderf zwaaide, organiseerde 58 vergaderingen met de VN-lidstaten tot er eindelijk iets op papier stond waarin zo’n beetje iedereen zich kon vinden. Waar andere landen bijvoorbeeld emancipatie voor vrouwen bepleitten, had Nederland tevergeefs haar uiterste best gedaan ‘een bede’ of een andere verwijzing naar hun christelijke god erin op te nemen. Op 9 december 1948 zei Roosevelt: “Ik geloof dat de verklaring zo goed is geworden als een verklaring zijn kan. Hij heeft geen wettelijke status, maar wel moreel gewicht.” De volgende ochtend werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens door de VN aangenomen, hetgeen ik beschouw als een van de knapste staaltjes van beschavingsdenken in heel de geschiedenis sinds Christoffel Columbus Amerika ‘ontdekte’.

Was indertijd naar hun mening gevraagd, dan zouden de Azteken, Cañari, Chibcha, Inca’s, Maya’s, Mixteken, Mochica, Olmeken, Teotihuacán, Tolteken, Zapoteken enzovoorts gezegd hebben: “We hoefden niet gevonden te worden, want we waren niet verloren.” Maar de geschiedenis na 1492 leerde dat hun mening niet telde. Niet alleen omdat voor hen die Universele Verklaring te laat kwam; de mening van hen, die niet uitgeroeid zijn, telt ondanks dat knappe staaltje van beschavingsdenken nog steeds niet zodra er geld te verdienen valt met de grond van hun reservaten, waarin ze teruggedrongen zijn. En dan slaan we weer wat bewogen jaren over.

21 oktober 2010 “Kijk om je heen naar wat je ongelukkig of kwaad maakt”, schreef Stéphane Hessel oktober 2010 in ‘Indigez-vous’, “en kom er tegen in opstand.” Hessel werd als sluitstuk na een veelbewogen leven op zijn 93ste bestseller-auteur. Hij werd 20 oktober 1917 geboren in Berlijn, emigreerde in 1924 met zijn ouders naar Parijs, verzette zich tegen het Vichy-bewind van maarschalk Pétain en vluchtte in 1941 naar Londen om zich aan te sluiten bij de strijders van generaal De Gaulle. Maart 1944 keerde hij terug naar Frankrijk om voor de geallieerde invasie een communicatienetwerk op te zetten. De Gestapo arresteerde hem en stuurde hem na een gruwelijke ondervraging naar concentratiekamp Buchenwald en vervolgens naar concentratiekamp Bergen-Belsen. Voor aankomst wist hij uit de trein te ontsnappen. Na de oorlog schreef hij als functionaris van de Verenigde Naties ook mee aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Hoogbejaard schreef hij zijn bestseller vanuit de principes, die zijn hele leven een leidraad voor zijn denken en doen geweest waren: ‘gelijkwaardigheid’, ‘menselijkheid’ en ‘rechtvaardigheid’. Hij ageerde tegen de groeiende kloof tussen arm en rijk, tegen de manier waarop Frankrijk zijn illegale migranten behandelt, tegen de invloed van het grote geld op de persvrijheid en tegen de roofbouw op de wereld. En hij riep in zijn pamflet jongere generaties op zich vreedzaam te verzetten tegen deze tijdgeest.

Ik kan me er helemaal in vinden: “Word bewust van al het moois hier op aarde onder de blauwe lucht, de duisternis, de maan, de mist, de neerslag die alles nat of wit maakt, de rijp, de sterren, de wolken en de zon. Geniet ervan, geniet van fijne, vertrouwde mensen om je heen of dat nu familieleden, een geliefde of vrienden zijn en – en nu komt het – gun iedereen datzelfde genieten! Kijk niet weg, maar verzet je tegen iedereen die laat lijden, ook al zijn dat er best veel”.

Bronnen: “12, 10 en 11 oktober” van de Gutmensch Scheurkalender 2022 door respectievelijk Eduardo Galeano, Minka Nijhuis en de kalender-redactie.

De EU aapt na

On door Gerardusinmedia, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Volgens de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, hebben de met Israël “gedeelde cultuur en waarden een diepe band gecreëerd tussen Europa en Israël. De sterkste band die wij delen is ons geloof in democratie en democratische waarden”. Dat wist zij afgelopen week te vertellen. Dat Israël al sinds 10 juni 1967 volop het internationaal recht schendt, tientallen VN-resoluties en zelfs haar eigen wetgeving aan haar legerlaarzen lapt en inmiddels zelfs door Amnesty International en Human Rights Watch ‘een apartheidsstaat’ wordt genoemd, legt voor de Europese Commissie en/of Von der Leyen kennelijk geen enkel gewicht in de schaal.

De Associatieraad tussen de Europese Unie en Israël, het hoogst-denkbare diplomatieke niveau, kwam afgelopen maandag bijeen op een moment dat Israël haar aanvallen tegen het Palestijnse volk weer opvoert. Op 4 mei jl. gaf het Israëlische Hooggerechtshof toestemming voor de massale uitzetting van meer dan 1.300 Palestijnen in Masafer Yatta, in het zuiden van de bezette Westelijke Jordaanoever. Israël heeft de afgelopen weken al verschillende gezinnen verdreven en hun huizen met de grond gelijk gemaakt. Dit wordt de grootste gedwongen uitzetting in 55 jaar. De EU en haar lidstaten veroordeelden die beslissing van de Israëlische Hoge Raad en noemden haar ‘illegaal’, maar in de praktijk blijken dat altijd lege woorden; alleen maar bedoeld voor in de media.

Oktober, een jaar geleden, plaatste Israël 6 Palestijnse mensenrechtenorganisaties op een terrorismelijst. Zowel mensenrechtenexperts van verschillende Europese landen als de Verenigde Naties ontkrachtten zelfs recent nog de Israëlische aantijgingen van terrorisme en veroordeelden de beslissing in heldere bewoordingen. Toch vielen de Israëlische bezettingstroepen nog geen 3 weken daarna de kantoren van de 6 Health Work Committees en Palestijnse sociale organisaties binnen en verzegelden de toegang. Israël trekt zich niets aan van veroordelingen en dat hoeft ook niet, want het blijft altijd bij woorden, terwijl de onderlinge handel mag blijven bloeien.

Sinds het begin van dit jaar doodde het Israëlische leger al meer dan 140 Palestijnen. Haar troepen vielen herhaaldelijk binnen in Palestijnse vluchtelingenkampen en in steden als Jenin en Nablus op de bezette Westelijke Jordaanoever. Deze illegale invallen leidden in mei 2022 onder andere tot de moord van Al Jazeera-journaliste Shireen Abu Akleh; het enige dat ons nieuws wèl haalde, al werd er geen context geboden; alsof dit een incident was. Iedereen, die zich een beetje verdiept, weet beter.

