Maand: december 2020

Ook het anti-terrorisme-haakje zit aan de binnenkant

On door Gerardusinmedia, militarisme, wereldverhalenEen reactie plaatsen

De wreedheden in Jemen zijn misschien wel het ergste wat op het ogenblik in de wereld aan het gebeuren is, maar ons sociaal bewustzijn maalt er niet om. Wanneer de media hun werk zouden doen, zou dat anders zijn. Dan zou de toestand in Jemen dagelijks prominent vooraan en in het centrum van onze aandacht staan. Australië, Canada, Frankrijk, Groot-Brittannië, Saoedi-Arabië, de Verenigde Staten van Amerika en alle andere naties, die de verschrikkelijke massale wreedheden in Jemen mogelijk maken, zijn de medeplichtigen van al dat lijden in Jemen en – jammer maar helaas – wij zijn hun handlangers. We vernemen hier niets van, omdat dit hechte wereldwijde Westerse militaire verbond een terroristische organisatie is, zoals de wereld nooit eerder gekend heeft en waarvoor onder de bevolking absoluut geen draagvlak is.

Er is een gemakkelijke manier om het terrorisme te stoppen: stop ermee.

Een conservatieve berekening van de Verenigde Naties stelt dat in de oorlog tussen de Houthi’s en de door de VS gesteunde coalitie onder leiding van de Saoedi-Arabië ongeveer 233.000 Jemenieten gedood werden. Het grootste deel hiervan is te wijten aan ‘indirecte oorzaken’, zoals honger en ziektes. VN-secretaris-generaal Antonio Guterres noemt dit de “ergste hongersnood die de wereld in tientallen jaren gekend heeft”. Die hongersnood in Jemen is geen natuurramp, maar een geweldsmiddel. Bewuste blokkades, die door de Saoedi-coalitie opgeworpen worden om te voorkomen dat hulpmiddelen de slachtoffers onder de burgerbevolking bereiken, gecombineerd met luchtaanvallen op boerderijen, centra voor de behandeling van cholera, markten, vissersboten en voedselopslagplaatsen. Daarmee wordt beoogd gebieden in Jemen, die onder Houthi-controle staan, zodanig te verzwakken dat de Houthi’s er aan ten onder gaan.

Met andere woorden: de VS en zijn bondgenoten helpen Saoedi-Arabië om bewust en massaal kinderen en volwassen burgers te doden en uit te hongeren met politieke doeleinden, te weten om in Jemen de heerschappij van Washington te garanderen. Volgens Wikipedia is dat niets anders dan terrorisme: ‘Terrorisme (van het Latijnse terror, paniek) is het zonder wettige grond plegen van ernstig geweld, of ernstige dreiging daarmee, met een politiek of religieus doel. In de meeste opvattingen over wat terrorisme is, moet het om illegaal geweld gaan, doorgaans gekoppeld aan burgers als slachtoffers.’

De inmiddels 92-jarige Amerikaans filosoof, mediacriticus, politiek activist en taalkundige Noam Chomsky, die ik hier vaker citeer, zei eens: “Er is een gemakkelijke manier om het terrorisme te stoppen: stop ermee.” Op de misdaden, die in onze naam worden begaan, hebben we de grootste invloed. Overigens lijkt mij zonder die eerste stap onze morele verontwaardiging over de misdaden van anderen (waar ook ter wereld) ongeloofwaardig en schijnheilig.

Ergo, help mensen zich te realiseren dat hun perceptie van de werkelijkheid voortdurend door de machthebbers van deze wereld vervormd en verwrongen wordt. Ontmasker het blinde vertrouwen van mensen in de mainstream-media, die weigeren ons inzicht te geven van wat de machtigen op aarde aan te wrijven is. Verzet je tegen elk imperialisme, ook dat van de VS. Voer druk uit op de toekomstige Amerikaanse president Joe Biden om de belofte van zijn campagne over het beëindigen van deze oorlog in Jemen, die begon tijdens de regering Obama-Biden, waar te maken.

Bronnen:“Wij zijn de terroristen” door Caitlin Johnstone via DeWereldMorgen en trefwoord “Terrorisme” op Wikipedia; beide op 21 december 2020.

