Maand: april 2017

Democratie? Welnee…

On door Gerardusinmedia, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Het is niet wat het lijkt en Het is wat het is staan ogenschijnlijk op gespannen voet met elkaar. Wat is werkelijkheid, wat is mening, hoe komen we daarachter? Gunnen we elkaar nog wel het recht op een afwijkende mening of behandelen we in dit van oorsprong calvinistische land ook meningen alsof er maar één goede is? En hoezo Calvinistisch, van oorsprong was alles onder de grote rivieren katholiek.

Het punt dat ik hier wil maken is dat we in een mediacratie leven. Op gedeelde websites, in goed Nederlands ‘social media’, is het tolerantiegehalte naar verluid laag. Nieuwsmedia verkondigen meningen en opinies als waarheid: Alles wat we moeten weten over …vul maar in… Verder geven nieuwsmedia alle ruimte aan woordvoerders om ongeremd hun leugens over en verdraaiingen van de werkelijkheid uitvoerig toe te lichten zonder één kritische vraag te stellen. ‘Spindocters’ hebben het er druk mee: hoe goed garen te spinnen bij de ongekende mogelijkheden van zendtijd tijdens als serieus bekendstaande programma’s. Hier omarmen Het is niet wat het lijkt en Het is wat het is elkaar.

De macht ligt niet bij het volk en zelfs niet bij het parlement…

En om het dan maar even niet over ons nationale interview van onze koning door Wilfried de Jong te hebben: In Groot-Brittannië wordt privatisering van de nationale gezondheidszorg (NHS) door 58% van de Britten afgekeurd en 51% wil dat het treinvervoer weer in overheidshanden komt. Dit zijn twee van de voornaamste politieke eisen van Labour onder Jeremy Corbyn. Volgens een recente opiniepeiling is 45% van de Britse bevolking groot voorstander van een toename van openbare uitgaven en van hogere belastingen voor de rijken. Slechts 13% van de Britten staat achter de huidige ‘besparingen’, wat ook al zo’n term is die zacht uitdrukt wat bepaalde groepen mensen keihard raakt. Op de vraag of de besparingen mogen doorgaan als ze wat minder groot zouden zijn antwoordt 22% van de Britten positief. Stuk voor stuk in lijn met Labour-standpunten.
Een groot deel van het Labourpubliek antwoordt daarentegen in dezelfde peilingen over hun politieke voorkeur dat volgens hen de Conservatieven de beste aanpak hebben voor de Britse economie.
Volgens de organisatie Media Reform Coalition (MRC), die deze peiling bij YouGov bestelde, wijst bovenstaande op “een zorgwekkende kloof” tussen de beleidskeuzes die de mensen steunen en de politieke partijen die ze daarmee associëren. Die ‘disconnectie’ is volgens MRC een gevolg van het falen van de media om “op een ernstige manier te berichten”. Justin Schlosberg, voorzitter van MRC, verklaarde over dit fenomeen: “De meeste media zijn meer bezig met het wegzetten van Jeremy Corbyn als ‘onverkiesbaar’ in plaats van ernstig te berichten over de beleidsvoorstellen die hij verdedigt (…) Dit is geen falende communicatie van Labour, maar het falen van het grootste deel van de nieuwsmedia. Als die aanpak niet verandert, valt onze democratie in een diepe crisis.”

De macht ligt niet bij het volk en zelfs niet bij het parlement, maar meer dan mij lief is bij degenen die de media in handen hebben: mediacratie en zelfs verkapte oligarchie (waarin de macht in handen is van een kleine groep bevoorrechte mensen). Ook hier omarmen in de Westerse Wereld anno 2017 Het is niet wat het lijkt en Het is wat het is elkaar.

Bron: “Verkiezingen GB zijn vlucht uit crisis politieke geloofwaardigheid” door Lode Vanoost van DeWereldMorgen via die website op 27 april 2017.

Familiegeheimen

On door Gerardusinkinderleed, privé, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Ik houd niet van familiegeheimen. Ze beginnen misschien onschuldig, maar groeien vaak uit tot een ingewikkeld vehikel voor de kinderen, die ermee opgroeien. Gisteren werd ik er weer met zo een geconfronteerd. Ik keek als ‘vaste gast’ van het Utrechtse filmhuis ’t Hooght naar “Verlies niet de moed”. Jan van den Brink, de nieuwe programmeur, stelde zich voor en Hella de Jonge leidde haar film in met een uitleg van de schilderijenwand die achter haar geprojecteerd werd.

Kinderen hebben volgens mij het recht, hoe beschamend of bezwarend ook, hun ouders te kennen.

Een doos blijkt de sleutel voor het oplossen van een heleboel van haar vragen. Vragen, die tot in haar 60ste levensjaar niet alleen onopgelost bleven, maar ook (onopgemerkt) aan haar bleven knagen. Ogenschijnlijk simpele vragen, zoals waarom in de huiskamer altijd een portret hing van een in onmin gevallen tante. Hoe haar ouders het indertijd in hun hoofd haalden haar en haar broer als kinderen rond etenstijd maar zonder eten alleen thuis te laten. Waarom ze plots, toen op haar openbare middelbare school een antisemitische leerkracht bleek rond te lopen, naar een Joods lyceum moest, terwijl ze niets van de Joodse tradities wist? Of waarom zij zich altijd teveel heeft gevoeld als ze met haar ouders was?

