Maand: november 2020

Nooit van Mawda gehoord? Dat gaat dan ook niet meer gebeuren.

On door Gerardusinkinderleed, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Mawda Shawri kwam in de nacht van 16 op 17 mei om het leven door een Belgische politiekogel. Zo werd dit meisje van 2 jaar na haar dood voor even bekend.

Ronduit gênant is dat de agent en de politie alles in het werk gesteld hebben om Trumpiaans te ontkennen dat zij door een politiekogel gedood is. In de eerste verklaringen van de politie werd gezegd dat Mawda gestorven was door een hoofdtrauma, nadat de inzittende migranten in een busje de achterruit met haar hoofd zouden hebben ingebeukt. De migranten in de bus, waar Mawda bij hoorde, zijn dus erger dan beesten, want die zouden hun jongen beschermen. Ook de agent, die het dodelijke schot loste, verklaarde in aanvang deze walgelijke onzin.

Wanneer de vader na het dodelijke schot uit het busje stapt, heeft hij de bloedende Mawda in zijn armen en schreeuwt om hulp. In plaats van hulp krijgt hij dreigende politieagenten tegenover zich, die de andere inzittenden onder schot houden en hen dwingen om op hun knieën te zitten met de handen in de lucht. Zo laat de politie hen 40 minuten lang zitten. Wanneer uiteindelijk een ambulance met Mawda vertrekt, mag haar moeder niet mee.

De agent verklaart dat hij tijdens de achtervolging niet gehoord heeft dat er via de radiocommunicatie duidelijk gezegd is dat er kinderen in het busje zaten, terwijl de inzittenden de achtervolgende politie de aanwezigheid van de kinderen duidelijk maakten door een kind door de achterruit te tonen. De code van de politie schrijft overigens sowieso expliciet voor om niet te schieten op een bewegend voertuig tijdens een achtervolging. Wanneer de agent met deze code geconfronteerd wordt, antwoordt hij dat hij dit vergeten was. De agent verklaart dat hij de bus wilde tegenhouden. Schieten leek hem op dat moment de enige oplossing, omdat er wapens in de bus aanwezig zouden zijn. Daardoor zou er een gevaar zijn voor andere weggebruikers. Later werd ook deze ondeugdelijke aanname ontkracht (migranten beschikken nagenoeg nooit over wapens); er waren geen wapens in het busje.

De agent is uit zijn politiewagen gaan hangen en heeft zijn wapen op het voertuig gericht. Hij heeft dus bewust zijn wapen geladen en gericht. Toch verklaart hij ‘onvrijwillig geschoten te hebben’. Herhaaldelijk benadrukt hij dat hij niet zou hebben geschoten als hij had geweten dat er een kind aan boord was. Het is deze stelling, die de mogelijkheid van een onvrijwillig schot ontkracht. Wanneer je stelt dat je niet geschoten zou hebben wanneer je ergens van op de hoogte geweest zou zijn, zeg je volgens de wetten der logica dat je schot een bewuste keuze moet zijn geweest. Daarnaast verontachtzaamd deze verklaring het recht van de volwassen inzittenden om te leven. Enfin, tot zover het WildWestverhaal in mei jl. in een land als het onze.

De vraag over de schuld van de agent is niet na het lossen van dat fatale schot begonnen

Inmiddels staan de agent, de chauffeur van het busje en de mensensmokkelaar voor de rechter. Tegen de agent, die het dodelijke schot loste en die daarover onjuiste verklaringen aflegde, wordt door het Belgische openbaar ministerie één jaar cel en schorsing geëist. Thomas Decreus, politiek filosoof en journalist bij het Belgische Dewereldmorgen, stelt volgens mij terecht hierover vast dat we met zekerheid kunnen veronderstellen dat een ‘per ongeluk gelost schot met dodelijke afloop in omgekeerde richting’ ontiegelijk veel zwaarder zou worden bestraft.

En Decreus stelt meer, dat mij rond deze kwestie aanspreekt; de eigenlijke reden waarom ik dit blog schrijf: de vraag over de schuld van de agent is niet na het lossen van dat fatale schot begonnen. De schuld van de agent stapelde zich op, doordat het hier en nu als vanzelfsprekend wordt gevonden om mensen op basis van een administratieve status te achtervolgen, bloot te stellen aan een geweld dat ooit gereserveerd was voor individuen die een onmiddellijk gevaar voor hun omgeving vormen, en op te jagen.