Begin augustus voerde Israël opnieuw een reeks zware luchtaanvallen uit op de Gazastrook, die al meer dan 15 jaar lijdt onder een wurgende blokkade. Israël bombardeerde burgers in dichtbevolkte gebieden. 49 mensen kwamen om het leven en 360 anderen raakten gewond. Het is allemaal nagenoeg niet nieuwswaardig voor ons; wij hebben wel wat anders aan ons hoofd.

Zo blijft de EU de grootste handelspartner van Israël en ondertekende zij juni jl. nog een gasakkoord met het land. Nota bene om makkelijker van Russisch gas af te komen omdat – en nou komt het – Rusland het internationaal recht en de soevereiniteit van een ander land schendt. Dat Israël dat al sinds 1967 doet maakt niemand iets uit. Sterker nog, de hervatting van de Associatieraad zal terecht door de Israëlische regering worden opgevat als een impliciete goedkeuring van al haar kinder- en mensenrechtenschendingen en wat al niet meer aan onrecht, volgens haar eigen wetten en het internationale recht?

Is het gepast dat de Europese Unie de relaties aanhaalt met een land dat structureel en op grote schaal mensenrechten schendt? Voor 47 Europese parlementsleden en tientallen Europese en Palestijnse middenveldorganisaties luidt het antwoord krachtig NEE!

Nee, maar zoals William Shakespeare ‘Polonius’ ooit tegen ‘Hamlet’ liet zeggen: “There’s a method in the madness.” En wat is die ‘method’, die aanpak of handelswijze: wanneer de EU rept over ‘democratie’ of ‘mensenrechten’, gaat het altijd over ‘economische waarden’, en heel vaak zijn dat financiële belangen van grootbedrijven, die veelal vanuit de Verenigde Staten van Amerika werken. Dat heeft ze dan ook afgekeken van de Verenigde Staten van Amerika die elke oorlog, die zij begint of waarin zij zich mengt, precies deze argumentatie van democratie & mensenrechten gebruikt. Zo klinkt hun oorlogstaal als een heilige oorlog voor een goede zaak. Zo wordt ons tot vervelends toe elke keer weer op de mouw gespeld dat wij democratie en mensenrechten een warm hart toedragen, terwijl we daar absoluut niet naar handelen. Dat we dat en masse blijven geloven wijd ik aan onze achteloze en gewetenloze entertainment–media en aan de ijdelheid van de gemakzuchtige consumenten van ons nieuws, ongeïnteresseerd in de ingewikkelde, nare maar werkelijke achtergronden bij al die actualiteit en de andere onderbelichte van belang zijnde gebeurtenissen.

Bron: “Waarom haalt de EU de banden aan met een land dat al decennialang mensenrechten schendt?” door Jasper Thys via DeWereldMorgen op 3 oktober 2022.

“Sticht vrede”, vroegen 66 landen tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

De meeste wereldleiders veroordeelden eind september tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Russische invasie in Oekraïne. Dat kwam hier en daar in het nieuws, maar wat verzwegen werd, is dat de leiders uit 66 landen, voornamelijk uit het Zuiden, in hun toespraken tijdens de vergadering van de VN dringend opriepen tot diplomatie en vreedzame onderhandelingen om die oorlog zo snel mogelijke te beëindigen. Gewoon conform het VN-Handvest. De vertegenwoordigers van deze landen zien deze oorlog als een ernstige terugslag voor een vreedzame wereldorde, die het basis- en definiërend beginsel van de VN is.

Zo waren de Afrikaanse leiders het eens met een van de eerste sprekers, zoals Macky Sall, de president van Senegal, die ook sprak in de hoedanigheid van de huidige voorzitter van de Afrikaanse Unie, toen hij zei: “We roepen op tot de-escalatie en een stopzetting van de vijandelijkheden in Oekraïne, en ook voor een onderhandelde oplossing, om het catastrofale risico van een potentieel wereldwijd conflict te voorkomen.”

Philip Pierre, de eerste minister van Saint Lucia, een kleine eilandstaat in het Caribisch gebied, zei tegen de Algemene Vergadering: “De artikelen 2 en 33 van het Handvest van de Verenigde Naties binden de lidstaten ondubbelzinnig om zich te onthouden van dreiging met of gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of de politieke onafhankelijkheid van een staat en om alle internationale geschillen met vreedzame middelen te beslechten. […] Daarom roepen wij alle betrokken partijen op om onmiddellijk een einde te maken aan het conflict in Oekraïne, door onmiddellijk onderhandelingen aan te gaan om alle geschillen definitief te beslechten, overeenkomstig de beginselen van de Verenigde Naties.”

De leiders van het Zuiden betreurden de ineenstorting van het VN-stelsel, niet alleen in de oorlog in Oekraïne, maar gedurende tientallen jaren van economische dwang en oorlog door de Verenigde Staten van Amerika en haar bondgenoten. President Jose Ramos-Horta van Oost-Timor daagde bijvoorbeeld rechtstreeks de dubbele moraal van het Westen uit door tegen de Westerse landen te zeggen: “Ze zouden even stil moeten staan bij het opvallende contrast in hun reactie op de oorlogen elders, waar vrouwen en kinderen bij duizenden om het leven zijn gekomen door oorlogen en honger. De reactie op de hulpkreten van onze geliefde secretaris-generaal in deze situaties is niet met evenveel medeleven ontvangen. Als landen in het Zuiden van de wereld zien we twee standaarden. Onze publieke opinie ziet de oorlog in Oekraïne niet op dezelfde manier als die in het Noorden.”

Veel leiders riepen dringend op om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne voordat deze escaleert naar een atoom-oorlog. De staatssecretaris van het Vaticaan, kardinaal Pietro Parolin bijvoorbeeld, waarschuwde: “…de oorlog in Oekraïne ondermijnt niet alleen het non-proliferatieregime, maar brengt ook het gevaar van nucleaire verwoesting met zich mee, hetzij door escalatie, hetzij door een ongeluk.

Om een kernramp te voorkomen, is het van vitaal belang dat er serieus werk wordt gemaakt van een vreedzame oplossing van het conflict.”

