Als kind werd mij op de Lagere School niets over geopolitiek uitgelegd. Daarom verwonderde ik me erover dat in 1949 de NAVO werd opgericht mèt Duitsland. Dat november 1943 Franklin Roosevelt, Jozef Stalin en Winston Churchill in Teheran afspraken gemaakt hadden hoe de invloedsferen in Europa nà de Tweede Wereldoorlog te verdelen, kon ik niet bedenken. Dat de Russische geallieerden direct na de Tweede Wereldoorlog onze vijand waren, snapte ik evenmin. Kennelijk woonde ik in de invloedsfeer van de Verenigde Staten van Amerika en dat zou de rest van mijn leven mijn denken en mijn levensloop bepalen. Dát begon ik te begrijpen. Dat het Warschaupact zes jaar na de NAVO opgericht werd, viel me op. Net zo goed als dat het na ‘de val van de muur’ in 1991 werd ontbonden, terwijl de NAVO zich uitbreidde tot ver naar het oosten, en in mijn ogen een instrument van de VS bleef en blijft.

Ik was en ben voor een onafhankelijke politieke koers. Hier kan ik dat rustig zeggen; in Rusland zou ik Aleksej Navalny mogen vergezellen, in de VS zou ik nog meer in de gaten gehouden worden. En zodra ik invloed kreeg, zou ik het lot van Julian Assange te delen krijgen.

En nu is Rusland met een enorme legermacht Oekraïne binnen gevallen. En hoewel “in elke oorlog iedereen die voorzichtig is, die naar de argumenten van beide partijen luistert alvorens een standpunt te vormen, of die officiële informatie in twijfel trekt, onmiddellijk wordt beschouwd als medeplichtig aan de vijand”, aldus de Belgische historica Anne Morelli, blijf ik die onafhankelijke meningsvorming nastreven. Ook nu blijft het immers zaak om het juiste te doen. Daarbij helpt het niet Vladimir Poetin te demoniseren, maar juist zoveel als mogelijk in zijn hoofd te kruipen.

Wat ik bijvoorbeeld mis in alle overweldigende eendimensionale propaganda in de Westerse Wereld zijn de eisen, die Poetin ingewilligd wilde zien. De Russische voorstellen waren voor hij die oorlog begon:

• De NAVO garandeert dat het geen raketten zal stationeren in landen die aan Rusland grenzen (die zijn ondertussen al van Roemenië tot Slovenië opgesteld en in Polen staan ze gepland).
• De NAVO stopt met militaire en vlootoefeningen in landen en zeeën grenzend aan Rusland.
• Oekraïne wordt geen lid van de NAVO.
• Het Westen en Rusland tekenen een bindend Oost-West veiligheidspact.
• Het historische verdrag tussen de VS en Rusland over atoomwapens voor de middellange afstand wordt in ere hersteld. Dat verdrag heeft de VS onder Donald Trump in 2019 opgeblazen.

Wat mij hierin opvalt, is dat het allemaal gaat om waarborgen van de veiligheid van Rusland. Waarom zouden dat oneigenlijke verlangens zijn en waarom vernemen we hierover niets? De laatste jaren onder Trump is de Koude Oorlog losgetrokken en al snel op stoom geraakt. Alle NAVO landen hebben – ongeacht of zij die verplichting nagekomen zijn – afgesproken 2% van hun bruto binnenlands product aan defensie c.q. oorlogsvoorbereiding te besteden. Kijk naar de kaart van Europa en vul de Westerse horizon van Rusland in: wanneer ik dat doe, zie ik daar een enorme legermacht die braaf naar de pijpen van de VS danst, ook als daar een Trump aan de macht is.

In strijd met het non-proliferatieverdrag van 1968 worden dit jaar de atoomwapens op het Europese vaste land gemoderniseerd. In Volkel zouden dit jaar de nieuwe atoomwapens gestationeerd worden. In het Groot-Brittannië van Boris Johnson wordt de Britse atoommacht dit jaar uitgebreid. Niets verneem ik over deze oorlogsvoorbereidingen, die mijns inziens bijgedragen hebben aan het ontketenen van de afkeurenswaardige oorlog in Oekraïne.

Tenslotte heeft de NAVO in juni van het afgelopen jaar een concept-strategische visie ondertekend, waarin China en Rusland verklaarde vijanden zijn; ‘systemische vijanden’. Dit jaar staat in juni deze conceptvisie ter vastlegging geagendeerd. Kortom, sinds 1945 is er in de Oost-West-verhouding aan onze kant niets veranderd.

De vredesvoorbereiding heeft mede door ons toedoen gefaald, maar over onze rol geen woord in de media.

Voor de minder goede verstaander: uiteraard veroordeel ik als rechtgeaarde pacifist de militaire invasie van Rusland in Oekraïne, maar ik hecht geen enkele waarde aan zwart-wit versies van de actualiteit. Ook niet over deze oorlog. De geopolitieke situatie is buitengewoon complex en veel daarvan haalt ons nieuws niet. Ik vind het altijd al kwalijk dat in de mainstreammedia veel akeligs wordt verzwegen of onderbelicht en dat lijkt vooral voor het akeligs te gelden dat onze bondgenoten of wij zelf plegen. En juist van een verklaarde vijand is het nodig de context te begrijpen met of zonder begrip om ons niet voor het ene of het andere karretje te laten spannen. Oef, wat falen onze media met hun opgegraven strijdbijl hierin.

En wat naar dat dit bijvoorbeeld onze aandacht afleidt van het op 28 februari jl. verschenen zeer verontrustende rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change. En van veel meer onrecht (andere oorlogen, honger, klimaatverandering, andere mensenrechtenschendingen, ongelijkheid) waar we onze handen voor in eigen boezem zouden kunnen steken en vol aan zouden hebben om de gevolgen ervan eindelijk eens recht te zetten. En waarover we zouden kunnen weten wanneer we onze vrijheid zouden gebruiken door er zelf actief naar te zoeken. Dan zijn we veel minder afhankelijk van onze media, die meer aan klantenbinding moeten doen dan aan objectiviteit, voor onze meningsvorming.

Bronnen: “Invasie in Oekraïne: Westerse democratieën zijn gemuteerd tot oorlogs- en conflictpropagandisten” door John Pilger via Jan Reyniers van de vertaaldesk van DeWereldMorgen op 3 maart 2022 en diverse hier eerder verschenen blogs.