Maand: februari 2022

Wèèr mislukt

On door Gerardusinmilitarisme, waarnemingen, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Gewone mensen als u en ik willen geen oorlog. Toch zijn er heel wat oorlogen gaande in de wereld plus, sinds vandaag, die ene in Oekraïne. Het zijn dus niet de gewone mensen, die bepalen wat er gebeurt.

Die andere oorlogen halen het nieuws nauwelijks, terwijl deze op handen zijnde het nieuws al maanden domineert. Precies als andere mensenrechtenschendingen. Er is haast geen aandacht voor behalve natuurlijk wanneer ze begaan worden tot wie al eerder als vijand gezien werd. In China en Rusland is het allemaal heel erg. Dààr worden we wel van doordrongen.

Wat Rusland ertoe bracht Oekraïne nu wel binnen te vallen, zullen we pas veel later te weten komen. Het zal daar bekend zijn dat Westerse landen nu naar het sanctiemiddel zullen grijpen. Daar zijn Alexander De Croo en Mark Rutte duidelijk over geweest. En we mogen hopen dat het bij economische straffen blijft; of juist niet. Wat meer sancties dan waar Rusland aan gewend is na de annexatie van De Krim; een ongekend pakket aan. Dus er is een belang dat Rusland groter acht, dan de gevreesde boycot…

Er moet ook een motief zijn waarom Rusland Oekraïne niet veel eerder binnenviel. Waarom zou Rusland gewacht hebben tot de NAVO troepenversterkingen naar de regio gestuurd had, Westerse landen hun afkeuring en eventuele reacties afgestemd hadden en wapenleveranties aan Oekraïne verstrekt? Of zou de afstemming van Rusland met Belarus en China zo lang geduurd hebben?

Mijn verstand gaat het te boven, en niet alleen door gebrek aan veel informatie om de puzzel te leggen. Wat ik wel meen te mogen constateren is dat we er met elkaar weer niet in geslaagd zijn om ons voor te bereiden op de vrede. Want dat hebben alle mensenrechtenschendingen en oorlogen met elkaar gemeen: ze beschadigen en polariseren, terwijl we ons erop zouden moeten voorbereiden dat we op de aarde vergaand samenwerken om heel de mensheid te voorzien in hun basisbehoeften, waaronder de drie V’s: veiligheid, voedsel en vrede.

Eén dag nadat ik dit blog publiceerde, publiceerde Lode Vanoost via DeWereldMorgen een artikel met gedetailleerde achtergronden bij de uitgebroken oorlog in Oekraïne, die in onze media niet of verwrongen aan bod komen. Dat lezenswaardig artikel van hem is hier te openen.

Jake Sullivan voorziet uitgebreide sancties tegen Rusland voor zijn weigering om Oekraïne op schema binnen te vallen

On door Gerardusinmedia, militarisme, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Net als dat we tijdens de Olympische Spelen met een haast onbespreekbare vanzelfsprekendheid gedwongen worden te focussen op de prestaties van Oranje, worden we op het wereldtoneel haast gedwongen te kiezen voor Nederland en haar bondgenoten. Wat de afgelopen 55 jaar veranderd is, is het raffinement waarmee ons een bepaalde zienswijze opgedrongen wordt. Die 55 jaar baseer ik op Hans van Mierlo, die in 1967 als D66-voorman van zijn PR-team op z’n kop kreeg omdat hij vlak voor een tv-debat naar de kapper geweest was. Daardoor leek hij minder op de D66-voorman op de verkiezingsaffiches. Er is sindsdien veel geleerd hoe ons te beïnvloeden.

