Rondom de rood gedakpande daken zie ik veel groen. Ook afthanse flats en boven de straten lijkt iedereen zijn eigen telefoonkabel te mogen hangen. En iedereen schijnt daar dan ook gebruik van te maken. Dat zijn de eerste indrukken van Tirana, de hoofdstad van Albanië. De tweede indruk is die van de mensen, die we ontmoeten. Wat een aardige behulpzaamheid stralen die uit. In woonkamers en waar verder maar mogelijk zijn winkeltjes ingericht. En terrasjes. Terrasjes die heel de dag bevolkt worden door geanimeerd met elkaar sprekende mannen, en mannen die voor zich uit staren naar het langs wandelend publiek. Rond lunchtijd en het avondeten zie ik evenveel mannen als vrouwen op dezelfde terrasjes,

“Armoe” is een term waarmee volgens mij in één woord de toestand van het land aangeduid kan worden, maar daarmee blijft veel ongezegd. De zichtbare geschiedenis van een verleden van onderdrukking en de zichtbare toekomst van een stad die zich gaat laten meten met andere Europese steden. Mensen kleden zich over het algemeen modern en iedereen lijkt voorzien van up to dates mobieltjes. Op de straten rijdt alles door elkaar, van Jaguars en motoren tot overbeladen fietsen, in het donker onbelicht. Aan sissende geluiden herken ik al snel de stadsbussen die langs puffen.

Hoewel de oudere gebouwen nog in een menselijke maat gebouwd werden heeft deze stad ook een lange periode gekend waarin wat door de overheid neergezet werd imposant, pompeus en rechtlijnig moest zijn. Mij doet het denken aan de fascistische bouwstijl van de jaren 30 en 40 in Duitsland. Tirana bevat in het Nederlands het woord ‘Tiran’ en dat lijkt geen toeval. De oudere bevolking hier, die heel de dag geanimeerd op terrasjes lijkt te zitten, heeft heel wat te verduren gehad, en heel wat opstanden en protesten meegemaakt. Misschien deden ze er zelf wel aan mee.

Tot zover een eerste indruk…