Wie Mawda doodden zitten lang niet allemaal in de beklaagdenbank. Ook de tot vandaag toe ontwikkelde norm van een praktijk, waarin onschuldige mensen opgejaagd kunnen worden, doodde Mawda. Niet enkel het overhalen van de trekker doodde haar, maar ook het zegevierende betoog, waarin mensen zonder de juiste papieren worden voorgesteld als criminelen, insecten, overlast en vuil, heeft Mawda gedood. Niet alleen de bewuste agent doodde Mawda, maar ook het racisme, dat gedijt onder zijn collega’s en in heel de samenleving. Niet enkel de politie doodde Mawda, maar ook de staat doodde haar door wrede praktijken en wetten in stand te houden en door die inhumane wreedheid als ‘onoverkomelijk en vanzelfsprekend’ te presenteren. Operatie ‘Medusa’ doodde Mawda. Het is de duistere naam, die gegeven wordt aan de inzet van honderden agenten (1.016 agenten in 2019), die om de zoveel tijd een roekeloze en spectaculaire achtervolging mogen inzetten om vervolgens alle inzittenden van een auto of busje een uitwijzingsbevel te geven.

Overigens werd Mawda niet gedood; Mawda is vermoord, want dit is beredeneerd en doordacht gepland beleid. Hier zitten opdrachtgevers achter, die vrijuit gaan. En hier zit een systeem achter met verantwoordelijken; een systeem dat in stand gehouden wordt door meelopers en jaknikkende pionnen. De kritiekloze individuele agenten, hun gewetenloze superieuren en hun laaghartige bazen, die zich weten te verbergen achter functies en procedures. Hier zitten de ministers en staatssecretarissen achter, die onder regie van spindoctors alles doen voor de volksgunst. En hier zitten ambtenaren en schrijvers van kranten achter, die geen minister of staatssecretaris voor het hoofd willen stoten, en hier zitten eveneens de zich superieur voelende witte helden van de opiniepagina’s achter, die geen enkele tegenstrijdigheid opmerken tussen hun gebrabbel over normen & waarden en het beschermen van grenzen door dagelijks universeel verklaarde mensenrechten te schenden. Dat alles was de aandrijvende kracht, die ervoor zorgde dat die bewuste kogel in de nacht van 16 op 17 mei uit de loop van de agent kon ontsnappen. Dat waren de opdrachtgevers, die stuk voor stuk naast de agent in de beklaagdenbank hadden moeten zitten.

Zo is weer een weerloos mens gestorven, samen met de duizenden naamlozen, die soortgelijke door mensen gecreëerde erbarmelijke omstandigheden niet overleefden. Is dit de wereld waarin u en ik willen leven?

Het ìs de wereld waarin wij leven, terwijl we elkaar straks met de beste bedoelingen schrijven:

Ik wens jullie een kerst vol van vrede
en een jaar zonder verdriet of tegenslag.
Mogen jullie dagen, weken en maanden
gevuld zijn met zoete liefde en een lach.

Voor Mawda Shawri en haar mama, haar papa, haar oma’s en opa’s komt die wens straks net iets te laat.

Bronnen: “Onmenselijkheid van politie blootgelegd op eerste dag van proces over de dood van Mawda” door Lies De Block en “De beklaagdenbank op het proces Mawda is veel te klein” door Thomas Decreus via DeWereldMorgen op resp. 23 en 27 november 2020.

Onder de indruk

On door GerardusinprivéEen reactie plaatsen

Ik speel nog geen 3 jaar cello. Het is voor mij geen gemakkelijk muziekinstrument, dus ik heb nog steeds veel te leren. Het bespelen van mijn cello doe ik vooral omdat ik het leuk vind en in de toekomst zou ik graag samen met anderen muziek maken; ik op m’n cello.