Anderen beschreven de economische gevolgen, die hun bevolking nu al van basisbehoeften zoals voedsel beroven. En ze deden een beroep op alle partijen, met name van de Westerse aanhangers van Oekraïne, om terug te keren naar de onderhandelingstafel voordat de gevolgen van de oorlog escaleren tot meerdere humanitaire rampen in het hele Zuiden van de wereld. Premier Sheikh Hasina van Bangladesh zei bijvoorbeeld tegen de Vergadering: “Wij willen het einde van de Russisch-Oekraïense oorlog. Als gevolg van sancties en tegensancties wordt de hele mensheid, inclusief vrouwen en kinderen, gestraft. Het effect ervan blijft niet beperkt tot één land, maar brengt het leven en het levensonderhoud van de mensen van alle naties in gevaar en schendt hun mensenrechten. Mensen worden verstoken van voedsel, onderdak, gezondheidszorg en onderwijs. Kinderen lijden meest in het bijzonder. Hun toekomst zinkt weg in duisternis.

Mijn aandringen op het geweten van de wereld: stop de wapenwedloop, stop de oorlog en de sancties. Garandeer voedsel, onderwijs, gezondheidszorg en veiligheid van de kinderen. Sticht vrede.”

Mexico, Thailand en Turkije boden elk hun eigen aanpak aan om de vredesonderhandelingen te hervatten, terwijl Sheikh Al-Thani, de Emir van Qatar, beknopt uitlegde dat het uitstellen van de onderhandelingen alleen maar meer doden en lijden zal brengen: “We zijn ons terdege bewust van de complexiteit van het conflict tussen Rusland en Oekraïne en van de internationale en mondiale dimensie van deze crisis. We vragen echter nog steeds om een onmiddellijk staakt-het-vuren en een vreedzame regeling, want dit is uiteindelijk wat er zal gebeuren, ongeacht hoe lang dit conflict zal duren. Het voortbestaan van de crisis zal dit resultaat niet veranderen. Het zal het aantal slachtoffers alleen maar laten groeien en de rampzalige gevolgen voor Europa, Rusland en de wereldeconomie doen toenemen.”

In reactie op de Westerse druk op het Zuiden om de oorlogsinspanningen van Oekraïne actief te ondersteunen, claimde de Indiase minister van Buitenlandse Zaken, Subrahmanyam Jaishankar, de morele voorsprong en verdedigde een diplomatieke oplossing: “Terwijl het conflict in Oekraïne blijft woeden, wordt ons vaak gevraagd aan wiens kant wij staan. En ons antwoord, elke keer, is oprecht en eerlijk. India staat aan de kant van de vrede en zal daar ook blijven. Wij staan aan de kant van de eerbiediging van het Handvest van de Verenigde Naties en de grondbeginselen daarvan. Wij staan aan de kant, die oproept tot dialoog en diplomatie als de enige uitweg. We staan aan de kant van degenen die worstelen om rond te komen door de escalerende kosten van voedsel, brandstof en meststoffen.

Het is daarom in ons gemeenschappelijk belang om constructief aan een snelle oplossing van dit conflict te werken, zowel binnen de Verenigde Naties als daarbuiten.”

Een van de meest gepassioneerde en welsprekende toespraken werd gehouden door de Kongolese minister van Buitenlandse Zaken Jean-Claude Gakosso, die de gedachten van velen samenvatte en rechtstreeks een beroep deed op Rusland en Oekraïne – met delen van zijn toespraak in het Russisch: “Vanwege het grote risico van een nucleaire ramp voor de hele planeet, moeten niet alleen degenen, die betrokken zijn bij dit conflict, maar ook de buitenlandse mogendheden die de gebeurtenissen kunnen beïnvloeden door die te kalmeren, allemaal hun ijver temperen. Ze moeten stoppen met het aanwakkeren van de vlammen en ze moeten zich afkeren van dit soort ijdelheid van de machtigen die tot nu toe de deur naar de dialoog heeft gesloten.

Onder toezicht van de Verenigde Naties moeten wij ons allen onmiddellijk inzetten voor vredesonderhandelingen – rechtvaardige, oprechte en eerlijke onderhandelingen. Na Waterloo weten we dat sinds het Congres van Wenen alle oorlogen rond de onderhandelingstafel eindigen.

De wereld heeft deze onderhandelingen dringend nodig om te voorkomen dat de huidige confrontaties – die al zo verwoestend zijn – nog verder gaan en de mensheid in een onherstelbare catastrofe drijven, een wijdverbreide nucleaire oorlog, die buiten de controle van de grote mogendheden zelf valt – de oorlog, waarover Einstein, de grote atoomtheoreticus, zei dat het de laatste strijd zou zijn die de mensen op aarde zouden voeren.

Nelson Mandela, een man van het eeuwige vergeven, heeft gezegd dat de vrede een lange weg is, maar er is geen alternatief en het kent geen prijs. In werkelijkheid hebben de Russen en de Oekraïners geen andere keuze dan deze weg, de weg van vrede te bewandelen.

Bovendien moeten wij ook met hen meegaan, want wij moeten in de hele wereld met legioenen zijn die solidair samenwerken en wij moeten de oorlogslobby’s de onvoorwaardelijke optie van vrede kunnen opleggen.

[De volgende drie paragrafen in het Russisch]: Nu wil ik direct zijn en me rechtstreeks richten tot mijn dierbare Russische en Oekraïense vrienden.

Er is te veel bloed vergoten – het heilige bloed van je lieve kinderen. Het is tijd om deze massavernietiging te stoppen. Het is tijd om deze oorlog te stoppen. De hele wereld kijkt naar je. Het is tijd om te vechten voor het leven, op dezelfde manier dat jullie moedig en onbaatzuchtig samen vochten tegen de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder in Leningrad, Stalingrad, Koersk en Berlijn.

Denk aan de jeugd van jullie twee landen. Denk aan het lot van jullie toekomstige generaties. De tijd is gekomen om voor de vrede te vechten, om voor hen te vechten. Geef de vrede vandaag een echte kans, voordat het voor ons allemaal te laat is. Ik vraag dit nederig aan jullie.”

De 66 landen, die opriepen tot vrede in Oekraïne vormen meer dan 1/3 van de landen in de wereld, en zij vertegenwoordigen het grootste deel van de wereldbevolking; daaronder zijn  Bangladesh, Brazilië, China, India, Indonesië en Mexico. Terwijl de EU en de NAVO-landen de vredesonderhandelingen juist hebben afgewezen en de leiders van de VS en het Verenigd Koninkrijk deze zelfs actief hebben ondermijnd, hebben 5 Europese landen – Hongarije, Malta, Portugal, San Marino en het Vaticaan – zich aangesloten bij de oproepen tot vrede in de Algemene Vergadering. Nu Nederland nog, zou ik zeggen.