De Jonge wist ternauwernood de doos, waarvan zij het bestaan niet had vermoed, te verkrijgen. Anders had haar vader die ‘rotdoos’ weggegooid. De doos bleek gevuld met spullen uit de Tweede Wereldoorlog inclusief een familie-album. Zij besloot een film over de inhoud van de doos te maken en van de gesprekken die daaruit voortvloeiden.

In het kort kwam de voorgeschiedenis van haar ouders erop neer dat zij als Joodse burgers in de Tweede Wereldoorlog de keus hadden om zelfmoord te plegen, hun familie, dierbaren en iedereen in de steek te laten door op goed geluk te vluchten of zich als makke schapen te laten slachten. Zij kozen voor het tweede en wisten toen niet dat zij hun verdere leven een immens schuldgevoel mee zouden dragen. Te groot, te vernietigend, te zwaar.

Op het einde van de filmmakerij confronteerde De Jonge haar vader ermee dat hij een camera nodig heeft om openheid van een hoop zaken te geven. Haar vader, een ooit gevierd schrijver* van onder meer de KRO-serie “Het schaap met de vijf poten”, zegt daarop dat niet hij een camera nodig heeft, maar zij om hem eindelijk eens te confronteren met zijn verleden en hem de vragen te stellen die zij voor hem heeft.

In het geval van De Jonge zijn met het blootleggen van het immense schuldgevoel de familieverhoudingen hersteld.

Als gezegd, ik houd niet van familiegeheimen en denk dat iedere ouder er goed aan doet haar of zijn kinderen, uiterlijk zodra die als volwassenen hun eigen zelfstandige koers gaan ‘varen’, eens uit de doeken te doen hoe zij de andere ouder ontmoet hebben, wat daar allemaal aan vooraf ging en wat er naderhand allemaal aan belangwekkends gebeurd is. Kinderen hebben volgens mij het recht, hoe beschamend of bezwarend ook, hun ouders te kennen.

Bronnen: “Verlies niet de moed” van Hella de Jonge inclusief haar inleiding en de vragen en antwoorden achteraf (in goed Nederlands aangeduid als ‘Q&A’) op 25 april 2017. Klik hier voor de website van ‘Verlies niet de moed’.

____________
* “Ik hoor de laatste tijd steeds vaker van krantenjongens, die begonnen zijn als miljonair” Klik hier voor een overzicht van het werk van de vader van De Jonge.

Een hoop mensen met hoop

On door Gerardusineconomie, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

In Nederland zijn officieel kerk en staat gescheiden, net als de uitvoerende, rechtsprekende en de wetgevende macht. We zouden meer met elkaar en de buitenwereld in harmonie zijn, wanneer we ook officieus kerk en staat gescheiden wisten te houden, net als de drie genoemde machten van de trias politica.

En we gaan het hier niet hebben over de onterecht als zondebok opgeworpen moslims of de polen die ‘onze’ werkgelegenheid bedreigen. We gaan nog verder, want we gaan het hier hebben over de nieuwe oudtestamentische religie “Het Gouden Kalf” van de economische groei, waarvan velen denken dat die uitkomst zal bieden, en de markt, die alles voor ons goed zal maken.

Immers, nu we 60 jaar na het Verdrag van Rome de balans van de Europese Unie kunnen opmaken, zien we – naast nog veel meer en ook veel goeds – ook
voortdurende besnoeiingen op publieke gelden,
het uithollen van het democratisch gehalte van nationale parlementen,
heimelijke handelsverdragen,
hekken,
een militair geënt buitenlandbeleid met gedwongen migratie en vernielingen als gevolg,
muren,
prikkeldraad,
systematische aanvallen op de rechten van burgers in het bijzonder van etnische minderheden, migranten, vrouwen en werkenden (je zult maar een zojuist ingeburgerde Nederlands-Irakese schoonmaakster zijn…),
toenemende privé-schulden en beperkte overheidsschulden,
politieke beslissingen die tegen de sociale meerderheid ingaan,
heimelijke verdragen en
verlies van volkssoevereiniteit.
Volgens de Europese religie biedt alleen een neoliberale Unie uitkomst als die gesteund wordt op ‘Fort Europa’ en de ‘Wet van de markt’. CETA, TiSA en TTIP staan als voorlopige finishing touch-hoogmis in de steigers.

De hogepriesters van deze godsdienst, die profijt hebben van de status quo en hun rijkdom in rap tempo zien toenemen, sporen degenen die moeten leven van inkomen uit werk aan geduld en vertrouwen te hebben. Ze zullen de als benoemde zondebokken of werkgelegenheidsbedreigende vreemdelingen aanpakken wanneer wij hen alle macht geven. Alsof daar de problemen vandaan komen, wat zij niet komen. Het probleem ligt bij de politiek die rijken rijker maakt en armen armer*. De hogepriesters daarentegen beloven de vreemdelingen aan te pakken, ook wanneer zij zich beschaafder gedragen dan wie hier geboren is en getogen; de minste verdachtmaking zoals accent, hoofddoek of huidskleur is genoeg voor hun ondoordachte nationalistische no nonsense-ideeën. Dat er een belang voor de hogepriesters is werk schaars te houden en rechten en plichten met het flexwerken in een verschrikkelijke onbalans te brengen (en te houden) vertellen zij er niet bij: “Je moet het kort houden, want het volk wil snel voetbal kijken of een ander politiek inhoudsloos vermaak op televisie zien.” In dat laatste hebben ze – vrees ik – gelijk, maar niet in wat zij zeggen dat er geen alternatief is voor hun religieuze politiek, die Het Gouden Kalf aanbidt, en dat ‘iedereen dat begrijpt’. Voor het verband tussen hun gedrag en de opkomst van partijen met standpunten die indruisen tegen alle op vrede en vredig samenleven gerichte VN-verdragen zijn zij blind. Of daarin zijn zij niet geïnteresseerd zolang de wet van de markt zijn werk maar kan doen en zij daar goed garen bij spinnen. Er moet vooral meer geld naar Agressie (door hen aangeduid met ‘Defensie’; bescherming waartegen?)