“Ongekend onrecht”

On door Gerardusincultuur, politiekEen reactie plaatsen

Zo’n kinderopvangtoeslag-affaire is bij golven groot nieuws. Zo groot dat er soms op één dag verschillende nieuws-items over gemaakt en aan ons voorgeschoteld worden. Echter, vandaag – na één dag – hebben al die items alweer plaats gemaakt voor andere onderhoudende onderwerpen*. Alsof de kous af is wanneer de regering zich – eindelijk en voor de zoveelste keer – bij monde van de premier voorneemt om de kafkaiaans behandelde ouders te compenseren. Echter, wat ik in al die nieuwsberichten mis, is een antwoord op mijn vraag of deze affaire niet het topje van een ijsberg is; en wat zegt het gebeurde over het mensbeeld van onze politieke machtshebbers? En wat zegt het doorschuiven van verantwoordelijkheden naar het bordje van een ander over de vakbekwaamheid van de hotemetoot in kwestie?

Wat mij in alle berichten over deze affaire stoort, is dat gesuggereerd wordt dat dit een incident is. Zo kunnen we ook de problemen voor mensen met een exotische achternaam, om in onze samenleving een bij hun talenten passende plek te verwerven, ‘iets incidenteels’ noemen. Net als de achterdochtige behandeling van asielzoekers door onze Immigratie- en Naturalisatiedienst, of de tijd van behandelaars, die zij moeten stoppen in verantwoording in plaats van behandeling, of de verhoging van het laagste BTW-tarief; zijn dit allemaal incidenten? Is de denigrerende behandeling van mensen met een bijstandsuitkering door ons Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen ook een incident? En de verlaging van belasting op dividend, de schopstoel waar flexwerkers en zelfstandigen zonder personeel op zitten, het racisme van handhavers waaronder onze politie, het steunen van semi-overheidsorganisaties als musea, onderwijsinstellingen, verpleeghuizen, ziekenhuizen, zorg- en welzijninstellingen op onbezoldigd personeel, het tekort aan politie-agenten, het gebrek aan ministeriële regie tijdens heel de corona-pandemie, het bestaansrecht van voedselbanken in zo’n rijk land als het onze, de regeling dat er – zelfs voor chronische patiënten – financiële drempels opgeworpen worden om van de zorg gebruik te maken, het door corona-slachtoffers zichtbaar gemaakte tekort aan ziekenhuisbedden, en dat we in december moeten gokken voor welke zorg we ons het jaar daarop verzekeren? Volgens mij gaat het hier stuk voor stuk over zaken met soms “ongekend onrecht” tot gevolg, om maar een zinsnede uit het eindrapport, waarin de kinderopvangtoeslag-affaire behandeld wordt, aan te halen. Maar zijn dat stuk voor stuk incidenten? Omdat ik deze onvolledige opsomming zo uit mijn mouw schud, geloof daar niets van!

In 1990 zei onze toenmalige minister-president dat Nederland ziek is. Wat mankeert onze volksvertegenwoordiging sindsdien om ons al zulk ongekend onrecht aan te doen?

En dan heb ik het nog niet eens over het ongekende onrecht dat onze Tweede Kamer en met instemming van ons kabinet de Europese Unie mensen in het buitenland structureel aandoet of, omwille van eigenbelang, negeert. Net zo min heb ik het over het nalaten van onze volksvertegenwoordigers een passend antwoord te geven op het gestelde in “De grenzen aan de groei” (1972; “The Limits to growth: a global challenge”) van de Club van Rome gedurende de afgelopen 48 jaar.

En wat is er mis met al die mensen, die doodleuk keer op keer op de mensen stemmen, die al dat ongekend onrecht op hun geweten hebben? Ik weet het werkelijk niet.

* Later op de dag werd er toch nog een berichtje over de kinderopvangtoeslag-affaire geplaatst: het zou te vroeg zijn om over aftreden te praten (want de verantwoordelijken hadden de strekking van het eindrapport natuurlijk niet zien aankomen).

Een poging de wereld waarin wij leven te doorgronden

On door Gerardusinmedia, militarisme, politiekEen reactie plaatsen

Proberen de wereld op een politieke manier te begrijpen kan lastig zijn. Ik doe dat door te proberen de rol van de staat in zijn kapitalistische context te begrijpen. De staat is er vast niet in de eerste plaats om democratische rechten en waarden in stand te houden, of om de stem van haar burgers te vertegenwoordigen; zij is in ‘de strijd van allen tegen iedereen’ een instrument dat de concentratie van macht en rijkdom in handen van slechts enkelen afdwingt. Zo was het en zo is het nog altijd; helaas ook in onze Westerse democratieën.

