Gisterenavond rond 17 uur is het embargo opgeheven en vanmorgen kreeg ik formeel toestemming om dit blog van 9 juni jl. hier openbaar te maken. Dus hier is-t-ie dan:

Een nieuw aangemaakte groep op WhatsApp: “Uitnodiging etentje”. “Mijn dochter in de bocht, die maakt overal groepen voor aan”, dacht ik nog. En ja hoor, een uitnodiging volgde. In de groep zitten vriendin en tevens moeder van mijn kinderen, mijn dochter met haar vriend en ik. Op mijn herhaald vragen naar de aanleiding van dit etentje, schreef de vriend van mijn dochter: “Ja wel, dat is er, al eet niet aangelijnd een stuk makkelijker 😉”. Mijn dochter liet weten: “Het is koeienseizoen 🙂”. Ik dacht aan ‘oude koeien uit de sloot halen’. Daar had ik best zin in. Onlangs hadden we het gehad over garant staan, wanneer mijn dochter, haar vriend, hun kat en hun hond een nieuwe woning gaan betrekken. Ik had afhoudend gereageerd.

Vervolgens schreef mijn dochter “we nemen gewoon de hele kinderboerderij 🙂”. Ik begreep dat natuurlijk(?!?) niet. Ik ben het me gelukkig altijd bewust: via mail, sms en WhatsApp heb je geen contact met de ander, dus misverstanden zijn zo gemaakt. Via dergelijke media zijn onenigheden niet ‘uit te praten’, dus ik probeer dat ook niet. Dan pak ik de telefoon of ga langs. Later bleek de ‘Het is koeienseizoen’-aanleiding bedoeld te zijn als ‘over koetjes en kalfjes te praten’.

Gisteravond was het zover. Met de moeder van mijn kinderen fietste ik naar het huis van mijn dochter. En inderdaad, daar spraken we over koetjes en kalfjes. Een spitsvondige, betrokken moeder, een vrolijke, zorgzame dochter, een aardige, belangstellende dochters’ vriend; ik bevond me in prima gezelschap. Een aperitief, een smaakvolle tomatencrème, een heerlijke spinaziesoufflé en hemelse modder als nagerecht. Alles vers gemaakt. En maar praten over koetjes en kalfjes zoals ons ouderschap, het werk van de vriend en de plannen van mijn dochter.

Daarna kregen de moeder en ik een cadeautje met de vraag het tegelijk open te maken. “Wat aardig”, dacht ik nog. Het bleek een spruit te zijn, een spruit in een sokje. Op mijn sokje stond het opschrift “I ♡ opa”. Op die van haar moeder “I ♡ oma”.

Dit blog schreef ik op 9 juni 2016. Toen begreep ik pas dat mijn dochter en haar vriend vooral over één kalfje wilde praten.

Ik beloofde dit blog pas openbaar te maken als het jonge stel hun andere dierbaren, hun vrienden en facebookvrienden het nieuws ook verteld had. Nu is het zover. En omdat we 3 maanden verder zijn, kan ik hieraan nu toevoegen dat moeder en foetus het goed maken, al wil het kindje nog wel eens schoppen. Mijn dochter en haar vriend verwachten hun kindje nog dit jaar op 31 december. Wat ben ik daar blij mee.