Gelukkig voor bezorgde mensen zoals ik dat er op 22 april aanstaande in Madrid een conferentie gehouden wordt met als titel van haar manifest:

“Bruggen, geen muren”

Het manifest is getekend door een hoop hoopvolle activisten, leden van politieke partijen, onderzoekers, sociale bewegingen en vakbonden. Hier in Nederland zullen we er via onze media weinig over horen, vermoed ik.

Klik hier voor de website van de conferentie, of hier voor het hele manifest in het Nederlands**.

Bronnen: “Noam Chomsky, Yanis Varoufakis en vele anderen: “Wij willen geen Europa van muren, maar van bruggen”, vertaling van het manifest voor de grote Europese conferentie om krachten te bundelen voor een ander Europa, via de website van DeWereldMorgen en “Vermogen of verdienste? Economie column” door Dirk Bezemer in De Groene Amsterdammer; beide op 19 april 2017.
______________________
* De Gini-coëfficiënt voor besteedbare inkomens, die gemeten wordt op een schaal tussen de uitersten 0 (iedereen verdient evenveel) en 1 (één persoon krijgt al het inkomen), is hier met een waarde van 0,28 relatief laag, en bovendien stabiel. Zo zien we onze samenleving graag: rijk, maar rechtvaardig. In Nederland reageren we vooral met ontsteltenis over de boze buitenwereld en tevredenheid over eigen land. Beleid ten aanzien van ongelijkheid wordt door de VVD weggezet als onnodig. Halbe Zijlstra verklaarde onlangs dat hij wel klaar is met nivelleren.
Toch worden in Nederland rijken rijker en armen armer. Er is dus een reden te geloven dat de ongelijkheid in Nederland juist uitzonderlijk groot is. Dan hebben we het over vermogens, welteverstaan, niet over inkomens. De Gini-coëfficiënt voor vermogen is volgens ons Centraal Planbureau 0,90 – hoger dan in de Verenigde Staten van Amerika, en stijgend!
Alman Metten van de Universiteit van Amsterdam becijferde dat het vermogen van Nederlandse miljonairs (2 % van alle huishoudens) 25 maal zo groot is als het vermogen van de onderste helft van de huishoudens; 3 jaar geleden was dat nog 14 maal zo groot.

** ‘Comité Ander Europa’ is een samenwerking van Nederlandse en Vlaamse linkse activisten met diverse achtergronden, maar verenigd rond dezelfde overtuiging en bekommernis: de Europese Unie (EU) is niet het Europa dat we willen, integendeel, het is een ondemocratische politieke structuur, die grotendeels aan de controle van burgers en zelfs van nationale parlementen ontsnapt, en die haar illegitieme macht aanwendt om een neoliberale agenda door te drukken. De EU behartigt de belangen van de grote bedrijven, niet het algemeen belang; ze vertegenwoordigt de wereld van het kapitaal, niet die van de arbeid. De EU wil dat een half miljard mensen zich schikken naar de “wetten van de markt”, terwijl wij een Europa willen waar de economie zich schikt naar democratisch vastgelegde wetten.

Realisme in een krankjorume wereld

On door Gerardusineconomie, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

“Teveel betalen, dat wil toch niemand?” vertelt ons een spotje van SNSBank. Hoe zit het met te weinig betalen? Kan dat ook?

Het antwoord is volmondig ‘Ja’. We kunnen ook te weinig betalen waardoor datgene, waarvan we gebruik maken, het niet redt. Dat is zo ongeveer de toestand van de wereld en ook de toestand van ons land waar bij elke publieke ingreep nagenoeg alleen nog naar de betaalbaarheid gekeken wordt. Logisch? Lees dan vooral even verder!

“Belastingontwijking is uitgegroeid tot ‘een normaal onderdeel van zaken doen’ wereldwijd. Door het ontwijken van vennootschapsbelasting verliezen de Verenigde Staten van Amerika alleen al $ 135.000.000.000 aan belastinginkomsten per jaar. Door vergelijkbare trucs verliezen ontwikkelingslanden naar schatting $ 100.000.000.000 per jaar. Met dat geld kunnen de levens van miljoenen kinderen in die landen gered worden en kunnen 124.000.000 kinderen voor het eerst naar school” zegt belastingexpert Esmé Berkhout van Oxfam Novib. Met dat geld, dat de Amerikaanse schatkist misloopt, zou heel wat gedaan kunnen worden aan duurzame energie-opwekking, gezondheidszorg, infrastructuur, milieu, onderwijs, openbaar vervoer en wat al niet meer dat nu teveel bekostigd wordt door afdrachten van burgers aan inkomstenbelasting.

Zakken op ranglijsten van ‘beste’ economieën: ik verwacht niet dat D66, CDA, GL en VVD dat aandurven of dat sowieso willen.

