Ik neem wel eens deel aan een demonstratie. Dat zie ik als ‘burgerparticipatie’; bijdragen aan de beleidsmatige inrichting van onze samenleving. Bij die demonstraties, en andere confrontaties, ga ik altijd uit van geweldloosheid. De laatste jaren beperk ik dat meer en meer tot geweldloosheid tegenover al wat leeft, want demonstreren zie ik meer en meer als een ritueel dansje. Daar roepen er een paar “Actie, actie, actie”, waarbij de actie beperkt blijft tot het actie-roepen, het komt in het nieuws en iedereen gaat over tot de orde van de dag. Wat heeft de grootste demonstratie in Nederland opgeleverd? Niets, zelfs een petitie, die in 1983 door 3.700.000 mensen werd ondertekend, deed ook onze toenmalige regering geen krimp geven.

Wat dat betreft heb ik begrip voor de Franse ‘Gele Hesjes’, die werkelijk tot actie overgaan. Hoe moet de ‘hardwerkende burger’ na de afgelopen decennia anders gehoord worden? Volgens mij kan dat alleen nog door er op straat een zootje van te maken? We hebben regeringen, die dagelijks nagenoeg alleen met lobbyisten van grootbedrijven en grootbanken praten, en hun oren daar alleen naar laten hangen. We hebben een volstrekt inadequaat Europarlement, terwijl de Europese Unie bijzonder veel invloed op regeringen van haar lidstaten, op miljoenen mensenlevens heeft.

Wat zijn de gevolgen voor ons in Nederland alleen al?
* De inkomensgroei in Nederland stagneert nu al 40 jaar.
* De bijdrage van het grootbedrijf aan de schatkist is in 20 jaar bijna gehalveerd, van 17% van de belastinginkomsten in 2000 naar 7,2% in 2018.
* De arbeidsinkomensquote is sinds eind jaren zeventig met 20% gedaald.
* De loonontwikkeling blijft al jaren achter bij de arbeidsproductiviteit.
* Het grootbedrijf zit op historisch ongekende kasreserves en investeert nauwelijks; verliest zich daarentegen meer en meer in spilzieke fusies en overnames.
* De salariskloof tussen bedrijfstop en werkvloer is nog nooit zo groot geweest als nu.
* De investeringen van het Nederlandse bedrijfsleven in onderzoek & ontwikkeling behoren tot de laagste van de Europese Unie.
* Bedrijven als Akzo, Heineken, Philips, Shell en Unilever hebben in 30 jaar tijd hun personeelsbestand in Nederland met 75% verkleind door hun productie naar lagelonenlanden te verplaatsen (ook al zo’n in mijn ogen beschamende term: met een ‘lagelonenland’ wordt een land bedoeld waar mensen veel minder dan in Nederland betaald krijgen voor hun arbeid; waarom zouden de grote jongens voor de producten, die zij hier afzetten, het milieu mogen vervuilen waar op de wereld de milieuregels zwak zijn of niet gehandhaafd worden en de productie daar laten plaatsvinden waar mensen slecht voor hun werk betaald krijgen en minder rechten hebben dan wij?).

Ik begrijp de onvrede onder velen maar al te goed, begrijp dat mensen gaan stemmen op ultrarechtse partijen want de linkse hangen de Trickle-down economie-theorie net zo goed aan als de grote conservatieve en rechtse partijen. Een theorie die neerkomt op: Heb geduld mensen, want wat goed is voor de grootbedrijven is na verloop van tijd goed voor iedereen. Ik deel die onvrede en word eveneens ongeduldig, maar ik zal nooit mijn heil zoeken in populisten of rechtse partijen. Ik vestig mijn ijdele hoop nog steeds op een in Nederland nog niet bestaande (niet meer bestaande) socialistische en pacifistische politieke partij met woordvoerders als Bernie Sanders, Jeremy Corbyn of Yanis Varoufakis, voor zover die zich werkelijk afkeren van lippendiensten aan grootbedrijven.

Daarnaast verbaas ik me er over hoe gekleurd en op de hand van overheden, het establishment, de Nederlandse mainstreammedia over de opstand van de Gele Hesjes verslag doen. In elk geval lees ik via internet, bijvoorbeeld via DeWereldMorgen heel andere verhalen dan de verhalen die wij voorgeschoteld krijgen. Ik was er niet bij, maar vraag we af wat we allemaal niet te weten krijgen.

Bronnen: “Komitee Kruisraketten Nee” via wikipedia op 6 december 2018 en “Rutte-3 geeft de burger (alweer) een klap in het gezicht” door Ewald Engelen via FollowTheMoney op 16 oktober 2018.