Maand: januari 2021

Geen tijd te verliezen

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Er was een tijd dat ik geloof had in het dialectisch proces; een redeneervorm die naar waarheid probeert te zoeken door gebruik te maken van tegenstellingen. In de klassieke oudheid was het nog meer dan nu een argumentatievorm. Het woord dialectiek gaat dan ook terug op het Oudgriekse ‘dialegesthai’, dat ‘converseren’ betekent. “Zeno van Elea heeft door gebruik te maken van tegenstellingen geargumenteerd tegen de realiteit van beweging en verandering”, zegt Aristoteles waarderend over hem in zijn ‘Fysika’, maar in zeer brede kring wordt Aristoteles zelf beschouwd als de meester of stichter van de dialectiek, temeer omdat het begrip dialectiek al snel bijna geheel samenviel met dat van de formele logica in die tijd, die van Aristoteles afkomstig is.

Echter, Dass war einmal. In dit tijdgewricht worden mensen met opvattingen, die voor machthebbers bedreigend zijn, niet met argumenten bestreden. Door een geraffineerde omgang met media, zo analyseerde Yanis Varoufakis op 6 januari jl., wordt de achterban van deze mensen aan het twijfelen gebracht, waardoor de angel van hun ideeën onschadelijk wordt gemaakt zonder die ideeën ter discussie te stellen.

Dat vraagt om uitleg, dus ik geef 4 voorbeelden:

1. Om hem vanuit Groot-Brittannië uitgeleverd te krijgen, omdat hij oorlogsmisdaden in Afghanistan en Irak aan het licht had gebracht, werd Julian Assange beschuldigd van verkrachting, hetgeen een linkse feminist als Assange in het hart raakt, maar niet gebeurd is. En toen later zijn aanhangers konden bewijzen dat gelekte e-mails authentiek waren en dat ze de diepe corruptie binnen de Amerikaanse Democratische Partij aantoonden, werden zij overstemd door het verhaal dat de publicatie van de e-mails door WikiLeaks een politieke inmenging was, omdat de betrokken e-mailaccounts vermoedelijk door Rusland waren gehackt om de verkiezingsuitslag te beïnvloeden.

2. Voorafgaand aan de Griekse schuldenkwestie, die in 2015 speelde, probeerde de populaire linkse Griekse regering zich te verzetten tegen de strenge leningsvoorwaarden, die door Europese en internationale financiële instellingen werden opgelegd. Dat vragen de leningsvoorwaarden te versoepelen werd door de Eurogroep onder leiding van de zich sociaal-democraat noemende Jeroen Dijsselbloem in samenwerking met de Europese Centrale Bank en het Europarlement niet getolereerd en er werden eenzijdig voorwaarden opgelegd met welk doel? Met de bedoeling het socialistische alternatief in Griekenland te vernietigen. 

3. Om zijn linkse plannen voor Groot-Brittannië onschadelijk te maken werd Jeremy Corbyn van antisemitisme beschuldigd. Nadat Corbyn zich genoodzaakt gevoeld had af te treden, bleek ook daar niets van waar te zijn.

4. In het distributiecentrum van de HEMA in Utrecht worden de targets zo hoog gesteld dat tegen een ieder, die commentaar heeft, gezegd kan worden: “Ja, sorry, jij haalt hier je targets niet, dus zoek maar een andere baan.”

Er valt geen tijd te verliezen

Varoufakis beschrijft hoe linkse andersdenkenden, die de verhalen van het Westerse establishment uitdagen of verstoren, uiteindelijk niet alleen worden onderworpen aan een karaktermoord, zoals altijd al het geval was, maar tegenwoordig ook worden gemanipuleerd om zelf aan hun karaktermoord deel te nemen.

We moeten manieren vinden om de oorlogsmisdadigers aan te pakken, die ons er valselijk toe hebben aangezet om te eisen dat Julian Assange, die slechts hun misdaden aan het licht heeft gebracht, degene werd die opgesloten moest worden. We moeten duidelijk maken dat zij, die bereid zijn om antiracisten als antisemieten weg te zetten, de èchte racisten zijn (dat deed Sir Keir Starmer, de opvolger van Jeremy Corbyn). En we moeten als ware oorlogshaviken al degenen ontmaskeren, die de linkse anti-oorlogsbeweging ervan beschuldigen dictators te verontschuldigen wanneer we proberen te voorkomen dat Westerse staten nog meer illegale oorlogen voeren met verwoestende gevolgen voor de betrokken bevolkingen.