In elk geval erkende Csaba Korosi, de voorzitter van de Algemene Vergadering, aan het einde van de bijeenkomst op 26 september in zijn slotverklaring dat het beëindigen van de oorlog in Oekraïne een van de belangrijkste boodschappen was die tijdens de Algemene Vergadering van dit jaar “door de hallen weerklonken”.

Bron: “‘Stop de oorlog in Oekraïne’, zeggen 66 landen op VN-Algemene Vergadering” door Medea Benjamin en Nicolas J.S. Davies van Common Dreams, vertaald door Marinus Kruissen voor DeWereldMorgen op 4 oktober 2022.

Op genoemde bron zijn allemaal links te vinden naar de exacte bijdragen aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Natie.

Op zoek naar een collectievere moraal

On door Gerardusingastblog, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Al enige jaren varieert de Bilthovense Kring op hetzelfde thema rondcirkelend om de vraag: “Hoe doe je dat, goed samenleven?” Kort samengevat is haar conclusie: ‘in de kern zitten we verlegen om een collectieve moraal’.

Deze verlegenheid willen we in de cyclus 2022-23 uitdiepen. Laten we er geen doekjes om winden: De twee pijlers van onze burgermaatschappij, de representatieve democratie en de vrijemarkt-economie, zijn van binnenuit gecorrumpeerd door het zich toe-eigenen van arbeid, grondstoffen, leefgebieden en oogst van anderen en door het overheersen dankzij geweld of rijkdom. Dit toe-eigenen en overheersen heeft zich aan ons samenleven opgedrongen als een permanent, systemisch kenmerk van ons vooruitgangsgeloof. Een wederkerige relatie met de natuur is er niet. We worden verleid ons te identificeren met bedrijven en instellingen, die het eten bepalen, die ons leven, de kleding, de telefoon, de vakantie regelen – iPhone, mijn ING, mijn KPN. We verliezen collectief een harmonieus leven op deze aardkorst en kijken weg van massa’s mensen wier leven is vervreemd tot arbeidskracht voor een koopje. Zo wordt ons werkelijkheidsbesef verwrongen en ons zelfbeeld misvormd. Morele overwegingen zijn zoek, overwoekerd door doelmatigheid, technocratische effectiviteit en geldelijk gewin. Schone schijn wint het van oprechte werkelijkheidszin. Of ze toont zich onverbloemd in de gedaante van een wrede oorlog. Hoe is het mogelijk dat we ons collectief zo gedragen?

Onze meest befaamde filosoof van Portugees-Hollandse bodem wist, getuige zijn hoofdwerk: ‘de Ethica’, in zijn tijd van hevige interstatelijke, religieuze en wetenschappelijke opschudding een ethisch bouwsel te construeren van ongekende consistentie. Wij leven net als Baruch (de) Spinoza in een vergelijkbaar spannende overgangstijd, maar in moreel opzicht is de situatie onvergelijkbaar. Immers, zeker na de tweede wereldoorlog ontbeert ons samenleven een moreel kompas en wij tasten tevergeefs naar een eenheid van denken en doen, zoals Spinoza die nog wel wist te ontvouwen. Is het niet alsof we maatschappelijk de flexibiliteit, de verbeelding en de vrijheid kwijt zijn om te kunnen ontsnappen aan de genoemde, permanente verhoudingen van overheersing en onderworpenheid?

Of… gloort er toch hoop aan de horizon? Want onlangs verscheen ‘Het begin van alles. Een nieuwe geschiedenis van de mensheid’ (in het oorspronkelijke Engels: ‘The Dawn of Everything: A New History of Humanity’; 2021) van de antropoloog David Graeber en de archeoloog David Wengrow. Het is een ode aan de prehistorie, wereldwijd; brutaal en opwindend maakt het de kachel aan met het gangbare verhaal over de geschiedenis van de mensheid. Deze schrijvers verzekeren ons dat de mensheid sinds het morgenrood van haar bestaan als andere diersoort, een onvermoede variatie laat zien aan vindingrijke ordening van samenleven en dat de alom als vanzelfsprekend gepresenteerde ontwikkeling: van groepjes jagers-verzamelaars naar landbouw, naar stedenbouw, naar staatsvorming, geen onontkoombaar patroon is. Hun boodschap luidt: “Thatcher had ongelijk, er zijn wel degelijk alternatieven!”

We zijn daarom op zoek gegaan naar inleiders die hun sporen verdiend hebben met te onderzoeken wat Carl Gustav Jung met de oude Grieken kairos noemt: ‘de juiste tijd voor een gedaantewisseling van de goden – van de fundamentele principes en symbolen – die ons nu gevangen houden. Hoe kan het anders? Hoe bouwen en borgen we een collectieve moraal, een ecologie van het leven?’

Eric van Kregten
Riemke Leusink
Warrie Schuurman
Wim van Werkhoven

Deze ‘gastblog’ las ik in de inleiding op de gastsprekers 2022/2023 van De Bilthovense Kring voor Wijsbegeerte en Psychologie: “Anders denken en doen; op zoek naar een collectievere moraal”. Een inleiding naar mijn hart. Redactioneel is het hier door mij iets bewerkt, GjH.

Wilt u weten wie de gastsprekers komend seizoen zijn? Klik dan hier.

Wie betaalt bepaalt wat de volksvertegenwoordigers denken

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Volgens het officiële transparantie-register van de Europese Unie blijkt dat grote bedrijven de afgelopen jaren hun lobbybudget wederom flink verhoogd hebben. Dit gaat – voor alle duidelijkheid – om lobby-inspanningen die de bedrijven zelf aangeven.

Het EU-lobbybudget van het Duitse Bayer AG bedroeg afgelopen jaar een slordige € 6.500.000. Dat is de producent van onder meer het controversiële onkruidbestrijdingsmiddel ‘Roundup’. Apple besteedde datzelfde bedrag aan EU-gelobby, Google en Meta, het moederbedrijf van Facebook, € 6.000.000, Microsoft € 5.500.000 en chipmaker Qualcomm € 4.000.000. De overige 44 officieel-grootste uitgevers aan EU-lobby-inspanningen gaven er € 92.000.000 aan uit. Het voordeel dat al deze bedrijven van hun lobby-activiteiten verwachten, hun omzet en winsten, zijn al die jaren vast en zeker vele malen hoger dan hun lobby-investeringen. Dus reist de vraag wat voor moois ze daarvoor voor burgers en buitenlui hadden kunnen doen? En wat voor noodzakelijks hadden onze overheden voor ons en de aarde kunnen doen wanneer een winstbelasting zou worden geheven?

