Categorie: media

“Leve wij!”

On door Gerardusinmedia, privé, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Wanneer we het nieuws een beetje volgen, kunnen we het na verloop van tijd ook een beetje voorspellen. Heel in het kort: “Wij staan aan de goede kant van de geschiedenis en zij, zeg maar alles wat voor ons ‘vreemd’ is, aan de foute”.

Amerika, Canada en het Verenigd Koninkrijk hebben West-Europa van het Hitler-Duitsland bevrijd, lezen we bij herhaling, maar dat onder leiding van Joseph Stalin, eveneens bekend van ongekende binnenlandse repressie, Hitler-Duitsland de facto verslagen is – ten koste van 26 tot 30.000.000 gedode Sovjets – wordt hier collectief in het nieuws verzwegen. Critici van het Chinese en Russische bestuur worden in onze media op het schild gehesen, critici van Israël worden van anti-semitisme beticht en critici van de Verenigde Staten van Amerika worden systematisch genegeerd. We worden – terecht als bedreigend – deelgenoot gemaakt van (nucleaire) militaire oefeningen van China, Noord-Korea en Rusland, maar over oefeningen die door Israël, de NAVO en/of de VS worden gehouden, worden we niet geïnformeerd, alsof die geen gewicht in de schaal leggen voor de spanningen in de wereld. Schendingen van mensenrechten door China en Rusland worden – terecht – breed uitgemeten (hetgeen een nieuwe impuls gekregen heeft nadat de NAVO in haar plannen van 2020 tot 2030 deze landen als ‘vijanden’ bestempelde). Schendingen van mensenrechten door Israël en de VS worden in het nieuws genegeerd of toegedekt; onterecht, want schendingen van mensenrechten zijn schendingen van mensenrechten, toch? Niet-Westers-gezinde landen deugen niet, al doen ze soms – meestal onder vermeende druk van Westerse landen – wel eens iets goeds. Westerse landen daarentegen maken wel eens foutjes, maar strijden immer voor democratie en mensenrechten, en zijn bereid daarvoor grote offers te brengen, zelfs mensenoffers om in Afghanistan, Korea, Irak en Vietnam democratie te brengen, en daar de mensenrechtenschendingen tegen te gaan. Dat de mensenoffers voornamelijk zwarte Amerikaanse en Britse militairen betreffen wordt dan weer verzwegen.

En voor de binnenlandse ontwikkelingen geldt hetzelfde. Leve de status quo, we leven in een gaaf land, we gaan intelligent met bedreigingen om en we hebben de beste gezondheidszorg van de wereld, aldus de megafoon van onze minister-president. En aldus onze nieuwsvoorziening. Die minister-president geeft herhaaldelijk ruiterlijk toe dat er foutjes gemaakt worden onder het motto ‘waar gehakt wordt, vallen spaanders’, maar het handelen en de intenties van onze bestuurders deugen door en door zelfs wanneer uit een rapport blijk wordt gegeven van institutioneel onrecht. Het enige dat ons collectieve geluk op de proef stelt, volgens onze media, zijn zij die andere culturele achtergronden of maatschappij-kritische politieke opvattingen hebben. Dat wordt ons keer op keer ingepeperd. En niemand van belang, die de vraag stelt wie met ‘ons’ bedoeld wordt.

Je kunt er vergif op innemen dat dit telkens de teneur van ons nieuws is, al zou ik dat niemand aanraden. En wij laten ons dagelijks hersenspoelen en zijn er inmiddels en masse van overtuigd dat wij, ondanks de foutjes die wel eens gemaakt worden, aan de goede kant van de geschiedenis staan en zij, dat wil zeggen al degenen die hun anders dan Westerse achtergrond niet willen verloochenen, en alle Niet-Westers gezinde landen, staan aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Dat dit een verdienmodel dient, ontgaat haast iedereen.

Twee recente voorbeelden: in onze media trof ik wel een bericht over de nucleaire oefening die Rusland onlangs deed, maar daarbij ontbrak de context, te weten dat de NAVO tegelijkertijd haar jaarlijkse nucleaire oefening van twee weken in Europa deed.

En de tweede: een vrouw, afkomstig uit de ‘arbeidersklasse’, begiftigd met anti-zionistische ideeën en een grote passie, een schrijfster met een aangrijpend verhaal dat niemand onverschillig laat, is de Nobelprijs voor de Literatuur 2022 toegekend. En natuurlijk, in het klassieke beleid om iedereen te vervolgen, die de misdaden van het zionisme aan de kaak stelt, hebben de media kritiek geuit op het feit dat de Zweedse Academie de Nobelprijs voor Literatuur heeft toegekend aan de Franse schrijfster Annie Ernaux. Donderdag 6 oktober, zodra de naam van de winnares van de nieuwe Nobelprijs voor Literatuur bekend was, heeft ‘The Jerusalem Post’, die gewoonlijk de visie van de Israëlische regering weergeeft, een artikel gepubliceerd waarin zij aangeven dat ze de toekenning van deze belangrijke onderscheiding verwerpt; niet vanwege haar schrijverschap, maar omdat “De BDS [boycot-desinvesteer-sanctioneer-beweging; GjH] werd herhaaldelijk ondersteund door de nieuwe Nobelprijswinnaar Annie Ernaux.”