In plaats van opstanden te organiseren om opstanden te organiseren, zoals sommige Nederlanders de ’s nachts wegens covid-19-maatregel uitgestorven straten blijken te zien als plek om omgehinderd hun destructieve, doelloze spel te spelen, moeten we ons niet laten afleiden en ons denken en onze strategieën veranderen en verfijnen. Er valt geen tijd te verliezen.

Bronnen: het trefwoord “Dialectiek” via Wikipedia en “Links mag zich niet langer laten manipuleren tot deelname aan zijn eigen karaktermoord” door Jonathan Cook via de vertaaldesk van DeWereldMorgen op respectievelijk 26 en 25 januari 2021.

In de laatstgenoemde bron is onderaan een link te vinden naar het hele verhaal van Yanis Varoufakis.

Wachten op de VS of zelf doen wat gedaan zou moeten worden?

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalen, wetenschapEen reactie plaatsen

Binnen en vooral buiten de Verenigde Staten van Amerika zijn veel mensen hoopvol gesteld nu de republikeinse en 45ste president Donald Trump gisteren plaats gemaakt heeft voor de 46ste: de democraat Joe Biden. Nu ben ik niet van plan die hoop te slopen, maar ik zou wel graag de puntjes op de i’s zetten. Wáár zouden we volgens mij op moeten hopen? Alweer biedt Noam Chomsky, dit keer in samenwerking met Vijay Prashad, mij daarbij woorden:

  1. In januari 2020 is de ‘Doomsday Clock’ op 100 seconden voor 12 uur gezet. Dat is akelig dichtbij het moment van totale vernietiging: de grote mogendheden bezitten samen bijna 13.500 nucleaire wapens (meer dan 90% daarvan is in handen van Rusland en de VS). Daaronder heeft de VS op onderzeeërs ook W76-2, een ‘klein type kernbommen’, altijd klaar voor gebruik. Bestaande verdragen, die toezien op nucleaire wapencontroles, worden heden ten dage versnipperd. En het buitenlandbeleid van Westerse democratieën wordt ook nog eens geolied door grootschalige handel in wapens. De verwoesting, die al deze wapens kunnen aanrichten, zou onze planeet zonder meer onbewoonbaar voor ons maken en de Science and Security Board van het Bulletin of the Atomic Scientists heeft de klok daarom zo scherp op nagenoeg 12 uur gezet.
  2. In 2018 bleek dat halfweg deze eeuw de meeste atollen door de stijgende zeespiegel onbewoonbaar worden en dat alle koraalriffen in de wereld verdwenen zullen zijn. Daarbij worden ook nog eens door ons toedoen een miljoen dier- en plantensoorten met uitsterven bedreigd, waardoor ecosystemen uit evenwicht raken. Neem daar de catastrofale droogte, natuurbranden, overstromingen en stormen bij en het wordt duidelijk dat we niet langer clichés kunnen hanteren als de kanarie in de kolenmijn wanneer we over de klimaatproblematiek spreken. Ook daar dreigt voor ons een acuut gevaar.
  3. De publieke functies van de staat in Westerse democratieën zijn helemaal uitgehold en overgedragen aan woekeraars. Ondertussen hebben overheden zichzelf tandeloos gemaakt en hebben privé- en wetenschappelijke instellingen de civiele samenleving vercommercialiseerd. Hierdoor is het haast onmogelijk om in deze delen van de wereld nog sociale verandering teweeg te brengen. Het resultaat is een arbeidersklasse, die politiek geen been heeft om op te staan, en een schrijnende sociale ongelijkheid. Dankzij die zwakte bepalen miljardairs haast ongezien het beleid in de Westerse democratieën; er is voor wie geen macht heeft en wie niet rijk is een uitzichtloze situatie ontstaan. Stijgende hongercijfers en het nut van voedselbanken tonen aan dat ‘strijd om te overleven’ voor miljarden mensen het enige toekomstperspectief is. Dat is uitermate verontrustend en wat mij nòg meer schrik aanjaagt, is dat er in mainstreammedia geen enkele aandacht voor is, terwijl we dit allemaal zouden kùnnen weten.
  4. Met uitzondering van China en nog wat landen heeft het overgrote deel van de wereld te maken met een op hol geslagen virus, dat de gezondheid van mensen ernstig kan bedreigen. Regeringen in welvarende landen hebben het afgelopen jaar op dit vlak hun incompetentie aangetoond. Zij schoven op cynische wijze de wetenschappelijke protocollen van de VN-Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en andere wetenschappelijke organisaties terzijde en toonden daarmee aan dat ze egocentrisch en egoïstisch financiële korte termijnbelangen dienden en maling hebben aan de zwaksten in hun samenlevingen. Ook voeren zij nog eens een beleid van “vaccin-nationalisme”, waarbij ze potentiële vaccins hamsteren in plaats van een vaccin voor iedereen te doen ontwikkelen. Hun handelen is bij het criminele af en getuigt van vijandschap jegens andere volkeren.