Er was een tijd waarin koningen de klasse van de kerkelijke clerus prezen, omdat ze de bevolking er toe aanzette passief haar uitbuiting te accepteren via de doctrine van het goddelijke recht. De hedendaagse ‘mainstream’ media hanteren exact hetzelfde principe. Ze bestaan om ons ervan te overtuigen dat de accumulatie van immer groeiende rijkdom door een kleine elite, externe kosten die de planeet verwoesten, kapitalisme, postkapitalisme en het winstmotief niet meer zijn dan een natuurlijke gang van zaken, en dat onze samenleving het best denkbare maatschappelijke (lees ‘economische’) systeem is.

De meesten onder ons zijn inmiddels zo door de media geïndoctrineerd dat zij zich nauwelijks een functionerende wereld zonder kapitalisme kunnen voorstellen. In de afwezigheid van kapitalisme zijn hun gedachten ingesteld om meteen aan een soort Chinese of Sovjet-achtige maatschappij te denken. Een samenleving met controle, dwang, lange wachtrijen voor de verdeling van brood, of zelfs te denken dat ons niets anders rest dan een evolutionaire terugval waarbij we weer in grotten wonen. Die gedachten verlammen hen, waardoor ze niet in staat zijn te bedenken wat er eventueel inherent onduurzaam of verkeerd is aan de manier waarop we momenteel leven; om in te zien naar welke suïcidale toekomst we op weg zijn.

Oorlog is de ultieme industrie om economische groei teweeg te brengen

Oorlog is de ultieme industrie om economische groei teweeg te brengen. Die hobby wordt echter ingeperkt door het vermogen van burgers om hen ervan over nieuwe dreigingen en vijanden te overtuigen. Oorlogen bieden – openlijk of verborgen – de kans om zwakkere en zich verzettende maatschappijen, zoals Irak, Jemen, Libië en Syrië te hervormen. Daarbij neemt het bereik van de bedrijfselite toe, worden grondstoffen in beslag genomen en worden ‘economische markten’ uitgebreid. Oorlog en plunderingen – zelfs als ze verhuld worden als brenger van democratische waarden, ‘verdediging’ of in de naam van een of andere ‘vrede’ – blijven telkens de kern van Westerse missies. Tegelijk heeft het Westen meer bedreigende, grotere en meer permanente vijanden nodig dan Irak en Syrië. Gelukkig is de vage term ‘terrorisme’ daarbij een handig hulpmiddel, aangezien ‘terrorisme’ precies de voorspelbare reactie op de Westerse oorlogsmachine is: hoe meer bruine mensen het Westen vermoordt, hoe meer bruine mensen door Westerse landen legitiem kunnen worden gedood aangezien ze zich achter ‘Terrorisme tegen het Westen’ scharen.

Trumps amateuristische isolationisme, waarmee hij de elite geen goede dienst bewees, verbleekte het voorbije decennium in vergelijking met 2 veel grotere dreigingen voor de oorlogsmachine. Ten eerste was er het gevaar van informatielekken – in onze digitale, onderling verbonden wereld – die dreigden het masker van de Amerikaanse democratie, het masker van Amerika als ‘baken van hoop’, weg te rukken en zo de onderliggende, wansmakelijke realiteit bloot te leggen. Julian Assange en zijn WikiLeaks, dat juist die realiteit bloot legde, vormden dat gevaar. De mainstream media hebben hun werk om Assange’s imago te beschadigen met succes serieus opgevat en er verder zoveel mogelijk het zwijgen toe gedaan. Voor zover ik weet, gaven alleen DeWereldMorgen, InterPressService en WorldSocialistWebSite onderbouwde kritiek op zijn aanklachten en procesgang.