Dat is het mechanisme dat door de zionistische ideologie wordt gebruikt om een lastercampagne op te zetten tegen iedereen die kritiek heeft op de Israëlische racistische apartheid en het – in wezen criminele – beleid dat Israël voert tegen het Palestijnse volk. De krant geeft blijk bereid te zijn om een politieke media-operatie te starten die erop gericht is de Zweedse Academie te beïnvloeden om de door de Franse schrijver verkregen prijs in te trekken en als dit niet lukt, haar werk in diskrediet te brengen vanwege [vermeend; GjH] anti-semitisme. Zo wordt een krant van nieuwsverteller nieuwsmaker. De reden voor al dit anti-semitistische gezeur is het politieke standpunt van de Franse schrijfster die zich duidelijk verzet tegen de Israëlische bezetting en kolonisatie van Palestina (in lijn met het standpunt van de Verenigde Naties).

Wie meer over deze Annie Ernaux wil weten of over het zionisme, kan het artikel lezen dat in mijn bronvermelding genoemd staat. Ik ben ondertussen in afwachting van nieuw nieuws; maakt u me wakker als het zover is?

Ooohh, dat verdienmodel? Het mag als bekend verondersteld worden dat alleen landen die wel handel willen drijven met Westerse landen, maar Westerse investeerders slechts beperkt of helemaal niet toelaten, een Amerikaanse boycot, handelsblokkade dan wel sanctie opgeworpen krijgen of verdacht gemaakt worden. Mij lijkt het duidelijk dat al die handelsbeperkingen, die deze landen aan hun broek krijgen, precies Westerse (en met name Amerikaanse) investeerders uiteindelijk verrijken, want daarvan worden we met die maatregels in een moeite door afhankelijk gemaakt.

Bronnen naast ‘Oostfront’ via Wikipedia: “Rusland deelt beelden nucleaire oefening” door de NOS Nieuwsredactie via NOS op 26 oktober 2022 en “Annie Ernaux: vrouw, Nobelprijswinnaar en antizioniste” door Pablo Jofre Leal in Telesur en vertaald door Marinus Kruisen voor DeWereldMorgen op 27 oktober 2022. Indien u dit wilt lezen, klik dan hier.

Wie zich in plaats daarvan, of ook nog, wil verdiepen in de lange termijnvisie van de NAVO 2020 tot 2030, kan die hier vinden.

Het andere, nee, Een ander en broodnodig kritisch verhaal

On door GerardusinmediaEen reactie plaatsen

We houden het kort vandaag: van Julian Assange via de oorlog in Oekraïne tot de gebeurtenissen in Palestina; mensen hebben het recht om ook de andere uitleg, de andere versie te kennen. Nee, niet om die dan als ‘de enige werkelijke waarheid’ te aanvaarden, maar om zelf afwegingen te maken, zelf te denken en pas te oordelen op basis van eerlijke informatie, of door zich open te (kunnen) stellen voor de door beide tegenover elkaar staande partijen ingekleurde informatie. Aan ieder nieuwsfeit gaat immers een geschiedenis vooraf en niets gebeurt zonder context, maar context en geschiedenis worden in onze media schromelijk verontachtzaamd. Ondanks de slogan “Het nieuws van alle kanten” doen onze media daar niet aan; in geen velden of wegen. Opgetrommelde experts, of ze nu verbonden zijn aan het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen ‘Clingendael’ of andere zogenaamd onafhankelijke fora, blijken deze dagen propagandisten van Amerikaans of ander superieur geacht Westers denken.

‘De Wereld Morgen’ (aan elkaar .be) is altijd op zoek naar dat andere verhaal; verhalen die het ons mogelijk maken kritischer na te denken over de verhalen die de mainstream-media ons dagelijks ‘verkopen’ (het juiste werkwoord) als ‘enige mogelijke versie van de feiten’. Daartoe interviewde zij onlangs bijvoorbeeld de Franse auteur, filmproducer en politiek activist Frank Barat. Hij brengt mensen samen om heikele onderwerpen te bespreken. Hij wil in een conflict het gesprek aangaan op basis van respect voor beide partijen. Wie gedurende 18 minuten het interessante interview met Barat wil zien, kan dat door hier te klikken en vervolgens dat interview aan te klikken.

Barat heeft een zeker aanzien in de kringen die twijfelen of er geen alternatieven zijn voor wat politici ons aanpraten. Hij heeft in de loop der jaren een netwerk opgebouwd met onder meer persoonlijkheden als de Amerikaanse filosoof, mediacriticus, taalkundige en politiek activist Noam Chomsky, de Amerikaanse activiste, feministisch filosoof, hoogleraar en schrijver Angela Davis, de Britse filmregisseur Ken Loach die gewoon is in zijn films sociale thema’s te behandelen, de Israëlische historicus en politiek wetenschapper Ilan Pappé, de Griekse econoom en politicus Yanis Varoufakis en de Engelse componist, musicus en singer-songwriter Roger Waters (bekend van Pink Floyd), die de wereld over zich heen kreeg toen hij kantekeningen zette bij wat de media ons vertellen over de oorlog in Oekraïne.

Bron, naast Wikipedia voor de hier genoemde namen: “Frank Barat: ‘We moeten de media terug voor ons opeisen’” door Frank Barat en Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 18 oktober 2022.

De EU aapt na

On door Gerardusinmedia, politiek, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Volgens de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, hebben de met Israël “gedeelde cultuur en waarden een diepe band gecreëerd tussen Europa en Israël. De sterkste band die wij delen is ons geloof in democratie en democratische waarden”. Dat wist zij afgelopen week te vertellen. Dat Israël al sinds 10 juni 1967 volop het internationaal recht schendt, tientallen VN-resoluties en zelfs haar eigen wetgeving aan haar legerlaarzen lapt en inmiddels zelfs door Amnesty International en Human Rights Watch ‘een apartheidsstaat’ wordt genoemd, legt voor de Europese Commissie en/of Von der Leyen kennelijk geen enkel gewicht in de schaal.