Met mijn cellodocente heb ik het goed getroffen. Ik vind haar een voorbeeldige docent en zij is ruim voorzien van een aanstekelijk enthousiasme. Ja, ik ben blij dat juist zij mij overmorgen 2 jaar en 8 maanden geleden een gratis proefles gaf, nadat ik de avond daarvoor mijn cello in Amsterdam van een violiste gekocht had. Deze violiste kwam niet aan cellospelen toe, vertelde ze me. Nog nooit had ik daarvoor een strijkstok vastgehouden. En sindsdien geeft mijn docente mij celloles. Zij organiseert ook af en toe ‘voorspeeldagen’. 2 Keer eerder deed ik al mee aan zo’n voorspeelmiddag; beide keren met een andere leerling van haar. Gisteren was de derde keer en de tweede keer dat ik met – inmiddels – mijn cellovriend voorspeelde. Wij oefenen ons, sinds die eerste keer, elke 2 weken in het samen spelen. De laatste weken richtten we ons op deze muziekuitvoering. Wij zouden 3 stukjes ten gehore brengen. We hebben ook samen les genomen om ons in het samenspelen van de uitgezochte stukjes te bekwamen. Daarna hebben we verder geoefend en we hebben zelfs bij mij thuis een generale repetitie gehouden. Nu wordt wel eens gezegd dat een goede generale niet veel goeds belooft voor het optreden, dus erg blij was ik niet dat die goed ging.

Gisteren was dan de voorspeelmiddag ‘in coronatijden’. De sfeer was informeel en prettig. Veilig. We zaten dit ‘tijdslot’ met 7 mensen in een kring. Er was vanwege corona slechts één vrouw publiek; de partner van mijn cellovriend. Dan was er mijn cellodocente en 5 leerling-cellisten, waaronder mijn vriend en ik. Om beurten speelden we een stukje dat we ingestudeerd hadden. Dan was er volop aandacht voor het cellospel. Ik was onder de indruk van één leerling, die nog maar net cello speelt. Zij speelde gedecideerd en zuiver. De twee andere leerlingen speelden stukken, waar ik een puntje aan kan zuigen.

Mijn cellovriend en ik waren heel tevreden over onze 3 stukjes. Meer tevreden dan de vorige keer, toen we iets speelden dat de componist zo niet bedoeld had. We luisterden nu goed naar elkaar. We hielden ons aan de accenten, die we aan zouden brengen, en tijdens het spelen keken we elkaar zelfs af en toe aan, terwijl we op ons spel geconcentreerd bleven. Ik vond het zelfs overwegend mooi klinken, wat we ten gehore brachten.

Deze voorspeelmiddag was weer een bevestiging dat we op de goede weg zijn om met onze cello’s emoties op te wekken, zoals componisten het wel bedoeld hebben. Nu weer lekker verder met mijn oefeningen, waarvan ik soms bij aanvang denk: “Kunnen sommige mensen dat? Waauuuw, dat is knap!!!”

De neolibarale wolf lijkt uit zijn schaapskleren gegroeid

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Zou je kunnen zeggen dat de geest uit de fles is? En dat we er een zware dobber aan zullen hebben om hem, het of haar, weer terug in de fles te krijgen? Ik doel op de actualiteit van de afgelopen werkweek; op de analyse van voormalig vice-voorzitter Herman Tjeenk Willink, waarmee 8 jaar geleden (ook) niets gedaan is (Groene Amsterdammer). Op Jair Messias Bolsonaro, die zijn tweede naam niet waarmaakt waardoor wij steeds meer rundvlees uit de Amazone eten (G.A.). Op genderongelijkheid, racisme, verkrachtingen overal in de wereld (G.A.). Op de ondermaatse behandeling van Julian Assange als verdachte (De Wereld Morgen; zie hier onder), de kinderopvangtoeslagaffaire; och wat hebben ze ten overstaan van de camera’s en onderzoekscommissie een buikpijn en verdriet over waar ze tegen een flink salaris aan meegewerkt hebben (NOS; en dan blijkt de minister van Justitie nog vòòr een rechter er aan te pas is gekomen geld af te willen pakken van verdachten, die volgens onze grondwet onschuldig zijn tot hun schuld wettig en overtuigend bewezen is). Ik doel op het voortdurend gebrek aan urgentie bij onze regeringen sinds “De grenzen aan de groei” (1972) voor het tegengaan van onze invloed op klimaatverandering (Alle (mainstream-)media). Op het enthousiasme over Mark Rutte als minister-president (NOS). Op de tirannie van de Republikeinse partij in de Verenigde Staten van het machtige Amerika, waarop veel Amerikanen, ondanks de ervaring met die partij en de door hen geleverde president, toch stemden (Alle m). Op het inmiddels gestandaardiseerde wegkijken van ons kabinet; nu al jaren onder leiding van Mark Rutte (G.A. & alle m), en niet te vergeten op het in mijn ogen lage niveau van het debat en de discussies over dit soort zaken in nagenoeg al onze (mainstream-)media.