Bekend is het nepnieuws van 4 augustus 1964. Op die dag zou de Amerikaanse torpedobootjager USS Maddox op volle zee door vijf Noord-Vietnamese torpedoboten aangevallen zijn. De Verenigde Staten van Amerika wilde de Vietnamoorlog al uitbreiden en dit niet-gebeurde incident werd gebruikt om daarvoor draagvlak te creëren. Wat begon met een vergissing mondde, toen het misverstand inmiddels lang en breed opgehelderd was, uit in een mandaat voor de Amerikaanse president Lyndon Johnson om zonder inspraak van het congres in Vietnam te mogen huishouden. Bekend is ook het verhaal van de couveuses, die door Iraakse soldaten uit Koeweitse ziekenhuizen meegenomen werden, nadat ze de erin liggende baby’s op de grond gegooid hadden. Het 15-jarig meisje Nayirah, dat later ontmaskerd werd als de dochter van de Koeweitse ambassadeur in de VS die tijdens de Iraakse bezetting helemaal niet in Koeweit was, dat dat indrukwekkende verhaal aan het Amerikaanse Congres met alle bijbehorende emoties vertelde, was wekenlang door een Amerikaans PR-bureau getraind. Net als een aantal andere valse getuigen die haar verhaal bevestigden, zodat zelfs Amnesty International er instonk. Met dat verhaal maakte zij de publieke opinie rijp voor de operatie Desert Storm om Koeweit te bevrijden van de Iraakse bezetting. En bekend is het nepnieuws van Colin Powell over de verborgen massavernietigingswapens in Irak, die zo goed verborgen bleken dat ze tot op de dag van vandaag niet gevonden zijn. Maar die met dat verhaal de publieke opinie rijp gemaakt heeft voor de inval in Irak. Minder bekend is het Amerikaanse nepnieuws van gisteren en de afgelopen maanden van secretaris-generaal van de NAVO Jens Stoltenberg, die het risico van een grootscheepse Russische aanval op Oekraïne “zeer, zeer groot” acht. Tegen de Duitse publieke zender ARD zei de NAVO-topman dat alles erop wijst dat zo’n militair offensief ophanden is. Wat dat aangaat kunnen Joe Biden, Alexander De Croo, Boris Johnson en Mark Rutte een koortje oprichten.

Ik zou zeggen: “Wantrouw al wie zich ‘expert’ noemt en ga er vanuit dat zelfs de officiële versie één vertekende kant van het verhaal schetst met weglating van elk element dat dat verhaal enigszins in twijfel zou kunnen trekken”. Vraag jezelf altijd af wat of wie belang zou kunnen hebben bij de strekking van een bericht. Vertrouw alleen genuanceerde berichten met bronvermeldingen, wanneer die bronnen het vertrouwen waard zijn. Het is anders een beetje vermoeiend elke keer naderhand toe te moeten geven dat hele leugens en halve onwaarheden ons rijp gemaakt hebben in te stemmen met het volgende onrecht.

Net als hun Amerikaanse collega’s blijken Belgische en Nederlandse media een aantal basisprincipes van journalistiek niet te kennen of vergeten te zijn. In beide gevallen produceren zij propaganda in plaats van een naar alle kanten kritisch journalistiek bericht. Die principes zijn:

  1.  check elke verklaring;
  2.  verklaringen van ‘anonieme bronnen’ zijn geen bewijs;
  3.  zeggen dat er onweerlegbare bewijzen zijn is geen bewijs;
  4.  zeggen dat onderzoeksrapporten bewijzen leveren is geen bewijs, het is zelfs geen bewijs dat die rapporten bestaan; en
  5.  zeggen dat rapporten vrijgegeven zijn zonder die rapporten te leveren is geen bewijs.

Zoals docent, historica en schrijver Pien van der Hoeven ons op het hart drukt: overheden hebben een lerend vermogen, omdat na elke gebeurtenis de methodiek om met de pers om te gaan geactualiseerd wordt, maar het journaille mist dat lerend vermogen en tuint er elke keer weer in door met de meest invloedrijke winden mee te waaien (vaak om zo snel mogelijk belangrijk of vermakelijk nieuws te brengen).

Bronnen: “‘Russische propaganda’ is alles wat niet 100 procent de NAVO volgt – zoals dit artikel dus” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 18 februari (hier met veel meer interessants over ‘Oekraïne’ te lezen) en “Strategisch Nepnieuws”, Pien van der Hoeven, schrijver van “Spoken. Hoe het kapitalisme ons tot oorlog drijft” in OVT (VPRO) geïnterviewd op 13 februari 2022 en hier te bekijken.

Wat we weten en wat we – laat me niet lachen – denken te weten

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Dit stukje gaat over journalistieke verantwoordelijkheid; een heikel onderwerp. Maar wat het nog spannender maakt, zou Rutte zeggen, is dat het feitelijk gaat over het inzicht dat we hebben in de wereld waarin wij leven en waarop we invloed hebben.

