Maand: oktober 2017

Algemeen welzijn versus financieel eigenbelang; een recent voorbeeld

On door GerardusinpolitiekEen reactie plaatsen

U en ik kunnen er op straat een mening over hebben. Of op een verjaardag.

Maar voor elke lobbyist, die bij de Europese Unie (EU) ijvert voor het algemeen belang, telt de EU 10 lobbyisten van de gasindustrie; 1.030 om 101. Voor elke vergadering die maatschappelijke organisaties over energie hadden met vertegenwoordigers van de EU-instellingen had de gaslobby 9 vergaderingen; 464 bijeenkomsten van vertegenwoordigers voor BP, ExxonMobil, General Electric en Shell met de hogere echelons van de Europese Commissie en het Europees Parlement in één jaar om 51 bijeenkomsten met maatschappelijke organisaties. De gasindustrie heeft in 2016 € 104.000.000 geïnvesteerd in het lobbyen bij EU-instellingen; maatschappelijke organisaties € 3.400.000.

Het gevolg is dat de EU, tegen alle officieel beleden klimaatdoelstellingen van het Europese beleid in, de komende 50 jaar(!) blijft investeren in fossiele brandstoffen, terwijl zelfs de mensen op straat inmiddels weten wat klimaatwetenschappers al meer dan 30 jaar weten: dat we de opwarming van de aarde moeten stoppen onder meer door af te zien van het gebruik van fossiele brandstoffen. Gebukt onder lobbyisten en vertegenwoordigd door een Europees Commissaris voor Klimaatbeleid en Energie en een Slovakijns lid van de Europese Commissie, die uit de olie komen, gaat de EU de komende decennia vrolijk onder andere investeren in een nieuwe generatie van gaspijplijnen, zoals de Euro-Caspian Mega-Pipeline vanuit Azerbeidzjan.

En welke plek in dit immense grote-geld-geweld heeft de burger, die af en toe op een politieke partij mag stemmen?

Bron: “Gaslobby drijft EU tot nog 50 jaar investeren in fossiele energie” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 31 oktober 2017

Klik hier om het rapport, waaruit al deze informatie komt, met eigen ogen te lezen.

Twee vragen…

On door Gerardusineconomie, wereldverhalen, zorgEen reactie plaatsen

Van loodvervuiling kunnen mensen – we beperken ons even tot onszelf – last van hoge bloeddruk en hart- en vaatziekten krijgen. Wereldwijd stierven in 2015 aan deze bloedziekten ten gevolge van loodvergiftiging 500.000 mensen. Voor zover bekend…

Door blootstelling tijdens het werk aan giftige en kankerverwekkende stoffen (mijnwerkers), waaronder asbest (arbeiders), kunnen mensen last van longaandoeningen krijgen. Deze longaandoeningen door giftige stoffen maakten in 2015 nog eens 800.000 dodelijke slachtoffers.

Watervervuiling, vaak als gevolg van gebrekkige afvalwaterverwerking, was in 2015 ‘goed’ voor 1.800.000 voortijdige doden.

Luchtvervuiling, verantwoordelijk voor naar schatting 6.500.000 voortijdige doden in 2015, blijkt overigens met voorsprong de grootste boosdoener onder mensen, meestal als gevolg van hart- en vaatziekten, longkanker en chronisch longlijden.

Toch horen we niet veel over de slachtoffers die onze vervuiling maakt. Dat heeft er misschien mee te maken dat 92% van de slachtoffers ver weg vallen in groei- en ontwikkelingslanden; met name die welke een snelle industrialisering meemaken zoals Bangladesh, China, India, Kenia, Madagaskar en Pakistan. Chemische vervuiling is in die landen verantwoordelijk voor meer dan 25% van alle sterfgevallen. In China ging het in 2015 om 1.800.000 voortijdige sterfgevallen, in India over 2.500.000.

Naarmate de industrialisering toeneemt, verschuift de chemische vervuiling van water als bron van terminale ziektes naar de buitenlucht en de chemische vervuiling van de bodem.