Wanneer u zich desondanks toch wilt informeren, lees dan bijvoorbeeld dit artikel eens over het niveau van de rechtspraak in onze Westerse wereld. Het gaat over de rechtstoepassing voor Julian Assange in Groot-Brittannië. Ik heb er niets aan toe te voegen.

Nadat ik bovenstaande artikelen deze week las, heb ik daarna telkens maar wat afleiding gezocht. Dat hielp.

Strijd tegen een socialistisch platform

On door Gerardusinmedia, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Het rapport van de Britse overheidscommissie voor mensenrechten, de ‘Equalities and Human Rights Commission’ (EHRC), stelt op 5 november jl. geen institutioneel antisemitisme vast binnen Labour en pleit Jeremy Corbyn vrij. Dit was anders dan wat de mainstream media verkondigden.

Jonathan Cook behoort tot het zeldzaam wordend soort journalisten dat zelf rapporten leest alvorens er over te schrijven. Zelfs de EHRC blijkt – weliswaar impliciet en niet expliciet – toe te geven dat de voorbije 5 jaren een aanval tegen Corbyn waren voor zijn standpunt dat ook Palestijnen recht op mensenrechten hebben.

Uiteindelijk kon de commissie slechts 2 gevallen van onwettig antisemitisme signaleren waarvoor de partij verantwoordelijk kon worden gesteld. Volgens het rapport waren er 18 ‘grensgevallen’, waarvoor “echter niet genoeg bewijsmateriaal bestond om uit te maken of Labour al dan niet wettelijk verantwoordelijk was voor deze individuele gedragingen.” Het valt op dat de EHRC vermeed de verantwoordelijkheid voor de tekortkomingen van de partij bij de behandeling van klachten over antisemitisme – de ernstigste aanklacht die op tafel lag – te koppelen aan de naam van een Labour-lid. Die beslissing maakt het mogelijk de schuld ervan toch bij voormalige Labour-leider Jeremy Corbyn te leggen.

Het rapport is onsamenhangend

Peter Oborne en Richard Sanders, collega’s van de auteur bij Middle East Eye, hebben de betreffende formuleringen ‘ironisch’ genoemd. Het gaat namelijk over die partij-ambtenaren, die zichzelf in een gelekt rapport als “klokkenluiders” manifesteerden, die als ‘klachtencommissie’ door de EHRC juist verantwoordelijk geacht worden voor de grootste tekortkomingen binnen Labour. Met andere woorden, het waren de boosdoeners zelf die Corbyn en zijn intimi als boosdoener verdacht hadden gemaakt.

De overigens door de commissie genegeerde ‘olifant in de kamer’ is dat er voor iedereen in de partij een “vijandige omgeving” was ontstaan. Joodse en niet-Joodse Labour-leden, die beschuldigd werden van antisemitisme, voelden zich gestigmatiseerd en opgejaagd. Zij werden vaak na het bekritiseren van het doen en laten van de staat Israël van antisemitisme beschuldigd, of nadat ze waarnamen dat er pogingen waren om links uit de partij te verdrijven ‘onder het mom van beschuldigingen van antisemitisme’.

Diep begraven in het rapport staat de verbazingwekkende bekentenis van de commissie dat zij in de 70 onderzochte zaken “bezorgdheid over eerlijkheid” vonden van 42 Labour-leden die waren onderzocht voor antisemitisme. Met andere woorden, het waren degenen die van antisemitisme beschuldigd werden en niet degenen die de beschuldigingen uitten, die door de partij slecht behandeld werden; hetzij door de disciplinaire eenheid die Corbyn vijandig gezind was, hetzij door Corbyns medewerkers in hun ijver om de lopende zaken snel op te lossen.

Het rapport blijkt ‘onsamenhangend’. Zo stelt de commissie dat Ken Livingstone, voormalig burgemeester van Londen, “onwettige pesterijen” had begaan. Tegelijkertijd verwijt de commissie het team van Corbyn dat het geprobeerd had strenger tegen Livingstone op te treden.

