Zoals bekend willen beeld van de werkelijkheid en de werkelijkheid zelf – wat dat ook wezen mag – nog wel eens uit elkaar lopen. Zo las ik pas geleden een stukje dat alle ophef over WikiLeaks, de kwestie waarmee Julian Assange wereldbekend en voor een deel van de mensheid berucht werd, niet bestaat. Nou ja, anders gedefinieerd zou moeten worden, te weten als de kwestie The Guardian/The New York Times/WikiLeaks, kortweg The GNYTW. Ik las namelijk dat wel 2 uur nadat deze kranten op internet over de WikiLeaks-documenten gepubliceerd hadden, de documenten pas bij WikiLeaks online bekeken konden worden.

Mark Davis, een Australische onderzoeksjournalist en regisseur van de film “Inside WikiLeaks”, was in 2010 aanwezig bij de productie van de gezamenlijke publicatie van de Afghaanse Oorlogslogboeken door The Guardian, The New York Times en WikiLeaks. Op 8 augustus 2019 liet hij weten dat beide redacties onmogelijk de door hen verspreide informatie van WikiLeaks gehaald kunnen hebben, omdat zij 2 uur voordat WikiLeaks de duizenden documenten online zette al een artikel daarover hadden gepubliceerd.

Assange heeft volgens Davis beide redacties gevraagd om meer tijd, want hij wilde namen uit de documenten verwijderd hebben. Beide redacties zouden zijn verzoek geweigerd hebben; zelfs elke medewerking om namen te verwijderen zou geweigerd zijn. Daarop heeft Assange zich 3 dagen een slag in de rondte gewerkt en ook een nacht doorgewerkt om zo’n 10.000 namen te verwijderen. Echter, toen puntje bij paaltje kwam was er een technische storing op de website van WikiLeaks. WikiLeaks kon daardoor de afspraak niet waarmaken de documenten als eerste te publiceren. The Guardian en The New York Times zetten hun publicatieplannen door. De primeur van WikiLeaks ligt dus bij The Guardian met in haar kielzog The New York Times.

Assange wordt door Davis geschetst als de enige binnen dit project die gewetensvol te werk ging en de enige die zich bewust was van de mogelijke impact van de publicatie. De redactie van met name The Guardian was volgens Davis alleen uit op publiciteit en wel op zo’n manier dat achteraf juridisch Assange alle blaam zou treffen. Dat laatste heeft gewerkt, althans tot deze onthulling.

Waar zitten de redacties van The Guardian en The New York Times naast Assange in het verdachtenbankje van de WikiLeaks-affaire, die dus The Guardian, The New York Times and the WikiLeaks affair zou moeten heten?

Bron: “Journalist onthult hoe Guardian en New York Times met Julian Assange samenwerkten en hem daarna lieten vallen” door Oscar Grenfell op 10 augustus 2019 op wsws.org via DeWereldMorgen op 13 augustus 2019.