De Associatieraad tussen de Europese Unie en Israël, het hoogst-denkbare diplomatieke niveau, kwam afgelopen maandag bijeen op een moment dat Israël haar aanvallen tegen het Palestijnse volk weer opvoert. Op 4 mei jl. gaf het Israëlische Hooggerechtshof toestemming voor de massale uitzetting van meer dan 1.300 Palestijnen in Masafer Yatta, in het zuiden van de bezette Westelijke Jordaanoever. Israël heeft de afgelopen weken al verschillende gezinnen verdreven en hun huizen met de grond gelijk gemaakt. Dit wordt de grootste gedwongen uitzetting in 55 jaar. De EU en haar lidstaten veroordeelden die beslissing van de Israëlische Hoge Raad en noemden haar ‘illegaal’, maar in de praktijk blijken dat altijd lege woorden; alleen maar bedoeld voor in de media.

Oktober, een jaar geleden, plaatste Israël 6 Palestijnse mensenrechtenorganisaties op een terrorismelijst. Zowel mensenrechtenexperts van verschillende Europese landen als de Verenigde Naties ontkrachtten zelfs recent nog de Israëlische aantijgingen van terrorisme en veroordeelden de beslissing in heldere bewoordingen. Toch vielen de Israëlische bezettingstroepen nog geen 3 weken daarna de kantoren van de 6 Health Work Committees en Palestijnse sociale organisaties binnen en verzegelden de toegang. Israël trekt zich niets aan van veroordelingen en dat hoeft ook niet, want het blijft altijd bij woorden, terwijl de onderlinge handel mag blijven bloeien.

Sinds het begin van dit jaar doodde het Israëlische leger al meer dan 140 Palestijnen. Haar troepen vielen herhaaldelijk binnen in Palestijnse vluchtelingenkampen en in steden als Jenin en Nablus op de bezette Westelijke Jordaanoever. Deze illegale invallen leidden in mei 2022 onder andere tot de moord van Al Jazeera-journaliste Shireen Abu Akleh; het enige dat ons nieuws wèl haalde, al werd er geen context geboden; alsof dit een incident was. Iedereen, die zich een beetje verdiept, weet beter.

Begin augustus voerde Israël opnieuw een reeks zware luchtaanvallen uit op de Gazastrook, die al meer dan 15 jaar lijdt onder een wurgende blokkade. Israël bombardeerde burgers in dichtbevolkte gebieden. 49 mensen kwamen om het leven en 360 anderen raakten gewond. Het is allemaal nagenoeg niet nieuwswaardig voor ons; wij hebben wel wat anders aan ons hoofd.

Zo blijft de EU de grootste handelspartner van Israël en ondertekende zij juni jl. nog een gasakkoord met het land. Nota bene om makkelijker van Russisch gas af te komen omdat – en nou komt het – Rusland het internationaal recht en de soevereiniteit van een ander land schendt. Dat Israël dat al sinds 1967 doet maakt niemand iets uit. Sterker nog, de hervatting van de Associatieraad zal terecht door de Israëlische regering worden opgevat als een impliciete goedkeuring van al haar kinder- en mensenrechtenschendingen en wat al niet meer aan onrecht, volgens haar eigen wetten en het internationale recht?

Is het gepast dat de Europese Unie de relaties aanhaalt met een land dat structureel en op grote schaal mensenrechten schendt? Voor 47 Europese parlementsleden en tientallen Europese en Palestijnse middenveldorganisaties luidt het antwoord krachtig NEE!

Nee, maar zoals William Shakespeare ‘Polonius’ ooit tegen ‘Hamlet’ liet zeggen: “There’s a method in the madness.” En wat is die ‘method’, die aanpak of handelswijze: wanneer de EU rept over ‘democratie’ of ‘mensenrechten’, gaat het altijd over ‘economische waarden’, en heel vaak zijn dat financiële belangen van grootbedrijven, die veelal vanuit de Verenigde Staten van Amerika werken. Dat heeft ze dan ook afgekeken van de Verenigde Staten van Amerika die elke oorlog, die zij begint of waarin zij zich mengt, precies deze argumentatie van democratie & mensenrechten gebruikt. Zo klinkt hun oorlogstaal als een heilige oorlog voor een goede zaak. Zo wordt ons tot vervelends toe elke keer weer op de mouw gespeld dat wij democratie en mensenrechten een warm hart toedragen, terwijl we daar absoluut niet naar handelen. Dat we dat en masse blijven geloven wijd ik aan onze achteloze en gewetenloze entertainment–media en aan de ijdelheid van de gemakzuchtige consumenten van ons nieuws, ongeïnteresseerd in de ingewikkelde, nare maar werkelijke achtergronden bij al die actualiteit en de andere onderbelichte van belang zijnde gebeurtenissen.

Bron: “Waarom haalt de EU de banden aan met een land dat al decennialang mensenrechten schendt?” door Jasper Thys via DeWereldMorgen op 3 oktober 2022.

De oorlog (beter) verklaard

On door Gerardusineconomie, media, militarismeEen reactie plaatsen

Ongehinderd door voorkennis heeft ‘satan Vladimir Poetin’ op 24 februari van dit jaar zijn gedemotiveerde (en daardoor zwakke) leger het bevel gegeven Oekraïne binnen te vallen, viel het zijn soldaten tegen dat ze daar niet hartelijk op de thee uitgenogdigd werden en laat ‘dat monster’ daar (oorlogs-)misdaad na (oorlogs-)misdaad plegen. Kijk maar, het staat in alle kranten en nieuwsmedia.