In 2014 ging men nog uit van 8.400.000 mensen die jaarlijks wereldwijd voortijdig sterven doordat zij vergiftigd werden door bodemvervuiling, luchtvervuiling, werken met giftige materialen en waterverontreiniging; 3x zoveel als door malaria en 14x zoveel als door HIV/AIDs. In 2015 blijken er nu door menselijke verontreiniging van onze leef- en werkomgeving in totaal 9.600.000 voortijdig stervende mensen geteld te zijn. In één jaar tijd een toename met 14%, in plaats van een drastische afname van iets dat we niet willen. Toch?

Ik heb er twee vragen over:
1. Zou dat echt niet anders kunnen?
2. En…ehhh, wie hebben er allemaal het meest profijt van het mensen laten werken en wonen met al dat gif?
Ik heb de antwoorden niet. U wel?

Bronnen: “Vervuiling doodt elk jaar 9 miljoen mensen” door IPS via DeWereldMorgen op 23 oktober 2017, “Pollution, health, and the planet: time for decisive action” door Pamela Das en Richard Horton via The Lancet op 19 oktober 2017 en “In Developing World, Pollution Kills More Than Disease” door Stephen Leahy via Inter Press Service op 13 juni 2014.

Kame… eh… Vrienden, keer terug op uw schreden!

On door Gerardusineconomie, media, politiekEen reactie plaatsen

De paria zit in 2017 plots op de eretribune; hadden we zoiets niet al eens eerder meegemaakt? In 1992; met Nelson Mandela?

Tot voor kort bevond Jeremy Corbyn zich in de marge van de Britse sociaal-democratie. De tijden veranderen. Woensdag opende deze voorzitter van Labour met de keynote-speech de tweedaagse Europe Together-conferentie van de Europese sociaal-democraten. Hij was eregast. Op hetzelfde moment dat Corbyn zijn toespraak hield, kwam ook de Britse premier May aan in Brussel. Zij voor de Europese top. Met lede ogen moest zij toezien hoe haar rivaal ook nog ontmoetingen had met de eerste ministers van Italië, Portugal en Zweden en met de hoofdonderhandelaar van de EU, Michel Barnier. Onze media besteedden alleen aandacht aan de aankomst van May, Rutte en andere premiers. Vandaar deze aanvulling op ons nieuws:

Corbyn was niet mild voor zijn Europese collega-sociaal-democraten: “Veel te lang waren de meest vooraanstaande stemmen binnen onze beweging de weg kwijt. Te bereidwillig hebben ze de status quo en de gevestigde orde verdedigd in een wanhopige poging om het politieke midden te beschermen, om later te ontdekken dat het midden [naar rechts; GjH] verschoven was.”

‘Zet het neoliberalisme bij het huisvuil en verlaat het politieke midden’, was zijn boodschap.

Over het migratie-vraagstuk zei Corbyn, die de inspanningen van anti-racistische bewegingen in Europa prees: “Die vluchtelingencrisis werd uitgebuit door de lelijkste elementen in ons politieke landschap. Mensen die vastberaden zijn om angst en verdeeldheid te zaaien in onze samenlevingen.” Corbyn zei dat er voor vluchtelingen legale manieren moeten komen om Europa te bereiken.

Volgens Corbyn wordt links niet langer ervaren als een beweging die voor verandering kan zorgen: “Voor velen die boos zijn, die achtergelaten werden en tegengehouden worden, klinken de stemmen van extreemrechts vaak radicaler dan die van links.”

Verder bepleitte Corbyn:
Er moet een einde komen aan de lage belastingen voor de rijksten.
Socialistische partijen moeten ook de luidste stemmen zijn in de strijd tegen klimaatverandering.
De overheid moet de markt reguleren, maar ook ruimte bieden voor nieuwe coöperatieve, publieke en sociale ondernemingen.
Socialisten moeten er voor zorgen dat technologische vooruitgang ten goede komt aan iedereen en niet enkel aan een handje vol monopolisten als Deliveroo en Uber.
Alleen als links een ‘helder en radicaal alternatief’ biedt, kan de opmars van extreemrechts volgens hem gestuit worden.