Natuurlijk wordt ook Nederland door Amerikaanse bedrijven op grote schaal gebruikt om belastingen te ontwijken. Zo maken veel Amerikaanse bedrijven gebruik van een zogenoemde ‘CV/BV structuur’. Daarnaast worden achter gesloten deuren allerlei afspraken gemaakt met grootbedrijven, die het voor hen aantrekkelijk maken, fiscaal en anderzins, om zich hier te vestigen. En wij maar discussiëren over hoe we van alles betaalbaar moeten houden.

Aan dovemans oren* richt dezelfde Berkhout de boodschap: “De VS moeten samenwerken met regeringen over de hele wereld om de destructieve race naar de bodem om de tarieven op vennootschapsbelasting maar te blijven verlagen, te stoppen zodat ook grote bedrijven eerlijk belasting betalen.”
Hoezo ‘met regeringen’? Dat klinkt wereldvreemd of zo u wilt ‘idealistisch’. Want wanneer er al één land is dat de broodnodige aanpak van diefstal van gemeenschapsgelden, nog voordat het geld in de schatkist terecht komt, binnen en buiten de Europese Unie blokkeert is het Nederland met haar VVD-, PvdA-, CDA- en D66-bewindvoerders. De lieden die nu, met GL in plaats van PvdA, bezig zijn CETA en TiSA er doorheen te jassen. Ze vinden namelijk dat een nog gemakkelijker toegang tot de Europese handelsmarkten van deze mondiaal actieve Canadese en Amerikaanse belastingdieven, milieuvervuilers en uitbuiters de wereld van ons beter zal maken. En om een mij bevreemdende reden vinden deze politieke partijen het oké dat de financiële belangen van deze reuzen met CETA beschermd gaan worden tegen onze nationale overheden en die van andere Europese Unie-landen.

Ook idealiste en beleidsmedewerker ‘Eerlijke belastingen’ Maaike Vanmeerhaeghe zegt aan dovemans oren*: “Overheden moeten de fiscale concurrentiestrijd dringend stoppen. In plaats daarvan moeten ze samenwerken en multinationals verplichten hun eerlijke deel van de belastingen te betalen. Oxfam Novib roept de Europese landen op om een leidersrol op te nemen en op het internationale toneel te pleiten voor fiscale transparantie en harmonisatie.”

Nee, dan de realiteit. Merel van Vroonhoven, topvrouw en voorzitter van de Raad van Bestuur bij de Autoriteit Financiële Markten, toezichthouder op onze financiële wereld, bepleitte vandaag aan dovemans oren* een ‘hogere prioriteit op de publieke agenda’ voor het gebruik van data en de razendsnelle technologische ontwikkelingen in de financiële sector. Reden:
Het aantal ‘informele maatregelen’, zoals waarschuwingsbrieven of gesprekken, liep van 575 in 2015 op tot 650 in 2016,
het aantal ‘formele maatregelen’, zoals een last onder dwangsom of een openbare waarschuwing, verdubbelde van 52 tot 100 in dezelfde jaren en
het aantal boetes aan bedrijven liep in dezelfde jaren terug van 17 naar 15.
Dus… Wat was de kop boven het artikel waarin ik dit allemaal las?
Zie hieronder de laatstgenoemde bron voor het juiste antwoord.

Bronnen: “Top 50 Amerikaanse bedrijven stallen 1,6 biljoen dollar in belastingparadijzen” door Oxfam Novib via haar website op 11 april 2017, “Top 50 bedrijven VS stallen 1,6 biljoen dollar in belastingparadijzen” door de redactie van DeWereldMorgen via haar website op 12 april 2017 en “AFM legde vorig jaar minder boetes op” door de Algemene Persdienst Nederland via NU.nl op 13 april 2017.
_________________
* Waarom richtten zij hun boodschappen volgens mij aan dovemans oren?
B.V. Nederland is afgelopen jaar onder bezielende VVD- en PvdA-leiding met zeer goede cijfers geslaagd voor het examen om het grootbedrijven naar de zin te maken ten koste van burgers die hun bescherming door de overheid tegen grootbedrijven zagen afnemen, net als hun toegang tot de gezondheidszorg, hun inkomen, hun uitkeringen en hun werk. Ook al vervallen steeds meer Nederlandse huishoudens in armoede en worden er steeds meer mensen afhankelijk van voedselbanken. Op basis van de gemeten criteria is Nederland 1ste van Europa en 4de van de wereld geworden.
Indien het nieuwe kabinet grootbedrijven eerlijke vennootschapsbelastingen zou gaan rekenen en hun afdrachten dan ook nog gaat controleren – wat nu haast nooit gebeurd (je moet er iets voor laten om zo hoog te eindigen) – zou de B.V. Nederland wel eens kunnen zakken op de ranglijsten van ‘beste economieën’. Ik verwacht niet dat D66, CDA, GL en VVD dat aandurven of dat sowieso willen. Wellicht zal het GL ‘een brug te ver’ zijn, waarna CU haar plaats inneemt. Dan is het allemaal zo voor de bakker en kan de weg naar het putje voortgezet worden. Het volk, onwetend over het feit dat zij het leeuwendeel van de belastinginkomsten voor de staat via inkomstenbelastingen aan het verzamelen is, mort niet, dus wat zou het? Vandaar dus dat deze idealistische Esmé Berkhout, Maaike Vanmeerhaeghe en Merel van Vroonhoven hun boodschappen volgens mij aan dovemans oren richtten.

Goed zo, grote broer!