Maar wat, wanneer men wèl beschikt over voorkennis? Wat, wanneer men deze afschuwelijke oorlog, waarin het oorlogsrecht etcetera inderdaad met voeten getreden wordt, niet laat beginnen op 24 februari jl. maar om hem oprecht te proberen te begrijpen plaatst in de context van de hedendaagse geschiedenis? Wanneer men hetgeen in Rusland gaande is en gezegd wordt niet bij voorbaat bagatelliseert, maar probeert te doorgronden welke sentimenten daar – in elk geval bij de macht – onterecht of terecht leven. Dan gaat het misschien wel over een winstgevend economisch model van toe-eigenen en overheersen waarin alle afschuwelijkheden, die daarmee gepaard gaan, van generlei belang zijn. Nee, niet door Rusland, maar juist door de aan de Verenigde Staten van Amerika gelieerde landen. Dan voert Rusland juist een levensgevaarlijke strijd op leven en dood om niet overheerst en toe-geëigend te worden. Wellicht is deze oorlog op Oekraïens grondgebied, afschuwelijk als alle andere waarover we in onze media haast nooit iets vernemen, nog een uitvloeisel van de Eerste Wereldoorlog, die volgens de geschiedenisboekjes duurde van 28 juli 1914 tot 11 november 1918. Ons beeld van de werkelijkheid kan volgens mij pas enigszins kloppen wanneer dat complex is, zoals de geschoffeerde schurk tegen de imperialistische schurk. De goeie tegen de slechte hoort thuis in – voor mij saaie – films, romans en sprookjes, maar nimmer in de echte wereld. In elk geval is zorg voor de slachtoffers in Oekraïne, hetgeen volgens mij de eerste, tweede en derde prioriteit zou moeten krijgen, de laatste zorg van hen die in de machtige wapenindustrie hun geld verdienen, van de kleine kring van mensen die aan de politieke touwtjes trekt en van meet af aan geen staakt het vuren wil, en van de invloedrijke oorlogsstokers, want voor hen is ‘Eeuwige Oorlog’ hun levensader. Op een gezonde manier zouden we alle (groot-)machten moeten wantrouwen.

De Belgisch-Canadese historicus, politicoloog en publicist Jacques Pauwels is mijns inziens uitstekend in staat om vlot een helder inzicht te geven in de complexiteit rondom deze – ook voor ons – uitermate gevaarlijke oorlog op Europees grondgebied, te meer omdat het comando-centrum van Oekraïne in Brussel (en Washington) gevestigd is. Voor reeds gehersenspoelde mensen zal dit confronterende kost zijn, en degenen die zich al langer bezig houden met het thema ‘oorlog en vrede’ horen van Pauwels niet veel nieuws. De meerwaarde, die dit interview voor mij had, is dat hij in rap tempo helder maakt wat de wereldorde bepaalt, inclusief alle chaos en lijden die dat noodzakelijkerwijs veroorzaakt. Zijn inzichten ontvouwen zich – helaas via youtube – wanneer u hier klikt.

Wie graag op de bank met een kopje thee (verder) leest over zijn inzichten: hij schreef onder meer “De grote mythen van de moderne geschiedenis” (2019), “De Groote Klassenoorlog 1914-1918” (2014), “Big Business met Nazi-Duitsland” (2009), “Europese namen voor de wereld” (2008), “Het Parijs van de sansculotten: een reis door de Franse Revoluties” (2007), “Een geschiedenis van de namen van landen en volkeren” (2006), “De Canadezen en de bevrijding van België 1944-1945” (2004) en tevens bijzonder lezenswaard: “De mythe van de ‘goede oorlog’: Amerika in de Tweede Wereldoorlog” (2000); allemaal uitgegeven door EPO Uitgeverij (voor wie niet alles slikt) in Antwerpen; België.

Bronnen naast Epo Uitgeverij Antwerpen en trefwoord ‘Jacques Pauwels’ op Wikipedia: “BEKIJK: ‘Geschiedenis, essentieel om oorzaken van Russische invasie van Oekraïne te begrijpen’”; een gesprek tussen de Belgisch-Canadese historicus Jacques Pauwels en Lode Vanoost, en “Voert Rusland een strijd op leven en dood?” door Han Soete; beide via DeWereldMorgen op 22 september 2022.

‘Sabra’ en ‘Shatila’

On door Gerardusinmedia, militarisme, steden en strekenEen reactie plaatsen

Onze politieke leiders, altijd in de bres om schendingen van de mensenrechten aan te klagen, vonden het niet de moeite waard om 16 september jl. de 40ste verjaardag te herdenken van de slachtingen in Sabra en Shatila.

Kan je het jonge mensen verwijten dat ze geen idee hebben waar die namen voor staan, wanneer de media er geen beeld of letter aan wijden? De vraag stellen is hem beantwoorden: Nee!

Dus speciaal voor iedereen, die de 60 jaar nog niet bereikt heeft: ‘Sabra’ en ‘Shatila’ waren in 1982 Palestijnse vluchtelingenkampen in de buurt van de Libanese hoofdstad Beiroet. In die tijd werd een groot deel van Libanon bezet door het Israëlisch leger (IDF), dat kon rekenen op de samenwerking met een christelijke militie in Zuid-Libanon. Militair opperbevelhebber van het IDF was Ariël Sharon, onthoud die naam. Toen werd de net verkozen – maar nog niet beëdigde – president Bashir Gemayel vermoord, hoogstwaarschijnlijk door pro-Syrische milities. Echter, met de beschuldigende vinger werd naar de Palestijnse bevrijdingsorganisatie (PLO) gewezen.

