Volgens de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, hebben de met Israël “gedeelde cultuur en waarden een diepe band gecreëerd tussen Europa en Israël. De sterkste band die wij delen is ons geloof in democratie en democratische waarden”. Dat wist zij afgelopen week te vertellen. Dat Israël al sinds 10 juni 1967 volop het internationaal recht schendt, tientallen VN-resoluties en zelfs haar eigen wetgeving aan haar legerlaarzen lapt en inmiddels zelfs door Amnesty International en Human Rights Watch ‘een apartheidsstaat’ wordt genoemd, legt voor de Europese Commissie en/of Von der Leyen kennelijk geen enkel gewicht in de schaal.

De Associatieraad tussen de Europese Unie en Israël, het hoogst-denkbare diplomatieke niveau, kwam afgelopen maandag bijeen op een moment dat Israël haar aanvallen tegen het Palestijnse volk weer opvoert. Op 4 mei jl. gaf het Israëlische Hooggerechtshof toestemming voor de massale uitzetting van meer dan 1.300 Palestijnen in Masafer Yatta, in het zuiden van de bezette Westelijke Jordaanoever. Israël heeft de afgelopen weken al verschillende gezinnen verdreven en hun huizen met de grond gelijk gemaakt. Dit wordt de grootste gedwongen uitzetting in 55 jaar. De EU en haar lidstaten veroordeelden die beslissing van de Israëlische Hoge Raad en noemden haar ‘illegaal’, maar in de praktijk blijken dat altijd lege woorden; alleen maar bedoeld voor in de media.

Oktober, een jaar geleden, plaatste Israël 6 Palestijnse mensenrechtenorganisaties op een terrorismelijst. Zowel mensenrechtenexperts van verschillende Europese landen als de Verenigde Naties ontkrachtten zelfs recent nog de Israëlische aantijgingen van terrorisme en veroordeelden de beslissing in heldere bewoordingen. Toch vielen de Israëlische bezettingstroepen nog geen 3 weken daarna de kantoren van de 6 Health Work Committees en Palestijnse sociale organisaties binnen en verzegelden de toegang. Israël trekt zich niets aan van veroordelingen en dat hoeft ook niet, want het blijft altijd bij woorden, terwijl de onderlinge handel mag blijven bloeien.

Sinds het begin van dit jaar doodde het Israëlische leger al meer dan 140 Palestijnen. Haar troepen vielen herhaaldelijk binnen in Palestijnse vluchtelingenkampen en in steden als Jenin en Nablus op de bezette Westelijke Jordaanoever. Deze illegale invallen leidden in mei 2022 onder andere tot de moord van Al Jazeera-journaliste Shireen Abu Akleh; het enige dat ons nieuws wèl haalde, al werd er geen context geboden; alsof dit een incident was. Iedereen, die zich een beetje verdiept, weet beter.

Begin augustus voerde Israël opnieuw een reeks zware luchtaanvallen uit op de Gazastrook, die al meer dan 15 jaar lijdt onder een wurgende blokkade. Israël bombardeerde burgers in dichtbevolkte gebieden. 49 mensen kwamen om het leven en 360 anderen raakten gewond. Het is allemaal nagenoeg niet nieuwswaardig voor ons; wij hebben wel wat anders aan ons hoofd.

Zo blijft de EU de grootste handelspartner van Israël en ondertekende zij juni jl. nog een gasakkoord met het land. Nota bene om makkelijker van Russisch gas af te komen omdat – en nou komt het – Rusland het internationaal recht en de soevereiniteit van een ander land schendt. Dat Israël dat al sinds 1967 doet maakt niemand iets uit. Sterker nog, de hervatting van de Associatieraad zal terecht door de Israëlische regering worden opgevat als een impliciete goedkeuring van al haar kinder- en mensenrechtenschendingen en wat al niet meer aan onrecht, volgens haar eigen wetten en het internationale recht?

Is het gepast dat de Europese Unie de relaties aanhaalt met een land dat structureel en op grote schaal mensenrechten schendt? Voor 47 Europese parlementsleden en tientallen Europese en Palestijnse middenveldorganisaties luidt het antwoord krachtig NEE!

Nee, maar zoals William Shakespeare ‘Polonius’ ooit tegen ‘Hamlet’ liet zeggen: “There’s a method in the madness.” En wat is die ‘method’, die aanpak of handelswijze: wanneer de EU rept over ‘democratie’ of ‘mensenrechten’, gaat het altijd over ‘economische waarden’, en heel vaak zijn dat financiële belangen van grootbedrijven, die veelal vanuit de Verenigde Staten van Amerika werken. Dat heeft ze dan ook afgekeken van de Verenigde Staten van Amerika die elke oorlog, die zij begint of waarin zij zich mengt, precies deze argumentatie van democratie & mensenrechten gebruikt. Zo klinkt hun oorlogstaal als een heilige oorlog voor een goede zaak. Zo wordt ons tot vervelends toe elke keer weer op de mouw gespeld dat wij democratie en mensenrechten een warm hart toedragen, terwijl we daar absoluut niet naar handelen. Dat we dat en masse blijven geloven wijd ik aan onze achteloze en gewetenloze entertainment–media en aan de ijdelheid van de gemakzuchtige consumenten van ons nieuws, ongeïnteresseerd in de ingewikkelde, nare maar werkelijke achtergronden bij al die actualiteit en de andere onderbelichte van belang zijnde gebeurtenissen.

Bron: “Waarom haalt de EU de banden aan met een land dat al decennialang mensenrechten schendt?” door Jasper Thys via DeWereldMorgen op 3 oktober 2022.