In de zomer schreef hoofdredacteur Richard Horton van ‘The Lancet’, een toonaangevend medisch tijdschrift met een hoog prestige, een striemende aanklacht tegen de corona-aanpak van Westerse overheden. Hij toonde toen in zijn boek ‘The COVID-19 Catastrophe. What’s gone wrong and how to stop it happening again’ aan dat de corona-catastrofe vermeden had kunnen worden en dat de vele onnodige doden en zieken het gevolg zijn van incompetentie en schuldige nalatigheid van overheden. Lees ik enthousiaste berichten na de laatste persconferentie van onze minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge en de premier Mark Rutte; Horton zou daarna hoofdschuddend het zoveelste turfje achter ‘Falende overheid’ zetten.

De pointe is volgens Horton dat Westerse landen het vertikken om te leren uit de ervaringen van de landen, die het eerst zijn getroffen door het coronavirus. Eind januari brak hij in een artikel nog maar eens de lans voor een zogenaamde ‘Zero-COVID-strategie’.

De Zero-COVID-strategie is uitgewerkt door een aantal vooraanstaande Duitse academici en clinici, zoals professor Ilona Kickbusch, oprichter van het Global Health Centre bij het Graduate Institute of International and Development Studies in Genève, Matthias Schneiderterwijl, Melanie Brinkmann en Michael Hallek. Naast het plan van deze Duitse experts is er ook in het Verenigd Koninkrijk een Zero-COVID-coalitie gelanceerd. Een van de bekende voortrekkers daarvan is Jeremy Corbyn.

De doelstelling van deze strategie is het creëren van virusvrije groene zones als tussenstap voor het uitschakelen van het virus op het hele grondgebied. Zij gaan uit van de ervaringen in verschillende Oost-Aziatische landen, die leert dat volledige uitroeiing de minste schade toebrengt aan de samenleving. Volgens de Duitse experts is “elke infectie er een te veel”; precies wat ik ook al een hele tijd beweer. Hun plan beveelt een regionale aanpak aan: wanneer de ‘incidentie van de COVID-19-infectie’, het aantal nieuwe corona-gevallen per tijdseenheid, per aantal van de bevolking in een bepaald gebied, tot nul is gedaald, wordt dat gebied tot ‘groene zone’ verklaard. Rond deze zone moeten strikte beschermende contact- en reisbeperkingen worden opgelegd, met krachtige protocollen voor testen, opsporen en isoleren.

De experts stelden een ‘pad naar normaliteit’ op in 4 fasen, waar de plannen van De Jonge en Rutte een puntje aan kunnen zuigen:

Fase 1: lockdown om een incidentie te bereiken van minder dan 10 gevallen per 100.000 inwoners per week.

Fase 2: voortzetting van de maatregelen om onder de 5 gevallen per 100.000 te komen.

Fase 3: de incidentie tot nul terugbrengen.

Fase 4: afkondiging van de status van groene zone.

In Melbourne duurden de eerste 3 fasen ongeveer 14 dagen, terwijl wij al sinds de zomer dagelijks geïnformeerd worden over het aantal besmettingen, maatregels, sterfgevallen en ziekenhuisopnamen, alsof de situatie op Texel zich laat vergelijken met die in de kop van Noord-Holland. ‘Non-informatie’ vind ik het al heel erg lang, omdat ik altijd al denk dat pappen en nat houden ons niet zal helpen.

In het artikel van Horton, waarin ik hier zojuist over de Zero-COVID-strategie van Kickbusch las, wordt lezenswaardig ook een serie mythes over corona doorgeprikt. Die ga ik hier niet herhalen.

Bronnen: “Offline: The case for No-COVID” door Richard Horton in TheLancet op 30 januari 2021 en “De coronacrisis duurt al veel te lang; een opmerkelijk Duits voorstel om er snel van af te geraken” door Floor Peeters via DeWereldMorgen op 8 maart 2021.

Klik hier voor meer informatie, zoals die mythes, die we niet zouden moeten geloven. En het betreffende artikel in ‘The Lancet’, kunt u hier vinden.