Ter vergelding werden door het Israëlisch leger beide kampen afgesloten en omsingeld en zij lieten de Libanese christelijke milities 16, 17 en 18 september ongestoord in de kampen hun gangen gaan. Vanuit de wachttorens kon het IDF zien wat er gebeurde. De blokkade werd echter niet opgeheven en er werd geen enkele poging gedaan om de slachtpartijen te stoppen.

Het juiste aantal zal nooit bekend worden. 700 doden volgens het Israëlisch leger, 1.000 tot 1.500 volgens het Rode kruis tot 2.000 volgens Palestijnse tellingen. Het grootste deel van de slachtoffers waren kinderen en vrouwen. Zelfs een Israëlische onderzoekscommissie kon later niet anders dan de ‘persoonlijke verantwoordelijkheid’ van Ariël Sharon voor deze mensenrechtenschendingen vaststellen. Daar heb je ’m weer. Deze man is vervolgens de geschiedenisboekjes ingegaan als de eerste minister van Israël, die regeerde van 17 februari 2001 tot en met 11 april 2006.

Uiteraard werd gedaan alsof alleen Palestijnse terroristen gedood waren, maar gezien het feit dat de milities slechts met ongeveer 150 mensen waren en slechts 2 dodelijke slachtoffers telden, kan deze Israëlische bewering gemakkelijk weerlegd worden. Wie meer details wil, vindt genoeg informatie op het internet.

Kunt u zich inbeelden dat als een Palestijnse organisatie 40 jaar geleden zoveel slachtoffers zou hebben gemaakt, dit niet met een herdenking breed zou worden uitgemeten? Nou, ik niet, want onze media en die politieke leiders stellen ten aanzien van schendingen van rechten (het internationale recht, mensenrechten of het oorlogsrecht) altijd de voorwaarde dat ze zich er pas over roeren wanneer ze door een land gepleegd worden dat niet op onze vriendenlijst staat. Dat versterkt internationale vriendschappen en nationale vijandbeelden.

Bron: “Waarom 40 jaar Sabra en Shatila géén nieuws is” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 16 september 2022.

Dubbele moraal

On door Gerardusinmedia, steden en streken, waarnemingenEen reactie plaatsen

Omdat ik denk ergens iets vanaf te weten valt mij de dubbele moraal op in de berichten, die ons via onze media tegemoet dwarrelen. De kam, waarover ons nieuws geschoren wordt, wordt aangepast aan wie in het nieuws is, en niet een beetje ook:

Wat China doet, is daarom haast per definitie vreselijk en wat China maakt zit vol spyware. Wat de Europese Unie doet, kan niet anders dan zoals ze dat doet. Wat de NAVO doet, is wel gedaan, want behulpzaam, democratisch, of vanuit goed aangevoelde zelfverdediging; met vooraf vastgestelde regimes die bevriend of vijandig zijn hetgeen de Verenigde Staten van Amerika dicteert. Wat de Nederlandse regering uitspookt, is intelligent omgaan met de crises waarmee we geconfronteerd worden; zonder de relevante context van die catastrofes. Alles moet gezellig en leuk blijven. Wat Rusland doet, is wederom vreselijk, maar wat wil je – volgens ons nieuws – met zo’n dictator aan de macht? Wat de VS doet, is weer wel gedaan, en we bejubelen dat wat in de beeldvorming ‘ok’ is, negeren bijzonder veel kwalijks en praten goed; ook wat pertinent fout is, bijvoorbeeld omdat het strijdig is met artikel 1 van onze grondwet, internationaal vastgestelde kinderrechten, het non-proliferatieverdrag, het internationaal erkende oorlogsrecht of de universele verklaring van de rechten van de mens.


Daarmee lopen onze media bewust of – waarschijnlijk, omdat onderzoeksjournalistiek tegenwoordig een apart specialisme is – onbewust keurig in de maat met wat Amerikaanse persbureaus ons voorschotelen. Leve de status quo. En vooral leve de, leve de, leve de handel!!! En wat ziet ons straatje er in het nieuws schoongeveegd uit; slechts hier en daar een vuiltje, maar waar gehakt wordt, vallen nu eenmaal spaanders. En waar de rechtstaat structureel aan de kant geschoven wordt, zullen er wel structurele spaanders vallen.

O, daar heb je ze: “Welkom lobbyisten van het grote geld. Nee, u hoeft zich niet te legitimeren. Komt u binnen, neem plaats, wat is er van uw dienst?”

Hoe onze vrijheden te benutten?

On door Gerardusingeld, media, politiekEen reactie plaatsen

CETA, TiSA en TTIP, onthoud die afkortingen, zullen na wat verdieping volgens mijn bescheiden mening de mensheid en ons weinig moois brengen; het zijn cadeautjes voor grootbedrijven. Niet omdat de standaard van producten erin omschreven wordt, maar omdat via die verdragen het grote geld verzekert is van haar winsten. In plaats van het beschermen van de burger in ‘de race naar het putje’ en van de concurrentiepositie van ‘kleinschalige’ Nederlandse bedrijven, mogen bedrijven gaan concurreren met bedrijven waar arbeidsomstandigheden, loon en milieuzaken anders, en vaak minder stringent dan hier afgesproken zijn en deze verdragen zetten de Nederlandse overheid door hun arbitrageparagraaf in feite buiten spel.

