Alle kritiek op de Israëlische apartheidspolitiek afdoen als antisemitisme blijkt een afdoend middel te zijn om velen van links activist, journalist, kerkelijke, moslimactivist tot politicus het zwijgen op te leggen, maar blijft aanhoudend geweld doen tegen de weerbarstige werkelijkheid. Het afdoen als antisemitisme van kritiek op Israël niet verbaal bestrijden zie ik daarentegen als heulen met Israëlische vijandigheid tegen humaniteit, medemenselijkheid, menselijkheid en wellevendheid. Ik zie dat als samenzweren tegen een menswaardige en rechtvaardige wereld voor iedereen in die regio.

Om het heden te kunnen begrijpen:
Israël is niet opgericht in 1948 door de Verenigde Naties, maar geboren uit oorlog. In de Verenigde Naties wordt in 1947 wel het verdeelplan van VN-resolutie 181 ontworpen: de bevolking in Palestina werd 1947/1948 geschat op 1.912.000 inwoners, van wie 1.303.887 Palestijnen (68% van de bevolking), die 93% van de grond bezaten. Dit verdelingsplan van de VN voorzag in 3 deelstaten en een economische unie:
1. een Arabische staat (44% van Palestina) met 725.000 Palestijnen en zo’n 10.000 Joden,
2. een Joodse staat (55% van Palestina) met een joodse meerderheid (498.000 Joden tegen 407.000 Arabieren). Hierbij ‘vergat’ de VN de aanwezige 105.000 Bedoeïenen, waardoor de Joodse meerderheid in de Joodse staat alleen op papier zou bestaan; niet in de praktijk,
3. Jeruzalem, met een kleine Palestijnse meerderheid (105.000 Palestijnen en 100.000 Joden) en Bethlehem, dat onder internationaal statuut zou komen en
4. het verdeelplan voorziet in een economische unie tussen de twee staten en de sector Jeruzalem-Bethlehem. Het is een aanbeveling van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties; geen beslissing. Het wordt nooit uitgevoerd, omdat zowel Joden als de Palestijnen het verwerpen.

Er is ook nooit een overdracht geweest van het Mandaat Palestina van Groot-Brittannië naar de VN; laat staan vervolgens van de VN naar de Joodse en Palestijnse staten. Een overdracht was in de zomer van 1948 wel voorzien, maar door de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 is het hier nooit van gekomen. Enkele uren voordat het Britse mandaat officieel afliep riep de Joodse gemeenschap onder leiding van David Ben-Gurion op 14 mei 1948 de onafhankelijke staat Israël uit. Vervolgens vielen troepen uit omringende Arabische landen Palestina binnen en bevochten de Israëlische troepen. Het Israëlische leger wist de Arabische troepen te verslaan, waarbij Israël 78% van het grondgebied veroverde, waaronder West-Jeruzalem; aanzienlijk meer dan in het verdelingsplan voor een Joodse staat was bedacht.

Israël ontstaat dus helemaal niet als gevolg van een VN-beslissing. Israël ontstaat als gevolg van een afgeslagen aanval op haar eigenrechtig uitgeroepen onafhankelijke staat gevolgd door een door Israëls regering geplande etnische zuivering die kort nadat Europese Joden door het Duitse Hitlerbewind van 1939 tot 1945 over de kling gejaagd waren tijdens de oorlog van 1948 werd uitgevoerd: 531 Palestijnse dorpen werden ontvolkt en verwoest plus 11 stadswijken en steden en er was een gedwongen ontheemding van honderdduizenden Palestijnen zonder enige militaire reden; ronduit een misdaad tegen de menselijkheid. Feiten; geen antisemitisme.

De Joodse staat Israël bestrijkt 78% van het grondgebied van Palestina; een veel groter gebied dan wat in het verdelingsplan van 1947 was voorzien. Grote delen van Galilea en de Negev, die waren toegewezen aan de Arabische staat, net als de steden Akka, Beersheba, Jaffa en Nazareth werden tot Israëlisch gebied verklaard. Kortom, Israël werd helemaal niet opgericht door een goedkeuring in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Israël is geen resultaat van een verdelingsplan. Israël kreeg geen onafhankelijkheid van de Britse mandaatmacht. Israël is uit oorlog geboren.
Het bestaat uit gestolen land: alle eigendommen van de gevluchte en verdreven Palestijnen werden in beslag genomen en de Palestijnen kregen er nooit een schadevergoeding voor, zoals overlevenden uit Duitse concentratiekampen bij terugkomst ook konden fluiten naar wat ze voor de Tweede Wereldoorlog opgebouwd hadden en in bezit hadden gehad.

Bovendien bestaat Israël pas sinds 1949 (en niet sinds 1948), toen het door de VN opgenomen werd als staat (zonder definitie van haar grenzen). In 1948, toen de zionisten eenzijdig de onafhankelijkheid uitriepen, hadden ze slechts 13% van het historische Palestina onder controle en dus zeker niet de 78% die nu als Israël geclaimd wordt.

Het gaat vandaag niet om de misdadige Holocaust die plaatsvond terwijl het bevriende staatshoofd Hitler niet tegen de schenen geschopt mocht worden, zoals nu bijna 80 jaar geleden gebeurde. Vandaag gaat het om de gelijksoortige Palestijnse tragedie, waarvoor het grote publiek het hoofd afwendt. Journalisten en politici kronkelen zich een slag in de rondte om dit zo weinig mogelijk in de aandacht te brengen, omdat Israël net als de Verenigde Staten van Amerika als een bevriende natie gezien wordt. Zo wenden we met elkaar al een eeuw het hoofd af om niet geconfronteerd te worden met feiten, waartegen we ons alleen kunnen verzetten door onze comfortzone te verlaten.

Bronnen: “De staat Israël is wel degelijk gestolen land” via DeWereldMorgen op 13 augustus 2019 en Wikipedia “Israël” op 15 augustus 2019.