Hagai El-Ad, uitvoerend directeur van ngo B’Tselem (‘naar gods beeld’), Israëls meest gerespecteerde en prominente mensenrechtenorganisatie, schrijft dat Israëls versie van apartheid “– in zekere zin een apartheid 2.0 – bepaalde vormen van lelijkheid vermijdt (…) Dat Israëls opvattingen niet berusten op huidskleur, maakt geen wezenlijk verschil: de onderdrukkende realiteit is de kern van de zaak (…)”. En wanneer we “het geheel aan wetten en beleid, dat door Israël werd ontwikkeld om zijn controle over de Palestijnen te verankeren” in beschouwing nemen, besluit zijn nieuwste rapport dat de “grenslijn voor apartheid werd overschreden”.

De analyse door B’tselem is waarschijnlijk de meest verregaande in de erkenning dat Israëls apartheid niet alleen in de bezette gebieden een feit is – wat al eerder, onder andere door voormalig president van de Verenigde Staten van Amerika Jimmy Carter werd vastgesteld – maar dat de Israëlische èn de Palestijnse gebieden tussen de Middellandse Zee en de Jordaan een apartheidsregime kennen. Hiermee weerlegt het rapport Israëls claim een democratische staat te zijn binnen zijn eigen internationaal erkende grenzen.

Zoals natuurlijk ook de gulle lof voor de vaccinatiecampagne in Israël Israëls claim weerlegt een democratie te zijn, aangezien die lof onrecht doet aan de 3.700.000 Palestijnen, die hun eerste vaccin nog moeten krijgen; de facto onderschrijft ook dit de apartheidspraktijken in Israël.

Vandaag benadrukte B’Tselem: “Joden leiden hun leven in één enkel aaneengesloten gebied waar ze alle rechten en zelfbeschikking genieten. Palestijnen daarentegen leven in gebieden opgedeeld in verschillende eenheden, elk met eigen rechten, gegund of geweigerd door Israël, maar altijd ondergeschikt aan de rechten die aan Joden worden verleend.”

Israëls ‘Joods-supremacistische ideologie’ met het beginsel dat Joden boven alle andere mensen verheven zijn, zou tot uitdrukking komen in de obsessie het land te willen ‘judaïseren’; ‘niet-Joden tot Joden te willen maken’, zouden wij zeggen. Dat doet de staat Israël met de maatregelen die de bewegingsvrijheid van Palestijnen beperken, in de burgerwetten die alleen Joden bevoorrechten en het gespleten beleid, en in het ontzeggen van politieke participatie aan Palestijnen. “Dit discriminerende beleid”, zo schrijft B’Tselem, “is ook van toepassing op een vijfde van de bevolking in Israël die Palestijns is en nominaal ook het staatsburgerschap bezit.” El-Ad besluit: “Er is geen vierkante centimeter gebied onder Israëlische controle waar Palestijnen en Joden gelijk zijn. De enige eerste-klasse-mensen hier zijn Joodse burgers net als ik.”

Precies zoals ook in ons land, ontbreekt het in Israël aan linkse systeemkritiek. Israëls criticasters omvat nog maar een handvol mensenrechtenorganisaties, die door de publieke opinie doorgaans worden beschouwd als verraders die ‘Europese belangen’ dienen. Kritische activisten worden ook al tijden door de laster van Israëls bondgenoten in Europa en de VS tot zwijgen gebracht; elke kritiek op Israël wordt al snel als ‘antisemitisch’ geframed.

Maar B’Tselem is een ervaren Joods-Israëlische organisatie met grondige expertise in internationaal recht en mensenrechten. Deze ngo stelt nu dus ook nadrukkelijk ‘racisme in Israël’ vast.

Ook in Israël zijn in maart verkiezingen. Hebben wij van doen met een PvdD, een SP en verder met verschillende varianten op D66, in Israël wordt de verkiezingsstrijd deze keer gedomineerd door 3, 4 extreemrechtse partijen die elk op een of andere manier de annexatie van de inmiddels meer dan 50 jaar bezette gebieden nastreven.

Nou is dat misschien nog niet zo erg, omdat inmiddels de enige mogelijkheid om tot een oplossing voor de Israëlisch-Palestijnse kwestie te komen de aanvaarding eist van één enkele democratische staat Israël. Een democratische staat, die garant staat voor de gelijkheid en waardigheid van allen. Echter, voor een Israëlische staat die voor iedere burger en ingezetene mensenrechten naleeft, zoals dat elke democratie betaamt, moet de logica van de apartheidsanalyse helemaal worden doorgetrokken. Daartoe zullen die Israëlische extreemrechtse partijen niet in het minst geneigd zijn; anders waren ze niet ‘extreem’ en ‘rechts’.

Bron: “Israël verliest de strijd om zijn apartheid nog langer te verbergen” door Jonathan Cook via Arnaud Coolsaet van de DeWereldMorgen-vertaaldesk op 4 maart 2021.