Elk besluit van de Nederlandse overheid om over arbeidsomstandigheden, loon of ons milieu meer recht te doen aan wat in onze regio van de wereld van belang is, kan na ondertekening van deze verdragen rekenen op miljoenenclaims, die betaald zullen worden van ons bijeengeschraapte belastinggeld, waarbij het Nederlands recht op een zijspoor gerangeerd is. En of u nu CDA, CU, D66, PvdA of VVD gestemd heeft, maakt (weer) niet uit.

Iedereen, die zich er meer in verdiept dan wat de mainstreammedia ons daarover voorschotelt, weet dat; dus jammer genoeg haast niemand 😉 Dat zie ik in dezen wel als het grootste probleem van deze tijd: de vrijheid zich goed te informeren, wordt nauwelijks benut, net als de vrijheid eens een minuut te nemen om de consequenties van ons beleid op ons te laten inwerken.

Kunnen wij opklimmen tot wijsheid?

On door Gerardusinmedia, militarisme, politiekEen reactie plaatsen

Kunnen wij opklimmen tot de wijsheid van de reactionaire tirannen, die tijdens het Congres van Wenen in 1814 en 1815 Europa een eeuw vrede schonken?

Kunnen we toewerken naar de visie van Mikhail Gorbatsjov van een gemeenschappelijk Europees huis zonder militaire allianties; een concept dat niet al te ver afstaat van het in 1993 door de Verenigde Staten van Amerika geïnitieerde Partnerschap voor de Vrede dat door president Bill Clinton werd opgeblazen?

Kan er enige gelijkenis met staatsmanschap ontstaan in het Rusland van vandaag?

Over dergelijke vragen zouden we ons het hoofd moeten breken, en wij zouden ons actief moeten inzetten om te proberen de beleidskeuzen van onze regeringen, het maatschappelijke debat en de discussies over onze toekomst in die richting te beïnvloeden.

Vervolging van Russen voor oorlogsmisdaden is vooralsnog als water naar de zee dragen. In de echte wereld is dat ‘het recht van de winnaar’. Dat was vanaf het Neurenberg Tribunaal meteen duidelijk. Het werd zelfs niet verzwegen in het bijbehorende Tokyo Tribunaal. In Neurenberg werden verzadigingsbombardementen op dichtbevolkte stedelijke gebieden uitgesloten van vervolging, omdat het een specialiteit van de geallieerden was.

Duitse oorlogsmisdadigers werden vrijgesproken als zij konden aantonen dat de geallieerden dezelfde misdaden hadden begaan als waarvoor zij berecht werden.

In de daaropvolgende jaren werden de Neurenbergse principes helemaal overboord gegooid. Ze zijn pas onlangs herontdekt als een stok om officiële vijanden mee te slaan. Maar niet als meetlat om ieders internationaal erkende misdaden, inclusief ons eigen wederrechtelijke handelen mee onder de loep te nemen.

Niemand denkt er nog aan de VS te berechten voor hun vele gruwelijke misdaden. Er is ooit een poging gedaan om de VS voor het gerecht te brengen voor hun oorlog tegen Nicaragua. De VS reageerden met het ontwikkelen van een aanvalsplan op Den Haag om Amerikaanse verdachten te bevrijden, herinner ik me. En op de bevelen van het Internationaal Gerechtshof om een einde te maken aan de misdaden door ze te intensiveren. De mainstream VS-pers deed het Haagse Hof ondertussen af als een ‘vijandig forum’.

Vladimir Poetin kan alleen voor misdaden worden berecht als hij binnen Rusland omver wordt geworpen en Rusland als een verslagen land kan worden behandeld. Dat is wat de staat van dienst van het Hof aangeeft.

We moeten blijven dromen dat de wereld ooit eens een beschavingsniveau bereikt waarin het internationale recht werkelijk wordt geëerbiedigd, in plaats van dat het slechts rechtmatig wordt toegepast tegen selectieve doelwitten. We mogen onze inspanningen om dat te bereiken nooit staken. Ondertussen doen we er goed aan niet toe te geven aan illusies, die weliswaar wereldwijd worden toegepast, maar in een politiek-economisch winnaarssysteem worden gevoed. Mochten we het Internationaal Gerechtshof willen gebruiken waartoe het op aarde is, dan zonder onderscheid van de nationaliteit van de daders. Laten we ons daar hard voor maken.

Bron: “Noam Chomsky: VS verhinderen doelbewust de-escalatie oorlog in Oekraïne” door C. J. Polychroniou vertaald door Jan Reyniers van de Vertaaldesk van DeWereldMorgen op 12 april 2022.

Oorlogspropaganda

On door GerardusinGeen categorie, media, militarisme, wereldverhalenEen reactie plaatsen

“Wat ik verneem over Oekraïne: is dat nou nieuws of oorlogspropaganda, of beide?”, vraag ik me sinds 24 februari jl. af. Gelukkig zijn er mensen, die zich erin verdiept hebben wat oorlogspropaganda is. Mensen die daarover zinnige dingen kunnen zeggen. En dat is belangrijk, want niet alleen tijdens de reclames wordt ons iets aangepraat; spindokters helpen invloedrijken, hooggeplaatsten en politici al wel 50 jaar om onze media dusdanig van onderwerpen te voorzien dat zij draagvlak kweken voor hun ideeën, handelen en kijkcijfers. Zo wordt ons dag in dag uit van alles aangepraat en wijs gemaakt; echt waar, gewoon gelogen of een subjectief deel van de feiten.