Wat de mensheid nu nodig heeft, en wat hoop op een beter leven geeft, zijn:

Ontwapening (ad. 1),

Dat grote mogendheden zich eindelijk eens gaan scharen achter de aanpak van ‘gemeenschappelijke maar verschillende verantwoordelijkheden’ die op de VN-Conferentie voor Leefmilieu en Ontwikkeling van 1992 in Rio de Janeiro werd vastgelegd (ad. 2),

Dat landen niet langer worden beoordeeld op hun grondwet, die al te vaak een papieren werkelijkheid vertegenwoordigt, maar op hun (jaarlijkse) begroting (ad. 3),

Alsnog ondertekening van de Declaration on the Establishment of a New International Economic Order (1974) en

Mogelijk maken en nauwgezet erop toezien dat testen op covid-19, contactonderzoek en isolatie uitgevoerd worden, en als dat niet volstaat een tijdelijke lockdown opleggen. Waar de volksgezondheid in het geding is wetgeving over intellectuele eigendommen opheffen en universele vaccins tegen covid-19 doen ontwikkelen waar, zoals afgesproken in de WHO maar niet nagekomen, iedereen toegang toe heeft (ad. 4).

Mondiale problemen vereisen mondiale samenwerking (ad. 1, 2, 3, & 4).

Los van het uitsterven door klimaatrampen en nucleaire verwoesting mogen actuele fundamentele vraagstukken over de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen niet langer voor ons uit geschoven worden. Een robuust internationalisme is nodig om onmiddellijke en voldoende aandacht te schenken aan de gevaren voor onze totale uitroeiing: door een kernoorlog, door de klimaatcatastrofe, door sociale instorting en door ziekte. Doorgaan op de ingeslagen wegen is roekeloos.

Het machtsevenwicht om een klassenstrijd te voeren op het internationale toneel is sinds het vallen van de muur in Berlijn op 9 november 1989 verdwenen. Om overheden tot noodzakelijke verandering te dwingen is linksom of rechtsom een politieke dynamiek nodig, in het bijzonder in de Westerse landen en in de grotere staten in de ontwikkelende wereld zoals Brazilië, India, Indonesië en Zuid-Afrika. Deze uitdagingen mogen dan overweldigend zijn, ze kunnen ook niet uitgesteld worden. Het zou van domheid en wegkijken getuigen als we dit aan de kersverse president van de VS overlaten. In Nederland kunnen we in maart kiezen wie met welke opvattingen ons vertegenwoordigen in de Tweede Kamer. Ik ben benieuwd.

Bron: “Chomsky en Prashad: naast Covid-19 zijn er drie bedreigingen voor het leven op aarde die we moeten aanpakken in 2021” door Noam Chomsky, Vijay Prashad via Jules De Moor van de vertaaldesk van DeWereldMorgen op 18 januari 2021.

Over een strijkstok en toeval

On door Gerardusinprivé, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Voor mijn huis staat een indrukwekkend beeld van Ganesha, die vanuit mijn tuin bij mij naar binnen kijkt. In het pantheon van het hindoeïsme is hij de bijzondere en bovennatuurlijke gestalte met het olifantenhoofd. Hij zou de beschermheilige van reizigers zijn, de god van kennis en wijsheid en hij zou hindernissen wegnemen. Afgezien van sympathie voor de vele feestdagen heb ik niets met het hindoeïsme.

Op mijn boekenkast kijkt een zittend beeldje van Sergamon Borgani vriendelijk mijn woonkamer in. Ìn diezelfde boekenkast staan twee stenen boekensteunen met afbeeldingen van vrolijke, dikke Borgani’s. En onder mijn televisie staat een beeld van het hoofd van Borgani op ware grootte. Deze Borgani zou volgens overleveringen rond 500 voor Chr. ‘complete en volledige verlichting’ bereikt hebben. Hij wordt daarom in het Sanskriet herinnerd als Gotama Boeddha. Het lijkt mij een religie met mooie kanten, dat boeddhisme, maar het roept ook teveel weerstand bij mij op om me erdoor te laten grijpen.

