Wat nu wanneer het allemaal net iets anders gegaan is? Ik heb het over de aanval van 24 februari jl. door Rusland op Oekraïne. Algemeen mag bekend verondersteld worden dat Groot-Brittannië en de Verenigde Staten van Amerika voornemens waren dit jaar hun atoomwapenarsenaal in strijd met het non-proliferatieverdrag van 1968 te moderniseren en uit te breiden, en dat op de NAVO-top van juni jl. China en Rusland aangemerkt werden als vijanden; ‘systemische vijanden’. Ofwel dat Het Kremlin met argusogen de ontwikkeling van het proces, waarin Oekraïne NAVO-bondgenoot aan het worden was, volgde. Dat is geen nieuws.

Wat voor mij wel nieuws is, is dat het Westen Oekraïne uit de nood geholpen heeft – nadat het Oekraïense leger vanaf 2018 (dus na 4 jaar oorlog in de Donbass-regio) in de problemen raakte – door milities, bestaande uit antisemitische, extreemrechtse lieden, te financieren.

En dat Volodymyr Zelensky op 24 maart 2021 een decreet uitvaardigde voor de herovering van de Krim. Hij begon sindsdien zijn troepen in te zetten in het zuiden van het land. Tegelijkertijd vonden er verschillende NAVO-oefeningen plaats in de Oostzee en de Zwarte Zee, waar ik wel van weet. Deze oefeningen gingen gepaard met een aanzienlijke toename van verkenningsvluchten langs de Russische grens. Rusland voerde vervolgens verschillende oefeningen uit om de operationele paraatheid van zijn troepen te testen.

In strijd met de Minsk-akkoorden voerde Oekraïne met drones luchtoperaties uit in de Donbass. Daaronder was bijvoorbeeld in oktober 2021 een aanval op een brandstofdepot in Donetsk. De Amerikaanse pers maakt daar melding van, maar de Europese niet. Niemand veroordeelde deze schendingen van de vredesakkoorden.

Op 18 januari jl. onderschepten Donbass-strijders Pools sprekende saboteurs, die waren uitgerust met Westerse apparatuur. Zij probeerden chemische incidenten uit te lokken in Gorlivka. Dit kunnen CIA-huurlingen zijn geweest, ‘geadviseerd’ of geleid door Amerikanen en samengesteld uit Europese of Oekraïense strijders, om sabotageacties in de Donbass-deelrepublieken uit te voeren. Na januari 2022 komt alles in een stroomversnelling.

Het lijkt er sterk op dat de EU en sommige andere landen opzettelijk hebben gezwegen

Op 7 februari, tijdens zijn bezoek aan Moskou, bevestigde Emmanuel Macron aan Vladimir Poetin zijn steun aan de Minsk-akkoorden, een belofte die hij de volgende dag na zijn ontmoeting met Zelensky herhaalde.

Op 11 februari eindigde de bijeenkomst van de Duitse, Franse, Oekraïense en Russische politieke adviseurs over de Minsk-akkoorden en het ‘Normandiëformaat’ (dat Frankrijk bepleitte en waardoor Oekraïne en Rusland tegenover elkaar zouden komen te staan) zonder enig concreet resultaat. Oekraïne weigerde blijkbaar/kennelijk/waarschijnlijk onder druk van de VS, in te stemmen met de Minsk-akkoorden. Poetin merkte op dat Macron loze beloften had gedaan en dat het Westen kennelijk niet bereid was om de gemaakte afspraken na te komen, zoals het al 8 jaar nalaat dat te doen. De Oekraïense vijandelijkheden in de gevechtszone aan de frontlijn in de Donbass-regio gingen door. Het Russische parlement raakte gealarmeerd.

Op 15 februari vroeg het Poetin om de onafhankelijkheid van de republieken Donetsk en Lugansk te erkennen, wat hij weigerde te doen.