On door Gerardusinmilitarisme, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

De Australische premier Turnbull zegt dat de Amerikaanse aanval op de Syrische luchtmachtbasis ‘proportioneel’ is. De Britse regering steunt de Amerikaanse aanval: “Het is een passende reactie op de barbaarse chemische aanval.” De Duitse bondskanselier Merkel zegt dat de aanval ‘begrijpelijk’ is. Premier Netanyahu van Israël is ‘blij’ met het optreden van de Amerikanen in het buurland: “Het is goed dat de [Amerikaanse; GjH] president een krachtig signaal heeft afgegeven dat het gebruik van chemische wapens niet wordt getolereerd.” Alsof Jan Peter Balkenende nog premier is, heeft de Nederlandse regering bij monde van PvdA-minister Koenders ‘begrip voor de aanval’, het is ‘duidelijk een waarschuwing aan het regime van president Assad’, maar Balkenende, nee uh, Koenders wil niet spreken van ‘politieke steun van Nederland’. De Poolse regering stelt: “De Verenigde Staten garanderen wereldvrede en dan moet er soms worden ingegrepen.” De Syrische rebellen willen aanvallen op alle Syrische luchtmachtbases. De Turkse regering vindt de [Amerikaanse; GjH] aanval een ‘passende actie’ [geen ‘reactie’; GjH] en stelt ‘dat het Syrische regime moet worden gestraft in de “internationale arena”.’

Het doet mij denken aan het goedpraten van straf door ouders van ooit: Als je het niet gedaan hebt, was het een straf voor al die keren dat je straf verdiende maar niet kreeg.

In elk geval: Als de niet in toom te houden grote broer ingrijpt, is het ‘welgedaan’, zegt het zoveelste artikel uit de handelsbijbel. We zouden eens ruzie met de grote broer krijgen…

In de regels van de Verenigde Naties (VN) is zo’n aanval daarentegen alleen toegestaan als het uit zelfverdediging gebeurt of wanneer de VN-Veiligheidsraad het goedkeurt. Geen van beide is het geval. Zelfs zo’n gifgasaanval in de Syrische provincie Idlib is volgens de VN-regels geen geldige reden voor een raketaanval. Sterker nog, volgens de VN-regels pleegde de VS hiermee ‘agressie’ en dat wordt (of ‘werd’, ik kan het allemaal niet bijhouden) na de WOII ook wel de supreme crime above all crimes; het ernstigst denkbare misdrijf, genoemd.

De VN is opgericht om het tomeloos geweld tegen onschuldige burgers, dat in de Tweede Wereldoorlog (WOII) gebruikt is, in te tomen. Das war einmal. Vandaag geldt dat wie ook maar een beetje afhankelijk is van de VS – Frankrijk, Israël, Nederland, Polen, Syrische rebellen, Turkije, het Verenigd Koninkrijk – keurt de aanval van de VS goed of juicht hem zelfs toe.

Het is net als bij de nooit gevonden massavernietigingswapens.

Zolang landen, die in de VN vertegenwoordigd zijn, zelf VN-verdragen schenden zoals de VS nu gedaan heeft, of toejuichen dat andere landen VN-verdragen schenden, scheppen al(!) deze landen een precedent voor andere landen om hetzelfde te doen. Wat alle familieleden van ‘grote broer’ en grote broer zelf wel hadden mogen doen is bijvoorbeeld het instellen van economische sancties zodra onomstotelijk bewezen zou zijn dat Syrië de doden van die gifaanval op zijn geweten heeft. Nu is het: “Goed zo, grote broer” op de korte termijn en mondiale militaire chaos op de lange.

Als je de logica van genoemde landen doortrekt, zou Iran kunnen zeggen: Wij vinden het vreselijk dat Nederland abortus en euthanasie toestaat en gaan daarom op humanitaire gronden die arme Nederlanders met onze munitie tegen mensenrechtenschendingen beschermen. Ik heb het niet van mijzelf.

Terwijl de discussies in de VN-Veiligheidsraad nog in volle gang waren, heeft de VS zijn aanval op eigen houtje uitgevoerd. Een essentieel onderdeel van de politieke discussies binnen de VN is evenwel ‘het onderzoek naar de gifaanval dat moet bepalen wat er precies gebeurd is, welk soort chemische wapens zijn gebruikt en wie er voor verantwoordelijk is’. Het is weer als de nooit gevonden massavernietigingswapens, die het doorslaggevende argument waren voor de oorlog tegen Irak in 2003 met dezelfde reacties. Niets geleerd, dus.

Donald Trump heeft ook nog eens nagelaten om de goedkeuring te vragen van het VS-Congres zoals de Amerikaanse grondwet dat verlangt, maar onze zelfgenoegzame Westerse Wereld zal het allemaal een zorg zijn:
Goed zo, grote broer, het was ‘proportioneel’, ‘een passende reactie’, ‘begrijpelijk’, ‘een krachtig signaal’, ‘duidelijk een waarschuwing’ die zo’n 86 mensen van wie bijna 1/3 kinderen het leven kostte. Ga zo door, grote broer, al gaat het buiten elk binnenlands en internationaal recht om.
Dat jullie bombardement mogelijk bewijs vernietigd heeft dat de VN nodig heeft voor haar onderzoeken, geeft ook niet. Al gooi je er een zootje kernbommen op, van ons zul je geen kwaad woord horen. Wij hebben namelijk handelsbelangen, die belangrijker zijn dan welke wet ook.
En verder weten we ook van voren niet dat we van achteren leven.

