We ontmoetten elkaar voor haar nieuwe woning. Mijn schoonzus was na allerlei weg-avonturen net eerder dan ik gearriveerd. Misschien wel dankzij het oponthoud dat ik had gehad door 2 bruggen die net openden toen ik er aan kwam. Friesland en waterverkeer gaan nu eenmaal hand in hand. Toen we aan de koffie zaten, voegde haar zoon, mijn neef, zich bij ons.

Ik bespeurde een zekere honger van beiden naar wat grove schetsen over mijn kijk op mijn ouderlijk nest; het gezin van ooit waarin ik ben opgegroeid. Ik deed mijn uiterste best om de verbale krijtstrepen vanuit mijn hart te trekken. Zo besprak ik even in vogelvlucht de zorg die ik had gehad, mijn jeugdproblemen en het begrip dat ik nu beter kan opbrengen, dan als jong volwassene.

Het is fijn dat er familie is, zodat men niet alleen van een moeder of vader over ooit kan horen. Immers, zo’n beetje alle kinderen willen weten over hun ouders weten wie zij zijn, waar zij vandaan gekomen zijn en wie zij zijn geweest.

En, mijn schoonzus en neef vroegen het niet, maar wanneer u mij vraagt of er volgens mij wezenlijk veel veranderd is in de relatie tussen mijn ouders en mij-als-kind en mijn kinderen en mij-als-vader, zou ik u antwoorden dat ook in dit tijdsgewricht kritiek en waardering hand in hand gaan, zoals Friesland en water. Misschien heeft elke relatie tussen mensen wel zijn plussen en zijn minnen.