En dan hangt er ook nog een ‘mati’ in mijn woonkamer, op zo’n manier dat hij heel de kamer overziet. Dat ‘blauwe oog’ zou bescherming bieden tegen het boze oog. Dat laatste is een vloek, die hoofdpijn of algemene “pech” zou veroorzaken bij wie die vloek heeft ontvangen. Ook dat lijkt mij maar een raar verhaal.

Nee, ik doe met enige regelmaat aan ‘sazen op basis van soto-zen’, wat niets anders inhoudt dan 3x 25 minuten stil zitten en wat mij dan een vakantie in mijn hoofd oplevert. Tegenover dat hoofd van Borgani saas ik, met waxinelichtjes aan weerszijden van dat hoofd en een brandend stokje wierook, en bij aanvang en afsluiten van elke sessie buig ik dankbaar voor die Boeddha. Dat dan allemaal weer wel. Verder aan mijn lijf en in mijn leven geen polonaise.

Elders op deze blogpagina motiveer ik waarom ik mijn religieuze zienswijze schaar onder het ‘agnostisch theïsme’: er gebeurt in het dagelijks leven veel waar geen verklaring voor lijkt te zijn, maar ik zal mij nooit achter een godsdienst, ideologie, inspirator of overtuiging van een ander verschuilen. Ik neem persoonlijke verantwoordelijkheid voor alles wat ik doe en nalaat*.

Maar toch, hè… Vanmorgen bleek het mechaniek van mijn strijkstok defect. Ik kon dus niet op mijn cello spelen. Ik berichtte degene, met wie ik later vandaag muziek zou maken, dat ik dat pas weer kan doen wanneer mijn strijkstok gemaakt is. Hij kwam toch op het afgesproken tijdstip met nota bene twee strijkstokken, die ik kon lenen. Was dit de kracht van een van de Boeddha’s? Van Ganesha? Van mati? Of was dit toeval (ik heb dan wel bijzonder vaak dergelijk geluk)?

* Zie ‘Over mij’ voor meer daarover.

Zijn wij goede voorouders?

On door Gerardusincultuur, privé, wereldverhalenEen reactie plaatsen

In meer of mindere mate zijn veel mensen geïnteresseerd in de geschiedenis van het dorp of de stad waar zij wonen of van de regio waar zij tijdens een vakantie verblijven, en bij veel mensen boezemt de vondst van Neanderthaler-botten en bewaard gebleven lichamen van inmiddels duistere tijden hen (en mij) ontzag in. Toen ik me bijna 10 jaar geleden in Maartensdijk vestigde heb ik ook al snel “Maartensdijk; Geschiedenis en architectuur” (2000) door Michiel Kruidenier en Joost van der Spek gelezen. Daardoor denk ik een en ander te begrijpen van wat er in mijn woonomgeving te zien is. En op deze blogsite heb ik zelfs onlangs nog een verhaal geschreven naar aanleiding van de vondst van 10.000 jaar oude voetstap-afdrukken in de huidige staat Nieuw Mexico in de Verenigde Staten van Amerika. Dat was op 21 oktober jl..

Wij zijn hoe dan ook de erfgenamen van schenkingen uit het verleden. Denk maar aan de immense nalatenschap van onze voorouders: zij deden in de tijd dat die voetstap-afdrukken gemaakt werden al hun eerste wetenschappelijke ontdekkingen, onze voorouders leerden gebruiksvoorwerpen en vuur te maken, legden waterwegen aan, ontgonnen land, ontwikkelden ideeën over recht en onrecht, vonden een taal uit met abstracte begrippen, het schrift en de boekdrukkunst, waardoor reeds voor onze geboorte onze inzichten en kennis ongeëvenaarde proporties aannamen. Zij schiepen de grote kunstwerken waarvan sommige aan ons overgeleverd zijn, ze stichtten nogal eens de steden waar wij nu nog altijd wonen en zij strooiden de eerste zaden uit, eerst in Mesopotamië en later overal waar zij woonden.

Dit roept de vraag op hoe onze nakomelingen over 10.000 jaar mogelijk zullen terugkijken op ons doen en laten in wat wij nu de 20ste en 21ste eeuw noemen. Zijn wij goede voorouders?

(Inspiratie-)bron: “De vooruitkijkende Samaritaan; over de tirannie van het nu” door Roman Krznaric in De Groene Amsterdammer van 6 januari 2021.

Het verhaal van 10.000 geleden is gemakkelijk te vinden door hiernaast in de categoriewolk op “Proza en/of poëzie” te klikken. Het is dan het eerste verhaal dat verschijnt en heeft de titel: “Een wandeltocht van even geleden”.

