Het begon eind 2009. De Pasok-regering kwam in het nauw door een van Nea Dimokratia geërfd begrotingstekort van 13%. De financiële markten vroegen woekerrentes voor de leningen die de Griekse staat nodig had om aan betalingsverplichtingen te voldoen. Een faillissement dreigde en Angela Merkel weigerde bij te springen. Pas toen Duitse en Franse banken bijna omvielen, omdat er tientallen miljarden uitstonden in Griekenland, besloten Berlijn en Parijs in te grijpen.

Een 2de steunronde voor banken met Duits en Frans belastinggeld viel niet te verkopen en zo was de trojka geboren: de Europese Centrale Bank, de Europese Commissie en het Internationaal Monetair Fonds zouden Griekenland ‘redden’. Zij stelden een procedé op – in “akkoorden” verankerd – waarbij de miljarden op een Griekse rekening verschijnen en per ommegaande terugvloeien naar de crediteuren. Zo worden private leningen afbetaald met ‘ons’ belastinggeld. Tegelijkertijd werd het narratief opgetuigd van de ‘spilzieke Grieken’, wat niet geheel onwaar is, maar wat verhult dat de banken werden gered en niet De Grieken of Griekenland.

Onderzoek van de Duitse ESMT-universiteit toont dat 95 % van de € 216.000.000.000 uit de eerste 2 noodpakketten tot 2015 naar Duitse, Franse en Griekse banken ging als rente- en schuldbetaling, naar het IMF en haast niets naar de Griekse staat. Het 3de “akkoord” verloopt eender: de € 8,500.000.000, die de trojka in juni vrijgaf, belandde niet bij ‘de Grieken’, maar met name bij de ECB en het IMF. Om dat ‘te verdienen’ moest Athene voor de 13de maal de pensioenen verlagen. Om maar wat te noemen.

Tegelijk bespaarde Berlijn tot 2015, naar schatting van het Leibniz Instituut voor Economisch Onderzoek, zo’n € 100.000.000.000 euro op staatsobligaties doordat investeerders in Duitsland en Nederland een veilige haven zochten en hun geld er tegen zeer lage rente onderbrachten. De ECB verdiende ruim € 8.000.000.000 aan Griekse rente, het IMF ruim € 3.000.000.000.

Steeds wordt Griekenland gedwongen met besparingen akkoord te gaan door – zoals oud-minister Yanis Varoufakis het noemt – ‘financiële waterboarding’. Deze chantage gaat als volgt te werk: Athene moet aflossen en poogt de trojka’s al te strenge wensen te verzachten. De trojka weigert, tijd verstrijkt, bankroet nadert en ten slotte accepteert Athene alle eisen, hoe onmogelijk ook, waarna de trojka een deel van het geld uitbetaalt.

Dat gebeurde bijvoorbeeld in juli 2013, toen Jeroen Dijsselbloem als eurogroepvoorzitter een tranche van een paar miljard euro tegenhield omdat Athene aan 21 in plaats van alle 22 “mijlpalen” had voldaan. Die ene doelstelling ging over het ontslag van 4.200 ambtenaren, maar de aangeleverde lijst telde 4.120 namen. De Griekse onderwijsminister wilde leraren met mastertitels vrijwaren. Nadat ook zij hun congé hadden gekregen, keerde de trojka de lening uit.

Dit is Europese beschaving dat het Griekenland van 7 jaar onder de trojka tot gevolg heeft. Het is voor de Grieken een neergang zonder einde, met dramatische gevolgen – duizenden stierven een onnodige dood, die terug te voeren valt op de afgedwongen besparingspolitiek.

Lees het hele artikel via deze link.

Bron: “Een verkapte Europese coup; onderzoek: De trojka in Athene” door Edward Geelhoed in DeGroeneAmsterdammer op 29 november 2017.