Bronnen: “Rusland: Amerikaanse aanval schaadt relatie flink” door de Buitenlandredactie van de Nederlandse Omroepstichting (NOS) en Reuters en “Amerikaanse aanval mocht niet volgens regels Verenigde Naties”door de Buitenlandredactie van de NOS en AFP, beide via de website van de NOS en
“VS wacht VN-onderzoek niet af en trekt ten oorlog” door Ludo De Brabander Vrede via de website van De Wereld Morgen; alle drie op 7 april 2017.

Wilt u een gratis krantje?

On door Gerardusinmedia, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Vandaag werd mij een gratis Volkskrant aangeboden. Ik had er geen belangstelling voor. Reden? ‘Te oppervlakkig.’ “Trouw dan, die graaft dieper?” ‘Nee. Dank u.’ “NRC?” ‘Ook te oppervlakkig. Het is, vind ik, in Nederland allemaal wat oppervlakkig, op De Groene Amsterdammer na’. “Dat is toch een weekblad?”

Neem Giro555
Nou is er op de ‘samenwerkende hulporganisaties’, die achter Giro555 schuilgaan, zóveel te vertellen dat ik er mijn geld niet aan zal geven, maar daarover gaat dit stukje niet. Dit gaat over wat ik lees op hun website:
“De ramp Hongerrampen in Zuid-Soedan, Noordoost-Nigeria, Somalië en Jemen eisen razendsnel steeds meer onschuldige levens. Steeds meer mensen uit deze landen hebben niks te eten. Samen kunnen we miljoenen mensen redden van de hongerdood door NU noodhulp te bieden. Dit kan niet wachten. Red levens. Geef voor eten.”
En: “Wat is er aan de hand? Een dodelijke combinatie van geweld, armoede en extreme droogte veroorzaakt honger in Zuid-Soedan, Noordoost-Nigeria, Somalië, Jemen en omringende landen. Juist de levens van kinderen, zieken en de allerarmsten zijn hierdoor in gevaar.” Met een voorbeeld over de situatie ‘nu’ in Zuid-Soedan.

Dat is ongeveer het niveau van De Volkskrant, de NRC en Trouw: ‘Wat erg, hè?’ Wat we niet lezen is dat de term ‘hongerrampen’ de rol van onze Westerse Wereld verhult. Toch spelen Westerse bedrijven, instellingen en landen sinds de jaren ’80 vaak een beslissende rol in de nu-dreigende hongerdood van ruim 20.000.000 mensen in Afrika, dat geen issue was tijdens onze verkiezingscampagnes. Terwijl, aldus het “Global Report on Food Crises 2017”, in 2016 wereldwijd 108.000.000 mensen onvoldoende toegang tot voedsel hadden (ook niets over gehoord tijdens onze verkiezingscampagnes).

De hedendaagse privatiseringen van land werden mogelijk gemaakt door de expliciete eisen en onbedoelde gevolgen van de herstelprogramma’s van het IMF en de Wereldbank die geïmplementeerd werden in het globale zuiden in de jaren 1980.

In Somalië ging het wankele evenwicht tussen nieuwe, nomadische en traditionele economie verloren door de interventies vanaf de jaren ’80 van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Met het telen van exportgewassen, bestemd dus voor de buitenlandse markten, kon volgens het IMF grof geld verdiend worden. Twee van de effecten van deze IMF-dwang waren dat veel Somalische boeren ontheemd raakten en dat gronden, die traditioneel gemeenschappelijk beheerd werden, werden geprivatiseerd. Het resultaat was armoede, een stijgende afhankelijkheid van buitenlandse markten, conflicten over eigendomsrechten en een groeiende groep ontheemden. Gevolg: een burgeroorlog vanaf begin jaren ’90 en de opeenvolgende Somalische hongersnoden inclusief die van nu. Hebben IMF of wij er iets van geleerd? We weten er helemaal niets van!

Tussen 2006 en 2011 legden buitenlandse bedrijven en landen wereldwijd beslag op meer dan 200.000.000 hectare land, waarvan het merendeel zich op het Afrikaanse continent bevond; landgrabbing. In Zuid-Soedan heeft door het leasen of verkopen van land aan buitenlandse bedrijven de plaatselijke bevolking geen toegang meer tot landbouw- en graasgrond. Gevolg: ontheemding, één van de voornaamste katalysatoren voor de etnische spanningen daar. In haar boek “Expulsions” stelt sociologe Saskia Sassen: “De hedendaagse privatiseringen van land werden mogelijk gemaakt door de expliciete eisen en onbedoelde gevolgen van de herstelprogramma’s van het IMF en de Wereldbank die geïmplementeerd werden in het globale zuiden in de jaren 1980.”

Daar kunnen ook de eisen aan toegevoegd worden van de wereldhandelsorganisatie WTO in de jaren 1990 en 2000 om import- en exportbarrières op te heffen in naam van ‘vrijhandel’. Nu hongerend Somalië exporteerde in 2015 nog miljoenen geiten en schapen richting Arabisch schiereiland. Ethiopië, dat kreunt onder de honger, exporteert nog steeds voedsel. Voedsel is zelfs na goud het 2de exportproduct van hongerend Ethiopië.