Financiële wereld is gevaar voor democratieën

On door Gerardusineconomie, politiek, wetenschapEen reactie plaatsen

“Mensen kunnen veel ontberingen aan wanneer ze geloven dat het leven van hun kinderen beter zal zijn dan dat van hen”, schreef Susan Strange, een inmiddels overleden Brits hoogleraar internationale politieke economie aan de Londen School of Economics, maar “ongelijkheid wordt ondraaglijk wanneer men meent dat het erger wordt”. Als we het ‘casino niet afkoelen’, schreef ze in “Casino Capitalism” (1986), en doormodderen op het ingeslagen pad zullen de politieke consequenties nog groter zijn dan de economische. “Men zal zich of helemaal afkeren van politiek in elke vorm (…) of men zal een politieke demagoog, een kwakzalver volgen. (…) In de eerste optie wordt de overheid onstabiel en zwak, in de tweede gewelddadig, corrupt en onderdrukkend.”

Dit las ik zojuist in de laatste Groene Amsterdammer, die op de dag van de aanval op het Capitool gedrukt werd. Ik herhaal: Als we het ‘casino niet afkoelen’, doormodderen > politieke consequenties groter dan de economische: men zal zich afkeren van politiek > onstabiele, zwakke overheid, of men zal een politieke demagoog, een kwakzalver volgen > corrupte, gewelddadige en onderdrukkende overheid, en dat maakte zij in 1986 op uit haar onderzoek als eerste hoogleraar internationale politieke economie aan de London School of Economics.

Strange werd niet door economen tevreden gesteld. Ze geloofde hun modellen en theorieën niet. Heel haar wetenschappelijke carière maakte zij zich zorgen over het feit dat de markt over het hoofd van de landen heen groeide en dat nationale overheden niet in staat bleken internationale instituties op te bouwen, die sterk genoeg waren om de financiële sector te beteugelen. Dit onvermogen doopte ze tot het ‘Westfailure’; verwijzend naar het verdrag van Westfalen waar de soevereiniteit van landen voor het eerst op papier werd gezet.

Een machtige financiële sector parasiteert op de samenleving: drukt de lonen aan de top omhoog en minimaliseert de inkomens aan de onderkant, waardoor het de sociale ongelijkheid vergroot. Dat resulteert in een vliegwiel dat steeds grotere ongelijkheid, onvrede en perspectiefloosheid voor massa’s mensen genereert.

Er is volgens Andrew Baker, huidig hoogleraar internationale politieke economie aan de Universiteit van Sheffield, die het werk van Strange gebruikt ter introductie van studenten in zijn vakgebied, een directe link waardoor nadien de Brexit, Boris Johnson en Donald Trump opkwamen precies in die landen, die de grootste financiële sector van de wereld hebben. Johnson kreeg de sympathie van de werklozen rondom de Red Wall en Trump die van de werklozen in de Rust Belt. Baker vreest al een tijd voor de democratieën in Engeland en de VS, want als je concludeert dat ‘het probleem is opgelost omdat de crisis is overleefd’, dan zie je de politieke implicaties over het hoofd; daarvoor waarschuwde Susan Strange ons al meer dan 30 jaar geleden.

Is dat nu niet actueel, dat de Groene dit schreef toen ze nog niet wist van de aanval op het Capitool? Dàt is nu waarom het mijn lijfblad is, sinds alle Nederlandse kranten bij mij wegens hun oppervlakkigheid hadden afgedaan.

En wat de inhoud betreft: hoe staat het in Nederland met bestrijding van de toenemende ongelijkheid? Welke politieke partij ageert met plannen om de almaar toenemende economische ongelijkheid te keren? Om de macht van grootbanken en multinationals te beteugelen? Al is het maar straks in de verkiezingsprogramma’s, die achteraf steeds vol loos blijkende beloften staan. Ik ben benieuwd.

Bron: “Meer dan vraag en aanbod; een profiel van Susan Strange” door Diederik Baazil in DeGroene Amsterdammer op 6 januari 2021.

De steeds welig tierender ziekte in wat het vrije westen genoemd wordt (zo vrij is dat niet)

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Tijdens de bestorming van het Capitool in Washington DC afgelopen woensdag liet president-elect Joe Biden vallen: “This is not who we are”. Maar is dat waar? Het is al te gemakkelijk om dit alleen maar extreem-rechts fascisme/trumpisme/racisme te noemen. Dat is het vast en zeker, maar er is meer aan de hand.

