En toen dook de engel uit een ver verleden ineens op. Zij met wie ik glorieuze jaren beleefd heb, nadat zij mij het paradijs op aarde gewezen had en mij daarin vergezelde. Onze eerste ontmoeting, waarbij we op elkaar verliefd werden, leverde mij een terecht standje op van mijn bazin. Dat was mijn lievelingstante.

Ik was hoofdleider op een vakantieboerderij voor kinderen in Drenthe en de engel kwam in de hoedanigheid van een energiek, gewoon, lief, mooi meisje op diezelfde boerderij werken. De eerste week had zij iets uit te praten met een vakantieliefde en ze wilde daarom een avond vrij. Dat vond ik prima en een mooie gelegenheid om haar er een beetje mee te plagen. Zaterdag 23 juli 1977 was de wisseldag. Kinderen werden ’s ochtends gehaald en ’s middags gebracht. Na de lunch maakte ik met die engel in gewone meisjeskleren een wandeling waarop Cupido met zijn pijltjes met een gouden punt rondom ons vloog om er af en toe eentje op ons af te schieten totdat ze op waren. We werden smoorverliefd. Als klap op de vuurpijl kwam een zwerfkat uit de weilanden aangelopen, om ons daarna nooit meer te verlaten, hoewel… Echter op dat moment wisselden we uit dat we ook nog eens beiden van katten hielden, maar dat zoiets natuurlijk maar bijzaak was. Zo gingen wij ‘onze’ kat noemen. Terug op de vakantieboerderij vernam ik dat veel ouders erg graag even kennis gemaakt hadden met de hoofdleider, maar die was alleen met zijn nieuwe liefde op velden en wegen te bekennen geweest. Mijn bazin vergat niet om mij te feliciteren met de reden van mijn afwezigheid en stond pal achter mijn keuze. We bleken ook later twee zielen met één wens: onvoorwaardelijk samenzijn en tegelijk ons eigen leven lijden; een contradictio interminus.

Echter, het is ons gelukt, althans lange tijd. Onze Bijzaak is nog eens van ons huis weggelopen, of heeft het niet meer terug kunnen vinden. Gedurende ruim een half jaar heeft het beestje zich ondermeer in leven weten te houden door af en toe een postduif te verorberen. De eigenaar daarvan wilde onze huisgenoot doden en schakelde Amivedi in, dat erin slaagde het dier te vangen. Tot zijn spijt namen ze het beestje levend mee en zo kwam het weer bij ons in huis. Samen bezochten we de gedupeerde postduivenhouder en stelden voor de kosten te vergoeden. De duiven waren nu eenmaal dood en opgegeten door onze kat. Daarop lachte hij ons vriendelijk toe, waarna hij vroeg: “Hebben jullie een WA-verzekering afgesloten?” “Nee”, we wisten op dat moment allebei niet wat dat voor verzekering zou zijn. Daarop zei hij, half afwezig: “Dat kunnen jullie nooit betalen”. Bevrijd en tegelijk met een bezwaard gemoed keerden we terug naar huis, waar onze twee katten, ik had er al een voordat ik mijn engel ontmoette, het zich gezellig gemaakt hadden. Wij waren weer verenigd, en we sloten snel daarna een ‘wet aansprakelijkheid-verzekering’ af.

En zoals het helaas wel eens vaker gaat, begon het in ons paradijs eerst te regenen en daarna te stormen. Verwijten drongen zich tussen het minnekozen op tot we maar apart moesten gaan wonen. Om de metafoor vol te houden, stuurde een andere – voor mij satanische – maar voor haar een fijne collega-engel, ons voorgoed de laatste restjes van ons paradijs uit. Of wij lieten ons er door haar uit sturen.

En onlangs nam zij na 36 jaren contact met mij op. Waar zo’n website als deze al goed voor is. Ik heb haar nu eindelijk kunnen laten weten, wat ik haar altijd al wilde laten weten. Dat had met onze definitieve breuk moeten gebeuren, maar dat was er toen niet van gekomen. Nu kon ik haar dan eindelijk laten weten hoe belangrijk zij voor mij in mijn verdere leven geweest is en hoe belangrijk het voor mij is geweest dat ik met haar jaren achtereen in een paradijs op aarde geleefd heb. Door haar wist ik hoe geborgenheid voelt en hoe ware liefde smaakt. Ik vind het buitengewoon belangrijk elkaar altijd alles te vertellen, het goede en het kwade, opdat ik laat zien wie ik ben en mezelf helemaal in de relatie zet.

Heel mijn leven na die paradijselijke ervaringen, zou je kunnen zeggen, maar zulke dingen gebeuren bij mij grotendeels onbewust, heb ik gezocht naar een even aantrekkelijk paradijs alleen of met een ander. Ik heb het op dat vlak overigens goed gehad, maar zo’n paradijs vond ik niet. Ik heb fantastische kinderen met een vrouw, waarmee ik zelfs na onze scheiding de opvoeding in goede harmonie met haar voltooid heb zelfs nadat onze kinderen volwassen waren en hun ouderlijk huis hadden verlaten. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Met de een ervoer ik dit en met de ander leerde ik dat.

En nu heb ik mien leafke gevonden, waarvan ik me al een tijd lang bewust ben dat ik precies dit paradijs, dat we nu samen aan het verkennen zijn (het is heel groot), al die tijd gezocht heb. Onze liefdesrelatie – niet altijd gemakkelijk met heel veel bagage en het hoeft ook niet gemakkelijk te zijn – ervaar ik als een soortgelijk paradijs als waarin ik destijds jong en onbevangen met mijn eerste geliefde verkeerd heb. We zijn een diepgaande verbinding aangegaan met een even diepgaande wederkerige wens van het anders zijn, lees ‘het zichzelf zijn’, van de ander. Misschien is dat voor mij de essentie van een paradijs op aarde. Fantastisch toch, om na 66 jaar aan levenservaring en geestelijke rijping wederom hand in hand een paradijs te betreden op weg naar nieuwe zelfontplooiing?

En juist nu wij ons in dat tweede paradijs nestelen, dook deze eerste liefde op. Hoewel we misverstand op misverstand stapelden totdat we (vandaag) besloten het ‘hier maar bij te laten’, heb ik haar eindelijk kunnen laten weten wat ik haar altijd al heb willen laten weten zonder met haar een nieuwe relatie aan te gaan; zelfs in principe geen vriendschap, want daarvoor is net teveel gebeurd. Zij weet nu, of zij kan weten, dat zij mij heel veel gegeven heeft waar ik haar tot op de dag van vandaag haast dagelijks dankbaar voor ben.

Mocht er (iets in) het universum zijn dat stuurt, dan is dat iets of ons universum mij bijzonder goed gezind. Daarover ben ik overigens ook al mijn hele leven heel vaak dankbaar. Wanneer men gezond en vrij is, is er vanzelf heel veel om dankbaar voor te zijn; zeker wanneer diezelfde ‘men’ de gevolgen weet te dragen van eventuele missers in het verleden.

Pfff, dat is eruit. Nu weer over tot de orde van de dag.