50 Jaar geleden in de Sinaï-woestijn: In de verte staat een Israëlische soldaat. Hij heeft geen wapen bij zich, staat een sigaretje te roken en kijkt op zijn gemakje wat rond.
Een Egyptisch peloton soldaten krijgt deze pauzerende soldaat in het vizier. Hun commandant stuurt zijn mannen op de soldaat af om hem uit te schakelen. Na uren komt een van de Egyptische soldaten kruipend en uitgeput terug bij de inmiddels ongeruste commandant. De soldaat zit onder het bloed en zijn kleding is gescheurd.
“Waar zijn jullie mee bezig?” schreeuwt de commandant, “Ik zie die vent daar nog steeds uit zijn neus vreten!”
“Luit”, antwoordt de soldaat met zijn laatste kracht, “Het is een valstrik. Het zijn er twee.”
Dergelijke verhalen deden net na de 6-daagse oorlog hier de ronde. Nadat Israël bedreigd was met totale vernietiging en Egypte bezig leek de daad bij het woord te voegen, sloeg Israël terug naar haar buurlanden met een nooit in de wereldgeschiedenis geëvenaarde overwinning. Binnen een paar uur was de hele luchtmacht van Egypte vernietigd. Een paar dagen later, nadat Jordanië en Syrië Israël ook hadden aangevallen, stonden de Israëlische soldaten in het hart van Jeruzalem en rukten op richting Amman, Caïro en Damascus. Binnen een week was Israël 3x zo groot geworden als het daarvoor was.

Het verhaal van de 6-daagse oorlog begint niet in 1967 op de ochtend van de eerste Israëlische tegenaanval, nadat Gama Abdel Nasser de Israëlische haven van Eilat afsloot door de Straat van Tiran te blokkeren; het begint bij de Suez-crisis in 1956 waaruit Nasser als een held van de Arabische Wereld tevoorschijn gekomen was en een van de populairste politici van de wereld was geworden.
Of het begint bij de Israëlisch-Arabische oorlog van 1948, waaruit Israël ontstond en waardoor minstens 700.000 Palestijnen van hun geboortegrond werden afgejaagd.
Of aan het eind van de 19de eeuw toen zionisten vanuit Europa zich in het ‘Land van de tora’ gingen vestigen.
Of pas daarna in de tijden na de Eerste of voor de Tweede Wereldoorlog toen tienduizenden Joden per jaar hun toevlucht bij de eerder neergestreken zionisten zochten.

“Land kan niet tot slaaf gemaakt worden, of bevrijd”, schreef de Israëlische soldaat Amos Oz die in de Sinaï meegevochten had, “We hebben Hebron en Ramalla niet bevrijd, noch hun inwoners verlost. We hebben hen overwonnen en we zullen hen overheersen.”

Het ging onverwacht verder dan dat. Een paar weken na de inname van de Golanhoogte en de Westoever van de Jordaan sloegen de eerste Israëlische mannen en vrouwen daar hun tenten op. De Israëlische regering en het Israëlische leger keken weg en tenten werden gebouwen. Israëlische regering na regering zouden blijven wegkijken als Israëliërs zich in bezet gebied vestigden. Momenteel leven en werken er zo’n 4.000.000 Israëliërs in de sinds 1967 door Israël bezette gebieden. Velen al hun leven lang.
Er is ook een eerste, tweede en derde generatie Israëliërs geweest die hun dienstplicht vervulden als bezettingsgendarmerie. Dat vormt hun visie op ‘vrijheid’.

“Door de catastrofale nederlaag in 1967 werden radicale islamitische groepen actiever, avontuurlijker en consequent prominenter“, schreef Adeed Dawisha. De niet-religieuze en progressieve groeperingen, die tot 1967 steeds meer invloed kregen, raakten na de 6-daagse oorlog dramatisch verzwakt en zijn uiteindelijk ingestort. Momenteel komt het grootste gevaar voor Israëls democratie en toekomst van binnenuit, en niet meer van buitenaf, terwijl de internationale kritiek op Israël sinds de Jom Kippoeroorlog in 1973 immens geworden is. Die oorlog vestigde internationale aandacht op het Israëlische geweld tegen Palestijnen: de marteling van Palestijnen, de verdrijvingen van Palestijnen, de verwoestingen van Palestijnse bezittingen en de Israëlische wraakacties op familieleden van Palestijnse daders van aanslagen.

Vorige week zijn notulen van Israëlische kabinetsvergaderingen vrijgegeven. Geen enkele minister vroeg zich in 1967 af waarom de Israëlische bezetting goed was voor Israël. “Niemand stond daarbij stil”, zegt Tom Segev over zijn eigen land, “Israël lijkt gijzelaar geworden te zijn van haar existentiële ideologie; van de historische en religieuze betekenis die het land in de Israëlische mentaliteit gekregen heeft”. De 7de dag van de 6-daagse oorlog duurt inmiddels al 50 jaren.

Bron: “We leven nog steeds op de Zevende Dag; 50 jaar na de zesdaagse oorlog” door Rutger van der Hoeven in de Groene Amsterdammer van 31 mei 2017.