Deze maatschappij is ernstig ziek (zieker dan de onze, maar we lopen van oudsher wat achter op de Verenigde Staten van Amerika). Wat we op 6 januari jl. zagen gebeuren, was de witte onderklasse in verzet. Dat is een deel van de Amerikaanse samenleving dat al 40 jaar zijn levensstandaard ziet afnemen. De onderliggende oorzaken van hun diepe onvrede zijn sociaal-economisch: dalende koopkracht, onbetaalbare hypotheken, steeds duurdere geneeskundige zorgen. Na de naoorlogse bloeiperiode tot ongeveer 1975 werden ondermeer alle studiebeurzen voor gewone gezinnen afgeschaft en werden cursus- en inschrijvingsgeld aan universiteiten voor hen onbetaalbaar duur. Banen in de productieve economie – grotendeels voor witte werknemers – zijn sinds het vrijhandelsakkoord NAFTA met Canada en Mexico in 1994, onder democraat Bill Clinton, stelselmatig verdwenen. Hele dorpen en steden zijn verarmd. De openbare infrastructuur ligt er verwaarloosd bij. Op het uitgestrekte Amerikaanse platteland kun je je in een ontwikkelingsland wanen.

Het afvalproduct van 350 jaar Amerikaanse geschiedenis

Deze arbeiders overleven dag in dag uit met ‘bullshit jobs’, zoals de antropoloog David Graeber ze noemde: slechte arbeidsomstandigheden, lage lonen, zonder waardering en zonder werkzekerheid. Zo ongeveer als ik dat een half jaar meemaakte bij een van de 2 distributiecentra van de HEMA in Utrecht. Zij staan sociaal even laag als de miljoenen illegale migranten uit Mexico en het Zuiden; alleen hun status als burger hebben ze op deze andere onderklasse voor.

Ja, deze mensen zijn racistisch èn wit. Dat waren ze echter ook toen de Rainbow Coalition van Jesse Jackson even kans maakte op de democratische nominatie in 1988. Die nominatie ging uiteindelijk naar de makke Michael Dukakis, die grandioos verloor van George Bush senior, vice-president onder Ronald Reagan. Ik wil er maar mee zeggen dat Bernie Sanders niet de eerste invloedrijke Amerikaanse politicus was met een sociaal-democratisch profiel, die het neoliberale democratisch establishment even in verwarring bracht.

Ondertussen stijgt het vermogen van de grote bedrijven en de rijke toplaag tot ongeziene hoogten. Tijdens de covid-19-pandemie is het fortuin van de 1 procent weer sneller gestegen dan voorheen.

Alle retoriek ten spijt werd het neoliberale beleid sinds republikeins president Ronald Reagan (1981-1989) onverminderd voortgezet door alle democratische en republikeinse presidenten na hem. Sociale bescherming in de VS is naar Europese normen nooit heel goed geweest, maar wat gewone Amerikanen nu meemaken is ongezien. De enige groei-industrie met nieuwe werk komt sinds president Clinton van de privé-gevangenissector. Het is voor veel landelijke dorpen zelfs de enige werkgever.

Deze mensen kun je zien als ‘het afvalproduct van 350 jaar Amerikaanse geschiedenis’, die begon met genocide op de inheemse volkeren, vervolgens een economie bouwde op gruwelijke sociale uitbuiting in de fabrieken in het Noorden en op slavernij in het Zuiden.

Waar in Europa de arbeiders streden voor sociale rechten, liet men deze bevolkingsgroep generatie na generatie migreren naar het ‘onontgonnen’ westen, waar ze de illusie konden koesteren geen baas boven zich te hebben, ongestraft ‘indianen’ mochten uitmoorden en zwarten lynchen. De oligarchen keken er glimlachend op toe, terwijl deze mensen voor hen het pad effenden. Hun racisme is bovendien geënt op een onderwijssysteem dat onvoorstelbaar slecht is. En hun algemene ontwikkeling doen ze op door naar zenders te kijken en luisteren, die continu ophitsende ‘alternatieve feiten’ vertellen; een term waarmee hun nog-huidige president zijn leugens 4 lange jaren bestempelde.

Het zijn de omstandigheden, die ons meedogenlozer of juist meelevender maken

Politieke analisten begaan jaar in jaar uit de fout op zoek te gaan naar een logische lijn in het gedachtengoed van deze mensen. Die is er niet. Deze mensen hebben het vermogen verloren om complexe informatie te verwerken, om kritisch na te denken en om logisch te denken. Misschien is de enige studie, die hierover de vinger op de wond legt, die van sociologe Arlie Russell Hochschild in haar boek “Strangers in their Own Land” (2016). Een boek dat het resultaat was van 5 jaar wonen tussen deze mensen, nog voor Trump presidentskandidaat was.