Twee staande ovaties van de Fractie van de progressieve alliantie van socialisten en democraten in het Europees Parlement vielen Corbyn ten deel. Ik vraag me af waarom deze applaudisserende fractieleden de inzichten van Corbyn in de tijd dat ze sociaal-democraat werden niet zelf verworven hadden.

Bronnen: “De paria zit plots op de eretribune” door de redactie Buitenland van De Standaard op 18 oktober 2017 en “Corbyn niet mild voor Europese collega-socialisten: “Verlaat het midden”” door Christophe Callewaert via DeWereldMorgen op 19 oktober 2017.

Yes, we can, but only if we dare to feel

On door Gerardusinpolitiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Op pagina 106 van “Nee is niet genoeg…” verwoordt Naomie Klein precies waarom ik op 8 november 2016 voor Donald Trump gestemd zou hebben als ik in de Verenigde Staten van Amerika stemrecht had gehad:
“[Hillary; GjH] Clinton faalde niet vanwege haar boodschap, maar vanwege haar reputatie. Het kwam juist door de domme economie van het neoliberalisme die zij, haar man en het partij-establisment omarmden dat Clinton geen geloofwaardig verhaal kon vertellen aan blanke arbeiders die op [Barack Hussein; GjH] Obama hadden gestemd (tweemaal) en deze keer besloten op Trump te stemmen. Trumps plannen waren weliswaar ongeloofwaardig, maar ze waren in elk geval ánders.”

De diversiteit, die Clinton zei te omarmen, heeft de afgelopen jaren historische symbolische overwinningen geboekt, zoals:
1 Afrikaans-Amerikaans presidentsgezin,
2 zwarte procureurs-generaal,
Een algehele stijging van het aantal vrouwen in bestuursfuncties,
Hollywood dat gedwongen werd om ook zwarte acteurs en regisseurs te erkennen,
Homo’s en lesbiennes, die daarover open zijn, als nieuwslezer voor Amerikaanse media en in de directie van Fortune 500-bedrijven en
Populaire Amerikaanse tv-series over transgender-personages.

Deze overwinningen voor diversiteit en insluiting in de samenleving van achtergestelde groepen op basis van gelijkwaardige plichten en rechten zijn belangrijk. Ze veranderen levens en voegen invalshoeken toe die anders zouden ontbreken. Het is heel belangrijk dat er een generatie kinderen is opgegroeid terwijl Obama de machtigste baan ter wereld had. Toch zal deze top-downbenadering van verandering niet leiden tot echte gelijkheid, zolang ze niet gepaard gaat met een bottom-upbeleid dat structurele problemen als bouwvallige scholen en een tekort aan fatsoenlijke huisvesting aanpakt; bij lange na niet.

Tegenover genoemde overwinningen voor diversiteit en insluiting stond dat immigranten in groten getale werden gedeporteerd en de inkomenskloof tussen blanke en zwarte Amerikanen verder groeide. Tussen 2007 en 2010 daalde het gemiddeld inkomen voor blanke gezinnen met 11% en voor zwarte gezinnen met 31%. In dezelfde periode werden jonge zwarte mannen in een obsceen tempo door politieagenten beschoten en doodgeschoten. Er verkeren als gezegd meer Amerikaanse vrouwen in machtsposities, maar werkende Amerikaanse vrouwen met lage inkomens maken langere werkdagen, hebben vaak meerdere banen om het hoofd boven water te houden en verliezen steeds meer zekerheid over hun arbeidscontracten. In het jaarlijks klassement van de inkomensongelijkheid tussen mannen en vrouwen van het World Economic Forum tuimelde de Verenigde Staten van Amerika van de 28ste plaats in 2015 naar de 45ste plaats in 2016.

Precies bovenstaande zou mij ertoe verleid hebben een historische vergissing te begaan door op Trump te stemmen. Anderen, die zo’n beetje op dezelfde wijze als ik naar de wereld kijken, zouden gewoon thuisgebleven zijn. De tegenvallende opkomst van progressieve Amerikanen is de voornaamste reden dat Trump een nipte overwinning kon behalen (ook al verloor hij in absolute kiezersaantallen).