Ook blijkt uit de officiële cijfers dat het maatschappelijk middenveld nog altijd veel minder toegang heeft tot EU-beleidsmakers dan het bedrijfsleven-van-het-grote-geld. Huishoudens (u en ik) missen nagenoeg elke toegang. Dit gaat allemaal over beïnvloeding van het EU-beleid; beleid van landen, waarvan de inwoners nog steeds denken dat ze democratisch bestuurd worden. Officieel worden dus jaarlijks miljoenen uitgegeven aan kennelijk effectieve beleidsbeïnvloeding. De werkelijke bedragen zijn waarschijnlijk nog (veel) hoger dan deze officiële.

We moeten toch eens anders over het democratisch gehalte van de EU gaan denken, zou ik zeggen. Het is al bezwaarlijk dat de staatshoofden en ministers van financiën mèèr te zeggen hebben over de koers van de EU dan het Europarlement en dan worden die parlementariërs dus op hun beurt nog eens intensief bestookt met bedriegerij, ondeugdelijke informatie en schijn-argumenten om de belangen van het grote geld veilig te stellen. Oliecharchie of plutocratie, termen voor de heerschappij van een kleine gemeenschap of het grote kapitaal, dekken de lading niet, maar wat vindt u van ‘een bewind van soevereine marionetten’? Soeverein, omdat de europarlementariërs vrij zijn zich door iedereen op de hoogte te laten stellen, en marionetten, omdat ze hun oor vooral bij grootbanken en grootbedrijven te luisteren leggen en dus in hun handen als was zijn.

​Bron: “Grote bedrijven spenderen steeds meer aan beïnvloeding Europees beleid” door InterPressService via DeWereldMorgen op 20 september 2022.

“Ze noemde me een leeuwin”

On door Gerardusinmilitarisme, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Ze werd door sommigen verguisd. Op Twitter las ik dat ze uit een terroristenfamilie zou komen. Anderen vonden haar juist moedig en soms zelfs bij het heroïsche af. Ik zag haar als een van de slachtoffers van een onderdrukkend regiem. Echter, waarin iedereen elkaar vond, was dat de bekendheid van haar casus duidelijk maakte dat de Israëlische regering gewoon is ten aanzien van Palestijnen haar eigen wetten en het internationale recht met voeten te treden. Voor wie haar naam vergeten is: Ahed Tamimi. Toen was ze 17 jaar oud, en inmiddels 21.

Zij heeft nu, samen met haar vriendin Dena Takruri, nu het boek “They Called me a Lioness – A Palestinian Girl’s Fight for Freedom” af en onlangs gepubliceerd; dus te koop bij de boekhandel. Dat u het maar weet. Haar vriendin is een Palestijns-Amerikaanse journalist en zelf studeert ze ‘Internationaal Recht’, omdat zij vastbesloten is met haar ervaringen en kennis de strijd voor rechtvaardigheid op een juridische weg voort te zetten.

Haar boek beschrijft veel meer dan haar eigen ervaringen. Zij zijn er samen in geslaagd een volledig verhaal van Palestina te vertellen; van Palestina onder het Britse juk, de Naqba, de bezetting van 1967, het leven onder de huidige bezetting, de dagelijkse ervaringen met arbitraire aanhoudingen, apartheid, de bedreigingen familie of vrienden aan te houden, de blokkades, de kolonisatie, de ondervraging van kinderen zonder hun ouders of een vertrouwenspersoon, ondervragingen zonder enige vorm van recht op verdediging, de psychische folteringen, … .

Het is alweer 4 jaar geleden dat video’s over de klap, die ze uitdeelde aan een Israëlische bezettingssoldaat, en een van haar verhoren over de wereld gingen. Waarom net die eerste video wereldwijd viraal ging, weet ze nog steeds niet, dus die vraag wordt in haar boek niet beantwoord. De kwestie is: er circuleerden al jaren beelden van haar, onder meer van toen zij samen met haar moeder haar broertje, met een arm in een verband, wist te redden van de wurggreep van een andere bezettingssoldaat.

Voor wie geïnteresseerd is: Ahed Tamimi neemt zaterdag 17 september tijdens ‘Manifiesta’ in Oostende (België) om 13u deel aan een debat en onthult om kwart voor vijf een graffiti. Op zondag 18 september spreekt zij daar om 18 uur. Tussendoor signeert zij haar boek: Ahed Tamimi & Dena Takruri. “They Called me a Lioness – A Palestinian Girl’s Fight for Freedom” (2022), uitgegeven bij One World (imprint Random House) in New York; 274 pp. ISBN 978 0593 1345 80.

Bron: “Ahed Tamimi is Palestina, jong, ervaren en vastberaden”; een boekrecensie door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 12 september 2022.

Via deze boekrecensie kunt u ook het verhoor (nog eens) bekijken.

“Wat zijn ze met ons van plan?!”

On door Gerardusineconomie, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

is de titel van de flyer waarin ik lees dat we ons op het ergste zouden moeten voorbereiden. Van wie hij komt, vermeldt de folder niet, die ik zonder toelichting ontving van een goede vriend van mij. Daarom las ik het blauwe dubbelzijdig bedrukte A4-tje toch maar door tot het eind.

De strekking: onze politiek realiseert de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de Verenigde Naties [die tegen 2030 bereikt moeten worden; GjH] en voert de coronamaatregels van de wereldgezondheidsorganisatie (de WHO) uit; dat zijn internationale on-democratische organen. De zorg is dat we – dom gehouden – de weg effenen voor een ‘on-democratische Wereldregering’. Die zou dan bestaan uit multinationals, die zich ten doel gesteld zouden hebben alles in 2030 te bezitten en te controleren, “zo ook de mens”, lees ik. Ook lees ik dat een selecte groep mensen al vanaf ongeveer 1900 aan dit ‘Total World Control’ en ‘Total World Government’ zou werken. Mede daarom zou het nu voor het midden en kleinbedrijf onmogelijk gemaakt worden om financieel overeind te blijven. En dan wordt in de flyer nog gerept over kwalijke gevolgen van Big Tech, Big telecom, de chemische/ farmaceutische industrie en de World Bank; die achter de VN schuil gaan, bezwaarlijk voor onze privacy, de volksgezondheid en ons welzijn, en over de verderfelijke invloed van BigMedia op wat we (allemaal niet) weten over wat er in de wereld gebeurt.