Biedt ‘ontwikkelingshulp’ een oplossing? Het Department for International Development van Groot-Brittannië sluisde ₤ 600.000.000 (€ 705.053.000), bestemd voor ontwikkelingshulp, door naar de ‘New Alliance for Food Security and Nutrition’. Deze alliantie is de laatste in een reeks initiatieven dat is opgezet door een handvol multinationals en financieel en invloedrijke G8-landen. Al deze initiatieven resulteren erin dat multinationals toegang krijgen tot grondstoffen in ontwikkelingslanden en daar een beleid doorvoeren waarbij hun ‘actieterrein’ vergroot wordt. In plaats van een oplossing te verschaffen voor het voedselprobleem, draagt de pro-corporate approach van initiatieven als de ‘New Alliance’ bij tot de verspreiding van armoede en honger door hun focussen op de exportmarkt, landgrabbing, de privatisering van zaden en precair en slecht betaald werk. En wat horen of lezen wij hier over? Voor wie hier is dit eigenlijk wèl een issue?

En al deze mislukte initiatieven worden genomen door Westerse bedrijven, instellingen en landen in plaats van het voor de lokale bevolking efficiënter maken van de regionaal traditionele voedselvoorziening. Wij, die via onze entertainment-media niets over ‘onze’ miskleunen te weten krijgen, worden domweg gevraagd Giro555 te spekken. ‘Wat erg, hè?’ ‘Nee, hoor, houd die  Volkskrant maar’, en we hebben het nu nog niet eens gehad over waar onze ‘betaalbare etenswaren’ vandaan komen en over de verbranding van alle stookolie, die bijdraagt aan klimaatverandering, om zaden en voedsel tussen mondiaal verspreide Westerse bedrijven te transporteren of het verschil in ecologische voetafdruk van de landen en streken met een hongerende bevolking en die van Westerse landen, waardoor oogsten mislukken.

Bronnen: “Global Report on Food Crises 2017” van het Food Security Information Network, maart 2017, “De ramp” en “Wat is er aan de hand?” via de website https:/ /giro555.nl/de-ramp-3/ van Giro555 en “Wat je niet leest over de hongersnood in Afrikaanse landen” door Thomas Decreus via de website van De Wereld Morden; beide op 6 april 2017.

Over heel veel schapen en een handje vol herders, dat een stelletje wolven blijkt te zijn

On door Gerardusineconomie, politiekEen reactie plaatsen

Binnen de Europese Unie lijkt alles geoorloofd zolang het goed is voor het grote geld, ongeacht de gevolgen voor onze kleine portemonneetjes. Vandaag blijkt de Europese Centrale Bank (ECB) weer een rol te spelen die ver buiten haar verstrekte mandaten gaat. Daarbij zijn grootbanken de winnaars en mensen als u en ik de gedupeerden.

De anticorruptie-waakhond ‘Transparency International’ (TI) heeft een onderzoek uitgevoerd over het doen en laten van de ECB sinds het begin van de crisis in 2008. Wat blijkt:

Volgens de Europese verdragen moet de ECB een neutrale instelling zijn die zich strikt beperkt tot het nastreven van ‘stabiliteit der prijzen’. In de praktijk komt die bevoegdheid er op neer dat de ECB de inflatie binnen de 2% moet zien te houden.

Maar, de ECB is naast de Europese Commissie en het Internationaal Muntfonds een van de 3 leden van de ‘Trojka’. Deze Trojka legde vanaf 2008 een aantal EU-lidstaten strenge voorwaarden op om hun financiële schulden weg te werken. Volgens TI kan de ECB geen deel uitmaken van deze Trojka, omdat de Trojka ‘verreikende politieke beslissingen’ neemt en geenszins ‘neutraal’ handelt zoals ECB behoort te doen. Dat over de vorm.

Machtige politici laten de ECB onpopulaire maatregelen afdwingen, zodat deze politieke bestuurders geen verantwoording hoeven af te leggen voor hun politiek

Nu de inhoud. In geheime brieven aan onder meer de Italiaanse en Spaanse regeringen maakte de ECB duidelijk dat van steun aan hun banken geen sprake zou zijn als niet eerst zware economische hervormingen werden doorgevoerd. Dàt zou nog tot haar taak gezien kunnen worden, maar nou komt het: die ‘hervormingen’ moesten uitsluitend bestaan uit sociale inleveringen voor de bevolking; banken en bedrijven werden vrijgesteld van ‘hervormingen’.
Nog zo èèn: ook kreeg de pas verkozen regering van Syriza in januari 2015 van de ECB te horen dat de ondersteuning van Griekse banken werd stopgezet, omdat Syriza sociale beloftes had gedaan aan de bevolking die volgens de ECB in geen geval mogen worden uitgevoerd.

Samengevat komt het rapport van TI erop neer dat de ECB afdwingt dat uitsluitend burgers betalen voor de financiële crises vanaf 2008.

Om de titel toe te lichten: Beschaamd in mijn vertrouwen in de EU, zie ik deze unie steeds meer als een wolf in herderskleren en de Uniebevolking als een stel makke schapen dat zich zonder discussie door hun herders laat leiden. Waarschijnlijk bij gebrek aan geloof in alternatieven. Want op de keper beschouwd blijkt het niet zozeer de ECB zelf te zijn, die deze beleidskeuzes maakt. De Europese Commissie en de regeringen van de machtige EU-lidstaten gebruiken de ECB om onpopulaire maatregelen af te dwingen, zodat zij daar zelf niet openlijk voor uit hoeven komen. Machtige politieke bestuurders ontkomen er zo aan verantwoording af te leggen voor hun politiek en voor de gevolgen van hun verreikende politieke beslissingen.

Voor het naadje van de kous: klik hier om “Two sides of the same coin; Independence and accountability of the European Central Bank” van ‘Transparency International’ te openen.