Toen de ene na de andere delegatie niet naar de Olympische Winterspelen in Peking zou afreizen vroeg ik mij af of een boycot zou bijdragen aan een vrediger wereld. Zou het ook niet wat laat zijn om pas nadat het Internationaal Olympisch Comité (IOC) jaren geleden bepaald heeft waar de spelen dit keer plaats vinden en de voorbereidingen getroffen zijn om nu nog onze neuzen voor de spelen op te halen? Is er tussen het IOC-besluit en de spelen iets wezenlijks in China veranderd?

Wat weten wij over …

Ik ben nooit in China geweest, maar las ooit in Vrij Nederland een Terzijde-opmerking van Wubbe: Stel je toch eens voor dat in China geen Chinezen, maar allemaal Duitsers wonen. Ik deed dat en het leek mij beter voor de wereld dat er Chinezen wonen, terwijl ik niets meer tegen Duitsers heb dan tegen de gemiddelde Nederlander. Dit is – zeg maar – een beeld dat ik heb van de werkelijkheid. Zo hebben we allemaal beelden van de werkelijkheid; beelden die veelal gebaseerd zijn op informatie die niet belangeloos aan ons verstrekt is.

Wat weten wij bijvoorbeeld over het racistische pogrom-karakter in het Chinese Urumqi in 2010 (197 doden), de gewelddadige aanslagen in Kunming (40 doden) en op het Tiananmenplein in Beijing? Wat weten wij van het ‘1 miljoen verhaal’? Weten wij dat dat verhaal verzonnen is door het ‘Network of Chinese Human Rights Defenders’, een Chinese oppositiegroep in de Verenigde Staten van Amerika, die met miljoenen dollars van de VS-overheid werkt en in 2018 een rapport opstelde op basis van niet meer dan 8 interviews met Oeigoeren? Weten wij dat de luchtfoto’s van zogenaamde ‘kampen’ gewone appartementscompounds en andere civiele gebouwen blijken te zijn? Weten wij dat de meest iconische foto van het ‘Oeigoerse concentratiekampen narratief’ een foto van een gewone Chinese gevangenis is, die door de Chinese overheid zelf verspreid is? Wat weten wij over de erkenning van de Oeigoerse East Turkestan Islamic Movement (ETIM) als terroristische organisatie; een organisatie die notabene in 2004 door de VS op de lijst van de VN-veiligheidsraad (Sanctiecomité van Al-Qaeda) is geplaatst en in 2020 door president Donald Trump in allerijl van de landelijke lijst is afgehaald. Wat weten wij over de rol van Xinjiang als propagandaluik in de ‘Nieuwe Koude Oorlog’, die onder diezelfde president losgetrokken is? Wat weten wij van het gewelddadige karakter van de radicaal-jihadistische en separatistische groepen in Xinjiang? Wat weten wij van de rol van radicale Oeigoeren bij Al Qaeda in Afghanistan en IS in Irak en Syrië? Weten wij dat de Europese Unie in 2012 ETIM ook op de lijst van terroristische organisaties plaatste? Wat weten wij over de ‘verplichte en vrijwillige programma’s’, die China in 2015 heeft opgezet met een lening van de Wereldbank ($ 50.000.000)? Weten wij dat een inspectiecommissie van de Wereldbank onder druk van de Amerikaanse anti-China-lobby in augustus 2019 aan ‘factfinding’ deed en nadien rapporteerde: “Het onderzoek heeft de aantijgingen niet bevestigd”?

Wij hebben geen inzicht in wat er in de wereld gaande is

Wanneer noemen we terroristische aanslagen ‘verzet’ en de overheidsreactie daarop ‘moorden’? Hoe benoemden wij dat ook weer bij de treinkaping bij De Punt? Was die actie in onze media ook ‘een daad van verzet’? Betrof de daarop volgende beschieting door de Bijzondere Bijstandseenheid (BBE) Krijgsmacht, gevolgd door een bestorming door de BBE Mariniers, gesteund door de Koninklijke Luchtmacht volgens onze media achtvoudige ‘moord’?