Op 17 februari kondigde Joe Biden aan dat Rusland de komende dagen Oekraïne zou aanvallen. Hoe wist hij dit? Dat is nog een mysterie, maar sinds 16 februari nam de intensiteit van de Oekraïense artilleriebeschietingen op de bevolking van Donbass dramatisch toe, zoals blijkt uit de dagelijkse rapporten van de OVSE-waarnemers (waarnemers van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa). In lijn met het verleden negeerden de EU, de media, de NAVO en alle Westerse regeringen het bloed vergieten. Wederom greep niemand in. Later zal worden beweerd dat hetgeen de OVSE waarnam ‘Russische desinformatie’ was. Het lijkt er sterk op dat de EU en sommige andere landen opzettelijk hebben gezwegen over het bloedbad onder de Donbass-bevolking, omdat ze wisten dat dit een Russische interventie zou kunnen uitlokken, die veroordeeld moest worden.

Biden wist in elk geval al op 16 februari dat de Oekraïners begonnen waren met het beschieten van de burgerbevolking van de Donbass. Hij veroordeelde dit niet. En hij wist dat dit Poetin voor een moeilijke keuze plaatste: de Donbass militair helpen en een internationaal probleem creëren, of niets doen en toekijken hoe de Russisch-talige bevolking van de Donbass werd afgemaakt. Als hij besloot in te grijpen, kon Poetin zich beroepen op de internationale verplichting van ‘responsibility to protect’ (R2P). Hij wist echter dat een dergelijke interventie, ongeacht zijn aard of omvang, een storm van sancties zou ontketenen. Of de Russische interventie nu beperkt bleef tot de Donbass of verder ging (om het Westen onder druk te zetten om bijvoorbeeld de neutraliteit van Oekraïne af te dwingen), de prijs zou dezelfde zijn. Dat legde hij uit in zijn toespraak van 21 februari. Op die dag ging hij alsnog akkoord met het verzoek van het parlement de onafhankelijkheid van de twee Donbass-deelrepublieken te erkennen. Hij tekende tegelijkertijd vriendschaps- en hulpverdragen met beide entiteiten.

De Oekraïense artilleriebeschietingen op de Donbass-bevolking gingen door en op 23 februari vroegen de twee republieken om militaire hulp van Rusland.

Op 24 februari deed Poetin een beroep op artikel 51 van het VN-Handvest, dat voorziet in wederzijdse militaire bijstand in het kader van een defensief bondgenootschap. Echter, om de Russische interventie in de ogen van het publiek onwettig te maken, werd hier opzettelijk verzwegen dat de oorlog daadwerkelijk reeds op 16 februari was begonnen. Het Oekraïense leger bereidde zich overigens al in 2021 voor om de Donbass-regio aan te vallen, zoals sommige Europese inclusief Russische inlichtingendiensten al te goed wisten.

In zijn toespraak van 24 februari gaf Poetin uitleg bij de twee doelstellingen van zijn operatie: “demilitarisering” en “denazificatie” van Oekraïne. Het gaat er dus niet om de Oekraïne over te nemen en vermoedelijk ook niet om het te bezetten, zeker niet om het land te vernietigen.

In werkelijkheid proberen we niet Oekraïne te helpen, maar Rusland te bestrijden

Het idee dat Rusland de hoofdstad Kiev probeerde in te nemen om president Zelensky te elimineren, komt typisch uit het Westen – dat is wat zij zelf deden in Afghanistan, Irak, Libië, en wat ze met behulp van de Islamitische Staat wilden doen in Syrië. Poetin was echter nooit van plan Zelensky te doden of tot aftreden te dwingen. In plaats daarvan probeerde Rusland hem aan de macht te houden en, door Kiev te omsingelen, tot onderhandelen te dwingen. Tot nu toe had hij immers geweigerd de Minsk-akkoorden uit te voeren. Nu wil Het Kremlin echter meer: de neutraliteit van Oekraïne.

De eerste wet die de nieuwe regering – die was ontstaan na de omverwerping van president Janoekovitsj – uitvaardigde, was op 23 februari 2014 de afschaffing van de wet Kivalov-Kolesnitsjenko van 2012, die van het Russisch een officiële taal had gemaakt. Alsof in Zwitserland putschisten zouden beslissen dat Frans en Italiaans in hun land niet langer officiële talen zouden zijn. Daarnaast zouden al jaren de termen ‘pro-Russisch’ en ‘separisten’ onjuist gebruikt zijn. De term ‘Russisch-taligen’ zou juist geweest zijn, maar ‘pro-Russisch’ dekt de lading niet. Bovendien adviseerde Het Kremlin in 2014 juist géén referenda over ‘autonomie’ of ‘zelfbeschikking’ in de zelfverklaarde deelrepublieken Donetsk en Lugansk te houden; de referenda die de Oekraïense regering organiseerden gingen niet over ‘onafhankelijkheid’. De informatie, die de NAVO toen ontving was bijna volledig afkomstig van Poolse inlichtingendiensten en kwam niet overeen niet met de informatie van de OVSE; ondanks vrij zware beschuldigingen waren er helemaal geen leveringen van militair materieel en wapens uit Rusland vastgesteld. In oktober 2015 bekende Vasyl Hrytsak, directeur van de Oekraïense veiligheidsdienst SBU, dat er in de Donbass slechts 56 Russische strijders waren waargenomen; vergelijkbaar met het aantal Zwitsers, dat tijdens de weekends in 1990 in Bosnië ging vechten, of met het aantal Fransen, dat vandaag in de Oekraïne mee vecht.