Hoe verschillend de cultuurhistorische context ook is tussen de VS en Westelijk Europa, toch meen ik veel dingen te herkennen. Er is ook hier geen enkele politieke partij die het neoliberalisme in de kern afwijst. Steeds meer mensen leven ook hier in een culturele en sociale informatiebubbel, waarin ze hun vervreemding van andersdenkende landgenoten door politici in de Tweede Kamer bevestigd zien, verdiepen en versterken. Deze mensen zijn als de relschoppers van het Belgische Ninove na de gemeenteraadsverkiezingen. In Frankrijk zouden deze betogers deelnemen aan de protesten van de ‘gilets jaunes’. Die beweging is diverser, maar zij zouden er wel hun plaats in hebben. In Duitsland zouden ze zich thuis voelen bij de Alternative für Deutschland en in Nederland bij Forum voor Democratie en de Partij voor de Vrijheid.

Ga er wat mij betreft maar vanuit dat wat afgelopen woensdag 6 januari in Washington DC gebeurde niet eenmalig is. Hier gaat de hele geschiedenis van een land aan vooraf en dat land is pathologisch ziek aan moordend kapitalisme, seksisme en racisme.

En wij hier in Europa kunnen er wel “Ach en wee” over roepen, maar ook onze politici heeft het de afgelopen 4 jaar aan lef ontbroken om de vriendschapsbanden met de VS op het spel te zetten door afstand te nemen van president Trump en daar consequenties aan te verbinden. Alsof Trump een storm in een glas water zou zijn. Economie en handel gaan voor ethische politiek bedrijven en voor de handhaving van grondwettelijke vastgelegde mensenrechten. Zelfs voor de opwarming van de aarde. Dat zien we ook aan onze omgang met bijstandgerechtigden, onze opstelling in de gevolgen van de covid-19-pandemie binnen de EU, onze migratiepolitiek, hoe we omgegaan zijn met de Griekse schuldenkwestie en de kinderopvang-toeslagaffaire. Dit zijn volgens mij slechts de zichtbare toppen van ijsbergen; dat massa’s mensen zich ook hier door de politiek in de steek gelaten voelen, wordt naar mijn mening ook in onze samenleving veel breder ervaren. Daarom wijst ook bij ons de tendens al jaren op een ontwikkeling in dezelfde richting als wat woensdag in de VS gebeurde.

Daarenboven, nadat straks CETA, TISA en TTIP te zijner tijd geratificeerd gaan worden, soortgelijke verdragen als NAFTA -als we dat niet weten te voorkomen – gebeurt hier na wat decennia precies hetzelfde. Nou ja, dat vermoed ik, omdat ik denk dat er op de keper beschouwd weinig verschil is tussen hen en ons; als mensheid hebben we heel veel onderling gemeenschappelijke eigenschappen: het zijn de omstandigheden, die ons meedogenlozer of juist meelevender maken.

Bron: “Hier ging 350 jaar Amerikaanse geschiedenis aan vooraf” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 7 januari 2021.

Zal Assange echt niet uitgeleverd worden?

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Het is – anders dan we overal lezen – nog te vroeg om vast te stellen dat Julian Assange niet door Groot-Brittannië zal worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten van Amerika. Zetelend Brits rechter Vanessa Baraitser heeft zich voor haar vonnis op slechts één argument gebaseerd: de mentale gezondheid van Assange is van dien aard dat een uitlevering een gevaar voor zijn leven betekent. Zij erkende daarnaast alle argumenten van de om uitlevering vragende advocaten als geldig voor een uitwijzing. Al doende valt hààr in de toekomst geen historisch verwijt te maken van een politiek gemotiveerd vonnis waarin de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting geofferd werden, maar houdt zij de mogelijkheid wagenwijd open dat een uitlevering in hoger beroep alsnog doorgaat.

Assange beging de ‘fout’ om onze oorlogsmisdaden aan te klagen; niet die van de door ons verkozen vijanden. In november 2010 zette Interpol Assange daarom op de lijst van gezochte misdadigers.