Bron: “En hier ’t bewijs: ECB overtreedt voortdurend zijn bevoegdheden” door Lode Vanoost via De Wereld Morgen op 4 april 2017.

Weg baan, geld en zekerheid

On door Gerardusineconomie, geld, politiekEen reactie plaatsen

Gisteren vertelde ik voor het lunchpauzeconcert in Tivoli Vredenburg dat ‘de economie’ op mensen als ik niet kan draaien. Dat gold nog in sterkere mate voor mijn gezelschap. Beiden zijn we doordrenkt van het idee dat een mens eten, drinken en perspectief nodig heeft voor een goed leven. Alle gadget-producenten ten spijt. Misschien is het meer filosofisch ‘de idee’ hier overigens meer op zijn plaats.

Hoe anders redeneren onze politici. Lingeriefirma ‘Marlies Dekkers’ dreigde in de zomer van 2013 te bezwijken onder haar schulden. Oprichtster Dekkers maakte afspraken met de nieuwe investeerders van Karmijn Kapitaal (KK). Dat is een met belastinggeld gespekt private-equityfonds. KK liet de lingeriefirma failliet gaan en maakte dezelfde dag een doorstart. Dekkers kreeg 25% van de aandelen, de rest ging naar KK. Andere aandeelhouders en leveranciers zijn hun geld kwijt en een deel van het personeel verloor zijn baan.

Belastinggeld dat niet geïnvesteerd wordt in het algemeen belang

KK haalde 33% van zijn investeringsbudget op bij de overheid:
Het Europees Investerings Fonds (EIF) zegde € 9.000.000 toe in 2012. In 2015 kwam daar nog € 20.000.000 bij.
Het ministerie van Economische Zaken (EZ) investeerde mee via het in 2012 opgerichte Dutch Venture Initiative (DVI). Dit is een fonds gevuld met publiek geld – deels van EZ, deels van EIF – dat via andere fondsen mkb-bedrijven ondersteunt. Uit die pot kreeg KK € 5.000.000.

Tuk op ondernemertje spelen investeerden onze overheden ook in de Duitse gereedschap-webshop ‘Contorion’ (Alles für den Profi) en in online wenskaartenfirma ‘Greetz’ en leende geld uit aan bussenbedrijf VDL, eendenslachterij VSE in Harderwijk en kokendwaterfirma Quooker.

Het gaat dan, wordt gezegd, om ‘revolverende fondsen’. In gewoon Nederlands ‘de kip met de gouden eieren’ en om het uit te leggen ‘kapitaal dat in korte tijd zoveel winst oplevert dat steeds meer kapitaal geïnvesteerd en uitgeleend kan worden’; ‘durfkapitaal’. Dat investeringen en leningen lopen via niet democratisch gecontroleerde accountantskantoren, zoals KK en PricewaterhouseCoopers (PwC) dat alleen al voor onze overheid – niet belangeloos – € 700.000.000 beheert, blijkt geen bezwaar. In totaal lijkt voor ‘de Nederlandse markt’ ruim € 20.000.000.000 ondergebracht te zijn in 150 fondsen. En dat terwijl semi-overheidsdiensten als de energiebedrijven, scholen, spoorwegen en andere vervoersbedrijven, waterbedrijven, woningbouwcorporaties, zorginstellingen en zorgverzekeraars als private instellingen op ‘de markt’ moesten gaan concurreren.

Een schoolkind kan begrijpen dat revolverende fondsen net zo min kunnen bestaan als een perpetuum mobile of een kip die goud legt in plaats van eieren. Wanneer zij tegen elke logica in zouden bestaan, zouden commerciële bedrijven daar al hun geld in investeren. Hier is de weg andersom: overheden investeren eindeloos met ons belastinggeld in pop-ups, start-ups en wereldbestormende projecten tot en met KK, omdat daar minstens 30% van het bestuur uit vrouwen bestond (direct na het faillissement van ‘Marlies Dekkers’ werd de bestuursvoorzitter door een man vervangen). De keren dat een project slaagt, strijken grootbedrijven de winsten op door overnames en met patenten. Maar onze politici zijn er dol op. Het verlies van belastinggeld betalen wij doordat geld niet geïnvesteerd wordt in het algemeen belang: cultuur, gezondheidszorg, milieu, onderwijs, welzijn en onafhankelijke (!) wetenschap en doordat de patenten de prijs van producten als medicijnen, ICT-technologie en voedingsmiddelen opdrijven.

En dan nog even dit: ons ministerie van Economische Zaken richtte EIF en DVI op onder Luxemburgs recht: met een investeringsportefeuille van € 39.000.000 in 2016 werd € 24.000 uitgegeven aan belastingadvies en werd € 783 aan belasting afgedragen.

Deed de overheid nog maar wat zij behoort te doen: opkomen voor het algemeen in plaats van het privaat-belang. Mijn gedroomde overheid is er een die zorgt dat iedereen gezond kan blijven en perspectief heeft op een goed leven.

Aanraders: Mazzucato, M. (2015), “The Entrepeneural state: debunking public vs. private sector myths” ISBN 9781610396134, “De ondernemende staat” ISBN10 9046819302 ISBN13 9789046819302 of klik hier voor een uitzending van ‘VPRO Tegenlicht’ met haar.

Bron: “De overheid als durfkapitalist; het sprookje van de revolverende fondsen” door Bram Logger en Parcival Weijnen met medewerking van Mark Coelen in De Groene Amsterdammer van 29 maart 2017.