We zijn met elkaar – denk ik – aardig de weg kwijt. We bedenken van alles, en maken ons druk om dit en om dat, zonder te voelen. We voelen ons wel boos over andersdenkenden als Donald Trump of juist zoals Jeremy Corbyn, Luigi di Maio, Theresa May, over andere polici, de politie of anderen tijdgenoten die in onze ogen fouten maken, maar slechts weinigen, durf ik te beweren, lijken – althans via sociale media – te getuigen van een ontwikkeld gevoelsleven. Ik ga niet zeggen dat ik meer ben dan een ander, want daar gaat het niet om, maar ik wil wel iets anders zeggen:

Bijvoorbeeld “dat we op aarde ronddolen om te genieten” en dat maar al te vaak niet beseffen; zintuiglijk genieten van moois dat we zien of dat we horen, van lekkers dat we ruiken of proeven of een lekker gevoel door wat we met onze handen vastpakken of hoe onze huid gestreeld wordt door een liefkozende hand of de zon of door ontspanning tijdens een dutje; dat we ons veilig voelen en in harmonie met onze omgeving zijn.

Wat zou de wereld paradijselijker zijn, wanneer we ons dàt bewust zouden zijn in al onze communicatie inclusief die met ons eigen diepste zijn, dat genieten een essentiële zijns-ervaring voor elk mens is.

Het lijkt mij een misvatting te leven alsof we een god, een hogere macht, een profeet of wie ook moeten dienen, dat we leven om te werken of andere bij geboorte meegekregen verplichtingen hebben; gewoon genieten van wat onze zintuigen aan prettige prikkels doorgeven aan ons brein, en zoveel mogelijk medemensen en zoveel mogelijk dieren en zelfs planten alle mogelijkheden te schenken om net zo te genieten als wij door de harmonie met hun omgeving zo intens mogelijk te maken. Ik denk werkelijk dat dàt het doel van leven is voor u als lezer, ook voor de niet-lezers en net zo goed voor mijzelf.