De grote opdracht, die voor hen die een eerlijke en rechtvaardige samenleving wensen, ligt niet om hun uiteenlopende problemen op een rij te rangschikken (economie tegen identiteit, gender tegen ras, … tegen …), maar hun grote opdracht is tot in hun botten te leren voelen hoe al bovenstaande vormen van onderdrukking door elkaar heenlopen en elkaar versterken; ónze bijdrage aan onderdrukking te durven voelen.

Bron: Deel II van “Nee is niet genoeg tegen Trumps schockpolitiek voor de wereld die we nodig hebben” (2017) door Naomie Klein uit het Engels vertaald door Jan Willem Reitma en Pon Ruiter en in het Nederlands uitgegeven door De Geus in Amsterdam.

“Alle dieren zijn gelijk!!! (echter, sommige dieren zijn meer gelijk dan andere dieren)”

On door Gerardusineconomie, geld, politiekEen reactie plaatsen

Armoede
Nederland is een rijk land met weinig ongelijkheid, maar 700.000 Nederlandse huishoudens leven in armoede. Dat zijn er meer dan pakweg 10 jaar geleden. De participatiemaatschappij heeft haar tol geëist onder hen die niet goed mee kunnen komen. Tel hierbij nog op het verlies van voorzieningen waar vooral lage inkomens zwaarder op leunen. Rutte II werd het in 2012 eens over marktconforme huren en bezuinigingen op bibliotheken, op ‘passend’ onderwijs, op het persoonsgebonden budget en in de zorg. In 2014 kwamen daar nog eens (verlenging van) nullijnen voor ambtenaren en in de zorg bij, en bezuinigingen op het gemeente- en provinciefonds. Rutte III voegt daaraan onder meer toe een afschaffen van de arbeidskorting voor wie in de ziektewet zit en een verlaging van de zorgtoeslag.

Eerste levensbehoeften
Het btw-tarief voor eerste levensbehoeften neemt met de helft (!) toe, van 6 naar 9 %. Wie nu bijvoorbeeld een derde van zijn lage inkomen aan eerste levensbehoeften kwijt is, wordt dus vele malen harder geraakt dan een hoog-inkomen-huishouden waar de dagelijkse boodschappen een klein deel van het inkomen bedraagt.

Armoedebestrijding en gelijkelijk delen in de economische groei zijn wellicht nobel, maar leveren na dit kabinet onvoldoende stemmen op.

Inkomsten
Wie nu minder dan € 20.000 verdient, betaalt 36,55 % inkomstenbelasting; wie meer dan € 67.000 verdient, betaalt 52 %. In de toekomst betaalt ieder die minder dan € 68.000 verdient daar 36,9 % belasting over, daarboven wordt het 49,5 %. De begeleidende doorrekening van het Centraal Planbureau geeft aan dat de algemene inkomensongelijkheid zal dalen, vooral vanwege opstekers voor de middeninkomens, maar is weinig specifiek over de laagste inkomens. Terwijl die groep juist hard geraakt zijn door alle bezuinigingen en de crisis. Het gaat hier om een forse reductie voor de rijken en een stijging voor de allerlaagste inkomens; een serieuze herverdeling van de laagste inkomens naar midden- en hogere inkomens nu het economisch wat beter gaat.

Hypotheken
De hypotheekrenteaftrek, aanjager van onze torenhoge schulden, wordt versneld afgebouwd; ik had liever gezien dat dit alleen gold voor het deel van de hypotheek boven de € 250.000. Nu komen alweer degenen met de laagste inkomens in zwaarder weer dan degenen met midden- of hogere inkomens.

Vermogen
De vermogensbelasting gaat straks in bij een spaartegoed van meer dan € 30.000; de grens is nu € 25.000. Leuk voor mensen die vermogens hebben, geen voordeel voor de laagste inkomens, die alleen maar van € 30.000 kunnen dromen. Relatief worden de mensen met de laagste inkomens op achterstand gezet.