Hun verborgen agenda van een Europese exit was bedoeld om Groot-Brittannië verder te integreren in de Amerikaanse imperialistische oorlogsmachine

Met de benoeming van Jeremy Corbyn tot leider van de Britse Labour Party deed zich het afgelopen decennium een minstens even serieuze dreiging voor de oorlogsindustrie voor. Hij vertegenwoordigde een net zo uitzonderlijk probleem als Assange. Voordat Corbyn ten tonele kwam had Labour nog nooit de dominante positie van het militair-industriële complex in Groot-Brittannië uitgedaagd (ook al werd de oorlogssteun in de jaren 60 en 70 enigszins afgezwakt door het toenmalige sociaal-democratisch beleid). Corbyn was een van de oprichters van de ‘Stop the War-coalitie’, die opkwam als reactie op de ‘War on terror’. Hij eiste expliciet een einde aan Israëls rol als prominente speler in de imperialistische oorlogsindustrie. Corbyn ondervond tegenstand binnen zijn eigen partij en werd beschuldigd van het ondermijnen van de ‘nationale veiligheid’. Toch bleef hij strijden voor een openbaar debat over de afschrikking, die het defensie-establishment claimde als voorwendsel voor het programma van de Trident-kernonderzeeërs die effectief onder de controle van de Verenigde Staten van Amerika staan. Corbyns socialistische agenda maakte ook duidelijk dat hij, mocht hij de macht krijgen, de vele miljarden die momenteel naar 145 legerbases in 42 landen gaan, zou herinvesteren in binnenlandse sociale programma’s.

Er was geen enkel bewijs voor de beweringen dat deze prominente antiracistische volksvertegenwoordiger een opstoot van antisemitisme in de Labour Party had veroorzaakt, maar desondanks begon toch de laster – die in de media schromelijk vergroot werd – snel een eigen leven te leiden. De aantijgingen vloeiden over in bredere – en transparanter opgezette – opvattingen dat Corbyns kritiek op het kapitalisme en zijn socialistische platform eveneens antisemitisch waren. Geholpen door de mainstream media hebben Boris Johnson en Dominic Cummings het debat teruggebracht tot simplistische beweringen dat het einde van de Europese banden Groot-Brittannië cultureel, economisch en sociaal zou bevrijden. Hun verborgen agenda zag er anders uit: een Europese exit was bedoeld om Groot-Brittannië verder te integreren in de Amerikaanse imperialistische oorlogsmachine. Dit is precies een van de redenen dat Johnson in het berooide Groot-Brittannië momenteel £ 16.500.000.000 ( € 18.200.000.000) extra belooft te reserveren voor defensie.

De rol van het kapitalistisch, imperialistische project is geweld in te zetten als instrument om steeds meer rijkdom te verwerven en naar de zakken van een kleine elite te dirigeren

Aangezien Joe Biden twijfelt, zullen zijn adviseurs op basis van een grondige evaluatie focussen op wie het best de oorlogsmachine kan verkopen aan een publiek, dat oorlogsmoe is.

De rol van het kapitalistisch, imperialistische project is geweld in te zetten als instrument om steeds meer rijkdom te verwerven en naar de zakken van een kleine elite te dirigeren – of het nu grondstoffen zijn, die in het buitenland worden gestolen, of de gemeenschappelijke welvaart van de eigen binnenlandse Westerse bevolking. Deze machtsoefening wordt heimelijk uitgevoerd, zodat geen noemenswaardige weerstand wordt opgeroepen. Daarnaast bieden de mainstream media haar publiek vermakelijke onderwerpen, die de aandacht afleiden van wat ons welzijn werkelijk bedreigt.

Bron: “De planeet kan niet genezen zolang we de Westerse oorlogsmachine niet ontmaskeren” door Jonathan Cook via het vertaalbureau van DeWereldMorgen op 11 december 2020.

Sinds 11 augustus leven we in een postkapitalisme

On door Gerardusineconomie, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Het scheelde weinig of het was me ontgaan en ik weet bijna zeker dat het u ook ontgaan is. Het orakel Yanis Varoufakis heeft weer gesproken en hij heeft een analytische boodschap voor ons. Wederom een haarscherpe analyse, volgens mij:

Op 11 augustus 2020 gebeurde er iets buitengewoons, vertelt Varoufakis, iets dat in heel de geschiedenis van het kapitalisme nog nooit gebeurd is: in Groot-Brittanië werd bekend gemaakt dat de economie zijn grootste krimp ooit meemaakte, meer dan 22% omlaag in de eerste 7 maanden van 2020 en tegelijk steeg de FTSE100-index van de London Stock Exchange (de aandelenmarkt) met 2%. Dezelfde dag, in de Verenigde Staten van Amerika, dat stil was gevallen en waar niet alleen de economie een diepe recessie kende maar waar zelfs het hele land begon te lijken op een staat in verval, steeg in Wall Street de S&P500-index tot een hoogtepunt.