Amnesty International vat deze zaak als volgt samen: “Wij verwelkomen het feit dat Julian Assange niet naar de VS zal gezonden worden en dat de rechtbank erkende dat hij omwille van gezondheidsredenen een risico zou lopen op slechte behandeling in een VS-gevangenis. Maar de aanklachten tegen hem zouden eerst en vooral nooit hebben mogen bestaan. Deze aanklachten waren politiek gemotiveerd en de Britse regering zou nooit zo bereidwillig hebben mogen meewerken aan deze onverbiddelijke achtervolging van Assange door de VS (…) Het feit dat het vonnis correct is en Assange redt van uitlevering, spreekt Groot-Brittannië niet vrij van haar medewerking aan dit politiek gemotiveerde proces ten bate van de VS, waarmee de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting werd gevonnist. Zo werd een vreselijk precedent geschapen waar de VS voor verantwoordelijk is en waar de Britse regering medeplichtig aan is.”

Deze samenvatting van Amnesty International is volgens mij gebaseerd op onomstotelijke feiten, die anders zijn dan wat de mainstreammedia sedert zijn verblijf in de ambassade van Ecuador bij herhaling aan ‘alternatieve feiten’ de wereld instuurde. Echter, herhaling van halve waarheden en leugens veranderen de historische werkelijkheid niet. Wie benieuwd is naar die historische feiten, adviseer ik het artikel te lezen dat hier als eerste bron genoemd wordt.

Bronnen: “Media volharden in karaktermoord Assange, uitlevering aan VS blijft zo reële mogelijkheid” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen en “Julian Assange” via WikipediA; beide op 4 januari 2021.

Hier is een link naar bovengenoemd artikel (tevens de hoofdbron) met weerleggingen van wat in mainstreammedia bij herhaling is beweerd.

Lijstje stand van vaccin-erende zaken

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, zorgEen reactie plaatsen

In het Verenigd Koninkrijk startte de vaccinatie tegen covid-19 het eerst. Dat was op 8 december jl., bijna 2 weken voordat het vaccin door de Europese Unie goedgekeurd zou worden. Daarbij werd het vaccin gebruikt dat door Pfizer en BioNtech ontwikkeld was. Op 1 januari waren daar 1.000.000 mensen voor de eerste keer gevaccineerd; 1,7% van de bevolking. In Groot-Brittanië is het plan vanaf 4 januari ook te vaccineren met het vaccin dat door AstraZeneca en de universiteit van Oxford is ontwikkeld, waardoor de vaccinatiesnelheid naar verwachting nog eens zal toenemen.

Op 3 januari zijn 1.100.000 mensen in Israël gevaccineerd met de eerste dosis van Pfizer; 12% van de bevolking.

De Europese Unie keurde het Pfizer-vaccin op 21 december goed. Op 26 december ontvingen de lidstaten al naar gelang de grootte van hun populatie vaccins.

Op 2 januari had Denemarken 45.800 mensen gevaccineerd; 0,78% van de bevolking.

Op 1 januari waren in Duitsland 188.500 mensen gevaccineerd met de eerste dosis van Pfizer; 0,2% van de bevolking,

Kroatië 770.000 mensen; 0,19% van de bevolking,

Portugal 16.500 mensen; 0,16% van de bevolking,

Italië 79.000 mensen; 0,13% van de bevolking,

Polen 50.000 mensen; 0,13% van de bevolking,

Oostenrijk 6.000 mensen; 0,07% van de bevolking

Bulgarije 4.739 mensen; 0,07% van de bevolking,

Roemenië 13.200 mensen; 0,07% van de bevoking,

Estland 2.500 mensen; 0,2% van de bevolking,

Griekenland 3.000 mensen; 0,03% van de bevolking,

Finland 1.767 mensen; 0,03% van de bevolking,

Frankrijk 352 mensen in een bevolking van 67.000.000 mensen

en tenslotte Nederland, dat het vaccineren over 4 dagen start op 8 januari a.s. en waar gisteren door de verantwoordelijk minister besloten is ‘een kleine zijstap te maken’ bij het vaccineren door ziekenhuispersoneel ook als eerste groep te vaccineren en waar vandaag na overleg besloten is huisartsen ook tot de eerste groep toe te laten, en waar naar verluid in 22 van de 25 GGD-regio’s eerder begonnen zal worden met vaccineren.

Bronnen: “Coronavirus: Which European country is fastest at rolling out the vaccine?” door Alice Tidey via Euronews op 3 januari 2020, “GGD begint in 22 regio’s eerder met vaccineren” via het coronablog van NOS en “Huisartsenvereniging: ook huisartsen worden met voorrang gevaccineerd” via NOS, beide op 3 januari 2020 en “De Jonge: we maken kleine zijstap op de vaccinatieroute” door de politiek redactie van NOS op 2 januari 2020.