De Verenigde Naties

De nadruk op ‘on-democratisch’ suggereert dat wanneer inspraak en medezeggenschap goed geregeld zijn, er geen vuiltje aan de lucht is. Dat zou ik oneens zijn met de samenstellers van de flyer. Van het Hitler-Duitsland kunnen we bijvoorbeeld leren dat de staat ook met democratische middelen zich te buiten kan gaan aan geweld en onderdrukking en zelfs met democratische middelen de democratie om zeep kan helpen. Juist daarom draag ik de VN, anders dan tekst van de folder ons laat weten, een warm hart toe. Ik steun Amnesty International al jaren, dat de door de VN geformuleerde ‘fundamentele rechten van de mens’ wereldwijd bewaakt, om maar wat te noemen (* onder aan dit stukje heb ik te uwer informatie een citaat uit het Handvest van de Verenigde Naties opgenomen). Ik heb ook kritiek op het functioneren van de VN: met name de dominantie van enkele staten in de VN-Veiligheidsraad, met name de 5 permanente staten, die een vetorecht toebedeeld hebben gekregen (dat wat mij betreft dit jaar nog afgepakt zou moeten worden). Bovendien wordt er binnen heel de VN van alles afgesproken, maar per saldo is het een machteloos, noodlijdend instituut dat geen middelen heeft daadwerkelijk te beschikken over het (per project) toegezegde geld. Systematisch stellen staten de benodigde en toegezegde gelden bij lange na niet ter beschikking van de VN. Daardoor laat de uitvoering van veel projecten te wensen over, als ze al van de grond komen. Ten tijde van corona trok de Verenigde Staten van Amerika zich terug uit de WHO. En ‘onze politiek’ lapte de WHO-maatregels aan de laars, omdat Nederland een ‘intelligenter’ antwoord op het virus zou hebben. Zo moest bijvoorbeeld vanwege exact hetzelfde besmettingsgevaar in het ene land 1 meter afstand gehouden worden, wij hoorden bij de landen die 1,5 meter aanhielden en in andere landen was dat 2 meter. Ook de binnen de WHO gemaakte afspraak een eventueel toentertijd-toekomstig vaccin gelijkelijk te verdelen over de wereld werd niet nagekomen. Alleen rijke landen konden op grote schaal overgaan tot vaccinatie (met een goedje dat de flyer-samenstellers niet vertrouwen, begrijp ik).

Kapitalisme, Keynesianisme & Neoliberalisme

Volgens mij hebben we die ondemocratische wereldregering officieus al wel zo’n beetje gerealiseerd. Dat lijkt mij een gevolg van onze neoliberalistische benadering van zo’n beetje alle materiële randvoorwaarden, die er in ons leven toe doen. Ons doorgeslagen kapitalisme en liberalisme, dat in toom gehouden volgens mij voor iedereen een weldaad had kunnen zijn, bepaalt nu dat iedereen – met uitzondering van degenen die geld met geld maken – ten onder gaat in een samenleving waar concurrentiekracht het enige is dat telt. Vanuit het neoliberalistisch gedachtegoed moet de invloed van regeringen op het maatschappelijk verkeer marginaal zijn en zijn idioot rijke privé-personen en veel te rijke ondernemingen ontstaan, waaraan schier onmogelijk nog paal en perk gesteld kan worden. Die geest is allang uit de fles. Het positieve mensbeeld van het neoliberalisme, dat mensen er onderling wel uitkomen, dat de overheid niet moet verbieden, maar hooguit ontmoedigen, heb ik nooit gedeeld. Wat mij betreft moesten onze overheden juist alles op alles zetten om de zwakken tegen de sterken te beschermen, omdat de zwakkeren anders het onderspit delven. Dat uitgangspunt is in Westerse landen allang passé. Nu zien rijken geen obstakels, die hen dwingen om hun gedrag aan te passen. Zij blijken zelfs keer op keer in staat regeringsbeleid naar hun hand te zetten. En de armen worden gestimuleerd, lees: ‘onder financiële druk gezet’, zich te gaan verrijken. Wat ooit ‘genoeg’ was, is nu altijd ‘te weinig’. Dat arbeid niet loont wordt al jaren door de overheid voor lief genomen. En en masse worden rijke stinkerds vereerd en in de watten gelegd in plaats van gewantrouwd wegens diefstal, ook al zouden ze nooit een wet hebben overtreden. In die mysterieuze flyer-zonder-afzender wordt gerept van onze afhankelijkheid van multinationals, maar dan gaat het alleen over die, die achter de VN (met name de WHO) en die deelnemen aan het WEF (ik lees: ‘World Economic Forum’/ ‘Davos’). Ik zie daarentegen in èlke multinational een gevaar voor de aarde en voor alle samenlevingen waar zij actief is (en ik doe mijn boodschappen daarom zoveel mogelijk bij zelfstandige ondernemers).

Wanneer degene, die dat moet doen, de dijken jaren achtereen niet onderhoudt, gaan we bij een overstroming het water toch niet de schuld geven?

Het lijkt mij wel een juiste constatering dat ‘een selecte groep mensen’ sinds 1900 een bepaalde verkeerde wereld voorstaat, al zou ik het jaartal verder weg leggen. Na de middeleeuwen baarde de verlichting sommigen zorgen en ‘een selecte groep mensen’ wilde de macht van de kerk ongemoeid laten. Met kolonialisme en slavernij bleek een hoop geld verdiend te kunnen worden. Daarvoor moesten koloniën onderworpen en overheerst worden en hun bewoners en de tot slaaf te maken mensen ontmenselijkt (hetzelfde lot als nu allochtonen, asielzoekers en andere vluchtelingen ten deel valt). Ook daar zorgde ‘een selecte groep mensen’ voor. Bovendien werd dààr volgens mij de kiem voor ons huidige kapitalisme gelegd. Die kiem groeide en groeide. Na de Tweede Wereldoorlog stagneerde die groei tijdelijk door het keynesianisme, dat in het Westen onder regie van de VS aangehangen werd (een economische theorie naar ‘het model van John Maynard Keynes’). In deze periode groeide ik op hetgeen belangrijk is voor wat ik ‘juist’ en ‘onrecht’ vind; mijn normen en waarden. Eind jaren ’70 begon deze benadering weer plaats te maken voor het kapitalisme van weleer en het neoliberalisme. ‘Een selecte groep mensen’ verkeert in de positie dat zij achter de schermen invloed kan uitoefenen op het regeringsbeleid. Die maakt daar dankbaar gebruik van en niet zozeer om het algemeen belang, maar om hun eigen belangen te behartigen. Ik meen dat te weten doordat wat achter de schermen gebeurt ons soms toch bekend wordt. Zo is er ook ‘een selecte groep mensen’, die de wetenschappelijke manier van werken overboord gegooid heeft en redeneert: “Wanneer het geloofd wordt, is het vast waar”. Inmiddels is in Nederland de VVD al meer dan 10 jaar de grootste partij. Voor mij nog altijd ongelooflijk, maar het is werkelijk waar, zoals het wegzetten van groepen mensen in de Tweede Kamer en zelfs de schendingen van fundamentele mensenrechten zelfs daar steeds ‘normaler’ blijken, of in elk geval lijken te worden.