De aandelenmarkt blijkt in een nieuwe fase van postkapitalisme gekomen te zijn

Nu zijn we niet allemaal economen; dus is het nodig om deze zonderlinge woorden te duiden.

Vóór 2008 gedroegen de geldmarkten zich al niet menslievend. Massale ontslagen bij een bedrijf werden meestal gevolgd door een stijging van het aandeel van de firma die haar werknemers loosde, maar er zat toen nog een zekere ratio achter het verband tussen aandelenprijzen en ontslagen. Dat verband was de verwachting dat de winsten na ontslagrondes zouden toenemen; lagere loonkosten leveren misschien door het personeelsverlies wat minder omzet op, maar ook hogere winsten en dus meer dividend. Sinds 11 augustus jl. blijkt het verband tussen aandelenprijzen en winstverwachting verdwenen. De aandelenmarkt blijkt in een nieuwe, ontmenselijkte fase van ‘postkapitalisme’ gekomen te zijn.

Immers, niemand met gezond verstand kan tijdens deze wereldwijde pandemie, die alle ontwikkelde landen net zo hard raakt als armere landen, geloven dat er nog steeds speculanten zijn die geloven dat bedrijven in GB of VS binnenkort weer winst gaan maken en toch worden er volop aandelen gekocht. Het pandemie-effect blijkt op onze wereld na 2008 een onvoorstelbare kracht te hebben losgemaakt. In de wereld van nu zou het een fout zijn om nog een verband te zoeken tussen de echte wereld (die met lonen, omzet, verkoop en winsten) en de geldmarkten. Er blijkt geen verband meer nodig te zijn tussen het “nieuws” (bijvoorbeeld het bericht dat een grote multinational weer tienduizenden werknemers heeft ontslagen) en de stijging van aandelen; de situatie is nu veel, veel erger!

Wat er nu gebeurt, voorspelt niet veel goeds

In de wereld na 2008 geven speculanten kennelijk geen zier meer om de economie. Zij kunnen net als u en ik zien dat Covid-19 bedrijfswinsten aantast, leef- en levensomstandigheden verwoest en het kapitalisme heeft stilgelegd. Zij kunnen zien dat een nieuwe immense golf van armoede en verminderende vraag op komst is, en dat de pandemie de reeds bestaande klasse- en rassenverdeeldheid in elk land en in elke stad aantoont omdat sommigen onder ons wel afstandsregels kunnen toepassen, terwijl veruit de meeste anderen het risico op besmetting lopen omdat ze voor een hongerloon moeten werken om in de behoeften van hun broodheren te voorzien.

Wat we nu meemaken is niet het typisch negeren van menselijke behoeften en de standaardneiging van het kapitalisme om enkel te kijken naar winst-maximalisatie of, zoals linkse economen zeggen, ‘groei van het kapitaal’. Neen, het kapitalisme is nu in een nieuwe en vreemde fase terecht gekomen: socialisme voor een kleine groep (een oligarchie, die door centrale banken en regeringen in de watten wordt gelegd) en voor bijna alle anderen harde inleveringen en wrede competitie in een feodale industriële en technologische leefomgeving.

Wat in de week van 11 augustus 2020 in de City of London en Wall Street gebeurde, was de ommekeer: het historisch moment waarvan we later gaan zeggen: in de zomer van 2020 scheidde het financieel kapitalisme zich af van de echte mensen, met inbegrip van de ouderwetse kapitalisten die zich nog bezig houden met het produceren van diensten en goederen. Door de steun met gemeenschapsgeld tussen 2008 en nu om de banksector weer vlot te trekken, zijn bedrijven nu bijna zombies geworden. Het loskoppelen van de financiële markten van de echte economie is zonder twijfel een teken dat er iets nieuws begonnen is (dat we ‘postkapitalisme’ noemen).

Varoufakis verschilt hierover van mening met andere linkse economen. Hij denkt dat we niet kunnen weten of dit postkapitalisme beter gaat zijn dan het bestaande. Echter, wat er nu gebeurt, voorspelt niet veel goeds.