Anne Morelli is zo iemand. Een Belgische historica gespecialiseerd in de hedendaagse geschiedenis van religies en minderheden. Zij publiceerde in 2001 “Elementaire principes van oorlogspropaganda”. Die principes, waarover iedereen het wel eens schijnt te zijn, komen neer op deze boodschappen aan het volk:

1.   Wij willen geen oorlog

2.   Het andere kamp is volledig verantwoordelijke voor de oorlog

3.   De vijandelijke leider lijkt op de duivel

4.   Wij verdedigen een nobele zaak, geen particuliere belangen

5.   De vijand begaat bewust wreedheden, wij begaan hooguit onopzettelijke blunders

6.   De vijand gebruikt illegale wapens

7.   Wij lijden weinig verliezen, maar de verliezen van de vijand zijn enorm

8.   Kunstenaars en intellectuelen steunen onze zaak

9.   Onze zaak is heilig

10. Wie aan ons twijfelt, is een verrader

Wanneer we deze principes nu toepassen op de oorlog in Oekraïne, dan constateer ik dat in het maatschappelijk debat via onze media aan 1. voldaan wordt: in het publieke debat daar speelt het geen enkele oorlogszuchtige rol dat de NAVO sinds het vallen van de muur in 1989 honderden kilometers oostwaarts is opgetrokken, waardoor het machtsevenwicht in Europa verstoord raakte (te meer doordat het Warschaupact al in 1991 ontbonden is), dat de Verenigde Staten van Amerika – ik meen onder meer met 5 miljard dollar – de Maidanprotesten in het Oekraïne van 2013/14 steunde waarna de pro-Russische Viktor Janoekovytsj ten val kwam en de pro-Europese leider Petro Porosjenko aan het roer kwam, dat de VS zich niets gelegen laat liggen aan de Russische waarschuwingen waardoor de onder Donald Trump hervatte Koude Oorlog uit balans dreigde te geraken, dat Russische herhaaldelijk gedane voorstellen om een bindend wederzijds niet-aanvalsverdrag op te stellen aan dovemans oren gericht waren, dat de top van de NAVO in juni jl. Rusland unaniem aangemerkt heeft als vijand (‘systemische vijand’) en dat de VS doorgegaan is om van Oekraïne een Westers bolwerk te maken aan de Russische grens. Tegelijkertijd wordt in het publieke mediadebat aan de argumenten van het Kremlin geen enkele waarde toegekend, als ze al voor het voetlicht gebracht worden. Zelfs mijn gewaardeerde radioprogramma OVT van de VPRO maakt zich hier schuldig aan.

Ook aan 2, 3, 4 en 5. wordt in onze media voldaan. Ik verneem niets van de minste zelfreflectie. Ook over de Amerikaanse belangen om het bedenkelijke schaliegas aan Europa te slijten geen woord. Alleen het ‘wij begaan hooguit onopzettelijke blunders’ van 5. ontbreekt, omdat – hoewel de VS waarschijnlijk de uitdager van deze oorlog is (alles hiervoor gebeurde ogenschijnlijk onder strakke regie van de VS) – Oekraïne de kolen uit het vuur moet halen; de schade, die onder Russisch gezag aan Oekraïne wordt toegebracht, wordt dus wel degelijk uitgemeten. Ook 6 en 7. domineren in de media met dezelfde kanttekening als bij 5.. Aan de intellectuelen en kunstenaars in 8. kunnen we de hele wereld toevoegen en wie weigert Rusland om zijn invasie en de daaruit voortvloeiende oorlog te veroordelen wordt – soeverein of niet – door de VS zelfs publiekelijk onder druk gezet of gesanctioneerd. Ook aan 9 en 10. wordt in onze media voldaan, want de zaak wordt voorgesteld alsof Oekraïne soeverein haar koers zou mogen kiezen en men vergeet gemakshalve dat de VS al sinds 62 jaar een embargo vol houdt tegen het soevereine Cuba vanwege haar politieke communistische koers. Oftewel, wat onze media produceren heeft volgens mij een hoge mate van oorlogspropaganda.

Maar wat ik hier feitelijk met Morelli wil zeggen om ons geen zand in de ogen te laten strooien en tot mijn pointe te komen: “Twijfel is essentieel. Wie niet twijfelt kan je niet betrouwen [in vertrouwen nemen; GjH]. Je moet altijd twijfelen, ook over je eigen mening. Je mag nooit zeggen ‘Ik weet het zeker’. Ook vandaag niet. Je moet blijven denken ‘Misschien zit ik wel fout, misschien niet.’ [en: Het is de vraag wat er werkelijk gebeurd is; GjH] Het drama is dat geen van beide kanten in deze oorlog gelijk heeft. Dat is trouwens in alle oorlogen zo. (…) Je moet drie dingen doen vandaag: twijfelen, twijfelen en twijfelen. Twijfelen over wat men ons alle dagen in de media door de strot duwt èn twijfelen over je eigen analyse. Alleen dan kan je eventueel doordringen tot de feiten.” 

Bron: “Anne Morelli over oorlogspropaganda: ‘Twijfel altijd, over wat men ons opdringt èn over wat we er zelf over menen te weten’” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 6 april 2022.