De VS kunnen het met hun verlangen naar alleenheerschappij en hyperkapitalisme nòg bruiner bakken. Zij domineert haast overal in de wereld letterlijk ten koste van mensen in arme landen, in de Europese Unie (en dat laten we, de Europese Unie en de Nederlandse regering, zelf toe!), in ontwikkelingslanden, ten koste van veel ecosystemen op de planeet waarop we leven, ten koste van het leefmilieu in alle hoeken en gaten over heel de wereld en ten koste van veel oorlogsleed. Wat mij betreft was het in de ’80-er jaren al, dus ruim een decennium voordat het ‘Warschaupact’ ontbonden werd, hoog tijd om onze veel te innige band met de NATO (als instrument voor de VS om haar alleenheerschappij te bewerkstelligen) en die met de VS in te wisselen voor een meer afstandelijke vriendschap. Maar mijn volk kiest al decennia heel anders dan ik.

Invloeden van digitalisering & grootbedrijven versus Pacifisme & Socialisme

Ik ben altijd al fel gekant geweest tegen het benadelen van het MKB, en de bevoordeling van multinationals. Waarom moet het cafetaria het volle pond aan belasting betalen, terwijl onze belastingdienst met McDonalds geheime deals afspreekt? Waarom krijgen multinationals ontheffingen van de winkeltijdenwet en blijft het hun mogelijk gemaakt worden om (nagenoeg) geen belasting af te dragen? Mijn antwoord is: ‘neoliberalisme’. Daarin moet het iedereen en zeker ondernemers mogelijk gemaakt worden onbeperkt geld te verwerven, met quasi-argumenten als ‘concurrentie’ en ‘werkgelegenheid’. Maar de meesten van ons tuinen erin, omdat ze niet bedenken dat kwaliteit altijd voor kwantiteit moet gaan. Nou ja, misschien is dat ook niet zo, maar dat is een uitgangspunt van mij. Bovendien volgen de meesten alleen het mainstream-nieuws via amusementsmedia zoals de commerciële en publieke omroep, die per definitie op de hand van de status-quo – en een stormpje in een glas water – is.

Tenslotte nog die invloed van digitalisering en grootbedrijven op onze leefwijze. Die is mij ook al sinds mijn volwassenheid bekend en een doorn in het oog. Ik sta bijvoorbeeld om mijn privacy te beschermen nagenoeg geen cookies toe op wat op internet aangesloten is. Ik bepleit al jaren hetzelfde scala aan eisen te stellen aan wat ingevoerd wordt, als aan wat hier geproduceerd wordt en een belasting op winst. Ik zou de ontwikkeling willen stoppen van genetische modificatie en zichzelf verplaatsende objecten, zoals auto’s, dienstbare en vechtrobots. Ik bepleit al jaren dat we niet moeten denken dat we stuk voor stuk de wereld kunnen verbeteren, zolang de meesten van ons op politieke partijen stemmen, die ‘bedenkelijke innovatie’, ‘groei’ en ‘groot’ hoog in het vaandel hebben. Het zou wat mij betreft om mensen moeten gaan, scherper geformuleerd: “om het beperken van lijden”. Echter, sinds de ’80-er jaren kiest ook mijn volk voor welvaart boven welzijn. Zodoende ben ik onderhand een haast versteende socialist; een fossiel, dat arbeidsvoorwaarden, lonen, veel diensten en vitale bedrijven weer terug onder onze democratisch gekozen parlementaire controle zou willen brengen. Maar er is bij mijn weten in Nederland geen enkele politieke partij, die vanuit zo’n zienswijze wil afrekenen met bedenkelijke vernieuwing, BigMedia, Big Tech, Big telecom, de chemische/ farmaceutische industrie, het militair-industrieel complex, de NAVO, de VS, de World Bank & alle andere grote of kleine ondernemingen, die niet bijdragen aan eerlijke handel, de volksgezondheid, welzijn en wereldvrede.

Mystiek of Politiek

Het verschil tussen de flyer-makers en mij is – vermoed ik – dat ik de macht van die multinationals toeschrijf aan een manier van politiek bedrijven. Alleen dàt en niets anders dan dat.

Politiek wordt hier bedreven op een manier, die in het stemhokje de grootste aanhang genereert en waarvan sinds het ‘Akkoord van Wassenaar in 1982’ in de polder en achter de schermen – een beetje met werknemers en – veel te intensief wordt samengespannen met het grote geld. Ik hang nog altijd de ideeën aan, die grofweg ooit binnen de ter ziele gegane ‘Pacifistisch Socialistische Partij’ gemeengoed waren. Kom er maar eens om. Zolang we eigen belang voorop stellen, zullen armen armer worden, groten groter, multinationals en rijken machtiger en rijker. Het voetvolk zal zichzelf moeten redden. Of verdrinken, waar dan uiteindelijk geen politieke haan naar kraait. Het is al decennia zo, zoals we hier op het moment van schrijven met ‘afnemende koopkracht in combinatie met economische groei’ voorbeeldig aan den lijven ondervinden: geld en macht zijn onjuist verdeeld. En daarvoor zijn we collectief zelf verantwoordelijk; wij hebben de verkeerde politici gekozen om regels te stellen en wetten uit te vaardigen. Alleen daardoor kon de geest lang geleden de fles verlaten. Het is op veel fronten fout gegaan en die ontwikkeling gaat (nog) door, maar ik verzet me tegen bangmakerij-in-een-bubbel voor een ‘Great Reset’, zoals ik me als weldenkend mens met hart en ziel tegen elke hetze verzet.

Ik zou aan de folder-makers willen zeggen: : “Maak je kenbaar en ga het gesprek aan om de oorzaken bloot te leggen van alles wat volgens jullie fout gaat. Verspreid geen folders zonder afzender, organiseer ook geen bubbel, maar bekritiseer met open vizier en gedraag je precies zoals je zou willen dat degenen, die voor ons gevaarlijk zijn, zich zouden moeten gedragen.”