Willen wij echte democratie, goed functionerende markten en persoonlijke vrijheid dan ziet Varoufakis geen andere uitweg

Wat we volgens hem nu op korte termijn nodig hebben, is een internationaal nieuw, ‘groen’ plan dat de openbare en privéschulden op orde brengt. Dit plan zou de massa liquiditeiten, zoals fondsen die de financiële markten omhoog stuwen, inzetten voor de publieke sector, bijvoorbeeld door te investeren in groene energie.

Het probleem waar we nu voor staan is echter niet alleen dat onze oligarchische regimes zich met hand en tand zullen verzetten tegen een dergelijk programma. Een probleem is ook dat een ‘International Green New Deal’ wel heel nodig is, maar volstrekt ontoereikend om een waardige toekomst voor de mensheid na te streven.

Wat wel toereikend kan zijn is om aanvullend op de ‘International Green New Deal’ privébanken hun bestaansreden af te nemen en in één klap twee markten stop te zetten: de aandelenmarkt èn de arbeidsmarkt. Alleen zo krijgen we een postkapitalisme dat tegelijk menselijk en waarachtig is. Varoufakis beseft dat het uitermate moeilijk zal zijn om ons een technologisch geavanceerde beschaving voor te stellen zonder aandelenmarkt en zonder arbeidsmarkt. Daarover heeft hij het boek “Another Now” geschreven, waarin hij uitlegt waarom het nodig is te stoppen met deze markten, en ook met de commerciële banken waar we nu aan gewend zijn.

Willen wij echte democratie, goed functionerende markten en persoonlijke vrijheid dan ziet Varoufakis geen andere uitweg in deze postkapitalistische maatschappij.

Bron: “Yanis Varoufakis: ‘Na de pandemie en de crash van 2008 komt het gewone kapitalisme niet terug. Wat komt in de plaats?’” door Daniel Denvir via DeWereldMorgen op 26 november 2020.

Er is een video van het 5 kwartier durende gesprek tussen auteur en Jacobin-journalist Daniel Denvir en de Griekse econoom en politicus, voormalig minister van Financiën, Yanis Varoufakis, waaruit bovenstaande – vrij vertaald – ontleend is. Die video is onderaan het artikel te bekijken, dat u opent wanneer u hier klinkt.

Over het boek “Another Now” van Yanis Varoufakis publiceerde DeWereldMorgen eind september jl. een door Lode Vanoost geschreven artikel, dat u hier kunt inzien.

Geen witte kerst

On door Gerardusinpolitiek, waarnemingen, wereldverhalenEen reactie plaatsen

We zijn nog maar net in december en nu al lijkt 2020 een van de 3 warmste jaren ooit te worden, stelt de WMO, de meteorologische organisatie van de Venigde Naties, in een rapport. Tot nu toe was 2016 wereldwijd het warmste jaar. De 6 jaren vanaf 2015 horen alle 6 tot de warmste ooit.

Ook in andere opzichten is 2020, volgens de WMO, voor het klimaat nu al een extreem jaar, bijvoorbeeld door extreem veel smeltend ijs bij de Noord- en de Zuidpool, door de hevigste branden ooit in Australië, Californië en Colorado, doordat in Siberië tijdens een hittegolf in juni een recordtemperatuur van 38ºC werd bereikt en vanwege de hoogst gemeten temperatuur in 80 jaar op aarde (54,4ºC); dat was in Death Valley in Californië.

Dit jaar is het op aarde gemiddeld 1,2ºC warmer dan halverwege de 19e eeuw en volgens de VN is de kans momenteel minstens 20% dat de 1,5ºC temperatuurstijging al in 2024 wordt gehaald.

Naar aanleiding van het rapport roept VN-secretaris-generaal António de Oliveira Guterres de wereldleiders op een eind te maken aan ‘de oorlog tegen de natuur’. “De mensheid is oorlog tegen de natuur aan het voeren“, zegt hij aan de vooravond van de virtuele klimaattop, die op 12 december in Parijs wordt gehouden; op de 5de verjaardag van het klimaatakkoord van Parijs. En Oliveira Guterres vervolgt: “Dat is zelfmoord. Apocalyptische branden, overstromingen en orkanen zijn in toenemende mate het nieuwe normaal.“

Nee, die witte kerst kunnen we wel op onze buik schrijven.

Bron: “VN: 2020 wordt in Europa warmste jaar ooit gemeten” Nos Nieuws Buitenland op 2 december 2020.