De akkoorden van Minsk 1 (september 2014) en Minsk 2 (februari 2015) voorzagen niet in ‘de afscheiding’ of ‘onafhankelijkheid’ van de deelrepublieken, maar in hun ‘autonomie binnen Oekraïne’. Aan de andere kant probeerde het Westen – onder leiding van Frankrijk – systematisch de Minsk-akkoorden te vervangen door het ‘Normandiëformaat’. Daarbij mogen we niet vergeten dat er vòòr 24 februari 2022 nooit Russische troepen in de Donbass waren. Ook de OVSE-waarnemers hebben nooit enig spoor waargenomen van Russische eenheden, die in de Donbass of elders in Oekraïne actief waren. Het Westen bewapende en steunde Oekraïense (antisemitische, extreem-rechtse) milities, die zich sinds 2014 schuldig hebben gemaakt aan talloze misdaden tegen de burgerbevolking: martelingen, moordpartijen en verkrachtingen.

Hoewel Westerse regeringen al snel sancties tegen Rusland uitvaardigden, deden ze dat nooit tegen Oekraïne, dat sinds 2014 delen van zijn eigen bevolking afslacht. En hebben wij ooit geprobeerd het Amerikaanse volk te doen lijden, omdat het tegen ons loog nog vòòr de VS in maart 2003 Irak begon te bombarderen, zoals we nu het Russische volk sanctioneren? Hebben we één enkele sanctie getroffen tegen de bedrijven, landen of politici die wapens leveren aan het conflict in Jemen, dat volgens de VN wordt beschouwd als ‘de ergste humanitaire ramp ter wereld’? Hebben we sancties opgelegd aan bevriende landen, EU-lidstaten of belangrijke handelspartners, die ergens ter wereld de meest gruwelijke martelingen uitvoerden, vaak om de hegemonie van de VS te bewerkstelligen, culturele, kind-, mens- en vooral vrouw-onderdrukkende en/of religieuze leefregels op te leggen of – gewoon (?!?) – dood en verderf zaaien om er zelf beter van te worden? Deze vragen stellen is ze beantwoorden… en het antwoord oogt niet fraai. Wanneer we consequent willen zijn in onze veroordeling van mensenrechten-schendingen en oorlogsmisdaden moeten velen van ons een bijzonder grote draai in hun denken maken.

Bronnen: “Voormalig NAVO-expert noemt Westen medeplichtig aan oorlog in Oekraïne (1)”, “Voormalig NAVO-expert: ook andere interpretaties mogelijk van de feiten tijdens de invasie (2)” en “Voormalig NAVO-expert klaagt dubbele moraal over oorlogen – de onze vs de hunne – aan (3)” door Jacques Baud en naar het Nederlands vertaald door Gaston Van Dyck van de vertaaldesk van en via DeWereldMorgen op respectievelijk 25, 26 en 27 april 2022.

Jacques Baud (1955) is voormalig kolonel van het Zwitsers leger, expert inlichtingen en terrorismebestrijding met missies naar Afghanistan, Congo, Mali en Soedan. Zijn laatste functie was diensthoofd Proliferatie Lichte Wapens en Antipersoonsmijnen bij de NAVO te Brussel. Volgens hem draagt de NAVO een zware verantwoordelijkheid voor de escalatie naar de huidige oorlog in Oekraïne. Uit zijn analyse blijkt dat context en geschiedenis bijzonder belangrijk zijn om een conflict te begrijpen, precies dat wat onze media ons niet geven.