Mensenlevens worden minder waard

On door Gerardusinmedia, militarisme, wereldverhalenEen reactie plaatsen

Terwijl wij ons het hele jaar druk maakten over de Nederlandse coronamaatregels, óók belangrijk, woedden in 2021 (deels nieuwe) conflicten in Afghanistan, Burkina Faso, Ethiopië, Israël, Jemen, Libië, Myanmar en de bezette Palestijnse Gebieden. Stuk voor stuk – heel anders dan dat in Oekraïne – immer aan de aandacht ontsnapt. De strijdende partijen maakten zich schuldig aan het schenden van internationaal overeengekomen mensenrechten en van het oorlogsrecht, waarbij de desastreuze effecten op gewone mensen zoals u en ik slechts een neveneffect werd. Miljoenen mensen raakten ontheemd, duizenden werden gedood en honderden werden slachtoffer van seksueel geweld. Economieën en gezondheids-zorgsystemen, die al kwetsbaar waren, kwamen aan de rand van de afgrond te staan of tuimelden daarin. Geen nieuws. En feitelijk is het ook geen nieuws, want deze ellende duurt al decennia voort, evenlang als dat er in onze media nagenoeg geen aandacht aan wordt geschonken.

Mensenlevens worden ongemerkt minder waard

Het wereldwijde falen in de aanpak van deze conflicten zette ook in 2021 de trend voort van meer instabiliteit en verwoesting. De ineffectiviteit van het internationale optreden in deze crises was het meest zichtbaar in de machteloosheid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De VN greep niet in bij de gruweldaden in Myanmar, de mensenrechtenschendingen in Afghanistan of de oorlogsmisdaden in Syrië. Deze passiviteit, de voortdurende terughoudendheid van betrokken instellingen en het feit dat machtige staten geen verantwoording afleggen over hun daden of andere landen een hand boven het hoofd houden, hielpen in 2022 de weg vrij te maken voor de Russische invasie in Oekraïne; een nieuwe flagrante schending van het internationaal recht voor het komende jaarovericht. Mensenlevens worden ongemerkt minder en minder waard en nieuwe (atoom-)wapens worden getest.

De beloftes van farmaceutische multinationals en rijke landen om de coronapandemie op een voor iedereen in de wereld eerlijke manier aan te pakken, bleken in 2021 vals. We zagen dat jaar ook een groeiende, wereldwijde trend om kritische en onafhankelijke stemmen het zwijgen op te leggen. Media, mensenrechtenverdedigers, ngo’s en oppositieleiders werden het slachtoffer van onwettige detentie, foltering en gedwongen verdwijning; in veel gevallen achter het rookgordijn van de coronapandemie. Minstens 67 landen namen in 2021 nieuwe wetten aan om de vrijheid van meningsuiting, vereniging en vergadering in te perken. Zo bevalen de autoriteiten in China internetserviceproviders om de toegang te blokkeren tot websites die ‘de nationale veiligheid’ volgens het regime in gevaar brengen, en werder apps waarop werd gediscussieerd over controversiële onderwerpen als Hongkong en Xinjiang geblokkeerd. In Rusland zette de overheid gezichtsherkenning in om vreedzame demonstranten massaal op te pakken. En zo werden in de Verenigde Staten van Amerika meer dan 80 wetsvoorstellen ingediend om de vrijheid van vergadering te beperken.

2021: een gitzwart jaar voor de mensenrechten

In een prachtig voorbeeld van samenwerking onthulde het Pegasus Project – een samenwerking van meer dan 80 journalisten, met technische ondersteuning van Amnesty International – dat de spyware van de Israëlische NSO-Groep was gebruikt tegen activisten, journalisten en staatshoofden in Azerbeidzjan, België, Hongarije, Marokko, Rwanda en Saoedi-Arabië.

In Cuba, Eswatini (Swaziland), Iran, Myanmar, Niger, Senegal, Zuid-Sudan en Sudan nam de overheid haar toevlucht tot het platleggen of verstoren van internet. Hierdoor konden mensen geen informatie over hun onderdrukking delen via internet of zich digitaal organiseren om zich daartegen te verzetten.

Het tastbare en aanhoudende verzet van volksbewegingen in de hele wereld is een baken van hoop

Demonstranten in Colombia gingen in 2021 de straat op tegen belastingverhoging in een tijd dat mensen met moeite hun gezinnen konden onderhouden als gevolg van de pandemie. Indiase boeren protesteerden tegen nieuwe wetten, die hun broodwinning in gevaar zouden brengen. In Rusland hield de oppositie bijeenkomsten, ondanks het gevaar te worden opgepakt en vervolgd. Inheemse en jonge activisten over de hele wereld protesteerden omdat leiders falen bij de aanpak van de klimaatcrisis. Maatschappelijke organisaties, waaronder Amnesty International, lobbyden voor de erkenning van het recht op een duurzaam, gezond en schoon leefmilieu. Ngo’s voerden innovatieve juridische procedures tegen multinationals als C&A, Nike en Patagonia vanwege hun medeplichtigheid aan dwangarbeid in de regio Xinjiang in China.

Wanneer overheden en hun regeringen de wereld niet vooruit helpen, hebben burgers uiteraard geen andere keus dan zich tegen hun regering te verzetten. We zouden ons allemaal moeten verzetten tegen elke poging om ons te bedriegen en ons het zwijgen op te leggen. We zouden een wereldwijde solidariteit moeten cultiveren en daarop voortbouwen, zelfs als onze leiders dat nalaten. Wat mij betreft te beginnen met weten wat er nog meer in de wereld gebeurt dan wat de mainstreammedia ons voorhouden. Vandaar dit stukje.

Bron: “Gitzwart jaar voor de mensenrechten, maar wereldwijd blijven mensen zich verzetten tegen onrecht” door Amnesty International Vlaanderen via DeWereldMorgen op 30 maart 2022.