De 15-jarige Muhammad Tamimi heeft bekend dat hij geen kogelwond heeft, maar gewoon “zwaar is gevallen op zijn fiets”. Hij was net voor een roemrucht incident 20 kilometer noordwest van Ramallah neergeschoten door een Israëlisch bezettingssoldaat. Dat ‘in zijn hoofd schieten’ was de aanleiding voor een klap die zijn nichtje van 16 in het gezicht van een bezettingssoldaat op de oprit van haar huis gaf. Haar moeder (?) heeft dit alles gefilmd en dat filmpje is wereldwijd door bijzonder veel mensen bekeken; zelfs door mij. Ahed Tamimi probeerde met haar ongewapende actie succesvol de Israëlische indringer van hun oprit te verjagen.

Echter, voor haar buitenproportionele geweld tegen een zwaarbewapende militair zit zij inmiddels meer dan 2 maanden in eenzame gevangenschap en mag natuurlijk geen bezoek ontvangen. Tot nu weigert Ahed elke medewerking aan de militaire bezettingsrechtbank. Haar advocaat weigert zelfs de juridische geldigheid van deze rechtbank te erkennen en weigert dus ook consequent een pleidooi over schuld/onschuld te voeren tegen de door deze uitzonderingsrechtbank geuite beschuldigingen. Het zal allemaal weinig uitmaken, want haar straf zonder aftrek van voorarrest zal idioot lang zijn en daarna zal zij – zo gaat dat in deze contreien – een paar jaar later als ‘humanitaire geste’ worden vrijgelaten en het land uitgezet.

Het is hoog tijd voor internationale verontwaardiging tegen Israëls apartheidsbeleid

Om voor een eerlijke rechtspraak gericht onderzoek te kunnen doen, zijn onlangs nog eens 10 Palestijnse minderjarigen in het dorpje Nabi Saleh opgepakt en naar gevangenissen buiten de bezette gebieden afgevoerd. Daaronder was het neefje Muhammad van Ahed Tamimi. Het is een vast onderdeel van de methodiek waarmee de Israëlische bezetter de bevolking onder druk zet om haar verzet tegen de bezetting op te geven. Zo kan Ahed zogenaamd invloed uitoefenen op het genezingsproces van haar neefje. Immers, zijn medische toestand maakt gevangenschap bijzonder problematisch. Om zijn genezing van de schotwond te vergemakkelijken werd – overigens niet in een nabij gelegen ziekenhuis maar een eind verderop – een deel van zijn schedelbeen verwijderd, om later na genezing van zijn inwendige verwondingen in zijn gelaat en zijn hersenen te worden hersteld. Zonder twijfel is Ahed geconfronteerd met het dilemma: meewerken of geen medische verzorging voor haar neefje.

Uit duizenden getuigenissen van voormalige minderjarige gevangenen blijkt dat de Israëlische regering geen enkel psychisch drukmiddel tegen Palestijnen mijdt. Slaat een kolonist een Israëlische soldaat, dan krijgt hij of zij na verhoor hooguit een geldboete, zelfs als hij of zij dat meermaals gedaan heeft, maar in Israël gelden voor Palestijnen andere wetten. Israël doet met Ahed Tamimi niets anders dan wat het ook eerder met Palestijnen in de bezette gebieden doet sinds de bezetting in 1967 begon.

Aan een vriend vertelde Muhammad na zijn bekentenis dat hij werd bedreigd met een lange gevangenisstraf als hij niet zou ‘bekennen’ gewoon met zijn fiets zwaar gevallen te zijn.

Ahed Tamimi is voor mij een symbool van ongewapend verzet door een volk dat enkel en alleen haar recht op zelfbeschikking opeist tegen een onmenselijk handelende bezetter. Elke nuancering of begrip voor ‘de andere kant’ vind ik bij het structureel op grote schaal aan de laars lappen van door Israël ondertekende en geratificeerde VN-verdragen misplaatst en feitelijk een steun aan de misdaden die door het laatste koloniale regime ter wereld worden gepleegd.

Internationale verontwaardiging tegen Israëls apartheidsbeleid vind ik daarentegen onontbeerlijk.

Bron: “Aanhouding familie wil Ahed Tamimi tot ‘medewerking’ dwingen” door Lode Vanoost plus dossier ‘Bezetting en kolonisatie Palestina’ via DeWereldMorgen.be op 27 februari 2018.