Vooral Westerse VS-bondgenoten nemen het ‘genocidediscours’ over en krijgen mede dankzij de welwillende hulp van het World Uyghur Congress (WUC) hun parlementen zover dat er resoluties en zelfs wetten worden goedgekeurd waarin China veroordeeld wordt en sancties opgelegd krijgt. Australië, Canada, Groot-Brittanië, Japan, de VS en Zweden gingen daarin voorop, dankzij het werk van de Inter-Parlementary Alliance on China (IPAC) waarvan de doelstellingen samen te vatten zijn tot ‘inperking van China’, meer in het bijzonder van de Chinese communistische partij.

Nee, veel kwaliteitsmedia ten spijt, wij hebben geen inzicht in wat er in de wereld gaande is en we worden keer op keer misleid vanwege belangen, die op gespannen voet staan met een belangeloze weergave van feiten. Bijvoorbeeld in dit geval dat de NAVO China (en Rusland) juni jl. de oorlog verklaard heeft door deze landen als vijanden, ‘systemische vijanden’, aan te merken. Wellicht ten faveure van het altijd al invloedrijke militair-industrieel complex. Wie gaat mij vertellen waar en door wie de winsten van al dat gedonder worden opgestreken?

Bron: “De helft van de waarheid over de Oeigoeren, is dat journalistiek verantwoord?” door Sauw Tjhoi via DeWereldMorgen op 14 februari 2022.

De wrede afloop weten en toch alles op z’n beloop laten

On door Gerardusinklimaat, wereldverhalen, wetenschapEen reactie plaatsen

Guido Gezelle, Eugène Huzar, Mary Shelley & William Wordsworth

Al in 1818 riep de Engelse schrijfster Mary Shelley in ‘Frankenstein, or The Modern Prometheus’ een beeld op van een wereld waarin de mens de controle over zijn eigen creatie zou verliezen. De romantische Engelse dichter William Wordsworth sprak in diezelfde tijd over de industriële revolutie als een ‘misdaad tegen de natuur’, die hierdoor gedwongen werd ‘haar geschonden eer te wreken’. Dichter bij huis waarschuwde de Vlaamse dichter, priester en taalwetenschapper Guido Gezelle halverwege de 19de eeuw voor de ‘ontembare kracht’ van het ‘dampgedrochte’ – de stoomtrein – die ‘blindelings vooruitgeboord / in de zwarte toekomst’ reed. De Parijse advocaat Eugène Huzar, zijn Franse tijdgenoot, benadrukte dat de moderne wetenschap zich nauwelijks of geen rekenschap gaf van de impact van haar uitvindingen. Hij voorzag dat het wel eens slecht zou kunnen aflopen: “Over honderd of tweehonderd jaar, wanneer de wereld doorkruist zal worden met spoorwegen en stoomboten en bedekt zal zijn met fabrieken, zullen we biljoenen kubieke meter koolzuur en koolstofmonoxide uitstoten en aangezien tegen [die tijd; GjH] dan ook de bossen vernietigd zullen zijn, is de kans niet klein dat die honderden biljoenen kubieke meters koolzuur en koolstofmonoxide de harmonie van de wereld zullen verstoren.”

Carl Fraas, Justus von Liebig & George Perkins Marsh

Niet alleen apocalyptisch aangelegde dichters, juristen en schrijvers maakten zich zorgen. Diplomaten en wetenschappers, die veel reisden, zagen op steeds meer plekken dat de rampen zich al volop aan het voltrekken waren. De Duitse botanicus en landbouwwetenschapper Carl Fraas stelde in 1847 dat het een illusie was om te denken dat de ecologische schade, die aangericht was door bossen te kappen, ooit hersteld zou kunnen worden, zelfs niet puur economisch. “Op een gerooide plek is het klimaat dusdanig aangetast dat er nooit meer een even rijke vegetatie kan bloeien”, redeneerde hij. Voortbouwend op onder meer Fraas’ werk wees de Amerikaanse diplomaat, politicus en taalkundige George Perkins Marsh in zijn baanbrekende ‘Man and Nature’ (1864) op de onderlinge afhankelijkheid en samenhang van alle levensvormen. Dat was wat we vandaag ‘uitgebalanceerde ecosystemen’ noemen. De mens verstoort die evenwichten systematisch: “Waar hij ook zijn voet zet, verandert hij de harmonieën van de natuur in wanklanken.” Inheemse dieren en groenten roeit hij uit, waarna hij ze vervangt door exoten die voor verstoringen zorgen. Er ontstaat een wanorde, die de mens nauwelijks kan overzien; laat staan terugdraaien. Het was overigens de Duitse chemicus, pionier op het gebied van de toegepaste scheikunde en uitvinder van het kunstmest Justus von Liebig die in die tijd de term ‘roofbouw’ lanceerde, hetgeen uiteraard onder landbouwers opschudding veroorzaakte.