Hun doel was hem ervan te weerhouden een socialistisch platform te implementeren

Artikel 10 in het Europees Verdrag tot de Bescherming van de Rechten van de Mens – bescherming van de vrije meningsuiting, dat ook in de Britse wet is verankerd – voert aan dat een politieke partij alleen onderzocht moet worden als zij de antiracismewetgeving op ‘flagrante en systematische wijze overtreedt’. Het rapport van EHRC toont aan dat aan die voorwaarde bij lange na niet voldaan werd. De commissie maakt dit punt in het verslag; wellicht onbedoeld. Zij stelt dat het beschermende artikel 10 van toepassing is, zelfs als er beledigende en provocerende opmerkingen gemaakt worden, en dat deze bescherming vooral geldt voor verkozen politici. Het rapport voegt daar aan toe: “Artikel 10 zal de leden van Labour beschermen, die bijvoorbeeld legitieme kritiek uiten op de Israëlische regering of hun mening geven over interne partijzaken zoals de omvang van het antisemitisme binnen de partij”. Vervolgens negeert de commissie deze bescherming in haar eigen rapportage. En met haar schorsing van Corbyn negeert het partijbestuur van Labour deze regelgeving op dezelfde manier. [Een schorsing die overigens enkele uren na publicatie van dit blog zou zijn ingetrokken (er is vast geen oorzakelijk verband), maar daarna toch van kracht bleef; GjH 18/11/2020].

De aanspraken van pro-Israëlische groeperingen kregen enkel politieke aandacht omdat Corbyn, in gemeenschappelijk overleg, het doelwit werd van een neoliberale gelegenheidscoalitie. Dat betrof de Blair-vleugel binnen zijn eigen partij, de Conservatieve Partij en media. Zij wilden met elkaar voorkomen dat Corbyn Eerste minister zou worden. Hun doel was Corbyn in diskrediet te brengen in de ogen van de Britse kiezers en hem er zo van te weerhouden een socialistisch platform te implementeren; een platform dat de belangen van de gevestigde orde frontaal zou uitdagen. Uiteindelijk bleek ‘antisemitisme’ de meest doeltreffende verdachtmaking.

Bron: “Schorsing Corbyn na rapport antisemitisme veroorzaakt interne burgeroorlog in Labour” door Jonathan Cook via DeWereldMorgen op 16 november 2020.

Een wijze vrouw (volgens mij)

On door Gerardusincultuur, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Silvia Federici (Parma, 1942), professor emerita en Teaching Fellow aan de Hofstra Universiteit op Long Island, New York, heeft over onze Covid-perikelen mij-boeiende ideeën. Zij vindt corona eerder een politieke crisis, dan een gezondheidscrisis. “We zitten sinds eind jaren 60 en 70 in een counterrevolutie van het kapitalistisch systeem in crisis, dat terugslaat als ze bedreigd wordt”, zegt Federici: “Wat we sindsdien hebben gezien is een krachtige tegenreactie. Een aanval op de gedekoloniseerde landen met zware besparingsprogramma’s van het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank om een kunstmatige schuld, die in die landen is gecreëerd, te herstellen. Mensen werden onteigend van gemeenschapsgronden, publieke diensten werden geprivatiseerd en er kwam een halt op overheidsuitgaven. Dit alles heeft een massa mensen verarmd en op de been gebracht, die goedkoop ingezet konden worden op de globale arbeidsmarkt. Een andere reactie van het kapitalisme tegen het verzet in het ‘Noorden’ is de versnelde automatisering en de massale investering in technologie om de werknemers-eisen voor betere loon- en werkomstandigheden te omzeilen. In dat proces komen ze nu in een ander soort crisis terecht. Aan de ene kant heb je bedrijven als Amazon, die miljarden winst maken, terwijl aan de andere kant miljoenen mensen hun werk verloren en verarmden. Kijk naar de interestvoeten, die nu bijna op nul staan om opnieuw [economische; GjH] groei te genereren. Dat is heel ongewoon in de geschiedenis van het kapitalisme. Maar behalve in China zitten de meeste andere landen zonder groei. Deze massale sociaal-economische ontwrichting toont het geweld aan van ons kapitalistisch systeem. Het verarmt de mensen, het vervuilt ons ecosysteem, het veroorzaakt epidemieën en volksverhuizingen. Dit systeem is onhoudbaar. Het beschermt het leven niet. En als we dit door hebben, kunnen we de vraag stellen wat we dan wel willen opbouwen?”