Kortom:
We gaan allemaal delen in de groei, maar niet de fysiek vaak hardst werkenden en alle minst-verdienenden inclusief degenen met flex-, nul-uren- en oproepcontracten. Hadden ze maar meer geluk moeten hebben.

De politieke logica is duidelijk: nu we aan de andere kant van de oceaan aan het einde van de beschaving zijn gekomen geldt ook hier dat armoedebestrijding en gelijkelijk delen in de groei, ook aan de onderkant van de inkomensverdeling, wellicht nobel zijn (geweest), maar onvoldoende stemmen opleveren nu de electorale concurrenten van de regeringspartijen in dezelfde vijver van middeninkomens vissen.

Dit kabinet had de kans om, zonder de flanken aan tafel, een visionaire stap voorwaarts te zetten. Een kans om te laten zien dat het een halt toe kon roepen aan inkomsten- en vermogensongelijkheid door het inkomen van de laagste en midden-inkomensgroepen te laten toenemen zonder de hoogste extra te bevoordelen.

Het had geschiedenis kunnen schrijven door van Nederland, een van de rijkere landen in de wereld, het eerste land te maken dat armoede zou gaan uitroeien.

Het had de kans van een gasland een gidsland te maken door meer dan welk land dan ook in te zetten op duurzame energie.

Het had een voorbeeld kunnen stellen door zich als eerste uit de greep van de multinationals te ontworstelen en aan de rest van de wereld te laten zien: zo doek je een belastingparadijs op.

Het had de kans nationale eenheid te kweken door een solidair beleid in plaats van de neoliberale strategie te blijven volgen met een museum en een volkslied.

Het had aan de Europese Unie voor kunnen doen: zo ziet werkelijke democratisering er in de 21ste eeuw uit.

Maar voor een van deze alternatieven was daadkracht, lef en visie nodig geweest. En vooral een werkelijk vertrouwen in de toekomst.

Bronnen: “Ruk naar rechts” door Dirk Bezemer in De Groene Amsterdammer van 11 oktober 2017 en “Het regeerakkoord van Rutte III is van alles niks en heel veel net-niet” door Rob Wijnberg in de Correspondent op 16 oktober 2017.

Geen schertsfiguur, maar een woedende reactie op wat we humaan noemen

On door Gerardusinpolitiek, steden en streken, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Altijd heb ik gedacht dat ‘Democratie’ de minst slechte staatsvorm is, omdat iedereen tot op zekere hoogte kan meebeslissen. We zijn met de huidige Amerikaanse president Donald Trump echter in een nieuw tijdgewricht beland. Dat zet aan tot herbezinning.

In de jaren ’80 waarschuwde Fred van der Spek* er al voor: wat als democratisch de democratie wordt afgeschaft? Toen al noemde hij voorbeelden van regeringsvoorstellen die dat als gevolg hadden. Voorbeelden, die we nu kunnen aanduiden met ‘de terugtredende overheid’.

De regering Trump is de overtreffende trap van het afschaffen van elke gemeenschapszin, elke onderlinge verbondenheid en elk idee dat er een doel in ons leven is dat groter is dan onze individuele verlangens. Donald Trump is helemaal niet het verhaal van een schertsfiguur. Hij verwoordt een woedende reactie op de groeiende macht van elkaar overlappende politieke en sociale bewegingen die een rechtvaardiger en veiliger wereld eisen. In plaats van verdere vooruitgang waarbij winstverlies mogelijk is, bundelde de bende rondom Trump, bestaande uit roofzuchtige kredietverstrekkers, oorlogs- en ‘veiligheids’-profiteurs en vervuilers die de aarde willens en wetens al lang ontwrichten, hun krachten om de regering over te nemen en hun op misdadige wijze verworven rijkdom te beschermen en nog verder te vergroten. Na tientallen jaren toekijken hoe het publieke domein sinds Ronald Reagan vanaf 1981 stukje bij beetje werd geprivatiseerd, hoe deregulering te langzaam naar hun zin werd doorgevoerd (al was het snel genoeg om de wereld al in 2008 een mondiale crisis te bezorgen), hebben Trump en de zijnen nu de wereldmacht gegrepen. Hun overname is voltooid: de rijksten hebben alle touwtjes in handen.

