Proberen de wereld op een politieke manier te begrijpen kan lastig zijn. Ik doe dat door te proberen de rol van de staat in zijn kapitalistische context te begrijpen. De staat is er vast niet in de eerste plaats om democratische rechten en waarden in stand te houden, of om de stem van haar burgers te vertegenwoordigen; zij is in ‘de strijd van allen tegen iedereen’ een instrument dat de concentratie van macht en rijkdom in handen van slechts enkelen afdwingt. Zo was het en zo is het nog altijd; helaas ook in onze Westerse democratieën.

Er was een tijd waarin koningen de klasse van de kerkelijke clerus prezen, omdat ze de bevolking er toe aanzette passief haar uitbuiting te accepteren via de doctrine van het goddelijke recht. De hedendaagse ‘mainstream’ media hanteren exact hetzelfde principe. Ze bestaan om ons ervan te overtuigen dat de accumulatie van immer groeiende rijkdom door een kleine elite, externe kosten die de planeet verwoesten, kapitalisme, postkapitalisme en het winstmotief niet meer zijn dan een natuurlijke gang van zaken, en dat onze samenleving het best denkbare maatschappelijke (lees ‘economische’) systeem is.

De meesten onder ons zijn inmiddels zo door de media geïndoctrineerd dat zij zich nauwelijks een functionerende wereld zonder kapitalisme kunnen voorstellen. In de afwezigheid van kapitalisme zijn hun gedachten ingesteld om meteen aan een soort Chinese of Sovjet-achtige maatschappij te denken. Een samenleving met controle, dwang, lange wachtrijen voor de verdeling van brood, of zelfs te denken dat ons niets anders rest dan een evolutionaire terugval waarbij we weer in grotten wonen. Die gedachten verlammen hen, waardoor ze niet in staat zijn te bedenken wat er eventueel inherent onduurzaam of verkeerd is aan de manier waarop we momenteel leven; om in te zien naar welke suïcidale toekomst we op weg zijn.

Oorlog is de ultieme industrie om economische groei teweeg te brengen

Oorlog is de ultieme industrie om economische groei teweeg te brengen. Die hobby wordt echter ingeperkt door het vermogen van burgers om hen ervan over nieuwe dreigingen en vijanden te overtuigen. Oorlogen bieden – openlijk of verborgen – de kans om zwakkere en zich verzettende maatschappijen, zoals Irak, Jemen, Libië en Syrië te hervormen. Daarbij neemt het bereik van de bedrijfselite toe, worden grondstoffen in beslag genomen en worden ‘economische markten’ uitgebreid. Oorlog en plunderingen – zelfs als ze verhuld worden als brenger van democratische waarden, ‘verdediging’ of in de naam van een of andere ‘vrede’ – blijven telkens de kern van Westerse missies. Tegelijk heeft het Westen meer bedreigende, grotere en meer permanente vijanden nodig dan Irak en Syrië. Gelukkig is de vage term ‘terrorisme’ daarbij een handig hulpmiddel, aangezien ‘terrorisme’ precies de voorspelbare reactie op de Westerse oorlogsmachine is: hoe meer bruine mensen het Westen vermoordt, hoe meer bruine mensen door Westerse landen legitiem kunnen worden gedood aangezien ze zich achter ‘Terrorisme tegen het Westen’ scharen.

Trumps amateuristische isolationisme, waarmee hij de elite geen goede dienst bewees, verbleekte het voorbije decennium in vergelijking met 2 veel grotere dreigingen voor de oorlogsmachine. Ten eerste was er het gevaar van informatielekken – in onze digitale, onderling verbonden wereld – die dreigden het masker van de Amerikaanse democratie, het masker van Amerika als ‘baken van hoop’, weg te rukken en zo de onderliggende, wansmakelijke realiteit bloot te leggen. Julian Assange en zijn WikiLeaks, dat juist die realiteit bloot legde, vormden dat gevaar. De mainstream media hebben hun werk om Assange’s imago te beschadigen met succes serieus opgevat en er verder zoveel mogelijk het zwijgen toe gedaan. Voor zover ik weet, gaven alleen DeWereldMorgen, InterPressService en WorldSocialistWebSite onderbouwde kritiek op zijn aanklachten en procesgang.