Svante Arrhenius

Aan het begin van de 20ste eeuw dook in Engelse kranten het woord ‘smog’ op, een mengsel van mist en rook dat de steden in donkerte hulde waardoor microben er vrij spel kregen. Ziekten van de luchtwegen werden een kwelling en volgens de medische correspondent van The Observer zat er maar één ding op: ‘stoppen steenkool te gebruiken’. Steeds onomstotelijker kwam vast te staan dat de aarde gevaarlijk aan het opwarmen is en dat dit het gevolg is van de uitstoot van broeikasgassen, zoals dat eind 19de eeuw was begrepen en berekend door de Zweedse natuur- en scheikundige Svante Arrhenius.

Mahatma Gandhi

Een van de grondleggers van de moderne staat India, jurist, politicus en voorstander van actieve geweldloosheid als middel voor revolutie Mahatma Gandhi stelde in 1928 met kenmerkende scherpte: “God verhoede dat India ooit zou gaan industrialiseren zoals het Westen. Als alle driehonderd miljoen inwoners op dezelfde manier zouden overgaan tot economische exploitatie, het zou de wereld kaalvreten zoals sprinkhanen.”

De Club van Rome & Rachel Carson

Tot dusver waren het enkelingen die, door wie er in de wereld van economie, politiek en wetenschap wel toe deed, vaak werden weggezet als achterlijk, reactionair of erger en die voor de rest van de mensheid roependen in de woestijn bleven. Dat begon te veranderen in de jaren ’60 toen – onder meer beïnvloed door het opzienbarende boek ‘Silent Spring’ van Rachel Carson (1962) – stilaan ook in krochten van de macht vragen gesteld werden bij de nu blijkbaar niet meer te loochenen vormen van uitputting, vervreemding en vervuiling die de moderne wereld met zich meebracht. Toen in 1972 het rapport ‘De grenzen aan de groei’ werd gepresenteerd had deze beweging eindelijk haar aansprekende stelling te pakken: ‘het sprookje van de immer durende groei waarop de vooruitgangsidee was gestoeld was precies dat: een sprookje. Met dit keer een alternatief slot: en ze leefden nog maar kort en ongelukkig’. Niets minder dan het voortbestaan van de menselijke beschaving bleek immers op het spel te staan.

De Club van Rome

Volgens ‘The Limits to Growth’, zoals de oorspronkelijke versie van het rapport heette, zou de wereld bij ongewijzigd gedrag, ergens in de 21ste eeuw op hardhandige wijze met die grenzen aan de groei geconfronteerd worden: een gebrek aan deugdelijk, onvervuild bouwland, gezonde meren, grondstoffen en gezonde oceanen zou het steeds moeilijker en op termijn zelfs onmogelijk maken om voor de immer toenemende wereldbevolking betaalbaar voedsel en water te verbouwen en vinden; laat staan voor basisdiensten en andere noodzakelijke producten. Een dramatische krimp van de levensstandaard van de overlevende mensen zou het gevolg zijn. Hoewel het rapport vaak als ‘doemdenken’ is weggezet, benadrukten de auteurs meermaals dat de mensheid zichzelf wel degelijk kon redden, wanneer ‘niet langer economische groei, maar evenwicht’ als centraal doel werd. Dàn zouden ingrijpende crisissen en de uiteindelijke ineenstorting van de menselijke samenleving kunnen worden voorkomen. Maar dan moest het roer wel snel om: ‘een duidelijke ombuiging (naar evenwicht) moet gedurende de jaren ’70 worden bereikt’, heette het in de conclusie.