Een pijnlijke waarheid voor iedereen die wil dat recht gedaan wordt

Dit had nooit kunnen gebeuren als de boodschap van Reagan, dat de overheid niet de oplossing is maar het probleem, niet was gevolgd door decennia vol neoliberale deregulering, die in wezen omkoperij rechtvaardigde, decennia waarin schunnig hoge bedragen van de industrie naar de politiek stroomden en waarin politici na afloop van hun politieke carrière topfuncties in grootbedrijven bekleden en topfunctionarissen van grootbedrijven die politicus worden. Decennia waarin verslaggeving in de media over inhoudelijke zaken plaats gemaakt heeft voor reality-tv over wie wat over wie heeft gezegd en wie waar aan de leiding gaat in welke peiling. Al met al werden volgens het Tyndall Report gedurende de hele laatste Amerikaanse verkiezingsperiode in de drie grootste Amerikaanse nieuwsprogramma’s slechts 32 minuten besteed aan analyse van specifiek beleid en het geven van uitleg welke consequenties de standpunten van de verschillende kandidaten over deregulering en gezondheidszorg hadden voor het leven van de kiezers. Dat krijg je ervan als alleen de hoogte van kijkcijfers telt voor wat op TV aangeboden wordt. Trump heeft het probleem, waar Westerse democratieën onder leiden, niet gecreëerd maar er slechts van geprofiteerd. Dat Bill en Hillary Clinton met hun Foundation de morele grenzen al tientallen jaren hebben opgerekt bood Trump de kans om nu alle morele grenzen weg te vagen.

Elke minuut dat Trump president is, stijgt de waarde van het merk ‘Trump’ en van zijn actieve bedrijven. Daardoor profiteert hij direct en significant van deze openbare functie. Precies wat hij voor ogen heeft met dit presidentschap en precies wat de regelgeving omtrent belangenverstrengeling probeert te verhinderen. In de wereld van Trump is straffeloosheid, meer nog dan bergen met goud, het ultieme teken van succes.

Dit alles gaat veel verder dan het begunstigen van eigen familieleden of vrienden door autoriteiten door hen opdrachten te gunnen of door hen in hoge functies te benoemen. Het is een familiebedrijf met regeringsmacht als winstoogmerk; een bedrijf dat niet meer en niet minder dan het merk ‘Trump’ te gelde maakt. En als hij er dan toch met zijn bende zit, dan ook maar zo snel en zoveel mogelijk humanitair recht om zeep helpen, als dat winstmarges beperkt; zelfs al koersen we met elkaar daarmee af op een aarde die 4 tot 6 ⁰C warmer wordt met onbekende maar zeker desastreuze gevolgen voor een substantieel deel van de mensheid, laat staan voor alles wat leeft.

Enkele maanden na het aantreden van de nieuwe regering Trump stond op het omslag van The New Yorker een tekening van Donald Trump, die golfballen tegen het Witte Huis mepte en het ene na het andere raam verbrijzelde. Deze tekening verbeeldt een pijnlijke waarheid voor iedereen die wil dat humaan recht gedaan wordt. Naast het concrete beleid, dat voorziet in afschaffen van veel beleidsregels, bombardementen met kruisraketten (waarover de regeringsleiders van de hele Westerse Wereld in elke taal de schendig van het Internationale Recht verzwegen) en ander onproportioneel binnen- en buitenlands geweld, verlagen van belastingen voor grootbedrijven en grootverdieners, tweedeling instellen voor immigranten, ziektekostenverzekeringen afschaffen en wat dies meer zij; met elke vermeende overschrijding van morele grenzen, met elk ‘alternatief feit’ dus onbeschaamde leugen en met elke gestoorde tweet besmeuren en vernielen deze Amerikaanse regeringsleiders de openbare sfeer waaraan zij altijd al maling hadden.

Bron: Deel I van “Nee is niet genoeg tegen Trumps schockpolitiek voor de wereld die we nodig hebben” (2017) door Naomie Klein uit het Engels vertaald door Jan Willem Reitma en Pon Ruiter en in het Nederlands uitgegeven door De Geus in Amsterdam.