“Het is belangrijk om een duidelijke visie te hebben van die andere maatschappij. Een maatschappij, die gefundeerd is op sociale rechtvaardigheid. En dat we starten met het bouwen van de elementen van die nieuwe maatschappij in ons dagelijks leven en in onze dagelijkse relaties met elkaar. We mogen die zogenaamde revolutie niet projecteren in een verre toekomst.”

“Corona is een crisis die we in haar bredere context moeten bekijken. Het is vooral een politieke crisis, die we konden vermijden. Covid-19 is een rechtstreeks gevolg van het kapitalistisch systeem, dat zowel het menselijk leven als haar leefomgeving heeft gedevalueerd. Een voorbeeld van die devaluatie is de systematische ontmanteling van ons gezondheidssysteem gedurende de laatste decennia. Ik weet niet hoe het zit in België, maar in de VS is het meedogenloos. We hebben een quasi compleet geprivatiseerd zorgsysteem. Bijvoorbeeld in New York alleen al, waar ik woont, zijn er in 20 jaar 19 ziekenhuizen gesloten voor mensen met een laag inkomen.”

Hoe kunnen we die andere wereld inbeelden met ons geïnternaliseerde kapitalistische frame?

Federici: “Ons ontdoen van de geïnternaliseerde kapitalistische mentaliteit is een proces van zelfbevrijding. Het belangrijkste is dat we beginnen met de link te maken tussen de verschillende vormen van uitbuiting en de strijdthema’s van bewegingen.”

“We moeten ons dagelijkse leven politiseren. Afstappen van die kunstmatige scheiding van de politieke strijd op straat en ons dagelijks leven. Het huishouden, de zorg voor kinderen of ouderen, relaties, voortplanting, dat is allemaal politiek. Ons dagelijkse leven om onszelf in stand te houden is een plek van uitbuiting, maar ook van organisatie. En dat is volgens mij de grote fout, die de door mannen gedomineerde sociale bewegingen in het verleden maakten. Exact, omdat ze die twee scheidden, waren ze inefficiënt.”

“De coronacrisis heeft een barst geopend. Het is alsof je een glimp opvangt vanuit een deurkier. We staan op een kruispunt waarin openingen zijn naar nieuwe mogelijkheden. Wees bewust dat het antwoord niet ‘meer isolatie’ is, maar juist ‘collectieve actie’. Het idee dat je alleen je hachje kunt redden in deze geglobaliseerde wereld is kolder. We zullen onszelf niet kunnen redden als de meerderheid van de mensen elders in de wereld in oorlog, armoede of een situatie van onderdrukking moeten leven. Zoals de uitdrukking luidt: “Sooner or later the chicken will come home to roost”. De gevolgen van onze acties elders in de wereld zullen we vroeg of laat gepresenteerd krijgen. We moeten stoppen met onze welvaart op te bouwen op andermans lijden. Dát moet hét principe zijn van onze politieke actie.”

Haar argumentatie dat ‘onze’ Middeleeuwse heksenjacht – met de gewoonte vrouwen te verbranden – omwille van een kapitalistisch denken momenteel ook in tal van arme landen toegepast wordt, heb ik hier boven niet geciteerd. Net als haar interessante uiteenzetting over hoe vrouwen door de jaren heen altijd onderdrukt zijn. Deze Federici zegt dingen, die mij altijd al aanspreken.

Bron: “Silvia Federici over kapitalisme, corona, heksenjacht en migratiecrisis” door Keltoum Belorf via DeWereldMorgen op 27 oktober 2020.

Zij is te beluisteren via Kunstencentrum Vooruit in Gent: “Silvia Federici; Rethinking and Restructuring Social Reproduction in times of Racist Violence and Global Epidemics”; deze link – met een stream van haar voordracht – is van woensdag 28 oktober 2020.

Wie het hele, boeiende interview met Silvia Federici wil lezen, kan op deze link klikken.

Hoezo ‘Begin bij jezelf’?

On door Gerardusincultuur, politiek, privéEen reactie plaatsen

Er was een tijd dat ik geloofde. Het motto ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf‘ sprak mij aan als was het iets vanzelfsprekends. In de loop van de tijd ben ik van mijn geloof gevallen, want inmiddels vind ik het een achterhaald, verouderd gezegde.

Een betere wereld begint volgens mij helemaal niet meer bij mijzelf. Dat was misschien nog wel zo toen we nog heel ons leven in een dorp leefden.