De Club van Rome & Wout Woltz

Dat deze boodschap niet kwam van dichters, langharige hippies of schrijvers maar van gerespecteerde ingewijde burgers en wetenschappers met kennis van zaken*, die samen de zogenaamde ‘Club van Rome’ vormden naar de eerste stad waar zij bijeenkwamen, leek ze onontkoombaar te maken. ‘Het denken van economen, industriëlen, planologen en politici zal zó revolutionair gaan veranderen dat men de verschijning van het officiële rapport van de Club van Rome zonder overdrijving als een klimaatscheiding kan beschouwen’, opperde de Nederlandse journalist Wout Woltz, die in 1972 adjunct-hoofdredacteur van NRC Handelsblad was, ‘Er zullen dan twee soorten opvattingen zijn te onderscheiden: het vóór-Romeinse en het ná-Romeinse denken.’ Nu, 50 jaar later, dringt zich de vraag op in welke van deze tijdsrekeningen we vandaag leven.

Greta Thunberg

In haar geruchtmakende toespraak voor de Verenigde Naties in september 2019 (‘Hoe durven jullie! Jullie hebben mijn dromen en mijn jeugd gestolen met jullie lege woorden’) wees Arrhenius’ achternicht de Zweedse klimaatactiviste en scholier Greta Thunberg erop dat het voor de wetenschap ‘al dertig jaar’ glashelder was dat de opwarming van de aarde volop aan de gang is. Tijdens de klimaatconferentie van Glasgow 2021 (COP26) bleek echter dat weten al zo lang deze klimaatconferenties gehouden worden èèn is, en handelen naar weten iets volstrekt anders. In elk geval wanneer de winstverwachtingen van enkele machtigen naar beneden bijgesteld zouden moeten worden. ‘Dan liever de lucht in met die CO2’ dachten de politieke leiders van de wereld in navolging van de Nederlandse kanonneerbootcommandant Jan van Speijk, die ook zoiets op 5 februari 1831 gezegd zou hebben.

Geert Buelens

Het is een van de wreedste ironieën uit de geschiedenis van de mensheid, schrijft de Vlaamse columnist, dichter, essayist en hoogleraar Moderne Nederlandse Letterkunde aan de Universiteit Utrecht in zijn nieuwste boek ‘Wat we toen al wisten: de vergeten groene geschiedenis van 1972’: een beschaving, gedreven door geloof in vooruitgang, bleek een permanent gehavende wereld voort te brengen waarin het voortbestaan van sommige soorten – waaronder de mens zelf – in groten getale het loodje leggen en gaan leggen. Hoogmoed pakte in de geschiedenis wel eens vaker rampzalig uit, maar tot nu toe trof het onheil vrijwel altijd tijdgenoten. Dit keer zal ze alle volgende generaties treffen. De koolstofdioxide (CO2) waarmee wij gisteren, vandaag en morgen – door fossiele brandstoffen te delven en als energiebron te gebruiken – de lucht vervuilen zal nog 100.000 jaar in de atmosfeer blijven hangen voor ze weer is opgenomen door gesteenten en sediment.

Bron: “De mens verandert de harmonieën van de natuur in wanklanken; vijftig jaar na het rapport van de Club van Rome” door Geert Buelens via DeGroeneAmsterdammer op 26 januari 2022.

* Wie inzicht wil hebben in de leden van de Club van Rome kan die informatie hier vinden.

Een onverwachte en verbluffende uitval

On door Gerardusinmilitarisme, wereldverhalenEen reactie plaatsen

De Belgische regering heeft vrijdag jl. besloten om het begrotingsbudget voor de militaire uitgaven tegen 2030 te verhogen naar 1,54% van het bbp. De minister van Defensie, Ludivine Dedonder, lid van de Socialistische partij ‘PS’, noemt dat “een historische stap voorwaarts”. Wat daar ‘socialistisch’ aan is, is voor mij een raadsel. Of beter: dat is niet het socialisme dat ik voorsta, want dat staat in het teken van pacifisme. De Nederlandse regering had al een soortgelijk voornemen onder de titel ‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ opgenomen. Volgens mij misleidt deze vlag, want het akkoord lezend vroeg ik mij af waarom naar zoveel groepen mensen niet omgezien wordt. Wie valt wel en wie niet onder ‘elkaar’? Doe me een lol, lezer, en lees het zelf ook eens. Het is onder meer te vinden op Rijksoverheid.nl.