* A.G. (Fred) van der Spek, geboren op 13 december 1923, is een voormalig Nederlands politicus. Hij was onder meer fractievoorzitter, lijsttrekker en in 1957 medeoprichter van de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP), die zichzelf in 1991 ophief.

De eerste familiereünie

On door Gerardusincultuur, steden en streken, waarnemingenEen reactie plaatsen

De Bruine Vloot, dat leek mij leuk. Heel de familie in Harlingen aan boord. Stukje varen over de Waddenzee. Stukje droogliggen met een picknick op het wad. En weer terugvaren naar Harlingen. Dus nam ik contact op met De Bruine Vloot. Maar dat ging mij niet makkelijk af. Uiteindelijk was zo de zomer voorbij zonder dat ik iets georganiseerd had.

Met een nichtje van me had ik het er op een verjaardag over gehad dat een familiereünie een goed idee zou zijn. Wellicht dan iets waarvoor we minder van het weer afhankelijk zijn. En zo passeerde de winter zonder dat ik iets georganiseerd had. Het voorjaar brak alweer aan voor ik er erg in had. Dan toch De Bruine Vloot?

Elke 12 weken eet ik met mijn broers en deze familiereünie gaat uiteindelijk nog maar om ons drieën, onze partners en eventueel onze ex-partners, onze kinderen, hun partners, en onze kleinkinderen, die gezien hun jonge leeftijd naar verwachting nog geen vaste partners zullen hebben. Alles bij elkaar een stuk of 20 mensen in leeftijd variërend van 9 maanden tot 72 jaar. Ik legde eind april aan mijn broers de mij-tegenvallende voortgang uit van mijn organiseren van een familiereünie. De ene broer zei “Zo, zo” en de andere “Als we nou naar het Nationaal Park De Hoge Veluwe gaan en daar rond een uur of 12 koffie drinken? Dan kunnen we daarna fietsen of wandelen! Ik kan een rondleiding geven. Tussen zeg 4 en 5 kan ieder doen wat-i wil in museum, op terras, alsnog wandelen of juist fietsen. En om 5 uur kunnen we dan net buiten het park de dag afsluiten met pannekoeken. Op weg naar dat pannekoekenhuis kan ik nog iets vertellen over het Dennen Scheren en misschien kunnen we nog getuigen zijn van het burlen van Edelherten.”

Verbaasd over hoe broers van dezelfde ouders kunnen verschillen vroeg ik laatste broer of hij een en ander ook wilde organiseren en dat wilde hij.

Zo werden mijn andere broer en ik afgelopen zondag door mijn organiserende broer en zijn vrouw welkom geheten bij Het Parkrestaurant van nationaal park De Hoge Veluwe. Wegens afspraken, gedoe des levens en ziekte waren we dankzij een stand-inn toch nog met 18 mensen bijna compleet. Mijn organiserende broer organiseerde en in de nabijheid werd zelfs door De Overlopers, een Jachthoornblazers-ensemble, een demonstratie jachtmuziek gegeven. We werden door mijn organiserende broer rondgeleid. Hij vertelde verhalen over de locatie waar we waren in vroeger ijstijden en rond 1930 en wat op deze plek daartussen zoals gebeurde; zelfs over het nu en binnenkort. We bezochten een natuur-observatiepost zonder uitzicht op wilde dieren, het bezoekerscentrum annex geologisch en natuurmuseum Museonder, een terras en zagen Edelherten en kuddes hindes grazen (zoekend naar neergelegde appeltjes). De mannetjes burlden af en toe. En we sloten net buiten het park af met pannekoeken. Mijn organiserende broer organiseerde tot op het laatst door, zodat het afrekenen zo eenvoudig mogelijk zou gaan en ik bedankte publiekelijk mijn nichtje voor haar reünie-idee en mijn organiserende broer voor zijn georganiseer.

Sinds nu hebben we een groepsWhatsApp en ontvangen daar leuke foto’s van onze eerste en zeer geslaagde familiereünie op.