Er stonden vanmiddag geen stellingen met kratten vol fruit voor Tülek Market, de supermarkt naast de Supermarkt aan de Merelstraat in Utrecht. En het zat me nog wel zo mee. Net voordat de eerste anti-coronabesmettingmaatregels een jaar geleden afgekondigd werden, had ik een handdoek weggebracht om die te verstellen. Degene die dat gedaan had was vanmiddag geopend en gaf mij de keurig verstelde handdoek terug, mijn haren waren uitstekend geknipt, ik had speciale veters bij mijn schoenmaker kunnen kopen, en nu… De naam van de winkel op de etalageruiten bleek ineens weggepoetst, en in de winkel was alle winkelmeubilair verdwenen. En ik fietste er nog wel speciaal langs om er mijn weekboodschappen te doen.

Dat is al jaren een gewoonte van mij. Ik koop alles liever bij een ondernemer dan bij een filiaal van de een of andere winkelketen. Het geld, dat ik bij de eerste voor mijn boodschappen achterlaat, komt bij de ondernemer terecht. Bij de tweede belandt het geheid in Ierland, opdat de aandeelhouders smakelijk lachend een toast uit kunnen brengen op het onder de knoet houden van hun voetvolk en subsidies opstrijken omdat ze zoveel mensen met afstand tot de arbeidsmarkt en mensen met een minimumloon in dienst hebben.

Toen ik sinds 2009 haast dagelijks naar Utrecht en terug fietste, kwam ik op de terugweg langs deze Tülek Market. Van lieverlee werd ik een vaste klant. Ik kocht er steeds meer en, hoewel de winkel in geen verhouding stond met de buurman-Supermarkt, verkocht hij zelfs voor bijzondere etentjes in mijn huis alle of haast alle ingrediënten. Bovendien waren zij als familiebedrijf 7 dagen per week open van 10 tot 20 uur, bijna even lang als de buurman-Supermarkt.

Het personeel van de winkel bestond uit een echtpaar en hun zoon, die woont waar mijn cellodocent mij lesgeeft. Een jaartje geleden is een van hen nog in een distributiecentrum van een trap gevallen, waardoor zijn gezicht en rechterarm van de kneuzingen en wonden moesten genezen. Ze maakten altijd een montere indruk. De vrouw, die altijd vanachter de kassa de winkel bestierde. De man die overal in de winkel bezig was. Hij deed mij soms denken aan mijn oom Henk, een broer van mijn vader. En de zoon die, als hij niet buiten een sigaret rookte, bezig was met zijn ene hand de producten in de winkel aan te vullen en met zijn andere hand zijn telefoon op uitleeshoogte hield.

Ik begon er een gewoonte van te maken bij mijn weekboodschappen een fooi te geven. Dat werd schroomvallig geaccepteerd. Af en toe kreeg ik gratis een doosje druiven, een mango of een Turkse lekkernij mee. Later, toen ze overgegaan waren op een andere kassa, zeiden ze dat ik geen fooi meer kon geven. Maar zij konden mijn rekening wel naar beneden afronden, wat ze regelmatig deden. Mijn tegenzet was om een doosje van het een of ander op het lopende bandje te zetten, om dat dan na het afrekenen terug te zetten. Daarop begonnen zij doosjes tussen mijn boodschappen, die ik anders nooit kocht, gratis aan mij mee te geven.

Abrupt kwam voor mij aan deze periode vanmiddag een eind. Ik vond bij de winkel niets vertrouwds meer. De buurman-Supermarkt heeft de winkel gekocht, wist de andere buurman mij te vertellen. Het is plotseling heel snel gegaan, liet het echtpaar mij via WhatsApp weten, en we zijn erg moe.