Ja, wat moet je doen wanneer er zich net over de grens een legermacht verzamelt? Een defensieve macht op de been houden, lijkt mij altijd belangrijk. In deze wereld blijkt het al te vaak zo te zijn, dat wie zich niet kan verdedigen – enkelen tegen velen, de kleintjes tegen de groten, minderheden tegen meerderheden, zwakken tegen sterken – die loopt de kans onder de voet gelopen te worden. Tom Poes, die volgens heer Ollie B. Bommel bedreven is in het bedenken van listen, zou volgens mij zeggen: “Ga in gesprek! Dat had u al 20 jaar geleden moeten doen, maar nu zeg ik het weer”.

Momenteel worden we allemaal warm gemaakt om de NAVO een warm hart toe te dragen, want het zou duidelijk zijn dat de agressieve krokodil Rusland wakker geworden is en zich voorbereid om zijn stempel op de geschiedenis te gaan drukken. Na het vallen van de muur in 1989 is het Warschaupact ontbonden. De NAVO bleef intact en breidde zich uit met Albanië, Bulgarije, Estland, Hongarije, Kroatië, Letland, Litouwen, Noord Macedonië, Montenegro, Polen, Roemenië, Slovenië, Slowakije en Tsjechië. Al deze uitbreidingen zijn in ‘onze’ ogen natuurlijke gevolgen van democratische besluiten van autonome staten. Verder lappen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Naties van Amerika met het moderniseren en uitbreiden van hun atoomwapen-arsenaal het Non-proliferatieverdrag van 1970 aan hun laarzen. Daar is allemaal niets mis mee, denken wij. Het ontbinden van het Warschaupact is in ‘onze’ geschiedenis niet meer dan een voetnoot. Rusland annexeerde De Krim. Zie hier wie de agressor is.

Tot mijn welkome verrassing deed de Oekraïense president Volodymyr Zelensky deze week een onverwachte en verbluffende uitval, toen hij zei dat de huidige problemen van zijn land uit het Westen komen in plaats van uit het Oosten. De angst voor een dreigende oorlog is gebaseerd op nieuwsberichten dat Rusland troepen heeft aan de grens die het met het land deelt. “Maar”, zei Zelensky tegen het bijeengekomen journaille, “dit is niet ongebruikelijk. Een jaar geleden is er een soortgelijke concentratie van soldaten geweest. De werkelijkheid is dat het dreigingsniveau niet is veranderd. Bovendien is de echte bedreiging voor Oekraïne niet Rusland, maar de ‘destabilisatie van de situatie in het land’. De oorzaak van alle paniek is de pers zelf”. Correspondenten op de persconferentie waren met stomheid geslagen. Sarah Rainsford van de BBC noemde het gebeuren ‘een enigszins surrealistische ontmoeting’.

Wie na het lezen van ‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ nog wat tijd heeft, adviseer ik in elk geval de eerste bronvermelding er ook eens op na te slaan. Tenminste, voor wie – gebaseerd op verifieerbare bronnen – wil weten wat er gaande is. Immers, de vragen moeten zijn wat de plannen zijn van de NAVO en Rusland (volgens een ook al lezenswaard in juni jl. verschenen rapport ‘NATO’s next Strategic Concept for the summit in 2022’ en in Rusland door ons daar eens buiten de stemming makende mainsteammedia om in te verdiepen), en welke troepen zich waar aan de grenzen tussen Oost en West verzameld hebben? Van de NAVO weten we dat het Rusland (en China) beschouwd als ‘systemische vijand’. Dat is iets anders dan een in de gaten te houden goede buur, handelspartner of vriend. Wie bedreigt wie, waar en waarmee?

En onze premier is ondertussen met zijn minister van Buitenlandse Zaken en stoere taal wel in Oekraïne, maar zij reizen niet door naar Rusland… De zoveelste gemiste kans. Bedreigingen, herbewapening, wellicht een nieuwe wapenwedloop, en verklaard vijandschap zijn tot het (net niet) fout gaat zijn ons deel. Wat waren onze kerst- en nieuwjaarswensen een maand geleden ook alweer?

Bronnen: “Pers verbijsterd omdat Oekraïense president met de vinger naar het Westen wijst” door Nury Vittachi en “Regering beslist om militaire uitgaven op te trekken met 14 miljard” door Ludo De Brabander; beide via DeWereldMorgen op 2 februari 2022 (2.2.22).