Onze politieke leiders, altijd in de bres om schendingen van de mensenrechten aan te klagen, vonden het niet de moeite waard om 16 september jl. de 40^ste verjaardag te herdenken van de slachtingen in Sabra en Shatila.

Kan je het jonge mensen verwijten dat ze geen idee hebben waar die namen voor staan, wanneer de media er geen beeld of letter aan wijden? De vraag stellen is hem beantwoorden: Nee!

Dus speciaal voor iedereen, die de 60 jaar nog niet bereikt heeft: ‘Sabra’ en ‘Shatila’ waren in 1982 Palestijnse vluchtelingenkampen in de buurt van de Libanese hoofdstad Beiroet. In die tijd werd een groot deel van Libanon bezet door het Israëlisch leger (IDF), dat kon rekenen op de samenwerking met een christelijke militie in Zuid-Libanon. Militair opperbevelhebber van het IDF was Ariël Sharon, onthoud die naam. Toen werd de net verkozen – maar nog niet beëdigde – president Bashir Gemayel vermoord, hoogstwaarschijnlijk door pro-Syrische milities. Echter, met de beschuldigende vinger werd naar de Palestijnse bevrijdingsorganisatie (PLO) gewezen.

Ter vergelding werden door het Israëlisch leger beide kampen afgesloten en omsingeld en zij lieten de Libanese christelijke milities 16, 17 en 18 september ongestoord in de kampen hun gangen gaan. Vanuit de wachttorens kon het IDF zien wat er gebeurde. De blokkade werd echter niet opgeheven en er werd geen enkele poging gedaan om de slachtpartijen te stoppen.

Het juiste aantal zal nooit bekend worden. 700 doden volgens het Israëlisch leger, 1.000 tot 1.500 volgens het Rode kruis tot 2.000 volgens Palestijnse tellingen. Het grootste deel van de slachtoffers waren kinderen en vrouwen. Zelfs een Israëlische onderzoekscommissie kon later niet anders dan de ‘persoonlijke verantwoordelijkheid’ van Ariël Sharon voor deze mensenrechtenschendingen vaststellen. Daar heb je ’m weer. Deze man is vervolgens de geschiedenisboekjes ingegaan als de eerste minister van Israël, die regeerde van 17 februari 2001 tot en met 11 april 2006.

Uiteraard werd gedaan alsof alleen Palestijnse terroristen gedood waren, maar gezien het feit dat de milities slechts met ongeveer 150 mensen waren en slechts 2 dodelijke slachtoffers telden, kan deze Israëlische bewering gemakkelijk weerlegd worden. Wie meer details wil, vindt genoeg informatie op het internet.

Kunt u zich inbeelden dat als een Palestijnse organisatie 40 jaar geleden zoveel slachtoffers zou hebben gemaakt, dit niet met een herdenking breed zou worden uitgemeten? Nou, ik niet, want onze media en die politieke leiders stellen ten aanzien van schendingen van rechten (het internationale recht, mensenrechten of het oorlogsrecht) altijd de voorwaarde dat ze zich er pas over roeren wanneer ze door een land gepleegd worden dat niet op onze vriendenlijst staat. Dat versterkt internationale vriendschappen en nationale vijandbeelden.

Bron: “Waarom 40 jaar Sabra en Shatila géén nieuws is” door Lode Vanoost via DeWereldMorgen op 16 september 2022.