Ik ben niet bang voor een ‘on-democratische Wereldregering’, ‘Total World Control’ of ‘Total World Government’. Zulke angstbeelden horen thuis in slechte films, die ik niet kijk: de goeien tegen de slechteriken. Het werkelijke leven daarentegen is volgens mij vele malen complexer. Alles overdenkend en vervolgens overziend gaat het in elk geval volgens mij gewoon om ‘vast op de een of andere manier goedbedoelde, maar in de uitwerking ronduit asociale politiek’, al decennia bedreven door mensen waarop we zelf stemmen (zelfs door niet op te komen draven wanneer er gestemd kan worden).

* Toegift: uit het Handvest van de Verenigde Naties

Wij, de volken van de Verenigde Naties,

vastbesloten

komende geslachten te behoeden voor de gesel van de oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht, en

opnieuw ons vertrouwen te bevestigen in de fundamentele rechten van de mens, in de waardigheid en de waarde van de menselijke persoon, in gelijke rechten voor mannen en vrouwen, alsmede voor grote en kleine naties, en

omstandigheden te scheppen waaronder gerechtigheid, alsmede eerbied voor de uit verdragen en andere bronnen van internationaal recht voortvloeiende verplichtingen kunnen worden gehandhaafd, en

sociale vooruitgang en hogere levensstandaarden in groter vrijheid te bevorderen,

en te dien einde verdraagzaamheid te betrachten en in vrede met elkander te leven als goede naburen, en onze krachten te bundelen ter handhaving van de internationale vrede en veiligheid, en door het aanvaarden van beginselen en het invoeren van methodes te verzekeren, dat wapengeweld niet zal worden gebruikt behalve in het algemeen belang, en gebruik te maken van internationale instellingen voor de bevordering van de economische en sociale vooruitgang van alle volken,

hebben besloten onze inspanningen te verenigen om deze doeleinden te verwezenlijken.

Dienovereenkomstig hebben onze onderscheiden regeringen, door tussenkomst van hun in de stad San Francisco bijeengekomen vertegenwoordigers, die hun volmachten hebben overgelegd, welke in goede orde zijn bevonden, overeenstemming bereikt over dit Handvest van de Verenigde Naties en richten zij hierbij een internationale organisatie op, die de naam zal dragen van de Verenigde Naties.

​Hoofdstuk I. DOELSTELLINGEN EN BEGINSELEN

​Artikel 1

De doelstellingen van de Verenigde Naties zijn:

  • 1. De internationale vrede en veiligheid te handhaven en, met het oog daarop: doeltreffende gezamenlijke maatregelen te nemen ter voorkoming en opheffing van bedreigingen van de vrede en ter onderdrukking van daden van agressie of andere vormen van verbreking van de vrede, alsook met vreedzame middelen en in overeenstemming met de beginselen van gerechtigheid en internationaal recht, een regeling of beslechting van internationale geschillen of van situaties die tot verbreking van de vrede zouden kunnen leiden, tot stand te brengen;
  • 2. Tussen de naties vriendschappelijke betrekkingen tot ontwikkeling te brengen, die zijn gegrond op eerbied voor het beginsel van gelijke rechten en van zelfbeschikking voor volken, en andere passende maatregelen te nemen ter versterking van de vrede overal ter wereld;
  • 3. Internationale samenwerking tot stand te brengen bij het oplossen van internationale vraagstukken van economische, sociale, culturele of humanitaire aard, alsmede bij het bevorderen en stimuleren van eerbied voor de rechten van de mens en voor fundamentele vrijheden voor allen, zonder onderscheid naar ras, geslacht, taal of godsdienst; en
  • 4. Een centrum te zijn voor de harmonisatie van het optreden van de naties ter verwezenlijking van deze gemeenschappelijke doelstellingen.

Verfoeilijk geld naast verfoeilijk geweld; Oekraïne hoe dan ook onteigend

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

​In het Oekraïne van vlak vòòr de inval door Rusland werd 40% van de landbouwgrond, de meest vruchtbare grond in heel Europa, gecontroleerd door Amerikaans kapitaal, en wel met name door 3 multinationals: Bayer (het deel daarvan dat voorheen bekend of berucht werd onder de naam ‘Monsanto’), Cargill en Dupont. Net als haast overal in de wereld zijn Blackrock, Blackstone en Vanguard ook hier de grootste aandeelhouders. Ergo, het Amerikaanse grote geld is er met de poet vandoor en onafhankelijke Oekraïense boeren hebben – onder druk van het Internationaal Monetair Fonds – het nakijken. Ik zal dit toelichten.

Bijna 2/3 van de Oekraïners was uitgesproken tegen het toestaan van buitenlandse investeerders om Oekraïense landbouwgrond te verwerven, 66% wenste een referendum over deze kwestie, maar het Oekraïens eenkamerparlement, de ‘Verchovna Rada’, heeft in maart 2020 onder druk van het ‘IMF’, de belangrijkste schuldeiser van het land, en president Volodymyr Zelensky een wet aangenomen, die onder meer aan particulieren toestond om vanaf 1 juli 2021 tot 100 hectare grond te kopen. Doordat nagelaten werd het mechanisme voor het huren van land te regelen, konden de bedrijven en fondsen waar we het over hebben die wet gemakkelijk omzeilen. Daar is driftig gebruik van gemaakt. En toen wij begin augustus vernamen dat de ‘Razoni’ sinds de invasie als eerste Oekraïense graantransportschip Odessa verliet, ging het feitelijk om Amerikaanse belangen, die hiermee behartigd werden, en niet om Oekraïense belangen. Dat was men vergeten te vermelden, dus bij deze.

Ter aanvulling of herinnering: vòòr de goedkeuring van die wet verkondigden pro-Zelenski-demonstranten dat “het land toebehoorde aan de Oekraïners”, terwijl ze ‘de Arabieren’ en ‘de Chinezen’ stigmatiseerden omdat zij zich volgens hen voorbereidden “om ons land met wagonladingen tegelijk weg te kapen”. Nu blijkt dus dat het het Amerikaanse kapitaal is dat 40% van de Oekraïense landbouwgrond controleert, het Chinese kapitaal 5% en ander Westers kapitaal ook nog wat.

Bron: “Drie Amerikaanse bedrijven controleren meer dan een derde van de Oekraïense landbouwgrond” door Le Courrier des Stratégies via de Vertaaldesk van DeWereldMorgen op 30 augustus 2022.