Op 11 maart 2011 vond met kerncentrales één van de zwaarste ongevallen ooit plaats. Ons werd tot die datum voorgehouden dat een ongeval zo zwaar als in Tsjernobyl, 25 jaar eerder, in onze hoogstaande beschaving onmogelijk was; ook al was het 7 jaar vòòr Tsjernobyl, op Three Miles Island in de Verenigde Staten van Amerika, ook al ernstig misgegaan. Bij Fukushima smolt de nucleaire brandstof in 3 kernreactoren en een gevaarlijke brand trof de 4^de reactor. Rond Fukushima vielen meer dan 2.000 evacuatiedoden ten gevolge van gebrek aan medische zorg, stress en andere factoren. Nadien nam daar het aantal kankerpatiënten beduidend toe. Eerst schildklierkankers, als gevolg van de inname van radioactief jodium, gevolgd door andere kankers toen ook andere radioactieve elementen, zoals radioactief Cesium, hun tol begonnen te eisen. Fukushima zit nu na 10 jaar nog steeds in haar eerste fase van toename van kankergevallen; meestal onder kinderen.

Maar in de actualiteit aan deze kant van de wereldbol heeft de aandacht voor de gevolgen van Fukushima, Three Miles Island en Tsjernobyl plaats gemaakt voor heel andere onderwerpen. Zoals ik op een bushalte in Leuven in koeienletters las: “Dankzij HUMO staat hier geen andere onzin. HUMO” Zo is het ook met alles wat de media ons voorschotelt: “Wat zouden de onderwerpen zijn ingeval de corona-uitbraak aan ons voorbij was gegaan?”, vraag ik mij dan af, “De gevolgen van genoemde rampen? Halfgevulde bladzijden? Lege pagina’s? ” We weten het niet. Wat we wel weten is, dat wanneer we ergens niet meer van op de hoogte gehouden worden, het voor ons ophoudt te bestaan.

Hier te lande is de tijd dus rijp om kernenergie weer te propageren, dit keer als antwoord op het klimaatprobleem; er is nog wel een plekje bij Borssele, aan de Eemhaven of op de Maasvlakte. ‘Oh, toch maar niet in Groningen, want die willen kennelijk niet.’ Van dat niveau. In de Eemhaven gaan ‘ze’ namelijk met waterstof aan de gang, opdat de financiële belangen voor de fossiele industrieën voorlopig veilig gesteld blijven. Wel jammer dat daarmee het transitiepaard weer achter de klimaatwagen gespannen wordt, maar goed voor de korte termijnwinsten en de werkgelegenheid.

In de huidige plannen van verkiesbare politieke partijen in Nederland mis ik een drastische uitbreiding van niet idioot-hoge windmolens, zonnecollectoren en zonnepanelen, die geëxploiteerd kunnen worden door bewoners en gemeenten. En ik mis het plan van aanpak om per hoofd van de bevolking minder energie te gaan gebruiken. Het is alsof het belastinggeld, in de nabije toekomst verdiend met subsidies op energie-opwekking, naar een paar ongrijpbare rijke aandeelhouders en ceo’s moet stromen.

Natuurlijk begrijpt iedereen dat er geen enkele industriële installatie zonder risico’s bestaat. Het type risico voor een kerncentrale is echter van een andere orde dan alle andere installaties, zelfs al erken ik direct mijn groot geluk om niet in een Nederlands aardbevingsgebied te wonen. Bij kernenergie hebben we van doen met extreem lang-levende stoffen, die chemisch toxisch èn heel lang radioactief zijn. Wanneer kernreactoren sluiten, zullen de hoog-radioactieve afdelingen nog meerdere jaren door moeten blijven werken om de brandstofstaven uit de gesloten reactoren nog in speciaal daartoe bestemde baden te koelen (over opwarming van de aarde gesproken!) en dat is ook al niet zonder risico’s. Daarna volgen nog vele decennia van passieve koeling van diezelfde brandstofstaven, totdat ze voldoende gekoeld zijn om in speciale containers verder af te koelen. Wie kernenergie een optie vindt, zadelt ons nageslacht dus gedurende generaties op met haar of zijn weloverwogen besluit, dat tegen die tijd dan natuurlijk volgens de politici van dan ‘geen schoonheidsprijs’ verdient.

Maar goed, voor vandaag geldt dat het beleid rond ‘goedkope’ kernenergie bij ongelukken er tot nu toe verantwoordelijk voor is dat het de betrokken arbeiders en hun families duur kwam te staan. Bovendien werden natuurlijk wel de eigen werknemers, hulpdiensten en de werknemers van onderaannemingen het eerst getroffen door stralingsziekten. En in een straal tot 30 km rond de 2 laatst verongelukte centrales moesten de burgers evacueren. Hetgeen natuurlijk niet wil zeggen dat op 31 km afstand de kust veilig zou zijn. Bewoners, die terugkeren, dreigen een ‘stralende toekomst’ tegemoet te gaan. Dat dan weer wel.

Bron: “Geen Fukushima aan de Schelde: Werknemers verongelukte kerncentrale altijd eerste slachtoffer” door de 11 maart-beweging via DeWereldMorgen op 11 maart 2021.

Voor wie meer wil weten over het hoe en waarom van een wèl sociaal rechtvaardige en gedragen overgang van kernenergie naar duurzame hernieuwbare energie is door de 11 maart-beweging het boek “Investeer in Doel 5; naar een sociaal rechtvaardige en klimaatpositieve energietransitie” geschreven. Hier vindt u daarover meer informatie.