Hun verborgen agenda van een Europese exit was bedoeld om Groot-Brittannië verder te integreren in de Amerikaanse imperialistische oorlogsmachine

Met de benoeming van Jeremy Corbyn tot leider van de Britse Labour Party deed zich het afgelopen decennium een minstens even serieuze dreiging voor de oorlogsindustrie voor. Hij vertegenwoordigde een net zo uitzonderlijk probleem als Assange. Voordat Corbyn ten tonele kwam had Labour nog nooit de dominante positie van het militair-industriële complex in Groot-Brittannië uitgedaagd (ook al werd de oorlogssteun in de jaren 60 en 70 enigszins afgezwakt door het toenmalige sociaal-democratisch beleid). Corbyn was een van de oprichters van de ‘Stop the War-coalitie’, die opkwam als reactie op de ‘War on terror’. Hij eiste expliciet een einde aan Israëls rol als prominente speler in de imperialistische oorlogsindustrie. Corbyn ondervond tegenstand binnen zijn eigen partij en werd beschuldigd van het ondermijnen van de ‘nationale veiligheid’. Toch bleef hij strijden voor een openbaar debat over de afschrikking, die het defensie-establishment claimde als voorwendsel voor het programma van de Trident-kernonderzeeërs die effectief onder de controle van de Verenigde Staten van Amerika staan. Corbyns socialistische agenda maakte ook duidelijk dat hij, mocht hij de macht krijgen, de vele miljarden die momenteel naar 145 legerbases in 42 landen gaan, zou herinvesteren in binnenlandse sociale programma’s.

Er was geen enkel bewijs voor de beweringen dat deze prominente antiracistische volksvertegenwoordiger een opstoot van antisemitisme in de Labour Party had veroorzaakt, maar desondanks begon toch de laster – die in de media schromelijk vergroot werd – snel een eigen leven te leiden. De aantijgingen vloeiden over in bredere – en transparanter opgezette – opvattingen dat Corbyns kritiek op het kapitalisme en zijn socialistische platform eveneens antisemitisch waren. Geholpen door de mainstream media hebben Boris Johnson en Dominic Cummings het debat teruggebracht tot simplistische beweringen dat het einde van de Europese banden Groot-Brittannië cultureel, economisch en sociaal zou bevrijden. Hun verborgen agenda zag er anders uit: een Europese exit was bedoeld om Groot-Brittannië verder te integreren in de Amerikaanse imperialistische oorlogsmachine. Dit is precies een van de redenen dat Johnson in het berooide Groot-Brittannië momenteel £ 16.500.000.000 ( € 18.200.000.000) extra belooft te reserveren voor defensie.

De rol van het kapitalistisch, imperialistische project is geweld in te zetten als instrument om steeds meer rijkdom te verwerven en naar de zakken van een kleine elite te dirigeren

Aangezien Joe Biden twijfelt, zullen zijn adviseurs op basis van een grondige evaluatie focussen op wie het best de oorlogsmachine kan verkopen aan een publiek, dat oorlogsmoe is.

De rol van het kapitalistisch, imperialistische project is geweld in te zetten als instrument om steeds meer rijkdom te verwerven en naar de zakken van een kleine elite te dirigeren – of het nu grondstoffen zijn, die in het buitenland worden gestolen, of de gemeenschappelijke welvaart van de eigen binnenlandse Westerse bevolking. Deze machtsoefening wordt heimelijk uitgevoerd, zodat geen noemenswaardige weerstand wordt opgeroepen. Daarnaast bieden de mainstream media haar publiek vermakelijke onderwerpen, die de aandacht afleiden van wat ons welzijn werkelijk bedreigt.

Bron: “De planeet kan niet genezen zolang we de Westerse oorlogsmachine niet ontmaskeren” door Jonathan Cook via het vertaalbureau van DeWereldMorgen op 11 december 2020.