Mawda Shawri kwam in de nacht van 16 op 17 mei om het leven door een Belgische politiekogel. Zo werd dit meisje van 2 jaar na haar dood voor even bekend.

Ronduit gênant is dat de agent en de politie alles in het werk gesteld hebben om Trumpiaans te ontkennen dat zij door een politiekogel gedood is. In de eerste verklaringen van de politie werd gezegd dat Mawda gestorven was door een hoofdtrauma, nadat de inzittende migranten in een busje de achterruit met haar hoofd zouden hebben ingebeukt. De migranten in de bus, waar Mawda bij hoorde, zijn dus erger dan beesten, want die zouden hun jongen beschermen. Ook de agent, die het dodelijke schot loste, verklaarde in aanvang deze walgelijke onzin.

Wanneer de vader na het dodelijke schot uit het busje stapt, heeft hij de bloedende Mawda in zijn armen en schreeuwt om hulp. In plaats van hulp krijgt hij dreigende politieagenten tegenover zich, die de andere inzittenden onder schot houden en hen dwingen om op hun knieën te zitten met de handen in de lucht. Zo laat de politie hen 40 minuten lang zitten. Wanneer uiteindelijk een ambulance met Mawda vertrekt, mag haar moeder niet mee.

De agent verklaart dat hij tijdens de achtervolging niet gehoord heeft dat er via de radiocommunicatie duidelijk gezegd is dat er kinderen in het busje zaten, terwijl de inzittenden de achtervolgende politie de aanwezigheid van de kinderen duidelijk maakten door een kind door de achterruit te tonen. De code van de politie schrijft overigens sowieso expliciet voor om niet te schieten op een bewegend voertuig tijdens een achtervolging. Wanneer de agent met deze code geconfronteerd wordt, antwoordt hij dat hij dit vergeten was. De agent verklaart dat hij de bus wilde tegenhouden. Schieten leek hem op dat moment de enige oplossing, omdat er wapens in de bus aanwezig zouden zijn. Daardoor zou er een gevaar zijn voor andere weggebruikers. Later werd ook deze ondeugdelijke aanname ontkracht (migranten beschikken nagenoeg nooit over wapens); er waren geen wapens in het busje.

De agent is uit zijn politiewagen gaan hangen en heeft zijn wapen op het voertuig gericht. Hij heeft dus bewust zijn wapen geladen en gericht. Toch verklaart hij ‘onvrijwillig geschoten te hebben’. Herhaaldelijk benadrukt hij dat hij niet zou hebben geschoten als hij had geweten dat er een kind aan boord was. Het is deze stelling, die de mogelijkheid van een onvrijwillig schot ontkracht. Wanneer je stelt dat je niet geschoten zou hebben wanneer je ergens van op de hoogte geweest zou zijn, zeg je volgens de wetten der logica dat je schot een bewuste keuze moet zijn geweest. Daarnaast verontachtzaamd deze verklaring het recht van de volwassen inzittenden om te leven. Enfin, tot zover het WildWestverhaal in mei jl. in een land als het onze.

De vraag over de schuld van de agent is niet na het lossen van dat fatale schot begonnen

Inmiddels staan de agent, de chauffeur van het busje en de mensensmokkelaar voor de rechter. Tegen de agent, die het dodelijke schot loste en die daarover onjuiste verklaringen aflegde, wordt door het Belgische openbaar ministerie één jaar cel en schorsing geëist. Thomas Decreus, politiek filosoof en journalist bij het Belgische Dewereldmorgen, stelt volgens mij terecht hierover vast dat we met zekerheid kunnen veronderstellen dat een ‘per ongeluk gelost schot met dodelijke afloop in omgekeerde richting’ ontiegelijk veel zwaarder zou worden bestraft.

En Decreus stelt meer, dat mij rond deze kwestie aanspreekt; de eigenlijke reden waarom ik dit blog schrijf: de vraag over de schuld van de agent is niet na het lossen van dat fatale schot begonnen. De schuld van de agent stapelde zich op, doordat het hier en nu als vanzelfsprekend wordt gevonden om mensen op basis van een administratieve status te achtervolgen, bloot te stellen aan een geweld dat ooit gereserveerd was voor individuen die een onmiddellijk gevaar voor hun omgeving vormen, en op te jagen.

Wie Mawda doodden zitten lang niet allemaal in de beklaagdenbank. Ook de tot vandaag toe ontwikkelde norm van een praktijk, waarin onschuldige mensen opgejaagd kunnen worden, doodde Mawda. Niet enkel het overhalen van de trekker doodde haar, maar ook het zegevierende betoog, waarin mensen zonder de juiste papieren worden voorgesteld als criminelen, insecten, overlast en vuil, heeft Mawda gedood. Niet alleen de bewuste agent doodde Mawda, maar ook het racisme, dat gedijt onder zijn collega’s en in heel de samenleving. Niet enkel de politie doodde Mawda, maar ook de staat doodde haar door wrede praktijken en wetten in stand te houden en door die inhumane wreedheid als ‘onoverkomelijk en vanzelfsprekend’ te presenteren. Operatie ‘Medusa’ doodde Mawda. Het is de duistere naam, die gegeven wordt aan de inzet van honderden agenten (1.016 agenten in 2019), die om de zoveel tijd een roekeloze en spectaculaire achtervolging mogen inzetten om vervolgens alle inzittenden van een auto of busje een uitwijzingsbevel te geven.

Overigens werd Mawda niet gedood; Mawda is vermoord, want dit is beredeneerd en doordacht gepland beleid. Hier zitten opdrachtgevers achter, die vrijuit gaan. En hier zit een systeem achter met verantwoordelijken; een systeem dat in stand gehouden wordt door meelopers en jaknikkende pionnen. De kritiekloze individuele agenten, hun gewetenloze superieuren en hun laaghartige bazen, die zich weten te verbergen achter functies en procedures. Hier zitten de ministers en staatssecretarissen achter, die onder regie van spindoctors alles doen voor de volksgunst. En hier zitten ambtenaren en schrijvers van kranten achter, die geen minister of staatssecretaris voor het hoofd willen stoten, en hier zitten eveneens de zich superieur voelende witte helden van de opiniepagina’s achter, die geen enkele tegenstrijdigheid opmerken tussen hun gebrabbel over normen & waarden en het beschermen van grenzen door dagelijks universeel verklaarde mensenrechten te schenden. Dat alles was de aandrijvende kracht, die ervoor zorgde dat die bewuste kogel in de nacht van 16 op 17 mei uit de loop van de agent kon ontsnappen. Dat waren de opdrachtgevers, die stuk voor stuk naast de agent in de beklaagdenbank hadden moeten zitten.

Zo is weer een weerloos mens gestorven, samen met de duizenden naamlozen, die soortgelijke door mensen gecreëerde erbarmelijke omstandigheden niet overleefden. Is dit de wereld waarin u en ik willen leven?

Het ìs de wereld waarin wij leven, terwijl we elkaar straks met de beste bedoelingen schrijven:

Ik wens jullie een kerst vol van vrede
en een jaar zonder verdriet of tegenslag.
Mogen jullie dagen, weken en maanden
gevuld zijn met zoete liefde en een lach.

Voor Mawda Shawri en haar mama, haar papa, haar oma’s en opa’s komt die wens straks net iets te laat.

Bronnen: “Onmenselijkheid van politie blootgelegd op eerste dag van proces over de dood van Mawda” door Lies De Block en “De beklaagdenbank op het proces Mawda is veel te klein” door Thomas Decreus via DeWereldMorgen op resp. 23 en 27 november 2020.