Dat mensen als u en ik nauwelijks een idee hebben van het internationaal verdragsrecht lijkt mij begrijpelijk. Onaanvaardbaar vind ik daarentegen de algemene onwetendheid over verdragen waarmee mainstream-media ons berichten. Daardoor krijgen u en ik geframede persberichten te horen en blijven onwetend over mogelijke en verwachte gevolgen en over wat er wel en niet gebeurd is bij de totstandkomen van verdragen. Zo krijgen degenen, die ons bij de opstelling, ondertekening en ratificering van verdragen vertegenwoordigen, volledig ‘vrij spel’ om te doen en te laten wat hen goed dunkt zonder de volgens de liberaal Thorbecke broodnodige ‘tegenmacht’.

Vanaf mensenheugenis tot het einde van de 19de eeuw zijn verdragen afgesloten zonder enige inspraak van de bevolking. De geleidelijke democratisering van de Europese natiestaten, die sindsdien in onze samenlevingen is ontwikkeld, heeft die inspraak beetje bij beetje mogelijk gemaakt. Zo is het parlementaire systeem – dat aan de democratie voorafging – geleidelijk onder invloed van de bevolking gebracht door uitbreidingen van het kiesrecht.

Toch zijn er 3 beleidsterreinen, die grotendeels aan de controle en inspraak van de bevolking ontsnappen:
buitenlandse zaken,
defensie en
de troon.
Zo komt het dat van onderhandelingen met buitenlandse mogendheden, waartoe ik hier ook de Europese Unie reken, de verdragen die daaruit voortkomen en de gevolgen van die afspraken inhoudelijk nagenoeg geheel aan de mainstream-media-aandacht ontsnappen. Hooguit wordt een ministerieel persbericht plichtsgetrouw samengevat voorgelezen.

Degenen die wél informatie over verdragsonderhandelingen vinden en wél te weten komen wat de inhoud en mogelijke impact van toekomstige verdragen is, komen vaak zeer bezorgd of uiterst ontstemd in beweging.

De neoliberale voorstanders van de actuele ‘verdragen ter bescherming van exclusieve rechten voor buitenlandse investeerders tegen elke mogelijke inmenging door maatschappelijke en openbare organisaties, overheden en parlementen’ – ik doel op CETA, TiSA en TTIP – deden er alles aan om gèèn media-aandacht te krijgen. Zij bereikten dat door 7 jaren strikte geheimhouding toe te passen en beraadslagingen te organiseren in hermetisch van de buitenwereld afgesloten ‘achterkamertjes’. Alleen door de – al dan niet zo bedoelde – actie van de Waalse gewestregering werd CETA door de mainstream-media en politici ‘ontdekt’; tot voor kort onbestaande media-aandacht zag even het licht. Ineens werden de ingenomen standpunten van de zo goed als passieve politici bekend en zichtbaar. Zelfs de grotendeels onwetende publieke opinie pikte wat informatie over CETA op.

Misschien heeft verzet tegen dit soort verdragen door deze aandacht nu een vaste plaats verworven in de media; ‘hoop’ is hier de vader van mijn gedachten. In elk geval was verzet – naast het als ‘belachelijk’ afdoen van het Belgisch staatsrecht* en hoe daarmee omgegaan is – voor velen even de toon: “Gaat het in CETA daarover!?! Dat klink niet best.”

CETA is nu door Canada en alle EU-lidstaten ondertekend en moet nog geratificeerd worden. Wanneer minstens één EU-lidstaat CETA niet ratificeert, vervalt het gehele verdrag.

ACTA in 2007 en MIA in 2006 waren indertijd een zelfde lot beschoren. Om te bereiken dat minstens één lidstaat CETA niet ratificeert, is het nodig dat het maatschappelijk verzet ertegen onverminderd en zelfs geïntensiveerd doorgaat.

Ik hoop van harte dat de komende tijd voldoende maatschappelijk bewuste mensen effectief hun geluid zullen laten horen, want ik vrees na de EU-verdragen van Maastricht en Lissabon, die voor het alledaagse leven van heel veel EU-inwoners slecht uitpakken (waar mainstream-media en politici zelden of nooit aandacht aan schenken), dat CETA, TiSA en TTIP jarenlang een neoliberaal en pijnlijk litteken in ons maatschappelijk verkeer zullen veroorzaken. TiSA zelfs voor altijd, wat dat ook is.

Misschien is het zelfs nog erger: zoals het verdrag van Versailles (1919/1920) uiteindelijk 19 jaar later geleid heeft tot de Tweede Wereldoorlog (1939), zouden we momenteel met ‘Maastricht’, ‘Lissabon’, ‘Griekenland’, CETA en binnenkort TiSA en TTIP bezig kunnen zijn de geschiedenis, die in de eerste helft van de vorige eeuw plaatsvond, te herhalen**. Iets wat niemand indertijd wilde en iets wat niemand nu wil.

Laat het niet gebeuren!

Bron: “Verzet tegen CETA blijft ook na ondertekening even zinvol” en “Wallonië en CETA of de neoliberale nachtmerrie van democratische inspraak in de economie”; beide door Lode Vanoost van De Wereld Morgen via http://www.dewereldmorgen.be op respectievelijk 30 oktober 2016 op 21 oktober 2016.

* Lode Vanoost legt in zijn artikel van 30 oktober haarfijn uit hoe de ‘Conventie van Wenen over het verdragsrecht’ (1969) ertoe leidde dat uiteindelijk deelparlementen in België voor een hoop reuring over CETA zorgden. Klik hier voor dat artikel met een link naar de tekst van bedoelde Weense conventie. Een conventie die na de Tweede Wereldoorlog tot stand kwam om de mislukte vredesverdragen van na de Eerste Wereldoorlog voortaan te voorkomen. Want die mislukte verdragen zetten een reeks gebeurtenissen in gang met uiteindelijk de Duitse inval in Polen (1939) als gevolg.

** Zie voor deze waarschuwing mijn blog “Tegengif” van 7 oktober jl.. Daarin haal ik de gelauwerde Amerikaanse Nobelprijswinnaar econoom Joseph Stiglitz aan, die ons in zijn nieuwe boek “The Euro: How a Common Currency Threatens the Future of Europe” wijst op herhaling van een geschiedenis die niemand wil: Hier kunt u voor dat blog klikken om dan te scrollen naar 7 oktober 2016.