In de grote mensenwereld van nu, de media-mensenwereld, geldt dit niet langer. Ik realiseer mij haast dagelijks dat door de Europese Unie en door de Nederlandse regering mede in mijn naam misdaden gepleegd worden tegen de aarde en tegen alles wat daar op leeft inclusief de menselijkheid en mensen. Tegelijk is ‘mijn’ overheid obsessief gericht op economische groei; een kapitalisme dat hand in hand gaat met consumentisme, onderdrukking, uitbuiting en vernietiging, en zij hangt de vrijheid aan voor iedereen om onbeperkt materiële rijkdom te vergaren, met een geweldig grote machts- en vermogenskloof tussen burgers als gevolg. Miljardairs, die meer geld en macht hebben dan menig land. ‘Mijn’ regering behandelt grootbedrijven fiscaal met ondoorzichtige egards en schafte onlangs nog voor bepaalde bedrijven de dividendbelasting af. Daarmee laat zij het onderhoud en het ontwikkelen van nutsvoorzieningen steeds meer over aan huishoudens, die het geld daarvoor bijeenbrengen via de BTW en inkomstenbelasting. Ze praat zoveel met vertegenwoordigers van grootbedrijven en grootbanken dat er sprake is van verwevenheid. Wanneer vooraanstaande politici na verloop van tijd meer dan de Balkenendenorm gaan verdienen bij een grootbedrijf, kijkt daar niemand meer van op. Met burgers of burgerbewegingen, of met haar eigen ambtenaren praat ze niet of nauwelijks; die mogen van ‘mijn’ overheden demonstreren en zich uitspreken, zolang ze maar geen invloed krijgen. Bovendien is ‘ons’ stelsel van progressieve belastingen sinds de 70-er jaren sterk afgevlakt, waardoor de druk meer en meer is komen te liggen op de mensen met de laagste inkomens. ‘Mijn’ regering schafte in de kabinetten sinds Lubbers’ minister-presidentschap allerlei vanzelfsprekende ondersteuning voor kwetsbare mensen af en privatiseert nutsvoorzieningen; ook als die van vitaal belang voor het functioneren van onze samenleving zijn, zodat in geval van nood de private partijen alsnog met belastinggeld ondersteund worden. Zo groeit het besteedbaar inkomen van mensen al decennia niet mee met de jaarlijkse economische groei, terwijl burgers meer en meer in de kou blijven staan; ook als ze kwetsbaar zijn of verward, en ondersteund zouden moeten worden. En ‘mijn’ regering is ook nog eens een notoire dwarsligger als het gaat om harmonisatie van belastingen in Europees verband, waardoor grootbedrijven en particulieren via mijn vaderland belastingen in andere landen kunnen blijven ontduiken en buitenlands èn Nederlands geld kunnen blijven wegsluizen naar weer andere belastingparadijzen. Het pensioenfonds ABP, waar mijn pensioen opgebouwd is, heeft met mijn geld veel geïnvesteerd in sectoren waartegen ik mij mijn leven lang verzet heb, zoals bruinkool-, olie- en steenkoolwinning en de wapenindustrie; en was het maar voltooid verleden tijd dat zij dat deed. Om maar wat voorbeelden te noemen van zaken, die de kwaliteit van de wereld bepalen, en waarom ik van mijn geloof gevallen ben.

Om mijn nietigheid verder met een voorbeeld te illustreren: ik ben al 45 jaar vegetariër, zonder dat dat enig effect heeft gesorteerd. Behalve dan – als bijvangst waar ik wel blij van word – een gezond lichaam en een zuiver geweten bijvoorbeeld op de vlakken van de intensieve veehouderij en overbevissing.

Tenslotte, om de nietigheid van ieder van ons te illustreren: wat te denken van de lege handen waarmee Greta Thunberg nog steeds staat? Zeg tegen haar eens: “Greta, een betere wereld begint bij jezelf.” Wat is haar invloed op het bereiken van een betere wereld?

Nee, het is een dooddoener. Maar uiteraard doet het er vast wèl toe wat ik en ieder van ons doet. Binnen mijn invloedssfeer doet het er wel toe dat ik voorbeeldig leef. Daarom sluit ik me liever aan bij degenen die zeggen:

Besef dat alles wat ieder van ons doet of nalaat politiek is

en

Handel vanuit liefde, heb mededogen, wees verdraagzaam, beoog altijd vrede

Oftewel, leef het hele jaar door naar je (mijn) eigen kerstwensen.